Kwame´s droom

(Door: “Yorck Tomkyle” – Vertaling: E.J. Bron)

Het is Kwame gelukt om in Tripoli te komen. Hij heeft 5000 kilometer achter de rug. 5000 kilometer, die hem dichterbij zijn droom hebben gebracht. Zijn droom Europa. Nu staat hij op het strand en kijkt hij over de zee. Achter de horizon ligt het. Droomland. Duitsland. Het land waaruit zoveel verbazingwekkende berichten via zijn smartfone binnenkwamen, totdat ook hij uiteindelijk een beslissing heeft genomen. Hij heeft het gevaarlijkste deel van de reis nog voor zich: de zee. Kwame kan, net zomin als de meeste anderen die zijn droom dromen, niet zwemmen. Hij is bang voor de zee. Maar zijn droom is sterker. Morgen zal hij het wagen.

De afstand tussen Tripoli en Lampedusa bedraagt – hemelsbreed – 296,77 km of 160,24 zeemijlen. Dat is de afstand die een boot moet afleggen om de vermeende droom van melk en honing te vervullen van de door mensensmokkelaars en smartfones naar Europa gelokte Afrikanen.

160 zeemijlen, die in dit seizoen gevaarlijk zijn, verdomd gevaarlijk.

Maar gelukkig zijn daar dan die vrijwillige en officiële levensredders zoals “Jugend rettet e.V.”, die het tot hun taak hebben gemaakt de mensen, die op deze 160 zeemijlen in levensgevaar komen, aan boord te nemen en naar Europa te brengen, opdat ze daar door anderen verzorgd worden.

En om het risico voor de bootpassagiers zoveel mogelijk te beperken, vindt de opname van de mensen op bepaalde ontmoetingspunten voor de Libische kust plaats – zoals vandaag, toen het schip van de hierboven genoemde vereniging zelf in nood raakte toen het ongeveer 20 zeemijlen voor de Libische kust meer dan 400 mensen aan boord nam.

20 zeemijlen of 37 kilometer

Omdat de mensensmokkelaars weten dat de schijnbaar onbaatzuchtige Europeanen direct voor de Libische kust op aanvoer wachten, gaat het dagelijks beter met hun zaken, zodat het aantal “geredde mensen” met sprongen stijgt – maar ook het aantal verdronkenen, want voor die paar zeemijlen tot de “redding” worden ook wel eens boten gebruikt waarvoor de naam zielenverkoper een puur eufemisme is.

Natuurlijk is het onder de mensen in Afrika als een lopend vuurtje rondgegaan dat de overtocht door de door boze tongen zo genoemde inzet van watertaxi´s van de Europeanen aanzienlijk minder gevaarlijk is geworden, zodat de goedbedoelde inzet er maatgevend aan bijdraagt dat steeds meer mensen zich op weg en daarmee ook in gevaar begeven. En dat op zijn beurt spoort iedereen aan die zich geheel gewijd hebben aan het redden van mensen op zee, om daarna met de verheven geste van morele superioriteit anderen met hun verdere verzorging op te zadelen.

Het is zeker niet fout om hier te spreken van een klassieke vicieuze cirkel – waarbij het vicieuze eigenlijk pas met de reactie van “Europa”, dus van de EU, op deze gebeurtenissen begint: die bestaat er namelijk niet in om de geredde mensen weer daar naartoe terug te brengen waar ze aan boord zijn gegaan, om hen daarmee op niet mis te verstane wijze duidelijk te maken dat massale illegale binnenkomst niet geduld wordt (logische reactie, zou moed van de politici en heldere concepten vereisen), maar bestaat erin de geredde mensen naar het doel van hun wensen te brengen: naar Europa (onlogische en door irrationaliteit aangestuurde reactie, vereist moed van latere politieke generaties, die de gevolgen van dit falen moeten compenseren).

Kwame heeft geluk: wanneer zijn rubberboot op de afgesproken ontmoetingsplek verschijnt, ligt de boot van de Europeanen al te wachten. Als hij aan boord wordt getrokken, weet hij dat het hem gelukt is. Nog in het zicht van de Libische kust is hij in Europa aangekomen.

Maar de komende maanden zal Kwame vaststellen dat zijn droom begint op te lossen zoals de ochtendnevel in de dalen van Tamala op een hete zomerdag.

De dagen worden zwaar en lang. Steeds opnieuw zoekt hij antwoorden op zijn smartfone: waar is mama Merkel, waar zijn die vriendelijke meisjes op het hoofdstation?

Als hij eindelijk, na maandenlang vergeefs wachten en hopen, opnieuw een beslissing heeft genomen, brengt een andere smokkel-bende hem via een van de talrijke routes naar het centrum van zijn droom: naar Duitsland.

Maar mama Merkel wil niet komen. En bij aankomst staan er geen meisjes te jubelen. Mama Merkel zit midden in de verkiezingscampagne en schaamt zich nu voor haar uitnodiging aan hem.

