Het begin van de Palestijnse kwestie rechtzetten

(Door: Dr. Manfred Gerstenfeld – Vertaling: E.J. Bron)

Als een nieuwe regering haar ambt aantreedt, kan ze vaak met relatief eenvoudige maatregelen snelle successen behalen. De regering-Trump zou dit met enkele daden met betrekking tot het decennia lange foutieve Palestijnse gedrag en de misleidende propaganda kunnen bereiken.

Zo´n snelle stap zou eruit kunnen bestaan dat de Amerikaanse regering tegen de Palestijnse autoriteit zegt dat zij geen geld meer krijgt totdat ze alle namen van de straten en instellingen verandert die verwijzen naar diegenen die moorden planden of pleegden op Amerikaanse staatsburgers. “Palestinian Media Watch” kan de regering zonder twijfel een lijst met de desbetreffende namen ter beschikking stellen. De volgende voorbeelden zijn afkomstig van “Palestinian Media Watch”:

Abu Iyad was het hoofd van de beweging “Zwarte September”. Tot de door hem geplande terreurdaden behoorde de moord op twee Amerikaanse diplomaten. Naar hem werd een door USAID gefinancierd sportstadion in Tulkarm genoemd.

Abu jihad, een van de oprichters van Fatah en plaatsvervanger van Yasser Arafat, plande in 1978 de aanslag op een bus op de Israëlische kustweg, waarbij 37 burgers werden gedood, waaronder tien kinderen. De Amerikaanse fotografe Gail Rubin was het eerste slachtoffer van de Palestijnse moordenaars. In 2010 werd er een plein in Ramallah naar Abu Jihad genoemd.

Dalal Mughrabi was lid van de terreurgroep die de aanslag op de bus op de kustweg pleegde. Zij persoonlijk vermoordde Rubin. Een plein in Ramallah, een meisjesschool en een kleuterschool in Hebron zijn slechts een paar van de plekken waarmee haar naam wordt verheerlijkt. USAID financierde via ANERA de renovatie van de school (American Near East Refugee Aid).

Als de Palestijnse Autoriteit een naamsverandering doorvoert, zou dat van aanzienlijke invloed zijn op de Palestijnse samenleving. De Palestijnse publieke opinie zou begrijpen dat er met een nieuwe Amerikaanse president, die respect voor zijn eigen land bezit, een houding van “alles kan” niet meer bestaat. De Amerikaanse regering aan het einde van het presidentschap van Obama maakte overigens meer dan $ 200 miljoen over aan de Palestijnse Autoriteit. Diegenen die hierbij betrokken waren, zouden hebben moeten weten dat de Palestijnse Autoriteit de moordenaars van Amerikanen vereert. Je kunt je terecht afvragen waarom de regering-Obama dit niets interesseerde.

Als volgende stap zou de Amerikaanse regering kunnen eisen dat de namen van de naar de moordenaars van Israëlische staatsburgers genoemde straten en instellingen veranderd worden. De regering-Trump is tegen terreur, waarom dus diegenen ondersteunen die terroristen vereren? Bij deze gelegenheid zou eveneens tegen de Palestijnse autoriteit gezegd kunnen worden om alles dat vernoemd is naar Saddam Hussein te veranderen; daartoe behoren een openbaar plein in Jenin en een school in het dorp Yaabad op de “Westelijke Jordaanoever”.

Mocht de Palestijnse autoriteit het afwijzen om de namen van diegenen te verwijderen die Amerikanen vermoordden, dan zouden de VS niet alleen alle financiële hulp aan haar kunnen stopzetten; ze zouden bovendien andere NAVO-lidstaten onder druk kunnen zetten om een einde te maken aan de financiering van een constructie die de moordenaars van Amerikanen vereert. Een hele serie landen zou er problemen mee hebben om zo´n uitgesproken verstandige eis af te wijzen.

Een andere eenvoudige stap zou zijn wanneer enkele belangrijke persoonlijkheden in de nieuwe regering regelmatig zouden zeggen dat het aantal van 5 miljoen Palestijnse vluchtelingen volledig verdraaid is. Er bestaat geen logica voor het feit om gebruik te maken van een speciale definitie voor Palestijnse vluchtelingen. In plaats daarvan zou de gebruikelijke definitie van de VN-vluchtelingenorganisatie UNHCR gebruikt moeten worden.  Er bestaan hoogstens 50.000 Palestijnen op wie deze definitie van toepassing is, die luidt: een vluchteling is iemand die gedwongen werd zijn/haar land op grond van vervolging, oorlog of geweld te verlaten. Minderjarigen of familieleden kunnen een “secundaire vluchtelingenstatus” aanvragen, mar geen vluchtelingenstatus volgens de UNHCR krijgen.

Bovendien is de hervestiging in een toevlucht-staat een van de verklaarde doelen van de UNHCR; daardoor geldt de vluchtelingenstatus niet meer wanneer een persoon door de verantwoordelijke autoriteiten van het land waarin hij zich gevestigd heeft, erkend wordt en “waar hij de rechten en plichten heeft die verbonden zijn met het bezit van het staatsburgerschap van dit land”. Daartegenover voorzien de doelen en dienstverleningen van de UNRWA niet in hervestiging van Palestijnse vluchtelingen. Veel Palestijnen zijn al gevestigd in andere landen zoals Jordanië of ze worden als burgers van de Palestijnse autoriteit beschouwd, hoewel ze bij de UNRWA altijd nog hun vluchtelingenstatus behouden.

De toch al moeilijke Palestijns-Israëlische onderhandelingen rondom een akkoord worden in principe onmogelijk gemaakt, doordat men de ogen afwendt van de fictieve Palestijnse aanspraak op de vluchtelingenstatus en het eindeloos laten voortduren van de Palestijnse vluchtelingenstatus.

Aan het bovenstaande kunnen nog veel meer voorbeelden worden toegevoegd wat er met enige moeite gedaan kan worden om het Palestijnse foutieve gedrag bloot te leggen. Deze voorstellen zouden een zakelijk georiënteerde regering zoals die van Trump tevreden moeten stellen, omdat zij – in zakentermen – met weinig moeite veel winst opleveren; de droom van iedere investeerder.

Bron:
https://heplev.wordpress.com
Auteur: Dr. Manfred Gerstenfeld

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)