Veertig jaar Iraanse intolerantie

Een muurschildering van ayatollah Khomeini in de Iraanse hoofdstad Teheran. 

(Door: Denis MacEoin – Vertaling: E.J. Bron)

Het regime dat op dit moment Iran regeert, werd na een revolutie begin 1979 ingesteld en is al veertig jaar aan de macht. Het zal niemand ontgaan zijn dat de betrekkingen tussen Iran en het Westen, in het bijzonder de Verenigde Staten, nooit gezond waren en de afgelopen jaren nog slechter zijn geworden.

De Verenigde Staten hebben steeds hardere sancties aan hun klerikale tegenstanders opgelegd, waaronder ook tegen de hoogste leider van Iran (Rahbar-e A’zam), de ouder wordende, maar nog altijd machtige hardliner ayatollah Ali Khamenei. Deze sancties zijn om meerdere reden gerechtvaardigd: de enorme betrokkenheid van Iran in het Midden-Oostenconflict buiten zijn grenzen (bijv. in Syrië, Jemen, Irak, Libanon, Venezuela en in de Gazastrook); zijn financiële, morele en daadwerkelijke ondersteuning van grote terroristische organisaties zoals Hezbollah, Hamas en de Palestijnse Islamitische Jihad; zijn financiering en bewapening van het eigen Islamic Revolutionary Guard Corps (IRGC), dat tegenwoordig door de VS een terroristische eenheid wordt genoemd; zijn terechtstelling van dissidenten, homoseksuelen, minderheden en anderen, waardoor het land voor meer dan de helft van alle bekende executies in de wereld verantwoordelijk is; het doordrukken van strengere codes voor bescheidenheid bij vrouwen, die om de simpele reden gearresteerd kunnen worden, omdat zij een hidjab slecht of helemaal niet gedragen hebben – een politiek, die in 2016 en 2019 door het rekruteren van duizenden moraalagenten werd versterkt; zijn massale arrestaties, gevangenisstraffen en moorden op dissidenten, mensenrechtenactivisten, religieuze minderheden en anderen, zonder of met weinig bewijs en zonder toegang tot het recht op verdediging door een advocaat, en zijn afwijzing van diplomatieke inspanningen rondom de vrijlating van de onschuldige Brits-Iraanse vrouw Nazanin Zaghari-Ratcliffe, omdat zijn regering weigert de internationale standaard van het dubbele staatsburgerschap te erkennen.

Het gaat ook om de onvermoeibare haat van Iran op Israël, een land waarmee het niet eens zijn grenzen deelt, en die zich in regelmatige gezangen van marg bar Isra’il, “Dood voor Israël” bij demonstraties of na moskee-preken en in het streven uitdrukt om “Israël van de landkaart te verwijderen”. Behalve dit alles zijn het ook zijn diepe antisemitisme, zijn illegale wapensmokkel aan terroristen en zijn actuele aanvallen op de scheepvaart in de Perzische Golf.

Zelfs enkele van de vele overtredingen in binnen- en buitenland zouden meer dan volstaan om van het land een paria-staat te maken. De klerikale heersers van Iran en hun vele volgelingen zijn echter behoorlijk trots op hun langjarige weigering om zich aan te sluiten bij de seculiere democratische staten van het Westen. Dat was per slot van rekening het doel van hun revolutie. Ayatollah Ruhollah Khomeini en andere vooraanstaande revolutionairen werden sterk door de schrijver, etnograaf en cultuurcommentator Jalalal Al-e Ahmad (gestorven 1969) beïnvloed.

