Geen land wilde Joden hebben

(Door: Dr. Michael Grandt – Vertaling: E.J. Bron)

Op de Conferentie van Évian in 1938 wezen 32 landen de opname van Joden af en waren zodoende medeverantwoordelijk voor de dood van honderdduizenden. Op 6 juli 1938 kwam het Franse stadje Évian-les-Bains in de schijnwerpers van de internationale politiek te staan. Een globale vluchtelingenconferentie moest over de verdeling van Joden, die uit nazi-Duitsland gevlucht of uitgezet waren, beslissen.

De Amerikaanse president Franklin D. Roosevelt nodigde een serie regeringen uit een commissie te vormen om de emigratie van vluchtelingen uit Duitsland en Oostenrijk te vergemakkelijken. Onder de Joden en hulpcomités ontstond optimisme:

“Duizenden kijken naar deze conferentie als rechters over hun lot”, schreef de Amerikaanse publiciste Dorothy Thompson.

En toch: Was de conferentie voor Roosevelt – die later ook de toegangswegen naar Auschwitz NIET liet bombarderen – alleen maar schijnheilige propaganda?

De 32 deelnemende landen: Argentinië – Australië – België – Bolivia – Brazilië – Canada – Chili – Colombia – Costa Rica – Cuba – Denemarken – Dominicaanse Republiek – Ecuador – Frankrijk – Guatemala – Haïti – Honduras – Ierland – Mexico – Nederland – Nicaragua – Noorwegen – Panama – Paraguay – Peru – Zweden – Zwitserland – Verenigd Koninkrijk – Verenigde Staten – Uruguay – Venezuela

Niet uitgenodigd: Duitse Rijk – Italië – Japan – Sovjet-Unie – Tsjecho-Slowakije – Hongarije

Meer dan tweehonderd journalisten berichtten over de vluchtelingenconferentie, waarvoor diplomaten uit de hele wereld naar het kuuroord waren gekomen.

De truc: Het woord “Jood” viel maar uiterst zelden op de conferentie. Er werd alleen van “vluchtelingen” gesproken, hoewel IEDEREEN wist om wie het in werkelijkheid ging.

Schande:

Slechts 32 (!) landen stuurden hun vertegenwoordigers naar het kuuroord aan het Meer van Genève en dat hoewel de hele wereld was uitgenodigd. 39 organisaties en hulpcomités, meer dan de helft daarvan joodse, lieten zich accrediteren.

In ELK van de deelnemende landen wist men door mediaberichten, activiteiten van de geheime dienst en vluchtelingen WAT er met de Joden in Duitsland en Oostenrijk gebeurde.

Maar in veel landen kwam een opname niet in aanmerking:

• Tsjecho-Slowakije: te onveilig
• Hongarije: een antisemitisch regime aan de macht
• Italië: het fascistische Mussolini-regime bereidde een anti-joodse politiek voor
• Zwitserland: sloot de grens volledig af
• Overige westerse landen: probeerden vluchtelingen uit Duitsland en Oostenrijk met wettelijke en administratieve maatregelen weg te houden

VS: Nee!

Al in de uitnodiging had de Amerikaanse regering verzekerd dat “van geen enkel land verwacht of geëist wordt een groter aantal emigranten op te nemen dan zijn wetgeving toestaat.”

Ook de VS zelf waren NIET bereid hun eigen quotum te verhogen, dat jaarlijks 27.370 immigranten uit Duitsland en Oostenrijk toeliet, mits zij voldeden aan de strenge visumvoorwaarden.

Groot-Brittannië: Nee, alleen “geselecteerde gezinnen”

Lord Winterton (Groot-Brittannië) zei heel duidelijk:

“Het Verenigd Koninkrijk is geen immigratieland”. Bovendien zouden klimatologische, racistische en politieke omstandigheden in Britse kolonies en bezittingen een immigratie in de weg staan.

Hij stelde VAAG in het vooruitzicht dat wellicht “een beperkt aantal geselecteerde gezinnen in ieder geval als begin” in bepaalde streken in Oost-Afrika terecht zouden kunnen.

Over het Britse mandaatgebied Palestina, het belangrijkste opnameland voor joodse vluchtelingen, sprak Winterton – tot grote teleurstelling van de zionistische organisaties – met geen woord. En dat niet zonder reden: want de Britten probeerden daar de joodse immigratie te beperken.

Frankrijk: Nee!

De Fransman Henry Bérenger zei dat de financiën van zijn vaderland helaas niet zo onbeperkt waren als de ontembare wil de menselijke gemeenschap te dienen.

Geen van de grote mogendheden wilde joodse vluchtelingen uit nazi-Duitsland opnemen!

