Mijn ervaring met het wonen in een stad met een grote moslimgemeenschap

(Door: Tim Phillips – Vertaling: “Wachteres”)

Hieronder vindt u een overzicht van mijn ervaringen met het wonen in een gebied met een grote moslimgemeenschap. Niet in Groot-Brittannië: destijds woonde ik in een kleine stad in het zuiden van Nederland, maar in alle opzichten zou het ook in GB kunnen zijn. Van wat ik begrepen heb, herhalen deze ervaringen zich in heel West-Europa.

Het is een observatie, niet meer dan dat.

De onderstaande gebeurtenissen, die over een lange periode hebben plaatsgevonden, waren een belangrijke factor – hoewel die, eerlijk gezegd, niet de enige factoren waren – in de (lichte) beroerte en de daaropvolgende totale ineenstorting die ik onderging. Ik ben nog niet volledig hersteld. Een langdurige blootstelling aan voortdurende intimidatie, in het bijzonder de intimidatie van je kinderen, en machteloos om er ook maar iets tegen te doen, kan buitengewoon uitputtend zijn.

Ondanks alles blijf ik bij mijn mening dat niet alle moslims slechte mensen zijn (de logica schrijft voor dat dit niet zo kan zijn). Ik moet echter wel heel eerlijk zijn: Ik heb niet veel fatsoenlijke moslims ontmoet. 

Hier gaan we dan … 

Het begon toen we ongeveer 12 jaar geleden in dit huis trokken. Zelfs toen we naar hier verhuisden, was het een zwaar ‘verrijkt’ gebied, sindsdien is het meer een islamitische republiek dan een provinciale West-Europese stad geworden.

Mijn kinderen waren toen nog erg jong, één van hen is geestelijk gehandicapt. Hij is een geweldige jongen en kan veel dingen zelfstandig doen, of met minimale ondersteuning. Hij kan echter niet met problemen/ruzie omgaan.

De kinderen in de buurt vonden niets leuker dan mijn zoon te treiteren. Ik herinner me heel levendig een groep van acht kinderen, die om hem heen stonden en hem schopten en duwden. Dit gebeurde vrijwel iedere keer als hij naar buiten ging. De kinderen waren allemaal Turken en Marokkanen. De groep varieerde in leeftijd van ongeveer 8 tot 16 jaar. Ik probeerde met hen te praten, maar ze renden ongeveer 20 meter weg … een veilige, treiterende afstand. Dit gebeurde aldoor en regelmatig.

Zij respecteren niemand, vooral niet als je niet één van hen bent. Waar leren ze dit? Sommigen zijn slechts 8 of 9 jaar oud. Is niemand betrouwbaar?

Ik probeerde met de ouders te praten vanuit de gedachte dat de problemen dan opgelost zouden worden.

Mis!

Overdag, als de heer des huizes niet aanwezig is, zal het vrouwvolk meestal niet naar de deur gaan, ondanks dat het duidelijk is dat ze thuis zijn. Als zij de deur wel open doen, kijken ze je in opperste verbazing aan. Ze spreken de taal niet, hoewel sommigen hier al veel jaren wonen. Ze zijn nooit buiten om iets te doen. Doen ze ooit wel wat met hun kinderen?

Mijn andere kinderen zijn ook slachtoffers. Mijn oudste dochter wordt voortdurend voor lesbisch uitgescholden, gewoon omdat ze rondloopt met een vriendin van haar.

Ik vraag de groep moslims die dit doen of het betekent dat ze homoseksueel zijn op grond van het feit dat zij rondhangen met andere jongens. Als dank voor de moeite wordt er naar mij gespuugd.

Groepen Marokkanen roepen: ‘Wil je me aflikken, liefje?’, naar mijn oudste. Zij is momenteel 12 jaar oud.

Mijn jongste (die een paar dagen geleden in het zwembad is gemolesteerd door een Marokkaanse jongen) is van haar fiets geduwd en talloze keren uitgescholden.

Dit zijn geen eenmalige gebeurtenissen, het is een aanhoudend proces.

Het is constant. Week in, week uit.

Ik spreek met andere blanke families. Hun kinderen mogen of niet naar buiten, of ze gaan ergens anders heen om van hun vrije tijd te genieten. Dat is geen leven. Kinderen moeten vrij zijn, het moet niet nodig zijn dat er voortdurend op die manier iets voor hen geregeld wordt.

Ik neem contact op met de politie, meerdere malen in feite. “Sorry meneer, daar kunnen we niets aan doen”.

Weken worden maanden.

Ondertussen heeft een lokale bende het op zich genomen om ‘s nachts dingen tegen onze ramen te gooien. Ze vinden me niet aardig, omdat ik mij tegen hen durf te verzetten. Iedereen klaagt, maar niemand durft iets te zeggen. Zakjes met hondenpoep, kleine munten, kleine stenen, enz. tegen mijn ramen. Intimidatie. Opnieuw Turken en Marokkanen, tot en met de middelste zoon van mijn buurman.

Dit gaat jarenlang door (toegegeven, met tussenpozen, maar die duren nooit langer dan een week).

Pesterijen, angst voor de veiligheid van je kinderen, voortdurend alert zijn, er komt geen einde aan. Je moet hier helemaal in je eentje mee omgaan. Machteloosheid..

Weer naar de politie. Weer geen resultaat. ‘Waarom plaatst u geen camera voor uw huis, meneer?’

De plaatselijke basisschool, niet meer dan drie minuten lopen van hier, was voor 90% ‘zwart’ toen we hier kwamen. We hebben onze kinderen daar niet geplaatst, in plaats daarvan hebben we een school op ongeveer 10 minuten lopen gekozen. Ongeveer 70% blank. Leuke school. Geen echte raciale problemen, goede sfeer en de eerste vier jaar bevalt die geweldig.

