Nederlanders zouden ermee moeten stoppen op Israël in te hakken en zich met hun eigen problemen bezighouden – die uit het verleden zowel als die in de toekomst

(Door: Abraham Cooper & Manfred Gerstenfeld – Vertaling: E.J. Bron)

Een zojuist gepubliceerd bericht verduidelijkt de bedreigingen van Europa en van de wereld door buitenlandse ISIS-strijders voor hun landen van herkomst in het kader van de ineenstorting van het zogenaamde kalifaat in Irak en Syrië. De Europese joodse gemeenschappen en hun instellingen, die als gevolg van de terreuraanslagen tot nu toe al onzeker gemaakt zijn – aan enkele daarvan namen teruggekeerde Jihadisten deel – hebben nu een nieuw potentieel geweld waarover ze zich zorgen moeten maken.

Je zou denken dat West-Europese landen al hun aandacht op de bedreiging door islamitische terroristen en op het moeilijk grijpbare doel zouden concentreren om bij het grote aantal migranten en vluchtelingen uit Afrika en het Midden-Oosten – deels extreme antisemieten – de waarden van de democratie en de tolerantie in te enten.

Fout gedacht. Net zoals veel andere West-Europese landen zijn de Nederlanders gefixeerd op het Palestijns-Israëlische conflict. Deze bezetenheid kwam bij de nieuwe regering, waarvan de vorming na de parlementsverkiezingen in 2017 meer dan 200 dagen duurde, eens temeer aan het licht.

De nieuwe regering bestaat uit vier partijen: de grootste partij van het land, de VVD (liberalen), aangevoerd door minister-president Mark Rutte, die voor de derde achtereenvolgende keer de regering zal leiden; de coalitiepartners zijn het CDA (christendemocraten), D66 (links-liberalen) en de veel kleinere, protestantse ChristenUnie. De nieuwe regering steunt op slechts 76 van de 150 parlementariërs.

De regeringsovereenkomst bestaat weliswaar uit 70 pagina´s, de buitenlandse politiek neemt daarvan echter maar één pagina (pag. 47) in beslag. Belangrijke EU-termen zoals de Brexit en Catalonië ontbreken volledig. Een nucleair Noord-Korea wordt niet genoemd, net zomin als de problemen met het atoomakkoord met Iran. Er reisde echter al een parlementaire delegatie naar Iran, wat deze extreme islamitische dictatuur legitimeert, die heel openlijk streeft naar de vernietiging van Israël. Er staat niets in over de Nederlandse militaire deelname in Afghanistan of diens aanwezigheid in Mali. In Mali leidde de door nalatigheid veroorzaakte dood van Nederlandse soldaten tot het aftreden van de Nederlandse minister van Defensie.

Wat was het enige thema buiten Europa, dat voor de Nederlandse regering zo belangrijk was dat het alle andere in de schaduw stelde? Het Palestijns-Israëlische conflict was de nieuwe regeringsovereenkomst 60 woorden waard. Daarover wordt gezegd: “In het Midden-Oosten draagt Nederland bij aan vrede en veiligheid. Nederland benut de goede betrekkingen met Israël en de Palestijnse Autoriteit voor het behoud en de verwezenlijking van de tweestatenoplossing: een onafhankelijke, democratische en levensvatbare Palestijnse staat naast een veilig en internationaal erkend Israël. Nederland zet zich tevens in voor verbetering van de onderlinge relaties tussen Israëliërs en Palestijnen.”

In werkelijkheid is Nederland een land van verdwijnende geringe betekenis voor het hele Midden-Oosten. Zijn bewering een heel belangrijke en evenwichtige rol in het Palestijns-Israëlisch conflict te spelen, weerspiegelt zowel absurditeit als arrogantie. Nederland heeft in veel dingen tegen Israëlische belangen gehandeld. Het doet betalingen aan de Palestijnse autoriteit, in de wetenschap dat deze moordenaars aanmoedigt en ondersteunt. De Nederlandse regering subsidieert ook ondersteuners van de antisemitische BDS-campagne.

De vorige minister van Buitenlandse Zaken, Bert Koenders, behoort tot de PvdA, die tegen Israël ophitst. Hij was een beslist voorstander van het labelen van producten uit de omstreden “Westbank” en de “bezette” Golan door de Europese Unie. Koenders eiste echter nooit gelijksoortige maatregelen tegen andere landen, waarin de juridische situatie veel duidelijker is, zoals het door Turkije bezette Noord-Cyprus. Dat is een typische anti-Israëlische mutatie van het klassieke antisemitische meten met twee maten.

In 2013 publiceerde de Adviesraad Internationale Vraagstukken (AIV) een uit 47 bladzijden bestaand standpunt over vredesproces in het Midden-Oosten. Wim Kortenoeven, voormalig afgevaardigde van de PVV, beschreef dit als “niets anders dan een boosaardige aanklacht tegen de joodse staat; het ignoreren van de islamitische wortel van het conflict; het weglaten van beslissende historische data; de weigering of weglating van de legale rechten van het joodse volk in Palestina; en manipulatie van feiten, cijfers en VN-resoluties.”

“Het zwijgt over Israël´s vreselijke dilemma´s, uitzichtloze situaties en territoriale beperkingen en negeert zelfs zulke wezenlijke punten als de islamitische bedreiging en Palestijnse hetze tegen Israël en de vrede. Aan het eind van het advies eist de AIV het opleggen van sancties tegen Israël en de aanknoping van betrekkingen (door Nederland en de EU)V met Hamas, een organisatie die oproept tot de volkerenmoord op alle Joden. Protesten van het Simon Wiesenthal Center, waarmee voor de ontbinding van deze opstokende adviesraad wordt opgeroepen, waren tegen dovemansoren gericht.

De vier Nederlandse regeringspartijen zouden in hun regeringsovereenkomst een verplichting tot onderzoek hebben moeten opnemen hoe het kwam dat in het jaar 2011 38% van de bevolking van Nederland bij een opinieonderzoek+ het eens was met de foute en extreem antisemitische uitspraak dat Israël een vernietigingsoorlog tegen de Palestijnen voert. Weliswaar worden zulke beweringen door weinigen rechtstreeks beweerd, maar ze zijn het resultaat van een algemeen aanwezige atmosfeer van ophitsing door anti-Israëlische partijen in Nederland. Eentje daarvan is de coalitiepartij D66. De haat op Israël komt bovendien uit de media, de sociale media en van door de regering financieel ondersteunde pseudo-mensenrechtengroeperingen.

Het wordt tijd dat men stopt met op Israël in te hakken. Het is al lang tijd dat de Nederlandse autoriteiten ermee beginnen zelfonderzoek te doen betreffende de hierboven genoemde actuele onderwerpen en hun niet beantwoorde historische controversen. Nederland is het enige West-Europese land dat nooit het afschuwelijke foute gedrag van zijn regering in oorlogstijd – in ballingschap in Londen – tegenover zijn joodse bevolking heeft toegegeven. In plaats van zich te bemoeien met de zogenaamde misdaden van Israël, zou de Nederlandse regering haar volk beter van dienst zijn wanneer ze eindelijk beschuldigingen van enorme Nederlandse oorlogsmisdaden in Indonesië in 1948 en 1949 onderzoekt.

Bron:
https://heplev.wordpress.com
Auteurs: Abraham Cooper & Manfred Gerstenfeld

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)