EEN BEKNOPTE INLEIDING IN DE ECONOMIE VAN DE CENSUUR (deel 1)

(Door: Petra de Geus)

De islamiseringsmachine draait op volle toeren. De balans van de Ramadan is opgemaakt. Pegida heeft van zich doen spreken en de Eindhovense burgemeester heeft laten zien hoe het er met Nederland voor staat: de straat regeert. En terwijl de zwembaden overspoeld worden met “jongeren” van Marokkaanse komaf werd Wilders weer veroordeeld, terwijl zijn doodsbedreiger werd vrijgesproken. Minder, minder, minder hypocrisie! De islamisering schrijdt met rasse schreden voort, in Nederland, maar ook in Frankrijk, Duitsland, Engeland, Zweden en noem maar op. Demografisch, politiek, juridisch en financieel. Waar is Tommy Robinson? Ook opnieuw voor het gerecht! De spanningen met Iran lopen op. Gelukkig is er ook hoop. Salvini bewaakt de zee. Orbán en Trump zijn er ook nog.

De islamisering is geen op zichzelf staand proces. Zij is slechts mogelijk door de steun van elites – regeringen, bedrijven en internationale organisaties. Een van de mechanismen waarvan zij zich bedienen is de politieke correctheid en in het verlengde daarvan censuur. Islamisering is niet enkel een fysieke strijd, maar ook een strijd van ideeën. Die vormen zich in verschillende velden, zoals in kunst. In dit artikel wil ik kijken hoe politieke correctheid, of meer specifiek, hoe censuur in de praktijk van de kunstwereld werkt. Ik doe dit aan de hand van enkele artikelen en video’s die allen op internet te vinden zijn.

Giulio Meotti schrijft in zijn artikel The West’s Politically Correct Dictatorship (www.gatestoneinstitute.org december 2016 ) over hoe de politieke correctheid ons er van afhoudt om het echte probleem, de radicale islam, te adresseren. Hij noemt het werk van de kunstenares Mimsy als voorbeeld. In haar werk “ISIS Threaten Sylvania” laat zij schattige, lieve knuffeldiertjes zien die op een veldje aan het picknicken zijn. Aan de rand staan – eveneens in de vorm van knuffeldiertjes – zwarte ISIS strijders. Ze zijn er ook op een school, thuis bij de TV, bij een festival en op een gay parade. Door de titel MICE-IS wordt een verband gesuggereerd met de grafische roman Maus van Art Spiegelman, over de Jodenvervolging.

Maar nu de praktijk. Haar werk werd door de politie als “inflammatory” gelabeld. De galerie werd geïnformeerd dat als deze werken tentoongesteld zouden worden er een rekening zou volgen van £ 36.000 voor beveiliging. En zo werd haar werk verwijderd van de expositie die, ironie!, als titel Passion for Freedom had.

Het doet denken alsof er een prijskaartje aan de vrijheid van meningsuiting hangt. De vrijheid van meningsuiting is gratis als niemand zich beledigd voelt, duurder als er wat aan de hand is en onbetaalbaar als lieden van een zekere religie van de vrede zich “beledigd” voelen. Het mooie van je beledigd voelen is dat het een gevoel is. Het is subjectief. Je kunt het altijd zeggen; niemand kan het controleren. Het is een carte blanche om alles te saboteren wat je niet aanstaat. En je geeft die carte blanche aan mensen die zich niet naar de waarden van hun gastland willen voegen. Is dat een beloning voor slecht gedrag?

De kunstenares verbergt haar identiteit, Mimsy is niet haar naam, en gezien de ervaringen met de religie van de vrede lijkt dat niet zo een slecht idee. En dan nog iets, dit artikel is van 2016, het is 3 jaar geleden. Ik zag haar werk op deze site, maar had het verder in geen enkel Nederlands tijdschrift of medium gezien. Maar misschien heb ik iets gemist.

Jonathan Jones schreef een review over het werk (www.theguardian.com – september 2015). Hij vertelt dat de eerste reactie van de politie was dat dit eigenlijk geen kunst is. Interessant dat de politie zich ineens als kunstexpert opstelt. Mimsy vertelt dat het angstaanjagend was dat de tableaus die zij van 2014 tot 2015 verzon zich realiseerden terwijl ze er mee aan het werk was. De kidnap van de honderden schoolmeisjes in Nigeria door Boko Haram, de aanslag op het strand in Tunesië. Volgens Jones is de satire niet zozeer gericht op IS, maar op het Westen, dat leeft zoals in deze Sylvanische idylle en doet alsof die bedreiging er niet is. Dat vind ik wel een heldere observatie. Hij noemt deze werken dapper en geestig en ze verdienen het gezien te worden. Hij zegt dat als maniakken onze galeries gaan runnen dat een verraad is aan de beschaving die wij trachten te hebben.

Maar dan nog eens iets. Waarom is dit werk eigenlijk “inflammatory”? Ik dacht dat ISIS niets met de islam van doen had? Dat werd ons door Bush en Obama en hun volgelingen toch altijd voorgehouden? Veel slachtoffers van ISIS waren moslims. Als de elite, want de politie volgt slechts haar orders, deze werken niet wil, verdedigt zij de radicale islam.

Meotti concludeert dat de politiek-correcte dictatuur op twee pijlers rust. Ten eerste kan de vrijheid van meningsuiting ten allen tijde overruled worden wanneer iemand aangeeft dat hij zich “beledigd” voelt. Ten tweede is er sprake van een dubbele standaard. Want waar het soort kunst als van Mimsy gecensureerd wordt, kunnen minderheden (lees moslims) alles zeggen over Joden, christenen of de westerse cultuur. En daardoor is de zogenaamd liberale censuur, die in theorie tolerantie predikt, in de praktijk de beste bondgenoot van het islamitisch extremisme.

