Wilders versus Tweede Kamer: twee vrijheden die elkaar niet verdragen

(Door: Bert Dijkstra)

Tijdens de algemene beschouwingen merkte Wilders op dat in de lesboeken op islamitische scholen wordt onderwezen dat ongelovigen gedood mogen worden. En dat Dijkhoff daar niets aan had gedaan. Dijkhoff antwoordde dat hij wel iets aan de boeken had gedaan, maar dat hij liever de moslims, die geen salafistische ideeën aanhangen, hun vrijheid gunt om moslim te zijn op hun manier. Dijkhoff sprak zelfs over ‘schouder aan schouder staan’ met deze moslims (rond minuut 22), kennelijk hiermee suggererend dat er gematigde moslims zijn die tegen salafisme zijn. Is deze redenatie een denkfout, zelfbedrog of de weg van de minste weerstand? De Algemene Beschouwingen  zijn tekenend voor de morele verdeeldheid waarin veel mensen in Nederland en in West-Europa verkeren.

Het dilemma bestaat uit twee onderdelen:

1. Zijn salafisten echt anders dan de meeste moslims en is het dus logisch om ze politiek anders te benaderen?
2. Zelfs als blijkt dat salafisten en overige moslims hetzelfde wereldbeeld aanhangen, maar zich alleen anders uiten, moet islam dan de vrijheid ontzegd worden die andere godsdiensten wel genieten?

Wilders merkt tijdens het debat terecht op dat een lesboek dat de leerlingen vertelt dat ongelovigen ter dood mogen worden gebracht, niets anders is dan een tekst uit de koran. Het is dus geen uitwas, geen verzinsel van een streng gelovige geest, maar onderdeel van de algemene islam. De strijd tegen ongelovigen is een centraal gegeven van de islam. Die strijd mag op allerlei manieren uitgevoerd worden: de oproep tot bekering (dawa), het opvoeden van kinderen tot goede moslims, het schenken van geld voor het oprichten van een moskee – en natuurlijk de gewapende strijd tegen de ongelovigen. Bijna overal op de wereld wenst 70 % of meer van de moslims de invoering van de sharia. Invoering van de sharia betekent het einde van de scheiding van kerk en staat. Invoering van de sharia is niets anders dan salafisme. Het onderscheid tussen ‘gematigde’ moslims en salafisten is dus geheel kunstmatig. Dit onderscheid bestaat alleen in de hoofden van westerse politici, die uit opportunisme de werkelijkheid ontkennen.

Invoering van de sharia betekent het einde van de vrijheid van meningsuiting en het einde van de vrijheid van godsdienst.

De werkelijkheid is dat de salafisten de actief optredende voorhoede zijn van een enorme meerderheid. Beide groepen doen jihad, elk op zijn eigen manier. Alle moslims weten wat er moet gebeuren met ongelovigen: doden. Ze hebben daar geen lesboek voor nodig.

Maar hoe verhoudt dit zich tot onze eigen samenleving. In de grondwet staat dat deze vrijheid absoluut is en dat toetsing pas achteraf zal plaatsvinden. De grondwet is opgesteld in een tijd dat er geen moslims waren in Nederland en de meeste Nederlanders geen idee hadden van wat islam was. De vrijheid van meningsuiting was in die tijd gericht op godsdiensten en denkbeelden die de scheiding van kerk en staat als probleemloos veronderstelden. De situatie is echter totaal veranderd. We hebben nu te maken met een “godsdienst” die er geen geheim van maakt dat de scheiding tussen geloof en staat afgeschaft moet worden en bovendien een meerderheid van gelovigen (de 70 %) die er geen geheim van maakt actief te willen bijdragen aan de uitvoering van dit geloofsvoorschrift.

Wie heeft er dan nog toetsing achteraf nodig?

Ik wil graag aannemen dat 30 % van de moslims niet zo´n behoefte heeft aan sharia en misschien stilletjes afscheid heeft genomen van islam. Maar wat is deze kennis waard? Gaat de 30 % de 70% tegenhouden? Gaat die 30 % de straat op om te demonstreren voor Wilders?

Seegers zegt tijdens het debat (rond minuut 35) dat 30% van de moslims ‘staat voor vrijheid, zelfs voor die van Wilders’. Dat is een betekenisloze opmerking: die 30 % heeft niets te zeggen, want ze weten dat de 70 % bereid is om ook tegen hen geweld te gebruiken.

In het debat wordt systematisch een denkfout gemaakt door het onderscheid tussen ‘gematigde’ moslims en salafisten voor te stellen als een uitgangspunt waarmee politiek kan worden bedreven. In werkelijkheid bestaat dit onderscheid niet. Zoals Aboutaleb – die door Seegers wordt aangevoerd als een strijder voor vrijheid – ooit opmerkte: ‘Iedere moslim is een beetje salafist’. Niet lang daarna beweerde hij dat hij de uitspraak geen moment betreurde. (AD, 11 januari 2018).

Dit incident is typerend voor het zelfbedrog waarmee politici als Seegers zichzelf bedienen. Elke uitlating van moslims wordt altijd in hun voordeel uitgelegd, zonder enige kritiek. Voor Seegers zijn salafisten dus strijders voor vrijheid. Nederlandse politici kiezen altijd de weg van de minste weerstand (Wilders rond minuut 17). Ooit was de vrijheid van meningsuiting een middel om de vrijheid van Nederlanders te waarborgen, maar nu is het een middel geworden om zich te onderwerpen aan islam. Het publiek wordt voorgehouden dat deze uitleg van de vrijheid van meningsuiting overeenstemt met de bedoeling van de grondwet.

Dijkhoff beweert dat de strijd tegen salafisme gevoerd moet worden (rond minuut 22). Misschien heeft hij hier zonder het te beseffen een keer de waarheid gezegd. Want met de opmerking van Aboutaleb in gedachten dat iedere moslim een beetje salafist is, betekent de opmerking van Dijkhoff dat een strijd tegen de hele islam nodig is.

Jetten verwijt Wilders (rond minuut 31) dat deze moslims beoordeelt op hun afkomst en niet op hun daden. Een verkeerde beoordeling: verklaren dat iedere moslim een beetje salafist is, is een daad. Het steunen van sharia is een daad.

De tegenstanders van Wilders leggen de vrijheid van meningsuiting uit op een manier die veronderstelt dat islam een geloof is als alle andere. Terwijl we weten dat dit niet zo is. Denkfout, zelfbedrog of de weg van de minste weerstand? Twee verschillende vrijheden. Welke heeft u liever: de grondwet die zelfbehoud waarborgt of een grondwet die ruim baan geeft aan islamisering?

Door:
Bert Dijkstra
(voor www.ejbron.wordpress.com)