Mahmoud Abbas en de Holocaust-samenzweerders (deel 2)

(Door: Adrian F. Lauber – Vertaling: E.J. Bron)

De Palestijnse president Mahmoud Abbas heeft al maanden geen scrupules meer. Hij laat ons volledig ongegeneerd van zijn antisemitisch wereldbeeld genieten. Enerzijds vind ik het weerzinwekkend, anderzijds ben ik er op een merkwaardige manier heel blij mee dat hij zelf met de illusie opruimt dat hij en zijn mensen “gematigd” en potentiële vredespartners zouden zijn. (Lees hier deel 1).

III. De ware achtergrond van de zogenaamde collaboratie

Lenni Brenner, op wie Livingstone zich beriep, heeft in zijn boeken louter wilde theorieën verbreid. Hij stond als jonge man al bekend als wereldvreemde agitator van radicaal links. Hij werkte ook een tijdlang voor het links-radicale Volksfront voor de Bevrijding van Palestina. Zijn wereldbeeld is vertrokken van haat. Wat hem betreft zitten “de Zionisten” achter alle mogelijke kwaad. Zo zouden ze de Republiek van Weimar ten val hebben gebracht, ze zouden het imperialisme van het Japanse keizerrijk ondersteund hebben, bovendien zouden ze – en hiermee komen we bij het onderwerp – collaborateurs van de nazi´s en schuldig aan de Holocaust geweest zijn.

Brenner beweert dat zionisme en nationaalsocialisme twee zeer op elkaar lijkende ideologieën zouden zijn geweest, het zou beide gegaan zijn om het behoud of de creatie van een raszuivere volksgemeenschap en op grond van deze overeenkomsten zou het tot een samenwerking tussen beide stromingen zijn gekomen. De Zionisten zouden gestreefd hebben naar een raszuivere staat Israël en de Joden van Europa ertoe hebben willen aanzetten om daar naartoe te vluchten door de nazi´s te ondersteunen bij de uitroeiing van het Europese Jodendom.

(Al deze propagandaleugens werden in die tijd ijverig verbreid, intensief bevorderd door de Sovjet-Unie. De USSR was een verklaarde vijand van de joodse staat. Dat zij meehielp om het sprookje van de zionistisch-nazistische samenzwering te verbreiden, past bij de door haar verbreide propaganda dat zionisme op zich slechts een vorm van racisme zou zijn – met andere woorden: voor het bestaan van de staat Israël te zijn, is volgens deze logica racisme).

Lenni Brenner beweert – en Ken Livingstone nam deze bewering over – dat er al in 1932 (toen Hitler nog geen Duits Rijkskanselier was) gesprekken tussen Hitler en vertegenwoordigers van de zionistische beweging zouden hebben plaatsgevonden, die gingen om de vestiging van de Joden in het Britse mandaat Palestina. Alleen al deze bewering is fout.

Wat klopt, is dat in het jaar 1933 vertegenwoordigers van zionistische organisaties onderhandelingen zijn begonnen met net naziregime. De reden was heel simpel: er waren Joden die op tijd herkenden welk onheil zich samenpakte, en die wisten dat men moest vluchten zolang het nog kon (vele anderen beeldden zichzelf in dat Hitler niet lang stand zou houden en het allemaal niet zo erg zou worden. Wat zouden ze zich vergissen!).

Vertegenwoordigers van zionistische organisaties onderhandelden met de nazi´s om de emigratie van de joden gemakkelijker te maken. Deze onderhandelingen waren geenszins “geheim” of “vertrouwelijk”. Men wist dat ze plaatsvonden en er werd immers ook daadwerkelijk op 25 augustus 1933 tussen de Anglo-Palestine Bank (destijds onder controle van de “Jewish Agency Paletsine”), de Zionistische Vereniging voor Duitsland en het Rijksministerie van Economische Zaken een transferakkoord (Ha´avara-akkoord) gesloten, dat destijds voor heftige controverses zorgde.

