LONGREAD: Politieke correctheid is niet hetzelfde als gewoon fatsoen

(Door: Andrej Duhan – Vertaling: Z.B.)

Politieke correctheid is een fenomeen dat haar tentakels uitstrekt over de Verenigde Staten en West-Europa. Bij ons (CZ) heeft ze nog niet zulke monsterlijke proporties aangenomen, maar kent al vele voorstanders. Ze verdedigen haar net zo als in het Westen door te beweren dat het in feite om gewoon fatsoen gaat. Maar dat is niet zo.

De repressieve  tolerantie

De politieke correctheid gaat uit van twee stellingen van Nieuw Links. Ten eerste: de westerse, christelijke  burgersamenleving is  structureel slecht en onderdrukkend. Nieuw Links is geobsedeerd door de dialectiek van dominantie en onderdrukking en alle instellingen en waarden van de westerse civilisatie, van natie, persoonlijke eigendommen tot en met het traditionele gezin wordt als discriminerend geïdentificeerd.

Ten tweede: de waarheid, feiten en objectiviteit bestaan niet. Wat we als natuurlijk beschouwen, zijn slechts door de maatschappij bedachte constructies waarop de meerderheidssamenleving haar bestaansrecht baseert en op grond waarvan ze de minderheden marginaliseert. Het maatschappelijk systeem maakt zijn dominantie duidelijk door haar interpretatie van geschiedenis, taal, onderwijs, ingeslepen gedragsformules, moraal en cultuur.

Bij de politieke correctheid gaat het om het ‘goede oude’ marxistische ‘valse bewustzijn’ waarmee de marxisten nog steeds verklaren waarom wij allemaal nog niet in het communistisch paradijs leven, maar in de ‘ellende van de vrije kapitalistische maatschappij’. Het is mogelijk om door  dezelfde cultureel-opvoedkundige methoden te gebruiken aan mensen heel andere waarden op te dringen, die daarna als natuurlijk worden ervaren. Een mens is een onbeschreven blad, dat men kan beschrijven met de gewenste vorm van opvoeding en indoctrinatie. In het neomarxistische wereldbeeld wordt de politieke correctheid niet als een absurde ontkenning van de realiteit gezien, maar als schepping van een nieuwe, betere realiteit. 

De banale grondslag van de politieke correctheid werd uitgedrukt door een van de geestelijk vaders van Nieuw Links, Herbert Marcuse, in zijn concept van ‘repressieve tolerantie’. Dat zegt simpelweg dat de conservatieve krachten geen recht van spreken mogen hebben, omdat daardoor het onderdrukkende karakter van de maatschappij in stand wordt gehouden. In de denkwereld van Marcuse strijden de autoritaire regressieve krachten van rechts en de tolerante, progressieve krachten van links met elkaar. De eersten moeten onderdrukt worden, formeel of infomeel en de tweeden moeten gepropageerd worden. De rechtse mening verdient geen tolerantie.

Het Westen als de grote onderdrukker

De politieke correctheid richt zich op het relativeren van het Westen – omdat het de grote onderdrukker is -, het ontkrachten van de legitimiteit van de conservatieve meningen – omdat die het Westen verdedigen – en het tot stand komen van de links progressieve waarden – want alleen  die kunnen voor de sociaal rechtvaardige maatschappij  zorgen.

De relativering vindt plaats door het in twijfel trekken van het bestaansrecht van de historische identiteiten zoals het volk, het christendom of het gezin. Alles wat traditioneel of historisch is, wordt impliciet als slecht afgeschilderd. Het Westen is niet de meest succesvolle, meest vrije en meest tolerante civilisatie, integendeel, het draagt historisch gezien een collectieve schuld. De neiging van het Westen tot zelfreflectie ontaardt hier in een klont masochisme, dat door de Franse filosoof Pascal Bruckner in zijn  gelijknamige essay zo treffend “Tirannie van berouw” wordt genoemd.

Elke gebeurtenis, elk probleem of elk instituut wordt gezien door de optiek van de onderdrukte minderheid door de meerderheid. Het Westen onderdrukt de rest van de wereld, mannen onderdrukken de vrouwen, hetero’s onderdrukken de LGBTQIA+, de christenen de moslims, de blanken onderdrukken de zwarten, het gezin onderdrukt de vrouwen en kinderen en de  bourgeoisie het proletariaat. Alles wat in dit verhaaltje past, wordt gebruikt. Alles wat niet van past komt, wordt verzwegen, opdat de gemarginaliseerde groepen niet meer gestigmatiseerd worden. Het gaat natuurlijk niet om het heil van de individuele leden van de minderheidsgroep,  het gaat erom het sprookje van de onderdrukking te herhalen en de status van slachtoffer te blijven bewijzen.

