Een glimp opvangen van het “nieuwe Europa” in Praag

(Door: Bruce Bawer – Vertaling: “Wachteres” en “Henk V.”)

 Wat had kunnen zijn.

Dinsdag 20 februari. We zijn voor het eerst in Praag en – met uitzondering van een paar bezoeken aan Berlijn –  is K. voor het eerst op het grondgebied dat ooit deel uitmaakte van het Warschau Pact. Vandaag hebben we, zoals onze gewoonte is bij aankomst in een nieuwe stad, musea en andere culturele attracties overgeslagen. In plaats daarvan hebben we er de voorkeur aan gegeven om heel veel te lopen – om een idee te krijgen van de plaats en de mensen en om ons te oriënteren.

Nadat we enkele uren hebben gedwaald door de kronkelende straatjes en over de met kinderkopjes geplaveide pleinen, die gedomineerd worden door kerken, kwamen we terug bij ons hotel en namen we aan de bar een drankje. Na twee gin en tonics zag ik dat K. tranen in zijn ogen had. Ik keek hem vragend aan. Hij kon nauwelijks een woord uitbrengen.

“Ik ben zo boos op de regering van mijn land!” barstte hij eindelijk in woede uit. Het betreffende land is Noorwegen. K. zette uiteen wat hem woedend maakte. We hadden net een groot deel van Praag gezien en de hemel weet hoeveel duizenden mensen ons voorbij waren gekomen. Niet één keer hadden we een hijab gezien. Laat staan ​​een niqaab of een boerka. “In deze hele grote stad, niet één!”, riep hij. “En toch kun je, in dat kleine stadje waar wij wonen –  ver van de bewoonde wereld! – niet één minuut uit het raam kijken of je ziet er wel één”.

Voor ons was de islamisering van West-Europa al bijna twintig jaar een constant gespreksonderwerp. We hadden uiting gegeven aan onze woede, frustratie, neerslachtigheid, en aan cynisme. Maar ik had hem nog nooit met tranen in de ogen gezien.

We hebben twaalf jaar in Oslo gewoond. In die tijd groeide de moslimbevolking gestaag. En dat gold ook voor het percentage moslimvrouwen met een hoofdbedekking. Tijdens onze eerste jaren in Oslo hadden we nog nooit een niqaab gezien, die alles bedekt, behalve de ogen, of een boerka, die zelfs de ogen bedekt. Geleidelijk aan werden beide echter bekende bezienswaardigheden.

Zeven jaar geleden zijn we verhuisd naar het kleine stadje waar we nu wonen. Het is ook oververzadigd geraakt met de hijab – en af en toe ziet men zelfs een niqaab.

In 2002 werd ik een onruststoker genoemd. Maar als je mij toen had gevraagd of het zestien jaar later onmogelijk zou zijn om een paar blokken verderop in de hoofdstraat van een afgelegen Noorse stad als die van ons te lopen zonder een hijab te zien, dan zou ik nee hebben gezegd: de transformatie zou niet zo snel plaats vinden.

Wat heb ik mij vergist!

In de loop der jaren zijn we veel naar andere plaatsen in West-Europa gereisd, waar hetzelfde proces van islamisering aan de gang is. Na een tijdje lijkt het allemaal bijna natuurlijk – de mannen met baard in een djellaba, de vrouwen in een hijab, de alomtegenwoordige wandelwagentjes en kinderwagens en een massa kinderen, waarvan sommige kleine meisjes ook een hijab dragen.

Maar nu zijn we in Praag en voor K. is het totaal ontbreken van enige islamitische aanwezigheid hier bijna een openbaring. Hij is zich allang intens bewust van wat er met zijn land gebeurt, maar nu, in Praag, heeft de gruwel ervan hem als een stomp in zijn maag geraakt.

Zaterdag 24 februari. Nog steeds geen hijab te zien.

’s Morgens maak ik nog een lange wandeling en ik kom gezinnen tegen waarvan ik me realiseer dat die vanuit de Sjoel [synagoge] naar huis gaan. Er zijn verschillende synagogen in de buurt. Een Joodse peuter rent vrolijk over het trottoir en zijn vader rent achter hem aan en tilt hem snel zo hoog mogelijk op. Hij betrapt me erop dat ik glimlach en hij lacht terug. Er is geen teken van de angst die er in toenemende mate voor zorgt dat Joden in West-Europese steden zich gedeisd houden, afzien van hun keppeltjes, verhuizen naar de Verenigde Staten of naar Israël. Joden zijn hier veilig.