Velen waren ervoor, omdat zij de Duitse joden wilden helpen om te ontsnappen aan de nazidictatuur. Anderen vonden het ondraaglijk dat Joden überhaupt met de nazi´s onderhandelden. Voor hen was het verraad aan de Joden. Er waren in de zionistische beweging kringen die stonden op een totale boycot van nazi-Duitsland.

Je kunt er lang over redetwisten of men met het naziregime had moeten onderhandelen of niet. Ik kan die Joden begrijpen die er absoluut tegen waren. Ik begrijp echter ook het verlangen om Duitse Joden te helpen uit het Derde Rijk te ontsnappen zolang dat nog mogelijk was, zelfs wanneer de prijs daarvoor was het naziregime economische voordelen te verschaffen.

Maar slechts weinigen konden naar Palestina vertrekken. Tussen 1933 en 1939 kwamen daar ongeveer 60.000 Joden aan. Twee derde deel van de aanvragen van Duitse Joden om naar Palestina te mogen immigreren, werd afgewezen. Voor Lenni Brenner was dat een bewijs voor de boosaardigheid van de Zionisten, die vastbesloten geweest zouden zijn om hun broeders en zusters de dood in te sturen.

Een feit is dat de “Jewish Agency” gedwongen was om zoveel Duitse broeders en zusters de binnenkomst te weigeren, omdat het Britse mandaatbestuur strenge quota had vastgelegd. Het joods-Arabische conflict was al aan de kook, het kwam tot pogroms tegen Joden, vanaf 1936 woedde ook nog de Arabische opstand en de Britten wilden in de eerste plaats rust in hun heerschappij-gebied. Dus zo weinig mogelijk joodse immigratie. Zo kwam het, dat uitgerekend in de tijd dat de joden dringender dan ooit een toevlucht nodig hadden, slechts enkelen naar Palestina werden gelaten.

Het transferakkoord van 1933 wordt er door links-extreme en rechts-extreme paranoïci bijgehaald als “bewijs” voor de zionistisch-nationaalsocialistische samenzwering.

Terwijl het alleen maar het resultaat was van een poging om voor minstens een deel van de Duitse Joden de vlucht voor het naziregime mogelijk te maken. Ook voor de prijs het Derde Rijk het een of andere economische voordeel te gunnen.

Niets daarvan is een bewijs voor een of andere verdergaande collaboratie van zionisten met nazi´s of zelfs een bevordering van het naziregime en van de Holocaust door zionistische kringen.

Het naziregime liet de Joden ook niet emigreren, omdat men de oprichting van een joodse staat wilde ondersteunen. De nazi´s wilden de Joden kwijt zijn en daarnaast nog hun vermogens confisqueren en als een akkoord met Zionisten nog meer financiële voordelen opleverde, waren die ook welkom – dat was alles.

Op 1 april 1933 vond er op bevel van de regering een landelijke boycot van joodse winkels plaats. In 1935 volgden de rassenwetten van Neurenberg en andere maatregelen tot het rechteloos maken en stapsgewijze onteigening van joodse landgenoten.

Het idee van massamoord heeft in Hitler´s gedachtenwereld destijds misschien al een rol gespeeld, maar het stond immers niet tegelijk in 1933 vast om de zogenaamde “joodse kwestie” door middel van uitroeiing op te lossen. Eerst waren er veel inspanningen om de Joden tot emigratie te bewegen. In 1939 dreigde Hitler met “de vernietiging van het joodse ras in Europa” voor de verzamelde Rijksdag. Maar de definitieve beslissing tot de genocide viel waarschijnlijk pas in 1941. In dat jaar begonnen de commandogroepen achter de frontlinies van de Barbarossa-veldtocht met hun moorddadige werk, in dat jaar (begin december) werd ook het eerste vernietigingskamp bij Kulmhof in bedrijf genomen.

