De samoerai uit Tsjechië

“Wij stoppen illegale immigratie en het dictaat van de EU!”

(Vertaling: E.J. Bron)

In Praag had “ZUERST!” een ontmoeting met de Tsjechisch-Japanse zakenman en politicus Tomio Okamura – een man, die weet hoe men schandalen produceert.

Uit het land Tsjechië horen we politiek gezien niet zo veel. Hoogstens een paar – vaak ook bizarre – hoogtepunten en schandalen dringen door in de Nederlandse pers. Bijvoorbeeld de verkiezingscampagne voor het presidentschap vier jaar geleden, toen met de blauw-bloedige zonderling Karl Schwarzenberg nog een keer herinnerd werd aan de oude Habsburgse tradities van Bohemen. En tegenwoordig doet steeds opnieuw de tegendraadse Tsjechische president Miloš Zeman van zich spreken – die in 2013 de presidentsverkiezingen van Schwarzenberg kon winnen. De massamigratiegolf uit het Nabije Oosten en Noord-Afrika naar Europa noemt Zeman nog wel eens “georganiseerde invasie”, in de Oekraïne-oorlog behoort hij tot de weinige Europese staatschefs die achter Moskou gingen staan. Ondanks protest uit Brussel en Washington sloot hij lucratieve economische verdragen met China af, bovendien pocht hij graag op zijn legendarische geoefendheid in het drinken. Voor de Duitse buren bijna een president om van te houden – als hij niet steeds opnieuw hatelijk commentaar zou hebben op de Sudetenduitsers, die na 1945 met geweld uit Tsjecho-Slowakije werden verdreven. Maar anders bekeken: het anti-Duitse element in Zeman´s politiek herinnert ons Duitsers er in ieder geval aan dat hij een “linkse” is. Dat kennen we immers ook uit Berlijn. Alle andere standpunten zou je ook in de AfD kunnen terugvinden – alleen meestal iets gematigder.

Maar de Tsjechische Republiek bestaat niet alleen uit Zeman en Schwarzenberg, net zoals de Duitse politiek – godzijdank – niet alleen uit Angela Merkel en Sigmar Gabriel bestaat. Een van de bekendste politici in Tsjechië is Tomio Okamura, en die is niet alleen vanwege zijn Japanse afkomst een exoot in het Praagse politieke circus.

Okamura is een van de verrassende sterren in het Tsjechische parlement – en een schrikbeeld voor de gevestigde media. De Tsjechische mainstream media vallen over hem heen, afwisselend wordt hij “onbelangrijk” of “levensgevaarlijk” genoemd. Dat hij beide tegelijk niet kan zijn, valt de journalisten blijkbaar niet op.

In een klein Praags restaurant in de voetgangerszone ontmoeten we de politicus. Tussen volgepakte souvenirwinkels en andere toeristen-valstrikken maakt de kroeg reclame met de “traditionele keuken”. We gaan direct het keldergewelf in, Okamura begroet de kelner met een handdruk en korte kleine buigingen. Hij hoeft het menu helemaal niet te bekijken, dat kent hij. En met iedere geste schijnt hij te benadrukken: hier ben ik thuis! En hij weet heel goed dat men juist bij hem, de halve Aziaat, extra goed kijkt.

Okamura behoort tot de luidste Tsjechische migratiecritici. Dat moet je daar ook wel zijn, wil je je van Zeman onderscheiden. Als je in Duitsland al door de mainstream media gedemoniseerd wordt als je hardop nadenkt over een bovengrens, in Tsjechië moet je daarvoor meer pijlen op je boog hebben.

Tomio Okamura zit voor de kleine partij “Vrijheid en Directe Democratie” (SPD) met twee andere medestrijders in het parlement in Praag. En daar is hij niet alleen politicus, maar ook altijd een beetje een showmaster. Of met andere woorden: een echte populist met alles wat daar bij hoort. Okamura lacht, scheldt en keuvelt – en het volk begrijpt hem. Bliksemsnelle ideeën lijken hem aan te vliegen, die onmiddellijk in zijn populistenbrein in een goed klinkende formulering worden gegoten. Voor de mainstream media en de politieke concurrentie de pure horror.

Hij nipt aan zijn koffie en maakt grappen over multiculti en de immigratielobby, heeft medelijden met de Duitse bezoekers vanwege hun bondskanselier Angela Merkel, aan wie heel Europa de migratiechaos te danken zou hebben. Dat de mensen aan de tafel ernaast meeluisteren, interesseert hem weinig. Okamura is geen stiekemerd, meer een tankcommandant. En hij laat er geen seconde twijfel over bestaan dat hij weinig aan zichzelf twijfelt. In tijden, waarin iedere collega en advocaat in het parlement loopt te tobben, is dat zo verfrissend als Japanse munt.

Voor Okamura is migratie vooral ook daarom een van de belangrijkste thema´s überhaupt, omdat hij zichzelf beschouwt als een goed voorbeeld van een succesverhaal van immigratie. Als zoon van een Japanse zakenman en een Tsjechische ingenieur in een krachtcentrale, werd hij in 1972 in Tokio geboren. Toen hij zes jaar oud was, zag hij voor het eerst het land van zijn moeder. Okamura´s levensloop is die van een echte “Selfmademan”. Hij werkte als vuilnisman en popcornverkoper om geld te verdienen. Hij stotterde tot zijn 20^e en werd daarom veel gepest. Maar dat alles heeft van hem de vechter gemaakt die hij nu is. In Tsjechië opende hij een reisbureau, nu is hij vicepresident van de Associatie van Tsjechische touroperators.

