Waarom zijn er in Japan, Hongarije en Tsjechië zo weinig terreuraanslagen?

(Door: Laila Mirzo – Vertaling: E.J. Bron)

De oorlog is naar ons toegekomen, of we dat nu wilden of niet. Deze oorlog kent geen fronten, hij is tegen ons allemaal gericht. Maar we hebben hem binnengelaten, maakt Laila Mirzo in een al meer dan 250.000 keer gelezen essay duidelijk.

De oorlog is naar ons toegekomen – hij vecht tegen ons allemaal

“Stel je voor, het is oorlog, en niemand gaat er naar toe.” Met deze zin probeerden mijn ouders me uit te leggen dat je altijd een keuze hebt – zelfs in de oorlog. Je zou je aan het willekeurige moorden kunnen onttrekken, deserteren, je verstoppen, net doen alsof je er niets mee te maken zou hebben en dan zouden “die daar boven” wel inzien dat het volk niet meedoet. Passief verzet als stomme schreeuw van de pacifistische droom. Maar de slogan bezit nog een minder vaak genoemd tweede deel: “…Dan komt de oorlog naar jullie toe!”

De oorlog is naar ons toegekomen. We hebben hem niet uitgenodigd, maar dat zal hem worst zijn. Hij komt in onze concerten, hij rijdt met ons mee in de metro of duikt ongevraagd op de kerstmarkt op. Hij komt en brengt de dood in Manchester, in Berlijn, in Jeruzalem.

Deze oorlog kent geen fronten. Hij is er gewoon, midden onder ons. Deze oorlog vecht niet tegen soldaten, deze oorlog vecht tegen ons allemaal. Tegen mannen, vrouwen en tegen kinderen, tegen iedereen die zich niet onderwerpt aan zijn dogma. Hij rekruteert zijn strijders bij hun geboorte. Velen volgen hem blindelings, anderen knippen de navelstreng door en benoemen de logo´s tot de maxime van hun doen. Wanneer was er een formele oorlogsverklaring? Hebben we iets over het hoofd gezien terwijl we “Nooit meer oorlog!” geschreeuwd hebben?

Wanneer werd de oorlogsverklaring uitgesproken?

De oorlogsverklaring werd 1400 jaar geleden uitgesproken en is gericht tegen iedereen die zich niet onderwerpt. Het gaat om alles of niets! We kunnen dit conflict wellicht een korte tijd negeren en net doen alsof het niet bestaat, gewoon niet naar het nieuws kijken, geen kranten lezen of gesprekken over politiek en religie vermijden. We kunnen ons in onze alles-is-goed-cocon spinnen of het hoofd intrekken, in de hoop dat de storm gaat liggen. De geschiedenis heeft ons echter geleerd dat deze ideologie deze tactiek eveneens beheerst. De ene keer is ze luidruchtig, de andere keer zachtjes, ze gaat tactisch en berekend te werk. Ze maakt van de democratie en de godsdienstvrijheid haar instrument om dus deze principes van de Verlichting later met chirurgische precisie stuk voor stuk te verwijderen.

Deze ideologie, die mensen in twee klassen verdeelt, in gelovigen en ongelovigen, deze ideologie van de Apartheid accepteert geen verscheidenheid, tolereert geen vreedzame coexistentie. Ze verheft de absolute aanspraak op religie, moraal en wetenschap. En als de charade in de disciplines van de rechtsstaat hiertoe niet voldoende zijn, dan grijpt deze ideologie naar het zwaard. Dan wordt een vrachtwagen of een personenwagen een wapen. Slapers van een collectief bewustzijn worden wakker en grijpen naar het mes. Dan zal de oorlog op iedere huisdeur kloppen en gehoorzaamheid eisen.

Hoe tolerant en vreedzaam is deze wereldbeschouwing?

Aan ontelbare vlaggenstokken van Jeruzalem tot Stockholm wappert de rouwband, zwart en waarschuwend. Maar te midden van dit globale slagveld bestaan ze nog, de wijkplaatsen van de maatschappelijke vrede. Landen, die relatief verschoond zijn gebleven van terreur en geweld. Dat kan er enerzijds aan liggen dat ze geografisch geïsoleerd zijn, anderzijds ligt het echter ook definitief aan hun immigratiepolitiek en de door de samenleving gedragen houding tegenover fascistoïde gedachtegoed. Deze landen verzetten zich tegen de massale import van een geïdeologiseerd wereldbeeld. Deze samenlevingen verzetten en verweren zich tegen een religie met politieke soevereiniteitsaanspraak. Zij zijn zich bewust van het principe “cuius regio, eius religio”. De verantwoordelijke politici kennen de broosheid van de maatschappelijke vrede. De balans van de krachten kan omslaan door externe en interne conflicten. De ongecontroleerde migratie uit overwegend islamitische landen met een Joden- en vrouwenvijandig karakter is een lakmoesproef voor de zogenaamde “vrije wereld”.

