Leo Lucassen-leugens

Amsterdam: Kloveniersburgwal, Waag, Nieuwmarkt.

(Door: “bozeoudeman”)

Uit verveling zapte ik wat door vijftig tv-kanalen en stopte voor pakweg vijf minuten bij ‘de straten van Amsterdam’ van AT5. Men was ergens in mijn oude Nieuwmarkt buurt. De verslaggeefster liep met een donkere dame langs de grachten. Op zich niet de moeite waard om te vermelden, noch de moeite waard om veel langer naar te kijken. Net voor ik wilde zappen had de dame het over een gevelsteen bij het huis waar zij met de AT5-ploeg vlak voor stilstond. Op een akelige arrogante wijze vroeg de dame wat de verslaggeefster opviel aan het pand. Alsof zij de dame niet begreep, noemde de verslaggeefster bijna alles netjes op wat zij zag en stopte hierna voor een moment. “Ja en verder…”, vroeg de dame met duidelijke triomf in haar arrogante stem. 

Ze kon scoren. Dit was in haar ogen weer eens ‘dat duidelijk zichtbare racisme’ van die ‘witten’. Glorieus vertelde zij over wat de rol was geweest van de donkere jongen die afgebeeld stond naast admiraal Tromp. Haar visie wel te verstaan, haar zeer beperkte en absoluut racistisch vooringenomen visie. Zij was er toch niet persoonlijk bij aanwezig geweest in die zeventiende eeuw toen al die deftige lieden in dat dus, naar haar vertelling, zwaar racistische Amsterdam er allemaal in het geniep zwarte bedienden op nahielden, die in armzalige omstandigheden leefden en niet veel beter af waren dan de slaven in de koloniën.

Daar stond weer zo iemand, die gewoon een lading ‘Leo Lucassen-leugens’ verkondigde, zoals ik dit soort eenzijdige verhalen weinig respectvol vaak noem. Om te beginnen, zoals ik stelde, waar haalde deze dame haar informatie vandaan? Hoe wist zij met een aan totale arrogantie grenzende zekerheid zo stellig te melden dat al die donkere mensen, die in die tijd als bedienden dienst deden bij de welgestelden, als slaven werden gehouden en behandeld? Een tweede vraag die ik deze ‘geletterde’ dame graag zou stellen is: “Hoe denkt u in uw duidelijke alwetendheid dat in de zeventiende eeuw ‘witte’ mensen door die welgestelde elite werden gezien en behandeld? Of liever gezegd evenzogoed mishandeld?” Verdiep u eens in de geschiedenis van het gewone Nederlandse volk, dat toen nog bijna volledig ‘witte’ volk, uit die zeventiende eeuw, duidelijk zelf zeer eenzijdig ‘geletterde’ dame.

Die tweede vraag is natuurlijk voor zo een ‘silly Syl’ slachtoffer van slavernij, racisme en discriminatie weer een duidelijke uiting van een ‘witte’ met slavenhouders mentaliteit dwepende racist die alles wenst goed te praten wat helemaal fout is. Ik schaam mij diep en waarvoor ik mij diep schaam zijn al die racisten die er tegenwoordig in mijn geboortestad rond lopen te stappen en wartaal, leugens, halve waarheden en onzin uitkramen, vooral dat soort wartaal dat enkel die zelfbenoemde slachtoffers zo heerlijk vaak financieel goed uitkomt, in een maatschappij waarin een jongetje in kleuterpyjama gehuld vandaag de Nederlandse politiek mag terroriseren, omdat een manneke, dat niet goed genoeg piano dacht te spelen, toen maar voor het premierschap ging.

Even vóór de gebeurtenis bij het eens huis van Tromp had de dame al glunderend staan vertellen ‘hoe zij slachtoffer was van discriminatie’. Hoe vaak was het haar al overkomen dat haar was gesteld ‘dat zij zo intelligent was voor een zwarte vrouw’. Dubbel denigrerend dus, racisme vanwege haar huidskleur en seksisme vanwege haar vrouw zijn. Aan haar gezicht was bijna te zien hoe zij dit wellicht ter plekke verzon. En zo wist ik weer waarom ik zoveel stukken heb geschreven de laatste tijd en waarom ik ook nu naar mijn toetsenbord moest grijpen. Dat tegengeluid dat nodig moet worden gelezen en gehoord, voordat straks iedereen dit soort halve waarheden, soms klinkklare leugens, als waarheid gaat erkennen en zien.

Opgegroeid in de jaren vijftig/zestig zag mijn geboortestad er zoveel vriendelijker, leuker, toleranter en normaler uit. De dagen dat er zoveel minder criminaliteit was, toen een moord nog een bijzonderheid was en zeker niet bijna dagelijks voorkwam, de dagen toen solidariteit nog solidariteit was, de dagen dat je nog een touwtje uit de brievenbus kon laten bengelen, kortom de dagen dat, ja ik weet het, het klinkt racistisch, maar het is misschien helaas ook wel de waarheid, er nog bijna alleen ‘witte’ mensen in Nederland woonden. Ook toen waren er donkerder gekleurde mensen in Amsterdam. Maar een heel ander soort mensen dan veel van de ‘silly Syl’ types van vandaag die enkel met hun ‘slachtofferschap’ en eenzijdige daderduiding bezig zijn.

Door:
“bozeoudeman”
(voor www.ejbron.wordpress.com)