Avonden in Croydon, waar blanke Engelsen een minderheid zijn

(Door: “Ignatius” – Vertaling: E.J. Bron)

Ik bracht de kerst met mijn kind en de moeder door in Croydon, een middelgrote Engelse stad die op een bepaalde manier en op zeker moment aan Londen werd toegevoegd en behoort tot “Greater London”. Hoewel Croydon met zijn bijna 200.000 inwoners tot de typische urbane centra rondom Londen behoort, waar blanke Engelsen nu ook een minderheid zijn, is deze stad niet te vergelijken met Rotherham of Savile Town, laat staan met Luton. Croydon is geen radicaalislamitisch brandpunt of multiculturele hel, hoewel hier ook typische problemen bestaan die men met multiculturele samenlevingen heeft.

Maar hoewel Croydon geen blanke meerderheidssamenleving meer is, vierde ik de wellicht meest christelijke kerst sinds lange tijd te midden van Afrikaanse immigranten uit het Caribisch gebied. De avonden in Croydon waren levendig en positief verrassend. Want het blijkt dat ook een sterke etnische mengeling nog niet de culturele dood van de dragende samenleving tot gevolg hoeft hebben wanneer de culturele verschillen tussen immigranten en autochtonen niet te groot zijn.

In Croydon aten we in Engelse pubs, die traditioneel zijn ingericht en nog datgene serveren en inschenken wat vader en grootvader geconsumeerd hebben. Het verschil is er alleen maar in gelegen dat het straatbeeld van Croydon door donkere niet-Europeanen, maar gewoon hoofdzakelijk door mensen uit het Caribisch gebied wordt gedomineerd. Het heeft waarschijnlijk iets van Berlin-Kreuzberg zonder de islamitische invloeden, hoewel er ook een grote Indische gemeenschap in de stad bestaat, die echter niet heel opvallend is. Islamitische Salafisten, volledig versluierde vrouwen en Oriëntaalse bendes waren mij in die dagen niet opgevallen. Die vind je echter onmiddellijk wanneer je een keer gaat wandelen in Londen buiten het centrum.

De culturele verschillen tussen Birmingham (ook bekend als “Little Pakistan”), Kent en Croydon zijn wat mij betreft duidelijk. De twee steden en het graafschap bevinden zich in verschillende tijdsdimensies en symboliseren ieder voor zich een momentopname in de multiculturalisering van Engeland. Terwijl iedereen met geld en een blanke huid naar Kent vlucht als hij kan, kun je in Croydon nog net goed genoeg wonen in het multiculturalisme, zodat de meeste inwoners bereid zijn de negatieve kanten weg te strepen tegen de positieve kanten en de verdere richting van de ontwikkeling als minder gevaarlijk te beschouwen. Birmingham of Luton daarentegen staan al aan het eind van deze ingrijpende migratiepolitieke veranderingen van de demografie van Engeland. Daar is het multiculturalisme al niet leuk meer, omdat zich daar langzamerhand islamitische parallelsamenlevingen als dominante dragers een nieuwe maatschappelijke orde vestigen.

Croydon bleek cultureel een drogbeeld te zijn – een kruising van links-liberale verandering, een christelijk restant en Afrikaanse gettocultuur. Het waren de jonge mannen, meestal jonge Afrikaanse types, die als verstoorders van de idylle optraden. Zij zouden de grootste problemen zijn in Croydon – jonge mannen met Afrikaanse wortels, maar op een bepaalde manier met een westelijke, christelijke cultuur, die meestal zonder vader opgroeien en niets weten aan te vangen met hun tijd en opgekropte woede. Voor kerstavond sprak ik daarover met een blanke Engelsman onder het genot van een biertje, die mij verzekerde dat het multiculturalisme in Croydon zou functioneren. Maar toen ik aan hem vroeg of hij zonder multiculti zou kunnen leven en deze diverse, vaak aangename en vaak onaangename mengeling van Engelse koloniale volkeren tegen een Europese idylle zoals in Kent zou willen ruilen, grijnsde hij alleen maar en zwaaide met zijn wijsvinger voor mijn gezicht. Ik zou een “geraffineerde kerel” zijn, zei hij tegen me en bleef me een antwoord schuldig.

Maar vaak is zwijgen ook gewoon een antwoord.

Bron:
https://younggerman.com
Door: “Ignatius”

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)