Angela Merkel, Auschwitz, de schaamte en de verantwoordelijkheid

(Door: Vera Lengsfeld – Vertaling: E.J. Bron)

Eergisteren heeft Angela Merkel voor het eerst het vernietigingskamp Auschwitz bezocht. Ze zou, zo berichten de haar begeleidende journalisten, “diepe schaamte” voelen met het oog op de misdaden, die de grenzen van al het begrijpelijke en vatbare overschreden. Men zou van ontsteltenis eigenlijk moeten verstommen. Desondanks zou het zwijgen niet het enige antwoord mogen zijn. Duitsland zou verplicht zijn om de herinnering aan de toenmalige misdaden in leven te houden.

“Om ons van deze verantwoordelijkheid bewust te zijn, maakt een vast deel uit van onze nationale identiteit, van ons zelf-begrip als verlichte en liberale samenleving, als democratie en rechtsstaat”, zei ze. De bondskanselier benadrukte verder dat het belangrijk zou zijn om duidelijk te benoemen dat destijds Duitsers de daders geweest zouden zijn. Wat ze niet gezegd heeft, was dat het Duitse nationaalsocialisten waren die deze misdaden gepleegd hebben. Het waren niet de Duitsers, die zich tegen de nazi´s verzet hebben, niet Georg Elser, niet de leden van de “Weiße Rose”, niet de duizenden Duitsers die als tegenstanders van Hitler in de concentratiekampen zaten, aan vleeshaken werden opgehangen of met de valbijl werden terechtgesteld, niet de dorpstimmerman, die op eigen kosten bedden voor Franse krijgsgevangenen maakte, niet de boeren, wier “oostarbeiders” vrijwillig mee op de vlucht gingen van de families, niet de Duitsers die hun joodse medeburgers voor de nazi-beulen verborgen hebben, niet mensen die dwangarbeiders eten hebben toegestopt, niet de advocaat uit Arnstadt, die een gevluchte gevangene uit Buchenwald in zijn villa opnam, en, last but not least, niet Joachim Fest, die al als gymnasiast de nazi´s doorzag en zei: “Ik niet”.

Zelfs Stalin ging niet zo ver om alle Duitsers voor de nazi-misdaden verantwoordelijk te maken, maar zei in zijn bevel 55: “De ervaringen uit de geschiedenis zeggen dat de Hitlers komen en gaan, maar het Duitse volk en de Duitse staat blijft.” Hitler zelf wilde er met zijn Nero-bevelen in maart 1945 voor zorgen dat de levensbasis van de Duitsers compleet zou worden vernietigd, omdat zij niet bereid waren met hem in de totale ondergang te gaan. Ja, we zijn verplicht om de herinnering aan de misdaden in leven te houden. Daarom zou het de hoogste taak zijn om duidelijk uit te werken welke menselijke eigenschappen en karaktertrekken ervoor behoeden om een meeloper of zelfs dader in een totalitair systeem te worden.

Het antwoord daarop kan alleen maar zijn dat mensen die capabel zijn om zelf te denken en zelf-verantwoordelijk te handelen, in staat zijn om door eigen analyses de propaganda van de totalitairen te doorzien, zelden gevaar lopen dader of meeloper te worden. Een samenleving die van de geschiedenis geleerd heeft, zou dus alles moeten doen om het kortwieken van mensen, hun degradatie tot gezichts- en willoze mensen te verhinderen. Daartoe dient vooral een open debat, waarbij verschillende vrije meningen op elkaar botsen en tegen elkaar worden afgewogen. Waar kinderen en jongeren ertoe aangemoedigd worden om zich een eigen, onafhankelijke mening te vormen in plaats van zich aan te sluiten bij een gepropageerde uniforme mening.

Een samenleving die van de geschiedenis heeft geleerd, mag niet tolereren dat recht en wet ten gunste van een zogenaamd hogere moraal naar believen door politici ter beschikking worden gesteld. Een politiek die deze naam verdient en van de geschiedenis geleerd heeft, is verplicht om alle bronnen van het nieuwe antisemitisme te benoemen en niet om redenen van opportuniteit alleen maar in één richting te kijken.

Bondskanselier Merkel heeft met haar eenzame beslissing, van wie men nu weet dat ze zelfs door haar toenmalige minister van Binnenlandse Zaken Thomas de Maizière op de daaraan verbonden gevaren werd gewezen, de grens voor honderdduizenden jonge mannen uit antisemitische samenlevingen geopend, wat tot een dramatische stijging van antisemitische daden heeft geleid. Terwijl Merkel in Auschwitz was, stond in Berlijn een door Duitse autoriteiten toegestane antisemitische conferentie van Hamas, dat door de binnenlandse veiligheid geobserveerd wordt, voor de deur.

In het begin van de week die Merkel naar Auschwitz bracht, verkocht een vereniging de as en botfragmenten van eveneens in Auschwitz vermoorde Joden voor € 50,-, om geld in te zamelen. Ze stelde deze as niet alleen tentoon voor de Rijksdag, maar ook op andere plaatsen in het land, zonder dat de autoriteiten ingrepen. Erger nog, deze daad van de schandalige instrumentalisering van vermoorde mensen werd door veel media, hoewel met minder schuim, met instemming begroet. Ook nadat zelfs de Centrale Raad van de Joden in Duitsland zich fel tegen deze afschuwelijke actie had uitgesproken, was er minstens één Duitse rechtsgeleerde die hierin, onder minachting van joodse traditie en gevoelens, geen verstoring van de dodenrust wilde zien. De “diepe schaamte” van de bondskanselier was niet diep genoeg om de heiligenschennis, die zich op kijkafstand van haar bondskanselarij afspeelt, te veroordelen. De vereniging heeft zich weliswaar op haar website met veel woorden voor “fouten” verontschuldigd, tegelijkertijd door haar gedrag laten zien dat ze wettig zou handelen, helaas alleen de verkeerde middelen gekozen zou hebben.

Tijdens Merkel´s regentschap is niet alleen het antisemitisme in Duitsland dramatisch toegenomen, de samenleving wordt ook met alle propagandistische middelen van de belangrijkste oorzaken afgeleid. Van geïmporteerd antisemitisme mag geen sprake zijn, tegelijkertijd worden steeds meer mannen uit antisemitische samenlevingen het land binnengehaald, nu ook ISIS-moordenaars met gevechtservaring en hun families. Het zijn opnieuw niet de Duitsers op zich die deze politiek bedrijven, of ook alleen maar goedkeuren. Het is een politieke klasse, die ondersteund door onkritische media de samenleving zijn ideologie oplegt, indien nodig met nazi-methodes, zoals de chef van de vereniging, die geld verdient met de as van vermoorde mensen, in alle openheid gedaan heeft. Wanneer deze politiek tot de volgende catastrofe leidt, worden opnieuw niet alleen de daders en hun willige helpers, maar de Duitsers verantwoordelijk gemaakt. Daarom mijn waarschuwing: Wie zwijgt, stemt toe!

Bron:
https://vera-lengsfeld.de
Door: Vera Lengsfeld

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)