Maar mama Merkel weet dat ze haar uitnodiging niet zo gemakkelijk kan intrekken. Ze weet dat Kwame en allen die zijn droom dromen ook komen als ze plotseling haar onvriendelijke gezicht laat zien. Kwame denkt dat ze dat alleen maar doet, omdat de mensen in Duitsland bang voor hem zijn. (Eigenlijk, zegt hij tegen zichzelf, zijn ze niet bang voor hem, maar voor het feit dat zo velen als hij deze ene droom hebben en dat zij ook een beslissing nemen die hij ook heeft genomen).

In werkelijkheid is mama Merkel sluw. Ze probeert de angst bij de mensen in Duitsland weg te nemen. Dat doet ze door de mensen, die deze angst uiten, gewoon te laten bestraffen of in ieder geval tot slechte mensen te laten bestempelen. Die zijn dan nog banger voor mama Merkel en de moreel verhevenen dan voor hem.

Mama Merkel doet ook haar best om informatie over slechte dingen die gebeuren te onderdrukken en deze slechte dingen niet zo slecht te laten lijken als ze zijn. Die zijn dan slechts van “regionaal belang” en worden niet genoemd in het nieuws.

En omdat er helaas steeds meer slechte dingen in Duitsland plaatsvinden, die er voor de aankomst van zoveel dromende gasten van Mama Merkel nog niet waren, zoals massamoorden met vrachtwagens, bijlen of zelfmoorddaders en groepsverkrachtingen, doen mama Merkel en haar vrienden ook hun best om de ideeën van de Duitsers over deze dingen te veranderen. Dan kan er ook wel eens over de “in geoefende rolverdeling tussen dader en slachtoffer” bij verkrachtingen onder de kop “Ik en mijn dader” gefilosofeerd worden – dan vraagt Kwame zich toch wel een beetje af hoe de vrienden van mama Merkel zich de nieuwe rolverdeling bij een verkrachting voorstellen en hoort verbaasd dat juist zij toch eigenlijk altijd heel strijdbaar voor de rechten van de vrouw gestreden hebben.

Of ze vertellen de Duitsers dat het heel normaal zou zijn wanneer er af en toe ergens een bom ontploft en dat ze zonder angst hun leven moeten leven. (Waarvoor, vraagt Kwame zich af, zijn mama Merkel en haar vrienden dan bang, als ze alleen maar naar buiten durven onder strenge bewaking).

Maar mama Merkel doet nog meer: ze vertelt de Duitsers ook dat zij er schuldig aan zijn dat Kwame en al die anderen nu hier naartoe komen, omdat zij vroeger slechte dingen gedaan hebben in Afrika.

Zij en Kwame weten natuurlijk dat dit onzin is, maar de Duitsers zijn er immers al aan gewend schuldig te zijn en daarom is ook dat weer behoorlijk sluw – per slot van rekening is er waar hij vandaan komt geen oorlog die ze als reden kan noemen en daarom pakt ze gewoon het verleden erbij, dat bij de Duitsers sowieso bijna niemand precies kent, omdat dit verleden zich in principe beperkt tot 12 jaar.

Mama Merkel vertelt de Duitsers ook dat alle dromers, die er eigenlijk helemaal niet zouden mogen zijn, weer terug moeten naar huis – Kwame moet grijnzen: hijzelf is er immers het beste voorbeeld van dat dit onzin is. Zijn smartfone heeft hem verteld wat men kan doen wanneer men toch een keer tegen hem zou zeggen dat hij naar huis terug moet: er zijn veel advocaten en verenigingen die hem dan helpen en het duurt heel lang tot er een beslissing wordt genomen – zo lang, tot het op een gegeven moment te laat is. En als het helemaal niet lukt, woont hij gewoon een tijdje in een kerk.

Bovendien let mama Merkel er heel goed op dat ze tot de verkiezingen niet teveel andere dromende gasten uitnodigt – die wachten dan allemaal net zolang tot de verkiezingen voorbij zijn en komen gewoon later.

Mama Merkel is sluw, denkt Kwame iedere keer opnieuw, en daarbij valt het hem op dat zij met de Duitsers eigenlijk net zo omgaat als de staatschef thuis met zijn mensen.

En er valt hem nog iets op: ook al is hij nu in het land van zijn dromen en naar iedereen thuis vrolijke verhalen stuurt op zijn smartfone, toch is hij – als hij heel eerlijk moet zijn – ongelukkig. Hij is eenzaam, hij voelt dat hij hier niet welkom is en een kans op zo´n leven als dat van de Duitsers heeft hij ook niet. Hij heeft begrepen dat hij hier altijd een paria zal blijven.

En met dit begrijpen is de woede gekomen. Woede op zichzelf en zijn beslissing. En op mama Merkel en de Duitsers. Woede op het feit dat hij niet meer terug naar huis kan zonder gezichtverlies.

Hij weet niet waar hij naartoe moet met zijn woede. Hij weet alleen dat er iedere dag meer dromende gasten van mama Merkel in Duitsland aankomen, wier droom op een bepaald moment ook in woede zal veranderen.

Hij voelt dat de Duitsers daar bang voor zijn.

En hij weet dat het heel gevaarlijk kan worden als angst op woede botst.

Bron:
www.pi-news.net
Door: “Yorck Tomkyle”

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)