DE FRANSE JUSTITIE ONDERWERPT ZICH AAN DE ISLAMISERING VAN HET LAND

“De wet van Allah”

(Door: Guy Millière – Vertaling: “delamontagne”)

(De vernietiging van de Notre-Dame in het hart van Parijs lijkt mij een somber en afschuwelijk teken!)

Ik las hier niet lang geleden over een rechtszaak tegen Christine Tasin. Ik dacht een kort verhaal te lezen van de schrijver Frans Kafka en dan aangepast aan ons tijdperk. Dat er in Frankrijk rechtbanken bestaan om mensen onder voorwendsels te berechten, zoals die werden gebruikt om Christine Tasin te veroordelen, toont aan dat het land lijdt aan gerechtelijke kanker en dan in de terminale fase.

Christine Tasin moest voorkomen, omdat de vereniging die zij voorzit, Résistance Republicaine, samen met Riposte Laïque een sticker had laten drukken en laten verspreiden waarop stond: “Islam moordenaar, weg met de Islam”. Zo’n sticker is volgens de procureur en volgens de groeperingen die een klacht hadden ingediend, een oproep tot haat tegen de moslims.

En toen moesten Christine Tasin en haar advocaat zich bezighouden met subtiele semantische verklaringen om zo uit te leggen dat de islam een dogma is en niet een gezamenlijke groep individuen, en dat mensen waar ook ter wereld vermoord worden uit naam van dit dogma en dat Frankrijk er beter aan toe zou zijn zonder.

Hun woorden werden omzichtig gekozen met oneindige voorzorgsmaatregelen, want zij riskeert een zware straf.

Groeperingen zoals MRAP en de Licra houden zich bezig met een echte actie van de gedachtepolitie en hebben een sinistere armada van advocaten achter zich om tot ’t laatst toe de islam te verdedigen. Zo heeft bijv. een advocaat van dit sinistere gezelschap een zgn. verzwarende omstandigheid gevonden om haar aan te vallen: Résistance Republicaine zou Zionistische teksten hebben gebruikt. (Ik zit hier niets te verzinnen!)

Nadat ik las wat deze advocaat zei, en ook zag dat de rechtbank dit als een geldig argument kon gaan beschouwen, schaamde ik me om te zien waartoe men in dit land in staat is, een land waar ik geboren ben.

Een soortgelijke situatie deed zich voor met Jean Robin, oprichter en directeur van de uitgeverij “Tatamis”, en wel door eenzelfde soort groepering werd hij voor het gerecht gedaagd en veroordeeld. Dat was 20.000 km hier vandaan en wel voor een rechter die niet beter is dan zo een voor wie Christine Tasin moest verschijnen.

Zijn misdaad? De islam met het Nazisme vergelijken in een video die op Youtube werd verspreid. En dat werd ook gelijkgesteld met “het aanzetten tot haat tegen moslims”. Christine Tasin is dan nog wel niet veroordeeld, maar hij werd tot een zware boete en 6 maanden gevangenisstraf veroordeeld. Hij ging in beroep.

De Franse pers heeft dit proces beschreven en schreef er lasterlijke en onware dingen over. Zij kon dit straffeloos doen zonder dat hij, Jean Robin, het recht op weerwoord had, zonder dat de geldende wetten op dit punt werden gerespecteerd.

Ik zou het ook oneens kunnen zijn met Jean Robin en dat gebeurt weleens. Enkele van zijn standpunten heb ik ook bekritiseerd. Desondanks heeft hij verschillende van mijn boeken uitgegeven en op dit punt heeft hij onberispelijk en moedig werk verricht. Behalve mijn eigen boeken zouden veel van de boeken die hij verder heeft bewerkt niet bestaan in het Frans. Hij is bijv. de uitgever van “De islam in het islamitische terrorisme”. Een belangrijk boek van Ibn Warraq, dat iets eerder verscheen dan mijn eigen boek “De schaduw van de Jihad”.

Dat hij de islam met Nazisme vergeleek, is geen misdaad. Het is een legitieme vergelijking. Iedereen die ook maar een beetje leest over de geschiedenis van de islam ontdekt een oceaan aan wreedheden gevuld met bloed, gemartelde lijken, bloedbaden van genocidale afmetingen.

Iedereen die de Koran leest, treft er de oproepen tot moord in aan en haat tegen de Joden en christenen, die tot op de dag van vandaag verschrikkelijke gevolgen heeft. Dit hebben we zojuist kunnen zien in Sri Lanka en Geert Wilders heeft helemaal gelijk als hij de Koran met Mein Kampf vergelijkt. Dit te zeggen, betekent niet dat men moslims aanvalt, maar dat men een historische en intellectuele analyse maakt.

Wat Christine Tasin nu moet ondergaan, is een land dat pretendeert een rechtsstaat te zijn onwaardig. Jean Robin ging uit Frankrijk weg om de opkomst van de islam in dat land niet mee te hoeven maken en ging op Tahiti wonen. Hij werd erg christelijk. Dat is z’n goed recht. Maar hij had ook kunnen bedenken dat Tahiti nog steeds tot Frankrijk behoort en dat de arm van Frankrijk zeer ver reikt.

Ik woon in een land dat men een vrij land noemt (de VS). Frankrijk daarentegen is een land dat zich slaafs gaat  gedragen en op een grote gevangenis gaat lijken. Ik schrijf vanaf Amerikaanse bodem. Geen gevangenis en ik voel me erg goed. Mag ik schrijven dat ik, zodra ik terugkom in Frankrijk, geen enkele vreugde ondervind, maar consternatie en droefheid (en vaak woede )?

Ik dacht dat de vernieling van de Notre-Dame het merendeel van de Fransen in beroering zou brengen. Ik ben helaas ver, heel ver van de gedachte verwijdert dat dit het geval zal zijn.

Bron:
https://ripostelaique.com
Door: Guy Millière

Vertaald uit het Frans door:
“delamontagne”
(voor www.ejbron.wordpress.com)