Als ik hier in onze hotelkamer zit, kijk ik op mijn laptop naar een paar Noorse nieuwssites. Op ‘document.no’ lees ik dat de politiechef van Oslo, Janne Stømner, elke relatie ontkent tussen de torenhoge criminaliteit in Oost-Oslo en de toename van de immigrantenbevolking. (Ik heb naar deze crisis onlangs in City Journal een onderzoek gedaan). De plegers van misdaden zijn, volgens haar, ‘onze eigen tieners’.

Bij ‘resett.no’ is er een nieuwsbericht over de prijs voor de belangrijkste sociale commentator van het jaar. De winnaar is de 20-jarige Sumaya Jirde Ali, een hijab dragende Somalische immigrante. Het is haar tweede belangrijke onderscheiding dit jaar. (Vorige maand won ze een prijs voor ‘burgerlijke moed’.) Toen Ali haar prijs in ontvangst nam, noemde zij Sylvi Listhaug, de enige in het Noorse parlement die een verstandig geluid over immigratie laat horen. Dit is wat Ali zei: “F ** k Sylvi Listhaug.”

Volgens Resett barstte het publiek, dat uit de culturele elite van Oslo bestond, in luid gejuich uit. (Deze bewering was niet vreemd voor Ali. Recentelijk tweette ze: “F ** k het diplomatiek debat. F ** k de politie”).

Ten slotte bevat ‘rights.no’ een artikel van Hege Storhaug over Somaliërs die zich in Noorwegen hebben mogen vestigen onder het voorwendsel dat ze uit een mislukte staat komen – maar die hun kinderen naar scholen sturen in die ‘mislukte staat’ om hen te beschermen tegen de westerse waarden. Dit wijdverspreide fenomeen werd onlangs op tv besproken door onder andere Jon Helgheim, de politicus van de Vooruitgangspartij, die volgens Storhaug niets kritisch te zeggen had.

“Ons werd verteld dat als we op de FrP [Fremskrittspartiet] stemden”, zei K. eerder in de hotelbar, terwijl hij het Noorse letterwoord [FrP] voor de Vooruitgangspartij gebruikte, “dat er veranderingen zouden optreden. Maar er is niets veranderd!” Hij heeft gelijk. Jarenlang beloofde de Vooruitgangspartij dat, als zij aan de macht zou komen, zij Noorwegen zou redden van een beleid van krankzinnige immigratie. Welnu, ze maakt nu deel uit van de regering. FrP-leider Siv Jensen is minister van Financiën. Listhaug is een FrP-lid en zij slaat stoere taal uit. Maar welke substantiële stappen heeft haar partij ondernomen om de Noorse race naar de ondergang terug te draaien? Geen enkele stap.

Noorwegen heeft een hefboomfunctie in de EU. Het giet miljarden in die bodemloze put. Maar de Tsjechische Republiek profiteert maximaal van de EU-vrijgevigheid. Niettemin verzet het zich samen met Hongarije en Polen dapper tegen de druk van de EU om mee te doen aan de zelfvernietiging van West-Europa. In dit land van 10,5 miljoen mensen zijn er slechts 3500 moslims. In Praag kunnen K. en ik daarom een aangrijpende/schrijnende geheugensteun meemaken van wat steden als Oslo – nog niet zo lang geleden –  waren en wat ze nu nog zouden kunnen zijn, ware het niet dat lamlendige idioten over hen regeren.

Maandag 26 februari. We gaan terug naar huis. Het totaal aantal vrouwen dat ik in een hijab heb waargenomen gedurende een week in Praag: nul. Het aantal minuten voordat ik er één zag bij aankomst in Noorwegen: nul.

Ze stond bij de bagageband op de luchthaven van Oslo.

Bron:
www.frontpagemag.com
Auteur: Bruce Bawer

Vertaald uit het Engels door:
“Wachteres” en “Henk V.”
(voor www.ejbron.wordpress.com)