EEN BEKNOPTE INLEIDING IN DE ECONOMIE VAN DE CENSUUR (deel 2)

(Door: Petra de Geus)

(Lees hier deel 1 van “Een beknopte inleiding in de economie van de censuur”)

Meotti voert aan dat de taferelen rondom de Duivelsverzen van Rushdie (1988) veel invloed hebben gehad in Engeland. Khomeini veroordeelde Rushdie voor dit boek een jaar later ter dood en zette een premie op zijn hoofd die door andere Iraniërs later nog werd verhoogd. Daarna begonnen veel uitgevers toe te geven aan radicaalislamitische intimidatie.

Na Rushdie waren er de moord op Theo van Gogh, de Deense cartoonrellen, de liquidatie van het team van  Charlie Hebdo en aanvallen na de toespraak van Paus Benedictus in Regensburg om maar een klein topje van de ijsberg te noemen. Misschien nog interessant om te vermelden dat bij de Deense cartoons een aantal imams zelf extra beledigende tekeningen hadden toegevoegd om de volkswoede wat extra op te laaien. Zo zie je dat er van spontane woede geen enkele sprake is. Sowieso, als moslims demonstreren, is het altijd georganiseerd – zelf denken wordt in de islam niet op prijs gesteld.

En dan is er de dood van talloze kritische islamitische intellectuelen waarover we in het Westen nauwelijks iets te horen krijgen. Er zijn pogingen tot moord. Er zijn de processen tegen uitingen van het vrije woord, er zijn geannuleerde boeken en draaiboeken, afbeeldingen van Mohammed die diep worden weggeborgen en er zijn de toenemende bedreigingen en straffen, inclusief geseling, tegen ontelbare journalisten en schrijvers. Dit zou ons moeten alarmeren, niet op de knieën dwingen.

Meotti concludeert dat de vrijheid van meningsuiting in Europa momenteel uitgeput en verzwakt is.

De laatste 30 jaar hebben we toegegeven aan islamitische extremisten en westerse politiek correcten. Wat hebben we er van geleerd? Dat er nu geen auteur meer een Duivelsverzen zou durven schrijven en dat geen grote uitgeverij het zou durven te drukken. We hebben geen enkele vooruitgang geboekt. In plaats daarvan hebben we de jihad tegen de vrijheid van meningsuiting zich keer op keer zien herhalen.

Meotti citeert Kenan Malik die in 2008 dit zei:

“Het gaat hier niet om een systeem van formele censuur, waarbij de staat werken als beledigend beschouwt. Wat zich heeft ontwikkeld, is een cultuur van zelfcensuur waarin het geven van aanstoot als moreel onaanvaardbaar wordt beschouwd. In de 20 jaar sinds de publicatie van De Duivelsverzen is de fatwa effectief geïnternaliseerd “.

De Britse gevestigde orde lijkt zich onder de noemer van de bestrijding van “islamofobie” te onderwerpen aan de sharia en zuivert en censureert op eigen houtje de meningsuiting. Een nieuwe trede op dit duistere pad naar beneden is het ontslaan van intellectuelen. Onlangs werd de filosoof Roger Scruton ontslagen uit een regeringscomité, omdat hij zei dat het woord ‘islamofobie’ is uitgevonden door de Moslimbroederschap “om de discussie over een belangrijk probleem te stoppen“. Daarna was Jordan Peterson aan de beurt. Zijn gastdocentschap aan de Universiteit van Cambridge werd ingetrokken wegens het poseren voor een foto met een man die een “ik ben een trotse islamofoob” T-shirt droeg. Peterson merkte er over op dat “islamofobie” als woord ” geconstrueerd is door mensen die zich bezighouden met islamitisch extremisme om ervoor te zorgen dat de islam niet wordt bekritiseerd”. Zoals Rushdie eerder al opmerkte, islamofobie is een woord dat “uitgevonden is om blinden blind te houden”.

Meotti: Door te weigeren om in verzet te komen tegen de spraakpolitie of de vrijheid van meningsuiting van Rushdie, Scruton, Peterson, Charlie Hebdo en Jyllands-Posten te beschermen zijn we de weg van onderdanigheid aan sharia en tirannie ingeslagen. We hebben onze “godslasterlijke” cultuur afgedekt met boerka’s om te voorkomen dat we mensen beledigen die het niet erg vinden om ons te beledigen.

Ondertussen is er in Nederland, zowaar in Amsterdam, een groepje bezig met het aantonen van hypocrisie en dubbele moraal in de (super-linkse) Nederlandse kunstwereld. Het groepje heet KIRAC wat staat voor Keep it Real Art Critics. Ze maken videootjes over artistieke thema’s die op YouTube worden gezet. Mijn favoriet is KIRAC 5, waarin een mevrouw van een galerie, die op de Freeze Art Fair in Londen protestschilderijen presenteert naar aanleiding van de Vietnam oorlog, door hen geïnterviewd wordt. Of ze voor Hillary is en of ze ook tegen de Irak-oorlog heeft geprotesteerd? Stap voor stap worden de opvattingen van deze mevrouw gefileerd. Het interview bevalt haar niet, waarna ze de beveiliging roept. De mevrouw die zegt protest en demonstratie te vertegenwoordigen, blijkt niet tegen het in Frage stellen van haar opvattingen te kunnen en heeft de bewaking nodig om haar tegen protest en demonstratie te beschermen. Het toont heel helder het failliet van de linkse kunstkliek aan.