Het bekendste werk van Al-e Ahmad in het Perzisch is “Gharbazadegi”, verschillend vertaald als “Westverslagenheid”, “Westoxificatie” of Occidentosis”. Daarin argumenteerde de schrijver niet onterecht dat de invloed van westelijke ideeën en culturele aspiraties – kleding, muziek, bioscoop, onderwijs en meer – de waarden van een hoge civilisatie zouden corrumperen. De Iraanse cultuur kent een lange historie: van hun Ishraqi-filosofie via hun door soefi beïnvloede poëzie (met dichters van wereldklasse zoals Hafez, Saadi en Rumi) tot aan hun adembenemende kalligrafie, exquise muziek, sjiietische spiritualiteit, tuinen (die de eersten in het land waren en ons het woord “paradijs”, de Griekse uitspraak van Ferdows, gaven)en hun architectuur in paleizen en moskeeën toe. Al-e Ahmad was er kennelijk van overtuigd dat de westelijke kunst deze cultuur bedreigden, bekend onder de verwestelijkte ambities van de eerste Pahlavi-koning Reza Shah en zijn zoon, de regerende (en laatste” bezetter van de pauwentroon, Mohammed Reza Shah (afgezet in 1979).

Al-e Ahmad, de zoon van een geestelijke, was goed belezen in de vreemde cultuur en begon zijn leven als Marxist, maar hij beschouwde het de sjiitische islam als een manier om het opdringerige Westen terug te wijzen, en toen ayatollah Khomeini in januari 1979 aan de macht kwam, was ook hij er van overtuigd dat alle Iraniërs tot een religieus alternatief tegenover de manieren van het Westen overtuigd of gedwongen moeten worden.

Het is de diepe overtuiging van de afstand die tussen het sjiitische Iran en de westelijke wereld behouden moet blijven – waargenomen als vijand op alle niveaus van het persoonlijk en nationaal leven – die het regime op zijn onwankelbare weg van de anti-westelijke preek en activiteit houdt.

In bovenstaande lijst, waarin de Islamitische Republiek Iran een negatieve distinctie bereikt, werden ook religieuze minderheden genoemd. In juni 2019 publiceerde het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken zijn omvangrijke bericht 2018 over de internationale godsdienstvrijheid. Net als zijn voorgangers dekt dit zeer gedegen compendium ieder land af. De passage over Iran is een van de langste, niet in de laatste plaats, omdat de Islamitische Republiek een bijna volledig gebrek aan godsdienstvrijheid bezit. Het onderzoek van dit aspect van de Iraanse praktijk is enorm leerzaam: het laat niet alleen een grote mate aan intolerantie zien, maar ook een buitengewone bekrompenheid. Wat, moet men zich afvragen, heeft het islamitische regime van de christenen van het land, de Bahai, de Zoroastriërs, de soefi´s, de soennitische moslims of de Joden te vrezen?  Maar zijn behandeling van deze minderheden is zo repressief, dat het niet ongepast lijkt om te vragen of de geestelijken bang zouden kunnen zijn voor datgene wat zij als uitdaging voor hun fantasie van een zuivere islamitische identiteit beschouwen.

Het bericht over godsdienstvrijheid over Iran is veel te lang om er in detail op in te gaan. Het is echter waardevol om eruit te citeren en hier te preciseren. De samenvatting begint met een verklaring van de algemene staatkundige en rechtelijke standpunten over de religieuze rechten (waarvan er velen ontbreken):

De grondwet definieert het land als islamitische republiek en legt de twaalftallige-Ja´afari-sjiieten-islam als officiële staatsreligie vast. Zij zegt dat alle wetten en voorschriften op “islamitische criteria” en een officiële interpretatie van de sharia moeten berusten. De grondwet zegt dat de burgers mensenrechten, politieke rechten, economische rechten en andere rechten “volgens islamitische criteria” genieten. Het Wetboek van Strafrecht legt de doodstraf voor de bekering en de poging van niet-moslims om moslims te bekeren, evenals voor Moharebeh (“Vijandigheid tegen Allah”) en Sabb al-nabi (“Belediging van de profeet”) vast. Volgens het Wetboek van Strafrecht varieert de toepassing van de doodstraf afhankelijk van de religie van zowel de dader als het slachtoffer. De wet verbiedt het aan islamitische burgers om hun religieuze overtuigingen te veranderen of op te geven. De grondwet schrijft ook vijf niet-Ja´afari-scholen voor [de vier soennitische scholen en de sjiitische Zaydischool], die “volledig gerespecteerd worden” en een officiële status in vragen betreffende het religieonderwijs en bepaalde persoonlijke aangelegenheden krijgen. De grondwet zegt dat Zoroastriërs, Joden en christenen (met uitzondering van bekeerlingen uit de islam) de enige erkende religieuze minderheden zijn die hun religie mogen uitoefenen en religieuze gemeenschappen “in het kader van de wet” mogen oprichten.