De vanzelfsprekendheid van de gelijkberechtiging van man en vrouw of het grote goed van de godsdienstvrijheid wordt door de hegemoniale aanspraak van de islam in twijfel getrokken. Hoe tolerant de islam tegenover anders gelovigen is, demonstreert hij dagelijks in de landen, waarin hij nu al staatsdoctrine is. Zijn houding tegenover homoseksuelen kan men afmeten aan de openbare executies. Zijn omgang met afvalligen, hervormers en critici spreekt voor zich. Ook in de landen, waarin de islam een relatief jonge geschiedenis heeft, onderscheidt de ontwikkeling van de samenleving niet door bijvoorbeeld vreedzaamheid, in tegendeel: in voormalige boeddhistische en hindoeïstische landen zoals Indonesië, Maleisië of de Filipijnen is exponentieel te zien hoe de islamisering hand in hand gaat met de afbouw van fundamentele mensenrechten. Van de vrouwelijke genitaliën-verminking tot aan de lokale invoering van de sharia manifesteert zich de agenda van de islam.

Hoe doen Tsjechië, Polen en Hongarije dit?

Het is dan ook niet echt verbazingwekkend dat enkele naties er alles aan doen om de binnenlandse vrede te bewaren en een restrictieve migratiepolitiek te voeren. Waaronder ook Polen, Tsjechië en Hongarije. De voormalige Tsjechische minister van Binnenlandse Zaken, Milan Chovanec, spreekt zijn volk uit de ziel: “De immigratiepolitiek in Europa is fout. Nu bedreigt de islam onze nationale belangen. Men moet de immigratie stoppen. We willen geen radicale moslims in Tsjechië.” Ook Polen kijkt sceptisch naar de Duitse vluchtelingenpolitiek. De Poolse journalist Stanislaw Januszewski schrijft bijvoorbeeld dat het moeilijk zou zijn om “om deze genocidale zucht van Duitsland” rustig te becommentariëren. Angela Merkel´s politiek van de open deuren zou een gevaar zijn voor Europa, aldus de teneur uit Warschau.

In Polen wonen naar schatting 30.000 moslims, dat is ongeveer 0,1% van de bevolking. In Tsjechië en Slowakije zijn het ook niet meer dan 0,2%. In vergelijking hiermee zijn het in Duitsland, Groot-Brittannië of Zweden tussen de 4% en 5% (intussen wellicht al meer). In Frankrijk, het land met het grootste aantal radicaalislamitische terreuraanslagen, ligt het aandeel van de moslims zelfs bij 8%.

Japanse veiligheidstroepen oefenen voor noodgevallen na aardbevingen, niet voor terreuraanslagen

Maar laten we eens naar het Verre Oosten kijken, naar Japan. Het land van de rijzende zon lijkt onder een glazen koepel te liggen, geen aanslagen, geen seksuele overvallen door migranten, geen angst voor terreur en geweld. Dat kan aan de strenge immigratiepolitiek liggen: in 2014 hebben ongeveer 5.600 mensen asiel aangevraagd, maar slechts 11 werden geaccepteerd. Wat niet betekent dat Japan zich afwendt van het lot van de vluchtelingen. Japan behoort tot de belangrijkste donoren van de UNHCR.

De eilandenstaat spant zich altijd al in voor zijn etnische homogeniteit en geeft zelden een permanente verblijfsvergunning of zelfs het staatsburgerschap aan islamitische immigranten. Het grootste deel van de in Japan wonende moslims zijn medewerkers van buitenlandse bedrijven, gastarbeiders, maar nauwelijks Japanse bekeerlingen. De Japanse samenleving lijkt niet dezelfde blinde empathie tegenover de vreemdelingen te hebben als de mensen in Duitsland, Frankrijk, België, Zweden of Groot-Brittannië. Ook hoeft Tokio zich niet bezighouden met problemen met een parallelsamenleving, zoals die er zijn in o.a. Malmö, Berlin-Neukölln of in Birmingham. De Japanse veiligheidstroepen oefenen voor noodgevallen na aardbevingen en tsunami´s en niet voor scenario´s betreffende aanslagen – hoe zou dat nu komen?

Bron:
www.journalistenwatch.com
Door: Laila Mirzo

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)