Europese socialisten – haatpredikers tegen Israël

(Door: Dr. Manfred Gerstenfeld – Vertaling: E.J. Bron)

Tientallen jaren lang hebben veel Europese sociaaldemocratische mainstream partijen de verbreiding van extreme anti-Israëlische haat bedreven. Het Israëlische ministerie van Buitenlandse Zaken is, beginnend ongeveer een half jaar geleden, eindelijk niet meer bereid de Zweedse minister van Buitenlandse Zaken Margot Wallström te ontvangen. Deze sociaaldemocraat heeft een onderzoek geëist naar datgene wat zij bij haar aanvallen Israël´s “illegale doding” van terroristen noemde. Het Simon Wiesenthal Center plaatste haar in 2016 op de lijst van belangrijkste voorstanders van antisemitische en anti-Israëlische voorvallen, omdat zij geen enkele interesse getoond had in onderzoeken over het Palestijnse terrorisme.

Deze extreem anti-Israëlische hetze van Europese vooraanstaande sociaaldemocraten gaat al vele jaren terug. Drie van hen hebben Israël´s handelen met dat van de nazi´s op hetzelfde niveau geplaatst – de Zweedse minister-president Olof Palme, de Franse president François Mitterand en de Griekse minister-president Andreas Papandreou.

In 2004 noemde de voormalige Franse minister-president Michel Rocard tijdens een voordracht in Alexandrië de Balfour-verklaring een “historische fout”. Benoît Hamon, de socialistische kandidaat voor de komende Franse presidentsverkiezingen, heeft de erkenning van de niet bestaande staat Palestina in het Franse parlement geïnitieerd. Dit heeft hij ermee gerechtvaardigd dat dit een goede manier zou zijn om Frans-islamitische kiezers voor de socialistische partij terug te winnen, die bij haar wegliepen tijdens het presidentschap van Hollande.

In de Britse Labour Party heeft een uitbraak van antisemitisme en anti-Israëlische haat plaatsgevonden, sinds Jeremy Corbyn in 2015 haar partijchef werd. De commissie Binnenlandse Zaken van het Lagerhuis stond uiterst kritisch tegenover het antisemitisme bij Labour en zei dat Corbyn niet genoeg gedaan had om dit te bestrijden.

Tijdens Israël´s “Operation Protective Edge” in 2014 schreef John Prescott, een voormalige Britse vicepremier van de Labour Party, een column waarin hij Israël verdoemde. Zijn woorden: “Vergelijkt u dat eens met de bloed-tol in de Gazastrook. Van de meer dan duizend doden waren meer dan 80% burgers, meest vrouwen en kinderen. Maar wie kan zeggen of niet enkelen van de resterende 20% ook niet onschuldig waren? Israël bestempelt hen als terroristen, maar het handelt als rechter, jury en beul in het concentratiekamp dat de Gazastrook is.” Hij voegde er aan toe: “Wat het joodse volk door de nazi´n overkwam, is verschrikkelijk. Maar je zou toch denken dat deze gruweldaden de Israëli´s een uniek gevoel voor perspectief en empathie met de slachtoffers van een getto zouden geven.”

Na de volgende parlementsverkiezingen in Noorwegen in september van dit jaar zou Jonas Gahr Støre, de leider van de Noorse Arbeiderspartij, minister-president van Noorwegen kunnen worden. Twee Noorse Hamas-aanhangers, Mads Gilbert en Erik Fosse, schreven een boek, waarin ze een moderne versie van de beschuldiging van de rituele moord ontwikkelden; ze beweerden dat tijdens de Israëlische veldtocht Israël de Gazastrook binnentrok om vrouwen en kinderen te doden. Støre schreef een commentaar voor de achterkant van dit boek, waarin hij de schrijvers prees voor hun werk tijdens hun verblijf in de Gazastrook.

Vele jaren lang was de socialist Erkki Toumioja minister van Buitenlandse Zaken van Finland. In het begin van deze eeuw vergeleek hij Israël´s defensiemaatregelen met de vervolging van de Europese joden door de nazi´s. In 2002 verwees de parlementaire woordvoerder van de Griekse socialisten, Apostolos Kaklamanis, op de Israëlische “volkerenmoord” op de Palestijnen, waarop regeringswoordvoerder Christos Protopapas zei dat hij de gevoelens van het parlement en het Griekse volk tot uitdrukking gebracht zou hebben.

In 2001 werd de Israëlische minister van toerisme, Rehavam Ze´evi, door Palestijnse terroristen vermoord. De Deense minister van Buitenlandse Zaken, Mogens Lykketoft, die later partijchef van de Deense Socialistische Partij zou worden, zei op tv dat er geen verschil tussen deze moord en dat Israël op burgers schiet, zou bestaan.

De Nederlandse Partij van de Arbeid kon in 2016 het succes boeken dat er in het parlement een voorstel werd aangenomen waarmee sancties tegen Israël worden opgelegd als het land geen serieuze vredesonderhandelingen met de Palestijnen begint. De Nederlandse minister van Buitenlandse Zaken, Bert Koenders (PvdA), beweert dat zijn regering tegen de BDS-beweging zou zijn. In werkelijkheid subsidieert de Nederlandse regering NGO´s die de BDS-beweging ondersteunen. De Belgische socialistische Europarlementariër Veronique De Keyser heeft gezegd dat ze de Israëlische ambassadeur zou “wurgen” als hij zou komen om te praten over Israëls veiligheid. Na “Operation Protective Edge” viel Willy Claes, de socialistische voormalige secretaris-generaal van de NAVO, Israël aan. Hij zei: “Israël moet erkennen dat het enorme historische krediet, dat het Jodendom na de Tweede Wereldoorlog heeft opgebouwd, nu is opgebruikt.”

In 2002 zei Franco Cavalin, destijds fractievoorzitter van de Zwitserse sociaaldemocraten, dat Israël “heel doelbewust een compleet volk afslacht” en “de systematische uitroeiing van de Palestijnen” bedrijft.

Enkele van de meest extreme anti-Israëlische sociaaldemocraten zijn Joden. De belangrijkste ophitser tegen Israël in de Nederlandse Partij van de Arbeid is de parlementariër Micheil Servaes. De overleden Oostenrijkse bondskanselier Bruno Ktreisky van de sociaaldemocraten zei over de Joden: “Als zij een volk zijn, dan is het een ellendig volk.” Deze zelf-hater was een pionier van de belastering van Israël als “semi-fascistische” en “Apartheidsstaat”. Hij noemde Israël bovendien “ondemocratisch” en “militaristisch”.

Hetgeen hierboven is beschreven, is slechts een kleine selectie van het aanwakkeren van antisemitische haat, die optreedt in elf West-Europese sociaaldemocratische partijen. In meerdere landen is deze trend van de aanvallen op Israël een middel van de socialisten om islamitische kiezers te winnen, zonder hen iets concreets te bieden. Bovendien doen de socialisten alsof ze aan de kant van de underdog staan, waartoe velen van hen ook de terroristen rekenen. Deze houding kan alleen maar via extreme intellectuele oneerlijkheid gehandhaafd worden: door het bewust sluiten van de ogen voor het aanzetten tot volkerenmoord op Joden door de grootste Palestijnse partij, Hamas, evenals door het verheerlijken van geweld door de andere belangrijke partij, Fatah.

Bron:
https://heplev.wordpress.com
Auteur: Manfred Gerstenfeld

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)