De aard van het beestje verloochent zich NIET!

(Door: Theresa Geissler)

Het is weer zover: in dat éne, dorre, uitgestrekte land ten oosten van de Middellandse Zee (laten we maar stellen dat het tot Eurazië behoort, dat benadert de waarheid nog het best) heeft de “democratisch gekozen” dictator, die daar intussen al 16 jaar zit, het ‘m weer eens geflikt: voor de zoveelste maal herkozen (wat hij van tevoren wel geweten zal hebben, anders ben je geen dictator meer) en prómpt moesten natuurlijk zijn, louter om economische redenen (alhoewel…lóuter…?) in het Westen vertoevende volgelingen dat weer triomfantelijk benadrukken door in hun gastlanden de hele boel op stelten te gaan zetten. Duizenden kilometers verderop gaan wonen, maar juist met dít aspect van het ‘moederland’ de band niet wensen te verliezen, ’t is frappant. En het geeft te denken. Maar eerst maar even stilgestaan bij het volgende:

Als wij, westerlingen, decennialang al reden dachten te hebben om Turkije met een welwillend oog te bekijken – het land was tenminste, voor zover zijn ligging dat toeliet, modern, seculier én open, dus níet in de greep van het “islamisme” – dan is daar nu nog maar een bedróefd beetje van over: de klok wordt daar stelselmatig steeds verder teruggedraaid en het huidige staatshoofd, dat daar even rotsvast in het zadel blijkt te zitten als ooit zijn seculiere voorganger een mensenleeftijd terug, stelt zich naar het Westen toe juist uiterst kritisch, om niet te zeggen afwijzend en bovenal arrogánt, op, doorlopend in de startblokken om daar definitief de touwtjes in handen te nemen. Hij voelt zich daarin dan ook gesteund door de leer, die HIJ nu eenmaal wél als een rode draad in zijn leven heeft omarmd: de islam. Net als trouwens het grootste deel van ‘zijn’ volk, anders liet ze dit immers niet gebeuren…. zou je, zeker als westerling, denken.

En wij maar niet snappen hoe zó’n omwenteling nou weer kon plaatsvinden… Of is het, met enig nadenken, vrij eenvoudig te beredeneren?

Want laten we om te beginnen even dít vaststellen: die seculiere voorganger, waaraan ik refereerde, Mustafa Kemal Atatürk, de ‘Vader van alle Turken”, was evenmin een democraat. Niet, wat daar in het Westen onder wordt verstaan, althans. En het is dan ook maar de vraag of een land als Turkije, een volk als de Turken, wel zo gebaat zouden zijn bij democratie,zoals wij die kennen: de  landsaard vraagt waarschijnlijk van nature eerder om een “Sterke Man” die bepaalt wat er gebeuren moet of niet, die de tóón aangeeft. En als dat binnen de eigen grenzen gehouden wordt en niet vergezeld gaat van overmatig veel terreur is daar uiteindelijk ook niets tegen te zeggen. Goed, Kemal Atatürk was dus, strikt genomen, geen democraat en ook hij verkreeg de macht uiteindelijk door verovering. Maar hij was, zoals gezegd, seculíer, en met een waarderend oog voor de westerse maatschappij, waarmee hij een open relatie nastreefde. Dat bracht bijna automatisch met zich mee dat deze moderne (en naar alle oude afbeeldingen te oordelen trouwens zéér knappe) levensgenieter zich opwierp voor de emancipatie van de vrouw. Ook al, omdat hij als seculier geen koran bij de hand had om sekseongelijkheid mee te rechtvaardigen.

Het is duidelijk dat deze emancipatie niet bij alle Turken direct zal zijn aangeslagen, zodat hij niet bepaald democratisch tot stand kon worden gebracht: verbóden op het tonen van religieuze symbolen in het openbaar en op sekseongelijkheid moesten er komen om de scheiding van Kerk en Staat metterdaad tot stand te brengen; vrijwillig is dat zeker niet gegaan! Dat een aanzienlijk deel van de Turken zich er enkele generaties lang in dacht te kunnen vinden, is feitelijk weer een ander verhaal… evenals het gegeven dat wij westerlingen ons er vanzelfsprekend in konden vinden en deze doortastende staatsman groot gelijk gaven: hij hechtte, tenminste in dit opzicht, aan dezelfde waarden als wij; dat deed óns van mening zijn dat wat h i j deed góed was voor de Turken. Maar dat die daar voor een groot deel tóch wat anders in blijken te staan, zien we, sinds de weg is vrijgemaakt voor een wat ánder soort dictator:

Het soort ( gekozen) dictator dat niet alleen appelleert aan hun nationale tróts (deed Atatürk ook, maar dan meer in de zin van dat Turkije volwaardig kon meedraaien in de seculíere wereld en dáár serieus genomen worden), maar daarnaast weer teruggrijpt op dat éne stuk identiteit waarvan veel Turken, achteraf bekeken, slechts node afstand hebben gedaan en waar zij toch niet buiten bleken te kunnen: de islam. Meer en meer heeft Erdogan ze daar weer bewust van gemaakt, wat op de eerste plaats uiteraard consequenties heeft voor hun seculiere landgenoten, die dat stukje vrijheid hadden omarmd, maar het nu weer onherroepelijk zullen moeten afstaan. Consequenties heeft het echter ook voor het Wésten, dat zich geconfronteerd ziet met de afwijzende, arrogant geworden houding van de Turkse top naar háár toe en hernieuwde trekken van Turkije naar de islamitische wereld. Met, zo kan men wel stellen, alle gevolgen van dien voor de onderlinge verhoudingen op internationaal vlak: ook hier plant de islam wederom zijn vlag…Met de intentie dat op den duur over de hele wereld te kunnen doen.

En na elke herverkiezing van deze, tot overmaat van ramp islamitisch geïnspireerde, dictator krijgen de grote westerse steden, onder andere in Nederland en Duitsland, met een voorproefje daarvan te maken: alsof ze ons willen laten vóelen met welk doel ze uiteindelijk hierheen geïmmigreerd zijn. Een streven, dat door Atatürk en degenen, die vlak ná hem kwamen, niet werd ondersteund, maar door déze president/dictator wél. Dus, nietwaar…?

De ware aard van het beestje…We gaan nog wat met ze beleven!

Door:
Theresa Geissler
(voor www.ejbron.wordpress.com)