Okamura trad voor de Tsjechische televisie op als Japan-deskundige en loofde en prees welbespraakt en met meesterschap over de taal de spijzen uit het verre Nippon. En of dat nog niet genoeg zou zijn, richtte hij een viermaal per jaar verschijnend Bier-Magazine op, dat ook daadwerkelijk zo heet. Het ontbreekt de Japans-Tsjechische ondernemer niet aan moed. Zijn in 2010 verschenen autobiografie gaf hij de titel “Tomio Okamura – een Tsjechische droom”. Het boek werd een bestseller in Tsjechië. Alles wat Okamura aanraakt, lijkt op de een of andere manier in goud te veranderen. En dat weet hij heel goed. En de anderen dus ook. In de Tsjechische versie van de tv-show “In het hol van de leeuw”, waarin meestal jonge ondernemers met innovatieve ideeën naar investeerders zoeken, was Okamura als jurylid een van de gevreesde “draken”. De Japans-Tsjechische ondernemer luisterde, bekritiseerde, loofde en vernietigde – precies waar het tv-publiek van houdt. En precies zoals hij dat nu in het Tsjechische parlement doet.

“Wij hebben de beste ideeën”, zegt hij stralend en draait zijn duimen vreselijk snel om elkaar heen. Als hij over de natiestaat en nationale belangen spreekt, klinkt dat niet oudbakken, maar als een nieuwe uitvinding uit Japans, net uit de 3-D-printer. En steeds opnieuw eist hij dat men eindelijk Europa´s grenzen ordelijk zou moeten beveiligen. En wel goed. Met alles erop en eraan. Er klinkt een beetje “Vesting Europa” in zijn woorden mee. De politieke concurrentie beschimpt Okamura daarom als “isolationist”. Die haalt daar zijn schouders over op. Men zou wel zien wat de burgers zouden willen.

Als het aan Okamura zou liggen, dan zouden de Tsjechen over alle belangrijke en richtinggevende thema´s zoals immigratie, EU-lidmaatschap, criminaliteitsbestrijding enz. in referenda zelf mogen bepalen waar het in de toekomst naartoe gaat. “Dat zouden jullie Duitsers ook moeten”, zegt hij bemoedigend. En doet er nog een schepje bovenop: “Alle Europeanen zouden dat moeten!” De dekselse kerel schreef over het thema tegelijk nog een boek met de titel “De kunst van de directe democratie”, die waarschijnlijk niet toevallig doet herinneren aan “De kunst van de oorlog” van Sun Tsu. Maar Okamura zou Okamura niet zijn als hij niet nog een serie andere succesvolle boeken zou hebben gepubliceerd, waaronder “De kunst van het regeren” en “De kunst van het leven”. Tussendoor vond hij ook nog tijd om het “Grote Japanse kookboek” te schrijven. Over ontbrekende afzet van zijn boeken kan hij niet klagen.

Als politicus komt hem zijn talent als zakenman steeds weer ten goede. Hij schijnt altijd precies te weten op welke knoppen hij moet drukken om zich gehoor te verschaffen. Als blogger heeft hij vroeger gemiddeld met iedere blog honderdduizend lezers bereikt. Hij heeft opwindende zaken gepubliceerd, waarover de mensen gediscussieerd hebben. En dat doe hij nu nog steeds. Hij heeft de zigeuners in Tsjechië eens geadviseerd om eindelijk hun tenten af te breken en ergens een stuk braakliggende grond te zoeken waarop ze hun eigen staat zouden kunnen oprichten. De “liberale” pers was buiten zichzelf van woede, maar Okamura´s postvak stroomde over van blijken van solidariteit. Hij leunt achterover. Hij zwijgt glimlachend, maar zijn blik zegt: zo doe je dat.

In zijn partij is hij trekpaard, oprichter, leider en chef-ideoloog. Maar hij wil geen “onemanshow” zijn en wijst op de golf van toetredingen tot de Tsjechische SPD. Onmiddellijk na de oprichting van de partij in 2015 zouden er meer dan 9000 verzoeken tot lidmaatschap zijn binnengekomen, zegt Okamura niet zonder trots. “Wij zullen een van de grootste politieke bewegingen in de Tsjechische Republiek worden”, daarvan is hij overtuigd. Groots uitpakken hoort erbij. Maar niemand pakt zo sympathiek groots uit als Tomio Okamura.

Met zijn SPD is Okamura, die door zijn tegenstanders een “autocratische manier van leidinggeven” wordt verweten, vorig jaar toegetreden tot de fractie ENF (Europa van Naties en Vrijheid) in het Europees Parlement, waartoe o.a. ook de Oostenrijkse FPÖ, het Franse Front National, de Italiaanse Lega Nord, het Vlaams Belang en de PVV behoren. De Tsjechisch-Japanse politicus is ervan overtuigd: dat wordt het Europese succesmodel. Hij zegt dat op een manier van de “draak” in de tv-uitzending. En daar heeft hij zich zelden vergist.

Bron:
http://zuerst.de

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)