De overwinning van de sultan: Turkije op weg naar kalifaat van Erdoğan

De Turken kozen een nieuw kalifaat.

(Door: Ramin Peymani – Vertaling: Theresa Geissler)

OVERGANG IN TURKIJE: HET LAND IS NU NET ALS IRAN EEN ISLAMITISCHE DICTATUUR

De overwinning van de sultan: Turkije op weg naar kalifaat van Erdoğan. Recep Tayyip Erdoğan heeft zich definitief ontdaan van de democratie.

Met zijn herverkiezing en de thans voltooide constitutionele hervorming, die hem als staatspresident tevens tot hoofd van de regering maakt, heeft de sultan van de Bosporus zich verzekerd van de onbeperkte macht. Erdoğan heeft er nooit een geheim van gemaakt dat hij van plan is zich slechts te bedienen van democratische principes, tot zijn almacht rotsvast gefundeerd is.

“De democratie is alleen maar de trein waar we opstappen, tot we bij het doel gekomen zijn”, erkende hij als burgemeester van Istanboel 20 jaar geleden al. “De moskeeën zijn onze kazernes, de minaretten onze bajonetten, de koepels onze helmen en de gelovigen onze soldaten”, zo decreteerde hij de marsrichting, en iedereen kon herkennen dat hier iemand zich op weg begeeft om het land om te bouwen tot een islamitische Staat van Allah. Tot tien maanden gevangenis veroordeelde een toen nog functionerende rechtsstaat de religieuze dwingeland wegens het opstoken van de bevolking tot haat en vijandschap, vier ervan zat hij metterdaad uit.

Het was al spoedig duidelijk dat hier een man naar de hoogste politieke ambten streeft, die niets minder van plan is dan de oprichting van een dictatuur

Onmiskenbaar zijn de parallellen met het donkerste hoofdstuk van de 20^e eeuw. Dit geldt ook voor Erdoğan´s partijen. Reeds bij de “Nationale Heilspartij” doet de naam al denken aan historisch onheil en ook de later verboden opvolgende organisatie “Welzijnspartij” en haar eveneens verboden opvolgster, de “Partij van de Deugd”, waren nationalistische groeperingen op islamistische basis.

Duitsland, Frankrijk, België, Nederland of Oostenrijk – overal verheugt Erdoğan zich in overweldigende blijken van instemming

Erdoğan zal in de toekomst heersen over een Turkije, dat hij systematisch tot een kalifaat heeft omgebouwd. Alleen nog maar coulissen zijn regering, parlement en het wegvluchten van geweld. Alweer een stuk land op onze aardbol valt daarmee ten offer aan de fundamentalistische islam, zoals dit in het Nabije en Midden-Oosten sinds een halve eeuw het geval is.

Turkije verliest haar “brugfunctie”, haar waarde voor het Westen keldert drastisch

Desondanks is het vooral Angela Merkel die de sultan ook verder nodig heeft om haar gedwongen afscheid uit het ambt van kanselier verder te vertragen. Weliswaar is de “vluchtelingendeal” met Turkije het papier waarop hij is vastgelegd niet waard, maar voldoet het in de media tot heldendaad opgeklopte monster zonder waarde voor de kanselier ruimschoots om Jan-met-de-pet zand in de ogen te strooien en een deel van de instroom-poorten gesloten te houden. Erdoğan daarentegen heeft de van Turkije afhankelijke Duitse regering nu niet meer nodig om zijn optredens in Duitsland in het kader van de verkiezingsstrijd mogelijk te maken.

Zijn buitenlandse legers hebben hem de overwinning bezorgd

Duitsland, Frankrijk, België, Nederland of Oostenrijk – overal verheugt de Turkse machthebber zich in overweldigende blijken van instemming. Men moet al behept zijn met verregaande politieke domheid om de miljoenen Erdoğan-stemmers in Europa voor geïntegreerd te houden. Steeds meer uitgesproken is de afwijzing van de seculiere samenleving en van de democratische rechtsstaat, zoals de regelmatige peilingen onder Turkse migranten aantonen. Voor dit inzicht zijn er niet eens spelers in het nationaal elftal nodig, die hardnekkig weigeren voor Duitsland te kiezen.

Het is nu aan de Europese regeringen om een manier te vinden om met de nieuw opgerichte islamitische dictatuur Turkije om te gaan

In economisch opzicht lijdt Turkije allang onder de voortschrijdende islamisering.

– Inmiddels heeft de Centrale Bank het basistarief ten opzichte van de drastische val van de Lira verhoogd met een legendarische 17,75 %.

– De inflatie gaat in galop

– En de zwakkere groei geeft te denken.

Vergif voor het aanzien van de sultan, die zich spoedig ook meester zal moeten maken van de geldpolitiek om zijn kiezers in de stemming te houden – koste, wat het kosten mag. Turkije zou om de dooie dood niet de eerste dictatuur- en al helemaal niet het eerste islamitische land – zijn waarin de armoede rigoureus toeneemt zodra de laatste democratische structuren zijn afgeschaft.

Maar terwijl in de socialistische landen van Latijns Amerika de bevolking de barricaden op gaat, kan Erdoğan ervan uitgaan dat het rigide regiment van de islam zijn werk doet

Zo gehaat als de aartsvijand is, biedt de Iraanse buurman aanschouwelijk onderwijs hoe de harde hand der religie staat en samenleving onder controle houdt en de macht van de “islamisten” verzekert. Geen goede vooruitzichten dus voor Turkije.

De naam van Erdoğan´s AKP, die neerkomt op “Partij voor gerechtigheid en verheffing”, klinkt zo als je reinste bespotting

Het is nu aan de Europese regeringen om een manier te vinden om met de nieuw opgerichte dictatuur Turkije om te gaan. De afgelopen eeuw heeft hoe dan ook aangetoond dat een welwillend wegkijken de weg kan effenen voor catastrofen. Ook als het deze keer niet de nazi’s zijn die Europa bedreigen, is waakzaamheid geboden. Wij hebben te maken met een wereldbeschouwing, die in weinig voor hen onder doet.

Bron:
https://michael-mannheimer.net

Bron oorspronkelijk artikel:
http://peymani.de
Door: Ramin Peymani*

* Ramin Peymani (geboren 3 augustus 1968 in Teheran – Iran – is een Duitse boekenschrijver en publicist van Iraanse afkomst.

Vertaald uit het Duits door:
Theresa Geissler
(voor www.ejbron.wordpress.com)