Ook heel aardig is de aflevering waar de opvattingen van Rem Koolhaas worden ontleed. Ronduit hilarisch is het verbod van de Rietveld Academie om hun werk te presenteren vanwege een interview waarin iemand van KIRAC de foto’s in het Stedelijk Museum van een Zuid Afrikaanse kunstenares het werk noemt van een verwende lesbische snol. Oei, racisme, seksisme en op voorhand gekwetste studenten en dus een zwetende directrice die de presentatie dan maar snel afblaast om fijn te kunnen deugen. Misschien leuk om nog op te merken dat er ook door GeenStijl wel eens aandacht aan hen is. Ze noemen haar Kunstmeisje Kate en behalve de informatie zijn de reacties van de reaguurders ook grappig.

Om terug te komen op de werking van de censuur. Meotti noemde het gevoel van belediging en de dubbele standaard. Daarnaast zijn er naar aanleiding van zijn artikelen nog wel een paar dingen te noemen:

• Het gevoel van belediging
• Dubbele standaard
• Politieke correctheid wordt gepresenteerd als moreel superieur
• Politieke correctheid exploiteert en cultiveert schuldgevoelens
• Om censuur te plegen worden alle middelen gebruikt; geweld en geld zijn erg effectief, verder zaken als sabotage en chantage
• Er is sprake van zelfcensuur
• Er is een elite die zich haast om potentieel gekwetste gevoelens bij voorbaat te vermijden
• Politieke correctheid is onderdeel van een cultuurstrijd; als grote westerse schrijvers zoals Marlowe en Shakespeare geweerd worden, dan is dat een bijl aan de wortels van onze cultuur
• Censuur varieert in gradaties: van weigeren van een deelname, zeggen dat het geen kunst is, verwijderen van een werkstuk, niet noemen in de media, geen podium geven, ontslag, bannen op social media, adres vermelden op social media, gevangenisstraf, geweld en (oproep tot) moord.
• Hypocrisie is er wanneer een werk niet verboden wordt, maar wanneer er bijvoorbeeld exorbitant hoge “beveiligingskosten” worden opgevoerd (Ik zou dit indirecte censuur willen noemen).
• Er is een toenemende gevoeligheid voor thema’s die problematisch zouden zijn. Het aantal thema’s groeit alsook wat er over gezegd mag worden en welke maatregelen er genomen worden. Dit uit zich in safe spaces en huilhoekjes, maar ook in de neiging straten en gebouwen te hernoemen, bepaalde sprekers of kranten te weigeren etc. Hiermee krijgt het begrip belediging of gekwetstheid een nieuwe dimensie. Volgens Douglas Murray werden vroeger helden geëerd, maar tegenwoordig zielenpieten. In plaats van tolerantie is aanstoot nemen nu het nieuwe wapen. En aanstoot nemen aan iets is nog ruimer dan je beledigd voelen.
• En tenslotte: door politieke correctheid wordt de extremistische islam gefaciliteerd

Kortom, de elite doet voorkomen alsof we in een democratie leven en vrijheid van meningsuiting hebben, de zogenaamde waarden van de Verlichting. In de praktijk weet zij niet hoe snel zij het haar islamitische onderdanen, en met name de extremistische, naar de zin moet maken. Politieke correctheid is een knieval naar de sharia en naar dhimmitude. Het is een weg naar een open en rampzalig einde, want aan de eisen van de extremisten kunnen we nooit voldoen, aangezien zij ons land willen overnemen en onze cultuur wegvagen. Jahiliyah (dwaling) is het woord voor pre islamitische culturen. En wij zijn hard op weg een pre-islamitische beschaving te worden.

De huidige censuur in de kunstwereld doet denken aan het begrip entartete Kunst, de term die de nazi’s gebruikten voor kunst die hen niet aanstond. Onderzoekers hebben geprobeerd te achterhalen waar deze oordelen op gebaseerd waren, maar konden geen duidelijke criteria vinden. Ik houd het er op dat het een opportunistisch begrip is dat vooral diende om de vijand schrik aan te jagen. De onduidelijkheid houdt onzekerheid in stand, wat tot meer zelfcensuur leidt dan wanneer er duidelijke regels zouden zijn en er een spel zou beginnen om de nieuwe regels uit te dagen.

“Gaat U maar rustig slapen”, was de boodschap van Colijn aan de burgers in mei 1940. De volgende ochtend werd Rotterdam gebombardeerd. De regering vluchtte naar Londen en de bevolking bleef hulpeloos achter voor de vijand. Het zal nu niet anders gaan. De regering zal zich in naam manhaftig opwerpen als strijder voor een eerlijk en prachtig land – het breekbare vaasje. En met het stoere vocabulaire van iemand wiens koffers al gepakt staan, zal zij alle vormen van censuur op de koppen van haar autochtone bevolking beuken. Hoe dichter haar einde nadert, des te harder zij tekeergaat als de spreekwoordelijke kat in het nauw. Onze leiders zijn misleiders.

Leve een Vrij Nederland!

Door:
Petra de Geus (juni 2019)
(voor www.ejbron.wordpress.com)