Vanaf de herfst van 1941 was het voor Joden verboden om het Duitse machtsgebied in Europa te verlaten. Als de nazi´s het zionistische project hadden willen ondersteunen, waarom hebben ze de joden er dan niet meer uit gelaten, zodat ze bijvoorbeeld naar Palestina zouden hebben kunnen gaan? Heel eenvoudig: omdat de beslissing over de totale vernietiging al gevallen was. De Joden moesten volledig uitgeroeid worden. Op de Wannseeconferentie in Berlijn op 20 januari 1942 werden details over de samenwerking tussen de ministeriële bureaucratie, de SS en andere verantwoordelijke kantoren bij de organisatie van de massamoord besproken.

***

Ook de door Brenner aangehaalde en door velen overgenomen bewering van een verwantschap van zionisme, fascisme en nationaalsocialisme is absurd.

Het is echter ook een feit dat menig zionistische functionaris uit Duitsland zich op beklemmende wijze instemmend heeft uitgesproken over bepaalde maatregelen van het naziregime.

Julius Schoeps schrijft:

“De Zionistische Vereniging voor Duitsland (ZVfD) bijvoorbeeld stuurde op 22 juni 1933 een memorandum aan Hitler, waarin stond: ´ Het zionisme denkt dat de wedergeboorte van het nationale leven van een volk, zoals deze zich op dit moment in Duitsland op christelijke en nationale basis voltrekt, ook voor het joodse volk zal komen. Ook voor het joodse volk moeten afstamming, religie, gemeenschappelijk lot en een zin voor uniciteit van beslissende betekenis voor zijn bestaan zijn.´

Nog duidelijker wordt de standpuntbepaling van Georg Kareskis, een van de vooraanstaande vertegenwoordigers van de staats-zionisten, de revisionistische vleugel binnen het Duitse zionisme. Tegenover een verslaggever van de krant ´Der Angriff´  van Goebbels liet hij quasi zijn instemming met de rassenwetten van Neurenberg uit september 1935 weten: ´ Sinds vele jaren beschouw ik een duidelijke scheiding van het culturele leven van twee volkeren, die in één samenleving leven, absoluut noodzakelijk voor een vreedzaam naast elkaar. Ik heb zo´n scheiding, die berust op de basis van het respect van de vreemde cultuur, lang ondersteund. De wetten van Neurenberg van 15 september 1935 lijken mij, onafhankelijk van hun grondwetsbepalingen, volledig op weg naar een wederzijds respect van de zelfstandigheid en gescheidenheid van elk volk te liggen´.”

Hoe kon Kareskis toch zo blind zijn? Dacht hij serieus dat de nazileiding “respect” voor het joodse volk en zijn cultuur gehad zou hebben?

Maar deze uitlatingen van concrete personen betekenen immers geenszins dat “de” Zionisten allemaal met elkaar zo gedacht zouden hebben. Zo was het gewoon niet. Ik zei het al: alleen al het feit dat er met het Derde Rijk in 1933 überhaupt een akkoord werd gesloten, was fel omstreden.

Wat ook juist is, is dat de nazi´s een tijdlang de zionistische inspanningen welwillend begeleid en in een bepaalde omvang bevorderd hebben. Niet uit sympathie voor de zionistische zaak, maar om de verwijdering van de Joden uit Duitsland te bespoedigen:

“De Amerikaanse historicus Francis R. Nicosia bewijst aan de hand van grotendeels onbekende archiefstukken in een zorgvuldig uitgewerkt onderzoek dat niet alleen zionistische omscholingskampen aangemoedigd werden door de autoriteiten, maar dat ook leraren uit Palestina het land in mochten komen, opdat er programma´s voor beroepenomscholing, die voor de vestiging van Duitse Joden in Palestina noodzakelijk waren, gerealiseerd konden worden. Bovendien werd de inrichting van speciale joodse scholen bevorderd, waarbij tegelijkertijd druk op de ouders werd uitgeoefend hun kinderen van de staatsscholen af te halen. De Duitse Joden, dat was het doel van deze politiek, zouden ermee moeten ophouden zich Duitsers te voelen en in plaats daarvan een joodsnationaal zelfbegrip ontwikkelen.”

We zien dus: de beweerde samenwerking tussen het Derde Rijk en Zionisten bezit een kleine kern van waarheid.

