Antisemitisme is in de westelijke cultuur ingeweven

(Door: Dr. Manfred Gerstenfeld – Vertaling: E.J. Bron)

SAMENVATTING: Het is niet moeilijk om te bewijzen dat antisemitisme een wezenlijk bestanddeel van de westelijke cultuur is. Om het duidelijk uit te drukken: Dat is een radicaal verschil tot de uitspraak dat alle Europeanen antisemieten zijn. Desondanks geven westelijke politici en leiders deze overduidelijke realiteit over de culturen van hun samenlevingen zo goed als nooit toe.

Een van de weinige Europeanen die duidelijk verklaard hebben dat antisemitisme in de westelijke cultuur is verankerd, is de aartsbisschop van Canterbury, Justin Welby.

In het jaar 2016 schreef hij:

“Antisemitisme is een verraderlijk kwaad. De gewoonten van het antisemitisme hebben zich, zo lang we ons kunnen herinneren, in de Europese en Britse cultuur ingegraven. In Engeland was de joodse gemeenschap in de late middeleeuwen constant blootgesteld aan vervolging: Shylock, de grote booswicht uit ´De koopman van Venetië´, was een cliché van zijn tijd. Toen Cromwell in de jaren rondom 1650 Engeland weer opende voor de joodse vestiging onder de Commonwealth, was het antisemitisme in het algemene taalgebruik en in de cultuur gemuteerd. Het is een beschamende waarheid dat de kerk, die een tegenmiddel zou hebben moeten aanbieden, door haar theologische leren de verbreiding van dit virus heeft verscherpt.”

De eeuwenoude vervlechting van het antisemitisme met de westelijke cultuur is in veel opzichten te zien. Het moderne antisemitisme bevat niet alleen belangrijke elementen van het middeleeuws antisemitisme, maar ook nieuwe verschijningsvormen. In veel nieuwe ideologieën, bewegingen en intellectuele stromingen treden uitingen van antisemitisme op de voorgrond. De haat kan zich op Joden of Israël concentreren. Het fenomeen kan in vele arena´s gevonden worden.

In de mensenrechten-scene bijvoorbeeld is antisemitisme duidelijk zichtbaar. De VN-mensenrechtenraad (UNHCR) staat helemaal bovenaan de lijst van het nieuwste soort antisemitisme, het toestaan van de haat tegen Israël. Veel van zijn lidstaten zijn dictaturen. Hillel Neuer, directeur van “UN Watch”, vatte het als volgt samen: “De mensenrechtenraad van de Verenigde Naties in Genève heeft een constant agendapunt tegen Israël. Israël is het enige land dat tijdens iedere bijeenkomst doelbewust wordt aangesproken. Zelfs grote schenders van mensenrechten zoals China, Cuba, Pakistan, Saoedi-Arabië, Soedan, Syrië of Zimbabwe staan nooit aan zo´n behandeling bloot.”

Het feminisme is een andere beweging, waarin zich vaak antisemitisme manifesteert. De Amerikaanse emeritus professor voor psychologie en vrouwenonderzoek, Phyllis Chesler, zelf een prominent feministe, werd in 2003 uitgenodigd om op een conferentie op het Barnard College te spreken voor een overwegend Afro-Amerikaans en Spaans-Amerikaans feministisch publiek. Men vroeg haar hoe ze tegenover het thema vrouwen in Palestina zou staan. Chesler antwoordde dat de islam de grootste practicus van gender Apartheid en religieuze Apartheid in de wereld is. Ze onderbouwde haar uitspraak met de verwijzing naar versluiering, gearrangeerde huwelijken, polygamie, op eer gebaseerd geweld en eer-moorden in de Palestijnse samenleving. Chesler zei: “Er brak bijna een opstand uit. Ik moest vrezen voor mijn veiligheid. Het ging deze feministes niet om Palestina, maar het ging ze er om Israël te demoniseren.”

De Amerikaanse academica en feministe Angela Davis, een voormalige Black Panther en communiste, is een extreme anti-Israëlische ophitser. Ze behoort tot diegenen die de moord op een Afro-Amerikaan door een blanke politieagent in Ferguson, Missouri, met zogenaamde, volledig onafhankelijke Israëlische acties in Gaza hebben vergeleken.

Het platform van Black Lives Matter, een andere egalitaire beweging, beschuldigt Israël van volkerenmoord.

Vijanden van Israël onder de bewegingen die zich op de rechten van de LGBTQ-beweging concentreren, beschuldigen Israël vaak van “Pinkwashing”. Dit is de beschuldiging dat het door Israël toestaan van gelijke rechten voor de homoseksuele gemeenschap slechts een middel is om de aandacht van haar (vermeende)  discriminatie van de Palestijnen af te leiden. In het jaar 2017 hebben organisatoren van de Gay Pride-Parade in Chicago demonstranten weggestuurd die vlaggen met de Davidsster droegen.

De vegetarische en veganistische bevolking neemt toe en haar ideologische elementen worden sterker. De vergelijking van het leed van de dieren met het kwaad van de Holocaust is een steeds opnieuw terugkerend thema. Ingrid Newkirk, oprichtster van “People for the Ethical Treatment of Animals” (PETA), gebruikte in 1983 al Holocaust analogieën: “Er stierven zes miljoen mensen in concentratiekampen, maar zes miljoen mestkippen zullen dit jaar in slachthuizen sterven”. Het begrip “dieren-Holocaust” is in de loop der jaren steeds opnieuw in materiaal van PETA voorgekomen, waarvoor de organisatie zich af en toe verontschuldigt.