De redenen waarom niemand Joden wilde hebben

Het wanhopige appèl van Duitse Joden werd niet gehoord. Waarom zij nergens opgenomen werden en waarom de nazi-propaganda triomfeerde.

Op de Conferentie van Évian, waarop beslist moest worden WAT er met de joodse vluchtelingen uit nazi-Duitsland moest gebeuren, weigerden bijna alle landen Joden op te nemen.

De redenen daarvoor heb ik met rood gemarkeerd:

België: Nee!

De Belgische gedelegeerde sprak eveneens duidelijke taal: zijn land zou niet nog meer Joden willen opnemen, omdat anders gevreesd zou moeten worden voor “maatschappelijke schokken”, ja zelfs een antisemitische golf.

Zwitserland: Nee!

De chef van de Zwitserse vreemdelingenpolitie, Heinrich Rothmund, argumenteerde dat Zwitserland slechts een transitland zou zijn en geen vluchtelingen zou binnenlaten die via Duitsland zouden zijn binnengekomen. Zes maanden later sprak ook hij duidelijke taal:

“We hebben niet al twintig jaar met de middelen van de vreemdelingenpolitie tegen de toename van de vreemde overheersing en in het bijzonder tegen de verjoodsing van Zwitserland gestreden om ons nu emigranten te laten opdringen”. Dat in ieder geval schreef hij in januari 1939 aan een Zwitserse gezant in Nederland.

Overig West-Europa: Nee!

Ook de kleinere West-Europese landen jammerden uitvoerig over de al precaire economische situatie en de hoge werkloosheid.

Canada, Australië, Nieuw-Zeeland: Nee!

Canada, Australië en Nieuw-Zeeland weigerden eveneens. Met die uitzondering dat Canada de binnenkomst alleen toestond aan diegenen die het vermogen hadden om een boerenbedrijf draaiende te houden.

De Australische gedelegeerde: “Men zal ongetwijfeld begrijpen dat wij, die geen echt rassenprobleem hebben, ook niet zo eentje bij ons willen invoeren.”

Latijns Amerika: Nee!

Ook de vertegenwoordigers van de Latijns Amerikaanse landen (behalve de Dominicaanse Republiek) wimpelden af. De gedelegeerde van Peru sprak erover dat zijn land “zou streven naar een veilige en rustige opname van de immigranten”, maar ook “tegen de invasie van andere volkeren”.

Een van de BELANGRIJKSTE redenen om de opname te weigeren, was de vrees dat de Joden ontvangers van sociale uitkeringen zouden kunnen worden.

Het appèl van de Duitse Joden wordt niet gehoord!

Ook de Duitse joden mochten een delegatie naar Évian sturen. Maar hun appèl aan de overige naties stierf zonder resultaat weg.

Men zag eveneens af van een officieel protest tegen nazi-Duitsland en Adolf Hitler!

De truc: Het woord “Jood” viel op de conferentie slechts zelden. In plaats daarvan was er alleen maar sprake van “vluchtelingen”, hoewel IEDEREEN wist om wie het eigenlijk ging.

Slotsom: niemand wilde de Joden

Geen enkel land (behalve de Dominicaanse Republiek) was bereid zich te verplichten tot de opname van een exact aantal joodse vluchtelingen. En dat, hoewel op er op dat moment nog ongeveer 540.000 joden in Duitsland woonden, waarvan 190.000 in het aangesloten Oostenrijk.

De “Zeit” schrijft daarover: “De gedelegeerden hadden tien dagen lang in Évian vergaderd – met desastreus resultaat. Het was duidelijk geworden dat geen enkel land de joodse vluchtelingen wilde opnemen. Des temeer haast hadden de potentiële landen van opname om de laatste gaten in hun immigratiewetten en bij hun grenscontroles te dichten.”

Geen wonder dus dat de nazi-propaganda van een “flop” sprak. In een hoofdartikel van de “Völkischer Beobachter” stond dat niemand de joden zou willen, maar dat men in plaats daarvan “dus voorzorgsmaatregelen zou nemen zich te beschermen tegen een toestroom van joodse immigranten, omdat men de nadelen van een verjoodsing duidelijk herkend heeft.”

Een andere afloop van de conferentie zou de moord op honderdduizenden Joden hebben kunnen voorkomen.

Juist die landen, die na de oorlog zo schijnheilig oordeelden, waren diegenen die geen Joden wilden opnemen.

Bronnen:
http://www.michaelgrandt.de/kein-land-wollte-juden-haben-1/
http://www.michaelgrandt.de/kein-land-wollte-juden-haben-2/
Auteur: Dr. Michael Grandt

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)