Bovendien zegt het bericht:

Sinds 1999 wordt Iran volgens de Internationale  wet op de godsdienstvrijheid van 1998 “Country of Partacular Concern” (CPC) genoemd, omdat het bijzonder zware schendingen van de godsdienstvrijheid begaan of getolereerd heeft. Op 28 november heeft de Amerikaanse  minister van Buitenlandse Zaken Iran opnieuw als CPC genoemd.

Gonabadis zijn sjiieten, die de spirituele weg van het soefisme volgen. Ze tellen tussen de twee en vijf miljoen leden, wat wellicht overdreven is, en ze worden al jarenlang vervolgd. Volgens Tara Sepehri Far van Human Rights Watch: “Het soefisme is heel diep verankerd in de Iraanse cultuur. Het soefisme verschilt niet veel van de wijze waarop de Iraniërs in de eerste jaren de islam uitoefenden.” En ze zijn sjiitische soefi´s, geen soennitische. Waarom dus deze vervolging? Omdat zij een uitdaging voor de radicale sharia rechtsleren van de geestelijkheid vormen, die het land ayatollah Khomeini´s religieus-politieke systeem van de Velayat-e Faqih (heerschappij van de theocratische islamitische regering) oplegt.

In het jaar 2006 werd een soefi schrijn afgebroken in Qoms, nadat ayatollah Hossein Noori-Hamedani de orde een “gevaar voor de islam” noemde. Saeid Golkar, Senior Fellow voor Iraanse politiek bij het Chicago Council on Global Affairs, informeerde over dit “gevaar”:

Normaal gesproken zijn de derwisjen niet politiek betrokken. Hun enige politieke daad is de deelname aan verkiezingen en de verkiezing van reformisten.

Er zijn miljoenen soefi-aanhangers in Iran, en ze volgen hun leider. Deze miljoenen mensen kunnen elke verkiezing beïnvloeden.

Wat betreft de christenen schrijft het bericht:

Volgens de statistieken van de World Christian Database zijn er ongeveer 547.000 christenen [in Iran], hoewel enkele schattingen erop duiden dat er veel meer christenen zouden kunnen zijn dan daadwerkelijk gemeld wordt. Terwijl het Statistisch Centrum van de regering van Iran bericht dat er 117.700 christenen zouden zijn, schat Elam Ministries, een christelijke organisatie, dat het er tussen de 300.000 en een miljoen christenen zouden kunnen zijn.

Hoewel christenen theoretisch een erkende en beschermde gemeenschap onder de sharia zijn, lijden velen in Iran onder vervolging, vooral diegenen, die zich van de islam tot het christendom en zich daardoor tot afvalligen gemaakt hebben. Volgens islamitisch recht kunnen afvalligen terechtgesteld worden. Terwijl dit in Iran niet gebruikelijk is, komt het vaak voor. De belangrijkste factor bij het aandringen op bestraffing is het idee dat de afkeer van de islam verraad aan de staat of de gemeenschap is – iets, dat voor de politieke islam zeer relevant is. Als een van de vooraanstaande leiders van de soennitische islam verklaarde sjeik Yusuf al-Qaradawi in 2013 op de televisie:

“Als zij [de moslims] de straf voor afvalligheid zouden hebben afgeschaft, zou de islam nu niet meer bestaan.”

In Iran worden de rechten van de christenen beperkt:

De autoriteiten kunnen een kerk sluiten en haar leiders arresteren als zij de bezoekers niet registreren of wanneer er niet geregistreerde personen aan de godsdiensten deelnemen. Personen die zich tot het christendom bekeren, worden volgens de wet niet als christenen erkend. Ze mogen zich niet laten registreren en hebben niet dezelfde rechten als erkende leden van christelijke gemeenten.

