De brand van Parijs als voorteken van onheil

(Door: Wolfgang Hübner – Vertaling: E.J. Bron)

Om te beginnen: het heeft überhaupt niets met paniekzaaierij of rechtse samenzweringstheorieën te maken om als reden voor de brand van de kathedraal van Parijs ook politiek gemotiveerde brandstichting voor mogelijk te houden. Waarom zou dat ook uitgesloten moeten worden na al die moorddadige terroristische gebeurtenissen in de Franse hoofdstad? Dat deze mogelijkheid in de journalistiek en ideologisch gecastreerde Duitse media volkomen taboe is, spreekt alleen maar tegen deze media, niet echter tegen brandstichting als oorzaak van de catastrofe.

En dat de regering-Macron er niet in het minst in geïnteresseerd is om korte tijd voor de Europese Parlementsverkiezingen een terroristische actie ook alleen maar voor mogelijk te houden, verbaast niemand. Er zullen in Frankrijk echter vast en zeker nog kritische media en mensen genoeg zijn om zich met de voorbarige verklaringen van de brandoorzaak te laten afpoeieren. Inderdaad schijnt het nodige te wijzen op menselijk-technisch falen bij de saneringswerkzaamheden met dramatische gevolgen. We moeten echter afwachten wat het onderzoek van de politie en de brandweer zal opleveren.

Maar of het nu een ongeluk of een misdaad is: de brand van Parijs kan als voorteken voor groter onheil in Europa, wellicht zelfs in de hele wereld begrepen worden. Hier dient eraan herinnerd te worden dat het twee bijzonder symbolische catastrofes – beide zonder twijfel zonder terroristische oorsprong – waren, die in 1912 en 1937 de twee grote onheilsgebeurtenissen van de 20^e eeuw als het ware aankondigden: in de nacht van 14 naar 15 april 1912 zonk de als onzinkbaar geldende oceaanreus “Titanic” na een botsing met een ijsberg. Daarbij kwamen 1514 mensen om het leven.

Twee jaar later, in 1914, begon de “oer-catastrofe” van de Eerste Wereldoorlog. Deze was volgens het nieuwste onderzoek overigens geenszins de schuld van het toenmalige Duitse keizerrijk.

In mei 1937 vliegt de Duitse zeppelin “Hindenburg” kort voor de landing in New York in brand en stort neer, waarbij 36 mensen de dood vonden. Twee en een half jaar later begon met de oorlog van het door de nationaalsocialisten beheerste Groot-Duitse Rijk tegen Polen de Tweede Wereldoorlog, waarvan de gevolgen tot in het heden reiken. Destijds verklaarden Groot-Brittannië en Frankrijk de oorlog aan het Groot-Duitse Rijk, die pas in 1945 met de Amerikaanse atoombommen op Hiroshima en Nagasaki en de daaropvolgende capitulatie van Japan werd beëindigd.

Zeker, het is speculatief om in de brand van Parijs een voorteken van nieuw groot onheil te vermoeden. Maar net als voor 1914 en 1939 hebben zich internationaal en ook binnen de belangrijkste staten van Europa en de wereld problemen opgehoopt met een groot explosiegevaar. Juist Frankrijk, maar ook Duitsland, hebben – om het voorzichtig uit te drukken – een dagelijks meer labiel wordende bevolkingsstructuur.

Zelfs een slechts middelzware economische crisis kan in deze kernlanden van de EU heel snel een brandversneller worden. Zoals bekend vertraagt alleen de avontuurlijke geldpolitiek van de Europese Centrale Bank (ECB) in Frankfurt de instorting van het euro-systeem. Zelfs de chef van de ECB, Draghi, weet niet hoelang dat allemaal nog goed gaat. Maar hij gaat weldra met pensioen, tot dat moment zal het nog net voldoende zijn.

Het protest van de “gele hesjes” in Frankrijk heeft aangetoond hoe broos de economische en politieke stabiliteit in Frankrijk is. Daarom lijkt het belachelijk hoe het politiek-mediale complex zowel in Frankrijk als bijzonder penetrant in Duitsland nu in de brand van de christelijke kathedraal een kans tot verzoening van sociale verschillen en de start naar nieuwe nationale eenheid bezweert.

Het is bijna provocatief om de bereidheid tot schenkingen van miljardairs als bewijs ervoor te interpreteren dat Frankrijk, ja heel Europa in solidariteit verenigd zou zijn. De “gele hesjes” zullen in ieder geval heel nauwkeurig geregistreerd hebben van wie voor de aangekondigde miljoenenschenkingen het geld komt, dat veel Fransen iedere maand ontbreekt voor een beter inkomen.

Of de brand van Parijs ooit als voorteken van groot onheil wordt beschouwd, kan alleen de toekomst uitwijzen. En hopelijk zal dat niet het geval zijn. Maar wie zichzelf niet voor de gek houdt of zich voor de gek laat houden, kan in deze catastrofe van een symbool van Europese cultuur, kunst en christelijke religie een duister signaal van komende zware gevechten in de kernlanden van Europa herkennen. De brand in Parijs is geblust, de binnenlandse brand in Frankrijk en Duitsland echter smeult verder. En er is geen gebrek aan mogelijke brandversnellers.

Bron:
www.pi-news.net
Door: Wolfgang Hübner

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)