Het werk van Mimsy is slechts een klein voorbeeld van een groeiende lijst van censuurmaatregelen. Meotti wijst erop dat studenten van de City University of London, nota bene een school voor journalistiek, drie kranten van de campus hebben geweerd, omdat zij artikelen publiceerden die kritisch waren over migratie, die “islamofoob” waren of die niet positief waren over de werkende klasse. Hiermee werd de City University het eerste (in overigens inmiddels een lange rij) westerse opleidingsinstituut dat uit zichzelf stemde voor censuur en het bannen van onwelgevallige media.

Volgens de regisseur David Cronenberg is deze attitude een van de dodelijkste ideologische posities van de 21e eeuw. Het is volgens hem niet enkel bekrompen en belachelijk, maar het maakt ons blind voor de radicale islam die onze mentale en culturele defensie ondermijnt.

De niet meer te tellen aantallen aanslagen, de criminaliteit en de volkomen mislukte integratie laten zien dat het multiculturele ideaal een fictie is. Politieke correctheid stimuleert “islamisten” in de strijd die zij tegen ons voeren. De spanning wordt nog opgevoerd door over kolonialisme en slavernij een schuldgevoel te cultiveren.

Meotti gaat verder: De Spaanse voetbalclub Real Madrid verwijderde het kruis op haar logo na een deal met Abu Dhabi. Hij vraagt zich af of de vlag van de EU, de 12 sterren op een blauwe achtergrond, ook aangepast zal worden, aangezien zij een christelijke code bevat – zij is geinspireerd op de christelijke iconologie van de Maagd Maria met een kroon van 12 sterren. Vervolgens somt hij een aantal voorbeelden op van grote bedrijven zoals Kellogg en Lego, die advertenties terugtrekken omdat sommige media vinden dat zij niet “in lijn zijn met hun waarden”. De universiteit van Stanford heeft het zelfs voor elkaar gekregen om Dante, Homerus, Plato, Aristoteles, Shakespeare en andere groten uit de westerse cultuur van het academisch curriculum uit te sluiten. Want deze schrijvers zijn “racistisch, seksistisch, reactionair en onderdrukkend.” Dit, zo zegt Meotti terecht, is het vocabulaire van de westerse overgave aan het islamitisch fundamentalisme.

Academische wereld sluit de deuren voor debat. Een geur van vijandigheid verbreidt zich over ideeën en opvattingen die bij de studenten zelfs maar het geringste stressniveau zouden kunnen veroorzaken. Vandaar de safe spaces en nu bij de Radboud-universiteit ook een uithuil-ruimte. Waar moet het naartoe met studenten die al van slag raken bij een andere mening? Die niet kunnen debatteren en preventief alles weren wat hen niet bevalt? En dan is er nog de mode om alles andere namen te geven of te “no-platformen”. Tenminste alles wat weer niet bevalt.

Meotti merkt op dat de jihadi’s wel zullen grinniken om deze westerse politieke correctheid, want het resultaat van deze ideologie zal de afschaffing van de westerse kritische geest zijn en een surreële heropvoeding van de massa door het opheffen van onze geschiedenis en een haat tegen ons liberale verleden.

En als homo’s eens wat zeggen over de onverdraagzaamheid van de islam ten aanzien van hun levensstijl wordt hen ook direct de mond gesnoerd. Meotti merkt dit op naar aanleiding van de slachting in Orlando’s homo nachtclub. Een page van Gaystream, waar een kritisch artikel over de islam in stond, werd door Facebook acuut geband. Als er dus gekozen moet worden voor rivaliserende “victim groups” wint ook weer de islam.

Het bovenstaande was uit een artikel van 2016. In een recent artikel Onze cultuur bedekken om “geen aanstoot te geven” (nl.gatestoneinstitute.org, juni 2019, oorspronkelijk: Covering Up Our Culture to ‘Avoid Giving Offense’), gaat Meotti verder.

Hij vertelt hoe de Italiaanse regering drie jaar geleden de beslissing nam om antieke Romeinse beelden te bedekken bij het bezoek van de Iraanse president Rouhani om te voorkomen dat hij beledigd zou worden. Het jaar ervoor was een ander beeld, van een naakte man  in Grieks-Romeinse stijl, bedekt tijdens het bezoek van de kroonprins van Abu Dhabi.

En nu heeft de Saatchi Gallery in Londen twee schilderijen uit de tentoonstelling Rainbow Scenes  bedekt na klachten van moslims dat ze “godslasterlijk” waren. Tate Britain  trok eerder al een sculptuur van John Latham terug, “God is groot”, met de Koran, Bijbel en Talmud in glas. En saillant ook, het Barbican Centre censureerde “Timoer de Grote” (een islamitisch despoot uit de 14e eeuw) van Christopher Marlowe.

Het stuk bevatte een verwijzing naar de profeet van de islam die “niet waardig is om te worden aanbeden”, evenals een scène waarin de koran wordt verbrand.

Ook de Whitechapel Art Gallery zuiverde een tentoonstelling. Naaktpoppen die mogelijk de moslimbevolking van streek konden maken werden verwijderd.

In het Londense Royal Court Theatre  werd Richard Bean gedwongen zijn bewerking van Lysistrata te censureren. Dit is een Griekse komedie, waarin vrouwen een seksstaking beginnen om hun mannen ervan te weerhouden oorlog te voeren. Bij Bean gaan islamitische maagden in staking om terroristische zelfmoordterroristen te stoppen. Maar dat mocht dus niet van het Londense Royal Court Theatre.

(wordt vervolgd!)

Door:
Petra de Geus (juni 2019)
(voor www.ejbron.wordpress.com)