Ons-kent-ons en niemand komt ten val!

(Door: Theresa Geissler)

(Laat dat maar over aan de gevestigde politici… ALLE gevestigde politici)

Gisteravond laat vertaalde ik nog een Mannheimer: een aardig korte, bondige inleidende Mannheimer, met een dito kernartikel. Zowel Michael zelf als de auteur van de open brief, die het kernartikel vormde: ene Rene Schneider, advocaat, toonden zich zowel vertwijfeld – over de slappe knieën van CSU-leider Horst Seehofer – als hoopvol: Allebei wezen ze hem er op dat hij helemaal niet met de staart tussen de benen hoefde te vertrekken, integendeel! Zoals de kaarten nu geschud waren, kon hij zijn poot stijf houden en daarmee in één moeite door Mérkel ten val brengen! Hijzelf liep daarmee nagenoeg geen risico en zou integendeel de geschiedenis ingaan als degene die Duitsland en indirect Europa had gered. Alle steken, die hij vanaf 2015 had laten vallen, zouden daarmee worden goedgemaakt enz., enz. … Je kon hun gemoedstoestand tussen de regels door meevoelen: “Toe nou, joh, tanden op mekaar en…Victorie!” Nou, inmiddels weten we hoe het hele geval is afgelopen:

Nauwkeuriger gezegd: er IS geen afloop. Er is een compromis bereikt en iedereen blijft zitten waar hij zit. “Hè hè”, hoor je de hele Duitse politieke top (minus de AfD, maar inclusief Die Linke en de Groenen) verzuchten, “dat gedonder hebben we gelukkig ook weer afgewend. Wat heb je tenslotte aan die gein? Over tot de orde van de dag….” Want U kunt het rustig geloven: op dit moment wil geen enkele gevestigde partij, hoe radicaal ze zichzelf ook profileert, de formele CDU-bazin Merkel kwijt. Ze vrezen veel te erg voor hun eigen plaatsje op het pluche wanneer er een totale omwenteling plaats zou vinden.

Ook Merkel, ook Seehofer. (Merkel vanzelfsprekend, maar je ziet als het ware de opluchting van Seehofer vóór je, dat hij zijn dreigement om zélf op te stappen níet hoeft waar te maken. Dat andere, waarover zowel Mannheimer als Schneider zo opgewonden raakten bij de gedachte alléén al, is waarschijnlijk niet eens bij hem opgekomen.) Ja, zo gaat dat: de toppolitici slaan bij tijde en wijle elkaar verbaal de hersens in, maken wederzijds de indruk elkaars bloed te kunnen drínken, maar zodra er één overboord dreigt te slaan, verdringen ze zich zo ongeveer om hem weer veilig bínnenboord te halen… opdat de komedie maar kan worden vóórtgezet, dat is het enige dat voor hen telt. Stelletje toneelspelers!

Maar in alle westerse landen, zeker die binnen de EU, is het immers precies hetzelfde: het was, geloof ik, nog in de jaren ’70 dat ik er ergens deze regels over las: “De tegenstellingen manifesteren zich aan de basis, bij de kiezers, maar bovenin de politieke top zitten dan weer enige heren die het altijd weer op een fatsoenlijke manier met elkaar eens worden. Helemaal democratisch is het niet, maar wie wil er nu het onderste uit de kan?” Goeie vraag. Die politici in geen geval, want pluche-koorts ontstaat duidelijk even gemakkelijk als “hermelijnkoorts” (stelselmatig blijven hangen aan alles wat met ‘monarchie’ te maken heeft) en is daarenboven nog beter te begrijpen ook: immers, het gaat in het eerste geval om je éigen positie, je éigen plekje…. Daarom ook wast de ene hand, als het er op aankomt, de andere, want zeker in het parlement heeft men elkaar véél te hard nodig…om alles te houden zoals het is.

En dan las ik die regels, zoals gezegd, nog in de jaren ’70: de EU, als zodanig, bestond nog niet (al zullen de plannen al wel in de achterkamertjes gelegen hebben) en de gevolgen van het Verdrag van Straatsburg – dat officieel trouwens niet eens bestond – moesten nog blijken. Maar dat “het op een fatsoenlijke manier met elkaar eens worden” bestond toen ook al, en heeft dat waarschijnlijk altijd al gedaan, op het vlak van de politiek. En dan kun je wel nagaan dat dit zich met de nieuwe verhoudingen alleen nog maar heeft verdiept. Om het bij Nederland te houden: het is bijvoorbeeld  zo klaar als een klontje dat als -zuiver theoretisch – de PVV iets gevonden zou hebben om bijv. Rutte als premier af te zetten, álle andere partijen, dus nog afgezien van de VVD zelf – alle zeilen zouden bijzetten om juist Rútte maar in het zadel te houden. Zelfs van de SP zou je daar niet van op hoeven kijken, hoewel die af en toe beweert EU-kritisch te zijn. Maar “stabiliteit” is alles, zie je uiteindelijk ook hén denken.

De enigen die een totale omwenteling zouden willen, zijn de realisten. Overal. In álle EU-landen, tenminste die in het Westen. ZIJ zouden al die respectievelijke ‘zittende’ regeringsleiders liever vandaag dan morgen zien verdwijnen. Ze zijn echter de enigen: alle andere partijen prefereren ‘rust’ boven ‘crisis’. Allemaal. Van welke richting dan ook: de zittende premier mag dan niet bij alle richtingen even goed liggen, maar éénsgezind houden ze hem met kunst- en vliegwerk in het zadel.

Soms geschiedt het ‘wonder’ door middel van verkiezingen: we zagen dat reeds bij Oostenrijk, Italië….

En in THEORIE is zulks bij ons ook niet ondenkbaar, maar dan moet de onvrede er wél naar zijn: stemgedrag verandert niet zolang te velen zich nog steeds ‘redelijk tevreden’ voelen. Wat de gevestigde politici betreft: we hebben nu kunnen zien dat het bij hén nog een graadje erger is: ZIJ zijn ‘redelijk tevreden’ zolang er niets verandert.

Door:
Theresa Geissler
(voor www.ejbron.wordpress.com)