ARME MENSCHEN…

(Door: “Driek”)

Tweeduizend jaar geleden leefden de grote massa’s, voor wie  het leven niet anders was dan een ononderbroken gewaarwording van knagende honger en pijn lijden, in armzalige rijen van overbevolkte hutten en huurkazernes. Voor dezen mannen en vrouwen betekende het wonderlijke verhaal van een timmerman, die zijn dagelijks brood met het werk zijner handen had verdiend, die den armen en verdrukten had liefgehad en daarvoor op een sombere namiddag aan het kruis was genageld, iets wezenlijks en tastbaars. Menigeen in die tijd – en dat waren de bakker op de hoek en de fruitventer en vele andere mensen uit het volk – kon die timmerman hebben gekend en kon naar hem hebben geluisterd.

Wanneer wij trachten te begrijpen waarom dat nieuwe geloof zo plotseling tot den volksziel sprak, moeten wij in overweging nemen dat het dien persoonlijke aanraking en dat gevoel van gemeenzaamheid was die het christendom zulk een verbazende voorsprong gaf boven elk ander geloof. Eindelijk waren dan de verlossende Woorden uitgesproken die het leven van de armen en verdrukten zouden verbeteren. Zij waren bestemd om het Aardrijk te beërven, dat was de kracht van het nieuwe geloof. In een wereld vol van bederf en slavernij verspreidde de ‘Blijde Boodschap’ zich met de snelheid van een uitslaande brand in een droge hooiberg.

Gaius Julius Paulus, van Joodse komaf, die het Romeinse burgerrecht bezat, was de eerste die de mogelijkheid inzag dat den nieuwe leer een wereldgodsdienst zou worden. Het verhaal van zijn lijden leert ons welke bittere tegenstanders zijn voormalige Joodse landgenoten waren. Het denkbeeld van een universele godsdienst in plaats van een nationale sekte, waarvan het lidmaatschap alleen openstond voor Joden, was een gruwel voor den Joodse bevolking. Zij koesterden tegen de man, die een zaligheid, voor Joden en Heidenen gelijk, durfde prediken, zulk een bittere haat, dat Paulus bijna hetzelfde lot als Jezus zou hebben ondergaan.

Doch Paulus, een tijdgenoot van Jezus, was totaal niet geïnteresseerd in den mens Jezus. Het christelijk geloof zoals wij dat nu kennen, is een schepping van Paulus. Niet van Jezus. Weinig jaren na zijn dood geschiedde wat Paulus tijdens zijn leven zozeer had gevreesd en herhaaldelijk voorspeld had. Jeruzalem werd verwoest door de Romeinen. De totale verwoesting van hun heilige stad is voor de Joodse christenen een grote rampspoed geweest.

Nog verscheidene eeuwen later trof men in de dorpjes van de nederzettingen in het Joodse achterland een vreemd soort lieden aan, die zich de “arme mensen” noemden en met groot geduld en onder voortdurend bidden het op handen zijnde einde der wereld verwachtten. Zij waren de overblijfselen van de Joods-christelijke gemeente in Jeruzalem. Ver verwijderd van de beschaving ontwikkelden zij op eigen gelegenheid zonderlinge leerstellingen, waarin haat tegen den apostel Paulus een voorname plaats innam. Na de Zevende Eeuw vinden wij echter geen spoor meer terug van deze zogenaamde Nazareners en Ebionieten. De zegevierende Mohammedanen heeft hen allen vermoord.

Welnu, spitse lezer van “E.J. Bron”, dankzij het onnozele stemgedrag der Nederlandse burgers zullen er in ons geliefd vaderland nog een hoop moskeeën worden gebouwd. Ik acht het niet uitgesloten dat wij allen straks met de kont omhoog op de bidmat moeten.

Ik wens U allen nog een gezegende dag.

Door:
“Driek”
(voor www.ejbron.wordpress.com)