Toen besliste de gemeenteraad dat de tweede golf moslims zich in het gebied moest vestigen. Meer Turken en Marokkanen, maar Somaliërs voegden zich ook bij de mengelmoes. Geweldig! Iedereen die te doen heeft gehad met Somaliërs zal begrijpen wat ik bedoel. Binnen zes maanden wordt de school overspoeld met moslimkinderen.

Mijn vrouw, die daar meerdere jaren als vrijwilligster heeft gewerkt, is vol walging. Ik heb nog nooit gezien dat de schellen zo snel van iemands ogen vielen. Van linksliberaal [D66] naar Geert Wilders in ongeveer twee maanden.

De nieuwe jongens zullen geen opdrachten van een vrouw accepteren. De nieuwe meisjes zijn van hoofd tot teen met stukken stof bedekt en zijn volledig ondergeschikt, vooral diegenen die deel uitmaken van Somalische families. De kwaliteit van het onderwijs zakt pijlsnel. De leerkrachten besteden meer tijd aan het aanleren van basisvaardigheden en aan hun pogingen om enige discipline te bereiken dan aan daadwerkelijk echt onderwijs. Mijn vrouw geeft haar vrijwilligerswerk op. Het is ondraaglijk geworden. Zij is niet de enige.

Na dat schooljaar zijn de schoolresultaten van mijn jongste dochter achteruit gegaan en ze is wanhopig ongelukkig, ze wordt voortdurend gepest en andere kinderen zeggen tegen haar dat ze een hoofddoek moet dragen om binnen de school te passen. We besluiten haar ongeveer 25 minuten verder op een andere school te plaatsen, waar ze het schooljaar weer over doet. Ze is niet de enige die haar oude school verlaat.

Zij doet het nu heel aardig.

Haar oude school is nu officieel voor meer dan 90% ‘zwart’. ‘Zwart’ neemt de overhand.

Intussen is mijn poging om met de ouders van een van de plaatselijke Turkse kinderen te praten, die zelfs nog meer narigheid heeft veroorzaakt voor mijn mentaal gehandicapte zoon, op meer geweld uitgedraaid. Op een zonnige middag benadert de vader mijn vrouw en eist dat hij de man van het huis te spreken krijgt. Mijn vrouw reageert met, “Als u met iemand wilt spreken, dan kunt u met mij spreken”. Zo  is zij, vooral als het de kinderen betreft.

Dit is beneden zijn waardigheid en hij stommelt ongevraagd onze tuin binnen. Mijn vrouw probeert hem te stoppen en hij valt haar aan door haar tegen de grond te slaan.

We bellen de politie opnieuw. Ik ben ten einde raad. Nu komen ze. Net als de bloeddorstige Robocop [Nintendo] – wapenstok, wapen, gewapende strijders.

Ik praat ongeveer een half uur met hen. Ze zijn erg sympathiek. ‘Ik ga met hen spreken, meneer’ (en ook met de ouders van andere jongeren die ons terroriseren – blijkbaar zijn die ‘bekend’).

Een uur later komt hij terug. Hij heeft woorden gehad. ‘De Turken kunnen dit soort dingen erg slecht accepteren, meneer’ zegt hij. “Als u iemand met een mes of een geweer rond ziet lopen,  bel ons dan meteen”. Hij geeft me een kaart met een alarmnummer.

Bedankt! Nu voel ik me echt veilig.

De rust is vervolgens enigszins terug gekeerd. De crimineeltjes van de afgelopen jaren zijn overgestapt naar grotere en betere zaken. Tenminste één, van wie ik het weet, heeft een gedwongen vakantie.

In mijn huis zijn de zaken door elkaar geschud; mijn kinderen zijn regelmatig verbaal en fysiek bedreigd. Mijn vrouw is aangevallen. En we zijn allemaal geslagen, bespuugd en verbaal mishandeld. Dit ging al jarenlang letterlijk door. En hoewel het nu minder is, is het niet over. Het bevindt zich net onder de oppervlakte en men voelt dat het alleen niet naar boven komt, omdat de politie de dingen in de gaten houdt.

Het plaatselijke winkelcentrum heeft onlangs een verbod op groepen jongeren uitgebreid. Een vriend van ons heeft daar een winkel en vertelt ons over de capriolen van de stelende  kinderen. De winkel naast haar is een cadeauwinkel, die wordt beheerd door een Sikh (een heel mooie dame, btw). Mijn leven is vrede en harmonie in vergelijking met dat van haar.

En het zijn allemaal, zonder uitzondering, Turken, Marokkanen en Somaliërs.

Ik heb grondige kennis van de manier waarop moslims een gebied kunnen beïnvloeden.

En ik heb nog niets gezegd over de moskeeën, de positieve discriminatie ten gunste van moslims, het dagcentrum dat voor ‘iedereen’ is, vooral als je Turks, Marokkaans of Somalisch bent, de computercursussen voor vrouwen boven de 50 – niet van toepassing voor autochtonen  –  en de lokale appartementen, die uitsluitend gereserveerd zijn voor diegenen boven de 50 die van Turkse afkomst zijn. Ook heb ik de ervaringen van andere mensen niet genoemd.

Ik vond alleen maar dat ik u dit moest laten weten. Dit zijn mijn ervaringen. Als u dit heeft ervaren, dan wordt de EDL volkomen logisch.

Dit kan overal in West-Europa gebeuren. Het enige wat we nodig hebben, zijn moslims. De rest volgt automatisch.

Bron:
https://libertygb.org.
Auteur: Tim Phillips

Vertaald uit het Engels door:
“Wachteres”
(voor www.ejbron.wordpress.com)