Rechts als verdediger van de onderdrukking

Het is noodzakelijk om de conservatieve tegenstanders van de politieke correctheid van racisme (fascisme, onverdraagzaamheid…) te beschuldigen, zodat hun stem als onaanvaardbaar bestempeld kan worden. Links is het gelukt om de negatieve connotatie van racisme intact te houden en haar tegelijkertijd nietszeggend te maken. Racisme gaat tegenwoordig niet over discriminatie op grond van een ras. Er valt alles onder wat in negatieve zin in de richting van een minderheid wijst respectievelijk de onderdrukkende structuren van de westerse maatschappij in stand houdt.

Verborgen racisme moet gevonden worden in elke rechtse meningsuiting.  Het afwijzen van immigratie, het roepen om grensbescherming, bestrijding van de criminaliteit, het korten op sociale steun, steun aan het traditionele gezin verlenen, patriottisme, onderwijs in westerse geschiedenis – achter alles kan men de kwaadaardige bedoelingen vinden die maar één doel hebben: het schade toebrengen aan de minderheden.

Politiek correcte houdingen

De politieke correctheid vereist dat men zich identificeert met de steunpilaren van de links- liberale ideologie, zoals multiculturalisme, massamigratie, genderideologie, feminisme, de relativerende tolerantie, antidiscriminatie en sociale rechtvaardigheid als enige juiste en universeel geldende natuurlijke en onvervreemdbare waarden. De politiek correcte waarden mogen niet als een mening gezien worden, maar als een standaardnorm (gewoon fatsoen). Het doel is om het begrip meerderheid met haar identiteitsclaim en waarden te ontkrachten.

De typisch politiek correcte waarheden zijn bijvoorbeeld:

• Islam is een religie van vrede. Moslims zelf zijn de slachtoffers. Islamisme heeft niets te maken met de islam.
• Alle culturen zijn gelijk en er zijn geen verschillen.
• Een volk is maar een toevallig samenraapsel van individuen. Een volksidentiteit bestaat niet. Er bestaan alleen maar individuen en de mensheid.
• Het succes van het Westen is gebouwd op slavernij en kolonialisme.
• Problemen met bepaalde minderheden aanwijzen staat gelijk aan racisme.
• Mannen en vrouwen zijn gelijk en moeten gelijk zijn.
• Men kan naar eigen wens zijn seksuele identiteit veranderen.
• De meerderheidssamenleving is homofoob, xenofoob, racistisch en discriminerend.
• Mislukking en slechte eigenschappen liggen niet bij het individu zelf, maar zijn het resultaat van invloed van de maatschappij.
• Een traditioneel gezin is ouderwets.
• Lage geboortecijfers kunnen opgelost worden door immigratie. Immigratie is altijd gunstig.
• De meerderheidssamenleving kan men samenvatten als negatief, de minderheden als positief.
• De leden van de meerderheid dragen de historische schuld, leden van minderheden valt niets te verwijten en zijn vaak ook niet verantwoordelijkheid voor hun eigen daden.
• Elk vorm van kritiek op gedrag dat voortvloeit uit het lid zijn van een bepaalde sociale groep is racisme.
• Patriottisme staat gelijk aan fascisme.
• De burgerlijke waarden zoals werk, gezin en eigendom zijn kleinburgerlijk. Alternatieve manieren van samenleving zouden geen punt van kritiek moeten zijn, maar als een gegeven beschouwd moeten worden.
• Afwijzende houding tegenover massamigratie, eisen van grensbescherming en assimilatie is extremisme. Ondersteunen van onbeperkte immigratie en multiculturele segregatie is een uitdrukking van gematigdheid en politieke volwassenheid.

De correcte mening is waardevoller dan  de waarheid

Een gezamenlijk kenmerk van de bovengenoemde beweringen is dat ze niet overeenkomen met de realiteit. Het zijn leugens. De politieke correctheid probeert niet de waarheid van leugens te scheiden, zij eist de enige correcte mening. De waarheid is per slot van rekening een sociale constructie uit de tijd van de Verlichting en moet zodanig als werktuig van de westerse onderdrukking gezien worden (zoals niet zo  lang geleden de studenten c.q. activisten van Black Lives Matter aan hun professoren hebben uitgelegd). Op het altaar van de politieke correctheid wordt niet alleen de waarheid opgeofferd, maar vaak ook het gezond verstand en het instinct tot zelfbehoud zoals we kunnen afleiden van de nutteloze reacties  van politici op islamterrorisme.