Abe Foxman, nationaal directeur van de Anti-Defamation League (ADL), zei over deze praktijk:

“De inspanningen van PETA om de opzettelijke systematische moord op miljoenen Joden te vergelijken met de kwestie van de dierenrechten zijn afschuwelijk. De inspanningen van PETA om instemming te krijgen voor haar campagne om de Holocaust op je bordje te krijgen, zijn weerzinwekkend, beledigend en zorgen voor nieuwe hoogtes van onbeschoftheid… De misbruikende behandeling van dieren zou bestreden moeten worden, kan en mag echter niet met de Holocaust vergeleken worden. De uniciteit van het menselijk leven is de morele basis voor diegenen die zich verzetten tegen de haat van de nazi´s en anderen, die bereid zijn om ook nu nog volkerenmoord te plegen.”

De dierenrechtenbeweging in Europa is het gelukt om joodse rituelen zoals het koosjere slachten in meerdere Europese landen te verbieden. Nieuwe gevallen zijn moeilijker voor de beweging, omdat die zich hoofdzakelijk op het rituele slachten door moslims concentreren. Ook de kinderrechtenbeweging valt vaak de niet-geneeskundige besnijdenis aan.

In zijn verklaring van 2007 zei president George W. Bush dat het Iraanse atoomprogramma zou dreigen “een regio te creëren die al bekend staat om instabiliteit en geweld, in de schaduw van een nucleaire Holocaust.” De zin is wijdverbreid op internet, in films en in fictie. Hij verdraait radicaal de uniciteit van de Holocaust, waaraan een complex neo-industrieel proces van discriminatie, roof en lichamelijke mishandeling van Joden voorafging.

Op academisch terrein is het post-kolonialisme een populaire nieuwe intellectuele categorie geworden. Op een gegeven moment noemden Israël´s vijanden het land een koloniale macht. Deze nieuwe uitdrukking van antisemitisme won aan betekenis en wordt vaak door linksen tegen Israël gebruikt. Het begrip is volledig misplaatst: Israël´s gedrag houdt geen enkel verband met de enorme misdaden van de Belgen, de Britten, de Fransen, de Duitsers, de Portugezen en Spanjaarden in hun koloniën in de loop der eeuwen. Deze machten vielen hun koloniën binnen en veroverden ze om geld met hen te verdienen. Het joodse volk deed precies het tegenovergestelde. Het keerde niet alleen naar zijn oorspronkelijke thuisland terug, waaruit de meeste van zijn leden (echter lang niet allemaal) verbannen waren i.p.v. vreemd elanden binnen te dringen, maar het leverde ook gigantische inspanningen en aanzienlijke sommen geld om het land te laten herleven, dat door jarenlange verwaarlozing en verval was getekend. Desondanks heeft de absoluut foute vergelijking de vijanden van Israël in de wetenschap niet gehinderd.

De antropoloog Philip Carl Salzman, die doceert aan de McGill University in Montreal, zei: “Het post-kolonialisme belicht niet zozeer de volkeren, plaatsen en tijden waar het van spreekt, maar brengt zijn discussie en zijn pogingen door Ad-hominem- en partizanenargumenten tot zwijgen.”

Een ander nieuw concept is de intersectionaliteit, die probeert de onderdrukten in de huidige samenlevingen ongeacht etniciteit, geslacht en klasse te verenigen. Net zoals de linkse hymne van de 19^e eeuw, de Internationale, opriep tot de vereniging van de arbeiders, eist de intersectionaliteit de vereniging van de slachtoffers van minderheden. De enige minderheid die niet werd uitgenodigd, zijn de Joden.

Dat wil niet zeggen dat de meerderheid van de mensenrechtenactivisten, feministes, veganistische ideologen, academici, die zich inzetten voor de postkoloniale theorie, antisemieten zijn. Hun bewegingen bevatten echter een aanzienlijke hoeveelheid antisemitisme – nieuwe haatelementen, die terugleiden naar eerdere.

Daarmee is het concept van het absolute kwaad in de huidige samenleving verbonden: volkerenmoord plegen of je als nazi´s te gedragen. In een extreem voorbeeld voor de omvang waarin het antisemitisme is ingeweven in de westelijke cultuur, geloven ongeveer 150 miljoen van de 400 miljoen volwassen EU-burgers dat Israëli´s zich als nazi´s tegenover Palestijnen gedragen of van plan zijn hen uit te roeien.

Het gebruik van de semantiek werd door de Franse linguïste Georges-Elia Sarfati samengevat. Ze zei dat de valse equivalenties die tegen Israël gebruikt worden, “zo verschrikkelijk zouden zijn, omdat ze de vier belangrijkste negatieve kenmerken van de westelijke geschiedenis van de vorige eeuw – nationaalsocialisme, racisme, kolonialisme en imperialisme – met de staat Israël in verband brengen. Ze hebben betrekking op een collectieve herinnering en zijn gemakkelijk van buiten te leren.”

Bron:
www.israel-nachrichten.org
Door: Dr. Manfred Gerstenfeld

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)