Hoe zwaar het leven voor de christenen in Iran ook mag zijn, al vele decennia lang is de noodsituatie van de Bahá´i-gemeenschap een van de ergste voorbeelden voor religieuze vervolging in de moderne wereld. De Bahá´i (die in de 19^e eeuw in Iran in beeld verschenen) zijn apolitieke mensen die geloven in de wereldvrede, in de broederlijkheid van de mensen, in het afbouwen van vooroordelen, in de gelijkstelling van de sekses en in de eenheid van de religies. Ze vormen geen bedreiging. En toch worden ze door het regime onverbiddelijk lastig gevallen, tegenwoordig nog net zo sterk als veertig jaar geleden.

Na de revolutie van 1979 werden achter elkaar alle heilige plaatsen van de religie systematisch verwoest. Hun begraafplaatsen (aangelegd als tuinen) werden bijna allemaal met bulldozers platgewalst en de lijken werden uitgegraven. Een van deze begraafplaatsen in Shiraz bevatte de lijken van negen Bahá´i-vrouwen en een 17-jarig meisje, die allemaal in 1983 werden opgehangen, omdat zij moreel onderwijs aan hun kinderen hadden gegeven en ze allemaal weigerden hun geloof te verloochenen. Er werden meer dan 950 lijken uitgegraven en afgevoerd.

Ondernemingen werden zonder schadeloosstelling gesloten; jonge Bahá´i mogen niet naar de hogescholen; aan oudere gelovigen zouden “betalingen in het pensioenstelsel” geweigerd worden; honderden werden alleen al vanwege hun geloof gearresteerd; velen werden vermoord; Bahá´i-eigendommen werden in brand gestoken, en sinds 2013 is deze vervolging erger en niet minder geworden. Volgens een bericht van de Bahá´i International Community:

De situatie van de Bahá´i is sinds de ambtsaanvaarding van president Hassan Rouhani in augustus 2013 niet veranderd, ondanks zijn belofte om een einde te maken aan religieuze discriminatie. Sinds zijn ambtsaanvaarding werden er minstens 283 Bahá´i gearresteerd, duizenden mochten niet naar de universiteit en er vonden minstens 645 gevallen van economische onderdrukking plaats, die reikten van intimidatie en dreigingen tegen ondernemingen in het bezit van Bahá´i tot aan hun sluiting door de autoriteiten. In de Iraanse media werden gedurende de ambtsperiode van president Rouhani meer dan 26.000 anti-Bahá´i propagandastukken in de Iraanse media verbreid.

Omdat de Bahá´i hun Wereldcentrum in Haifa en buiten Acco in Israël, het door het regime meest gehate land, hebben, dient dit er alleen maar toe om gelovigen als agenten van de anti-Iraanse spionage en wegens inmenging in interne aangelegenheden te veroordelen.

Al veertig jaar lang veroordelen de Verenigde Naties, regeringen inclusief de Verenigde Staten en de Europese Unie, het Europees Parlement en NGO´s zoals Human Rights Watch en Amnesty International evenals de volkerengemeenschap de Iraanse regering herhaaldelijk wegens haar vervolging van de Bahá´i in het land, maar het regime heeft nog geen enkele keer zijn vastberadenheid om deze vreedzame gemeenschap te verstikken, veranderd. Protesten hebben in werkelijkheid vaak tot een verscherping van de vervolging geleid.

Al deze religieuze discriminatie en vervolging, die zelfs de protesten van de hoogste organen van de wereld weerstaat, is een nog sterker bewijs voor de vastberadenheid van Iran om zich te verzetten tegen het Westen en zijn waarden, en deze appèls aan de mensenrechten als gewone tekens van zwakte van de democratieën en de corruptie door Gharbzadegi  te zien. Het wordt tijd dat deze vooroordelen verdwijnen – niet door oorlog, maar door de ondersteuning van het Iraanse volk, dat wanhopig zijn eigen vrijheid wil. Een regime dat de normen van de godsdienstvrijheid zo bruut afwijst, verdient geen respect. Het Iraanse volk, dat al die jaren voor zijn vrijheid heeft gestreden, verdient onze onmiddellijke hulp.

Bron oorspronkelijk artikel:
www.gatestoneinstitute.org
Door: Denis MacEoin

Bron:
https://de.gatestoneinstitute.org
Vertaling: Daniel Heiniger

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)