In het politiek correcte regime kan de waarheid racistisch zijn en dus ongewenst of moet ze zelfs worden verboden. Op die manier verliest de taal haar betekenis als informatiedrager en als communicatiemiddel. Ze beschrijft de realiteit niet meer. Ze maakt het uitdrukken van bepaalde meningen op aanvaardbare wijze onmogelijk. De taal vervalt tot een ideologische instrument, een manier om een meer parallelle werkelijkheid te creëren. Het doel is om een bepaald wereldbeeld op te dringen, om de politiek correcte Newspeak een podium te geven en een debat met bepaalde onderwerpen te verbieden.

Via taalregulering tot denkregulering en verlies van privacy

Politieke correctheid maakt de cirkel met toegestane onderwerpen enger en stelt beperkingen aan de wijze waarop men over deze onderwerpen mag spreken. Ze bepaalt wat wel en niet gezegd mag worden, wie wat wel of niet mag zeggen. Er ontstaat een vaste constellatie en hiërarchie van toegestane en niet toegestane meningen en groepen mensen, die ze juist wel mogen of juist niet mogen uitspreken. Er wordt met twee maten gemeten bij het beoordelen van  de correctheid van het woord en het gedrag en is afhankelijk van wie de spreker en de ontvanger van de boodschap is. Dat creëert een parallelle werkelijkheid.

De taalregulering is gericht op verandering in het denken. In het Westen is zij ingevoerd om de geschiedenis te herschrijven. Het doel is tweeërlei.  Ten eerste om de geschiedenis te interpreteren in de multiculturele geest en om te herinneren aan de historische schuld van de Europeanen en de Amerikanen aan racisme, imperialisme en kolonialisme. Shakespeare en andere blanke mannen hebben het veld moeten ruimen voor Indiaanse opperhoofden. De lezingen over westerse civilisatie worden op de elitaire westerse universiteiten vervangen door lezingen over het ontmantelen van het Westen. Ook de boeken, de reclame, films, games, verkiezingskandidaten en zelfs het persoonlijk leven zouden correct moeten worden.

De politieke correctheid wist het verschil tussen het openbare en privéleven uit. Ook privé en in persoonlijke relaties zou men aan politieke correctheid moeten doen. Ook hier geldt de oude leuze dat persoonlijke sfeer ook een politieke is. Privacy bestaat niet, alles is openbaar. Politiek correct zijn is de nieuwe, hoogste en enige deugd.

Tot nu toe is het hoogst bereikte stadium van de politieke correctheid de strafrechtelijke codificatie in de vorm van het toenemend aantal wetten tegen hatespeech. Het doel is het bestraffen van hatelijke uitspraken, wat op zich een redelijke  streven lijkt.  In werkelijkheid  echter richten de wetten zich tegen kritiek op de zuilen van de politieke correctheid. In de praktijk gaan we dus richting het criminaliseren van meningen en feiten die de minderheden als negatief zouden kunnen ervaren. Herbert Marcuse zou tevreden zijn.

Politieke correctheid is geen gewoon fatsoen

Politieke correctheid is beslist geen gewoon fatsoen. Fatsoen heeft wel tot op zekere hoogte een corrigerende functie van onze taal en ons gedrag, maar probeert niet de authenticiteit van ons begrip van realiteit te veranderen. Fatsoen is puur persoonlijk en apolitiek. De politieke correctheid weerspiegelt politieke doctrines en codificeert bepaalde meningen als ondiscutabel. Fatsoen gaat meestal over de vorm, de politieke correctheid over de inhoud. Zoals de conservatieve Britse filosoof Roger Scruton zei: “Fatsoen is skill, de politieke correctheid is drill.”

De volgende linkse utopie

De politieke correctheid wil de zuilen van de westerse intellectuele tradities zoals waarheid, rede, vrijheid van het woord, logica, subjectieve gevoelens en het recht van minderheden om zich niet beledigd te voelen, vervangen. Door middel van formele en informele regulering van de taal, het denken en het gedrag probeert de politieke correctheid de realiteit te veranderen. In naam van abstracte waarden beveelt de politieke correctheid aan om realiteit en ervaring te negeren. Politieke correctheid staat gelijk aan het praktiseren van een gevaarlijke ideologie, die de relativering van het Westen, de onderdrukking van conservatieve meningen en het absolutisme van de linkse waarden betekent.

Kortom, politieke correctheid is de volgende weerspiegeling van de gevaarlijke linkse droom over een samenleving waarin iedereen iedereen altijd aardig vindt en waarin iedereen gelijk is. Als dat verdomde Westen maar niet steeds in de weg stond…

Bron:
http://neviditelnypes.lidovky.cz
Auteur: Andrej Duhan

Vertaald uit het Tsjechisch door:
Z.B.
(voor www.ejbron.wordpress.com)