Maar het is absolute onzin om te beweren dat joods-zionistische samenzweerders er samen met de nazi´s aan gewerkt zouden hebben het zionistische [project in het Midden-Oosten te realiseren of zelfs zouden hebben willen zorgen voor de Holocaust door de nazi´s.

De nazi´s wilden de Joden ertoe aanzetten om te emigreren, ja. Om deze emigratie te bespoedigen, waren ze in beperkte mate ook bereid om met Zionisten een transferakkoord te sluiten en bepaalde zionistische maatregelen in Duitsland welwillend te begeleiden, ja.

Maar de nazi´s waren geen Zionisten. Het laatste wat we wilden, was het creëren van een soevereine joodse staat.

1. De nazi´s wilden de uitroeiing van de Joden in Palestina

De nazi´s waren uiteindelijk toch absolute tegenstanders van het zionisme. In hun voorstelling, waarin Duitsland, maar uiteindelijk ook de hele wereld door een globale joodse samenzwering tegen de mensheid bedreigd werd, was de mogelijke oprichting van een joodse staat in de Oriënt een deel van dit complot. In de ogen van de nazi-leiding was een joodse staat een potentieel nieuw machtscentrum van de joodse wereldvijand. Rijksminister van Buitenlandse Zaken Konstantin von Neurath (de voorganger van Ribbentrop) had al in juni 1937 nadrukkelijk te verstaan gegeven dat het ontstaan van een joodse staat niet in Duits belang zou zijn.

De nazi´s hebben de oprichting van een joodse staat niet willen bevorderen. Zij hebben hem, toen duidelijk werd dat deze daadwerkelijk mogelijk was geworden, willen verhinderen!

Het Derde Rijk probeerde –toen er ook geen uitzicht meer bestond op het door Hitler gehoopte bondgenootschap met Groot-Brittannië – de Arabische wereld in de strijd tegen het Jodendom als bondgenoot te winnen en maakte gemene zaak met de beruchte grootmoefti van Jeruzalem en felle Jodenhater Mohammed Amin al-Husseini, die behulpzaam was bij de vorming van de SS-divisie “Handschar” en een enthousiast collaborateur bij de Jodenvernietiging was. Hitler stelde de grootmoefti in het vooruitzicht uiteindelijk niet alleen de Joden van Europa, maar ook de Joden van Noord-Afrika en de Voorste Oriënt uit te roeien. Hitler hield geen rekening meer met Britse belangen in de regio. De droom van het Engelse bondgenootschap was sowieso uit elkaar gespat. Nu bevond men zich in de Wereldoorlog.

Op 28 november 1941 verscheen de grootmoefti in de nieuwe Rijkskanselarij in Berlijn voor een audiëntie bij Hitler. In het protocol van deze bijeenkomst staat: “Duitsland zou [zei Hitler] zich inzetten voor een compromisloze strijd tegen de Joden. Daartoe zou vanzelfsprekend ook de strijd tegen het joodse thuisland Palestina behoren, dat niets anders zou zijn dan een middelpunt voor de destructieve invloed van de joodse belangen.(…)

Duitsland zou vastbesloten zijn om stap voor stap de ene Europese natie na de andere op te roepen tot de oplossing van het Joden-probleem en zich op hetzelfde moment ook aan volkeren buiten Europa richten met hetzelfde appel. Op dit moment zou Duitsland zich in een gevecht op leven en dood bevinden tegen twee machtsposities van het Jodendom: Groot-Brittannië en Sovjet-Rusland. (…)

Vanzelfsprekend zou Duitsland het zich in dezelfde worsteling bevindende Arabieren-dom positieve en praktische hulp doen laten toekomen, want platonische garanties zouden in een strijd om het zijn of niet zijn, waar het Jodendom de Britse machtsmiddelen voor zijn doelen zou kunnen inzetten, nutteloos.”

