Europa´s kinderloze leiders slaapwandelen ons de catastrofe in

“Narcissus” door Caravaggio (1598-1599)

(Door: Giulio Meotti – Vertaling: E.J. Bron)

Nog nooit waren er zoveel leidende, kinderloze politici als nu. Ze zijn modern, open en multicultureel en ze weten dat “met hen aan alles een einde komt”. Op de korte termijn beschouwd is de kinderloosheid een verademing, omdat de uitgaven voor een gezin wegvallen, er hoeven geen offers gebracht te worden en er is niemand die bezwaar zou kunnen maken over de consequenties in de toekomst. Een onderzoeksrapport van de Europese Unie stelt hierover toepasselijk vast: “Geen kinderen, geen probleem!”

Een moeder of een vader te zijn, betekent echter dat men werkelijk interesse heeft in het land dat men leidt. Europa´s belangrijkste politici echter laten geen kinderen na.

Werkelijk alle belangrijkste aanvoerders van Europa blijven kinderloos: de Britse minister-president Theresa May, de Duitse bondskanselier Angela Merkel, de Nederlandse minister-president Mark Rutte en ook de Franse presidentschapskandidaat Emmanuel Macron. De lijst kan uitgebreid worden met de Zweedse minister-president Stefan Löfven, de Luxemburgse minister-president Xavier Bettel en de Schotse minister-president Nicola Sturgeon.

Europa´s aanvoerders hebben geen kinderen en daarom lijken ze ook geen redenen voor toekomstzorgen over hun continent te hebben. De Duitse filosoof Rüdiger Safranski schreef:

“Voor de kinderlozen verliest het bovengenerationele denken aan relevantie. Daarom gedragen ze zich ook steeds meer zo alsof zij de laatsten zouden zijn en zien zij zichzelf als het einde van de ketting.”

Douglas Murray schreef in “The Sunday Times”:

“Europa pleegt zelfmoord. In ieder geval haar leidende elite besliste tot zelfmoord. Het huidige Europa heeft slechts een gering verlangen naar reproductie, of in ieder geval de strijd daar om, ook al zou het maar tijdens een debat zijn.”

Murray noemde dit fenomeen in zijn nieuwe boek “The Strange Death of Europe: Immigration, Identity, Islam” een “existentiële civilisatorische moeheid.”

Angela Merkel nam de fatale beslissing de poorten van Duitsland te openen voor anderhalf miljoen migranten, om de demografische winter van haar land te stoppen. Het is geen toeval dat de kinderloze Merkel de “hartstochtelijke moeder” van de migranten genoemd werd. Het maakte Merkel blijkbaar niets uit dat de enorme toestroom van deze migranten de Duitse samenleving vermoedelijk voorgoed zou veranderen.

Dennis Sewell schreef onlangs in de “Catholic Herald”:

”Het is de idee van deze ´westelijke beschaving´, op grond waarvan de demografische paniek nog versterkt wordt. Zonder haar zou het antwoord eenvoudig zijn: Europa heeft geen reden tot zorgen als het gaat om het vinden van jonge mensen die de ouden tot aan hun levensavond moeten verzorgen. Er zijn genoeg jonge migranten die aan de deur kloppen, proberen over het prikkeldraad te klimmen, of in een notendop gaan zitten om onze kusten te bereiken. Het enige wat we moeten doen is hen binnen te laten.”

Merkel´s kinderloosheid weerspiegelt zich in de Duitse samenleving: 30% van alle Duitse vrouwen heeft volgens de statistieken van de EU geen kinderen, waarbij dit aantal met een universitaire opleiding 40% bedraagt. De Duitse minister van Defensie, Ursula von der Leyen, zei dat in het land “de lichten zouden uitgaan” als het geboortecijfer niet meer toeneemt.

Volgens een nieuw onderzoek van het Institut national d´études démographiques zal een vierde deel van alle in de jaren-70 geboren Europese vrouwen kinderloos blijven. Eén op de negen vrouwen die in 1940 in Engeland en Wales geboren werd, had op de leeftijd van 45 nog geen kinderen, terwijl dit onder diegenen die in het jaar 1967 geboren werden één op de vijf is.

De Franse politicus Emmanuel Macron wees de opvatting van de Franse president François Hollande af, volgens welke “Frankrijk een probleem met de islam” heeft. Hij is tegen het onttrekken van het staatsburgerschap aan Jihadisten en houdt er nog steeds, ondanks alle bewijzen van het tegendeel, aan vast dat de “Islamitische Staat” niet islamitisch is:

“Het probleem is niet de islam, maar bepaalde gedragswijzen die als religieus voorgesteld worden en daarna aan diegenen worden opgedrongen die deze religie uitoefenen.”

Macron predikt een soort multicultureel buffet. Hij spreekt van kolonialisme als een “misdaad tegen de menselijkheid”. Hij is voor “open grenzen” en wat hem betreft bestaat er, ondanks alle bewijzen van het tegendeel, geen “Franse cultuur”.

Volgens de filosoof Mathieu Bock-Coté is de 39-jarige, met zijn 64 jaar oude voormalige lerares getrouwde, Macron het symbool van een “gelukkige globalisering na de bevrijding van de herinnering van de verloren Franse roem”. Het is geen toeval dat “Manif Pour tous” ertoe opriep om niet op Macron als de “familie-vijandige kandidaat” te stemmen. Macron´s motto “En Marche!” belichaamt die geglobaliseerde elites die de politiek gereduceerd hebben tot een oefening, een gecontroleerde prestatie.

Daarom riep de Turkse president Erdoğan de moslims er ook toe op om “vijf kinderen” te krijgen, en ook islamitische imams roepen de gelovigen op tot het “verwekken van kinderen”: het gaat om de verovering van Europa. Islamitische racisten knutselen druk aan de botsing van de beschavingen in het midden van Europa, en ze omschrijven aandachtig hoe hun westelijke gastlanden langzaam in elkaar storten: zonder bevolking, zonder waarden en de eigen cultuur opgevend.

Met een blik naar Merkel, May, Macron en al die anderen – zitten deze racisten er werkelijk naast? Onze Europese aanvoerders slaapwandelen ons de catastrofe in. Waarom zou het hen ook storen wanneer aan het eind van hun leven Europa niet meer Europa zal zijn? Joshua Mitchell legt het in een essay uit:

“Ons ´zelf te vinden´ is ondertussen belangrijker dan ons een wereld te creëren. Want de lange ketting van de generaties voor ons heeft dat al voor ons geregeld. En laten we nu gaan spelen”.

Bron:
http://1nselpresse.blogspot.nl

Bron oorspronkelijk artikel:
www.gatestoneinstitute.org
Auteur: Giulio Meotti

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)