Dankzij het onderzoek van de historici Martin Cüppers en Klaus Michael Mallmann weten we nu dat de nazi´s van plan waren om de Holocaust ook naar Palestina zelf te dragen. Terwijl het Afrikakorps van rommel zich in opmars richting het oosten naar het door de Britten beheerste Egypte bevond, werd onder commando van de SS-Obersturmbannführer Walther Rauff een speciale commandogroep gevormd, die er in het door de Duitsers bezette Athene op wachtte om naar Noord-Afrika verplaatst te worden en de troepen van Rommel door Libië en Egypte tot naar Palestina te volgen. Daar zouden ze dan de joodse populatie moeten uitroeien. Men rekende bij deze geplande onderneming op een hoge bereidwilligheid van de Arabieren om samen te werken.

Walther Rauff na zijn gevangenneming in Italië (1945):

“Als de Duitse Wehrmacht niet bij El Alamein zou zijn teruggeslagen, en als de Duitse doorbraak naar Palestina gelukt zou zijn, dan zou men ook de daar levende Joden vermoord hebben en zou de staat Israël nu niet bestaan.”

De nazi´s heimelijke Zionisten? Belachelijk!

2. Ziet ook de “New York Times” het eindelijk in?

Het wereldbeeld van Mahmoud Abbas en de ideeën van veel andere Holocaust verdraaiers zijn gebaseerd op leugens.

Tot welk doel dienen die?

Uiteraard de delegitimering van de joodse staat. Wanneer men insinueert dat de Zionisten zelf de figuren achter de schermen van de Holocaust geweest zouden zijn, dat de Holocaust het resultaat van een duivelse samenwerking tussen zionisme en nazisme zou zijn geweest, dan verliest het zionisme natuurlijk iedere morele rechtvaardiging.

Daarmee verliest Israël zijn bestaansrecht.

Want “zionisme” is immers niets anders dan de naam voor het idee van de in de late 19^e eeuw ontstane joodse nationale beweging om een nationale staat voor de Joden te vestigen.

Mahmoud Abbas mag dan wel beweren naast Israël te willen bestaan, maar als hij antisemitische legendes verbreidt om het bestaan van de joodse staat te ondermijnen en heel terloops steeds opnieuw haat tegen Israël en de Joden aan te wakkeren, dan ontmaskert hij zichzelf als leugenaar.

Volledig terecht werd de toespraak van Mahmoud Abbas over landsgrenzen heen scherp veroordeeld. Uit Duitsland, Oostenrijk, Groot-Brittannië, Canada en Litouwen kwam protest, evenals van de VN-afgezant voor het Midden-Oosten, ja, zelfs van de UNESCO, die er anders om bekendstaat steeds opnieuw door middel van grove geschiedvervalsing deel te nemen aan de delegitimering van joodse aanwezigheid in Israël.

Misschien is dat de aanleiding voor de hoop dat eindelijk meer mensen snappen dat het beslissende probleem in het Israël-Palestina-conflict niet bijvoorbeeld Israëlische nederzettingen op de “Westbank” zijn! Het beslissende probleem is het heersende antisemitisme, wiens bestanddeel het is om iedere historische verbinding van de joden tot Israël en ieder recht op een nationaal thuis te ontkennen. Zolang de Arabische zijde de historische feiten en het recht van de joden niet wil erkennen, kan er geen vrede komen. En je kunt van de Israëli´s moeilijk verwachten om vrede te sluiten met mensen die dag in dag uit de haat en de strijd tegen de Joden prediken, scholen en straten naar aanslagplegers benoemt en hen en hun families bovendien financieel uitbetalen.

Zelfs de normaal gesproken eerder op de koers van de politieke correctheid verblijvende “New York Times” constateert dat Abbas voortaan elke geloofwaardigheid als betrouwbare partner verloren zou zijn. De “New York Times” is niet een of ander lokaal krantje, maar een van de grootste dagbladen van de Verenigde Staten.

Abbas werd zelfs veroordeeld van de kant van de EU. Door diezelfde EU, wier buitenland-gevolmachtigde Federica Mogherini de sponsor van aanslagplegers anders hartelijk placht te vleien.

Wellicht begrijpt men eindelijk met wie men te maken heeft?

Het zou tijd worden!

Bron:
https://conservo.wordpress.com
Auteur: Adrian F. Lauber

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)