Afghanistan: Wanneer zullen we het ooit leren?

(Door: Thomas Knapp – Vertaling: E.J. Bron)

“Amerikaanse ambtenaren hebben het verzuimd om tijdens de 18-jarige campagne de waarheid over de oorlog in Afghanistan te zeggen”, bericht Craig Whitlock van de “Washington Post”. “Ze doen rooskleurige uitspraken, waarvan ze wisten dat ze fout waren, en verdoezelden overduidelijke bewijzen dat de oorlog niet te winnen was geworden.”

Whitlock baseert zich op een verzameling vertrouwelijke interviews met meer dan 400 militaire en politieke “insiders”, die gevoerd werden door het Congreskantoor van de speciale inspecteur voor de wederopbouw van Afghanistan.

Niet dat we de “Afghanistan Papers” echt nodig zouden hebben om ons te vertellen dat de oorlog niet te winnen is. Dat was duidelijk vanaf het begin. Elke missie, die uitsteeg boven snelle aanvallen op de instellingen en exploitanten van Al-Qaida in Afghanistan, was tot mislukken gedoemd.

Het idee om het land over te nemen en in een “westelijke democratie” te veranderen, was een duidelijke stommiteit. Meer dan één imperium is aan de rotsen van Afghanistan mislukt, en het Amerikaanse militaire avontuur zou geen uitzondering zijn geweest.

Ook de “Afghanistan Papers” vertellen ons niets anders dan hetgeen we al hadden moeten weten. Ze bevestigen alleen maar een les die we bijna 50 jaar geleden zouden hebben moeten leren.

In 1971 publiceerde de “New York Times” het rapport van de Vietnam Task Force van het ministerie van Defensie, beter bekend als “The Pentagon Papers”.

Dit rapport, dat door de Amerikaanse held Daniel Ellsberg aan de pers werd doorgespeeld, onthulde (in de woorden van R.W. Apple van de “Times”) “dat de regering-Johnson niet alleen systematisch gelogen heeft tegenover de publieke opinie, maar ook tegenover het Congres” wat betreft de voortgang en de vooruitzichten van de Amerikaanse oorlog in Vietnam.

Klinkt dat vertrouwd?

Oorlog is altijd verschrikkelijk. Optionele en langdurige oorlogen met vage doelen zijn altijd gebouwd op leugens – leugens, die huizenhoog boven op elkaar gestapeld zijn, alleen om de afstotelijkheid zo lang mogelijk in leven te houden.

Waarom?

Het aardigste antwoord – en het is niet fraai – is dat generaals en politici het haten om een nederlaag toe te geven. Ze kunnen er altijd op vertrouwen dat ze zichzelf er van overtuigen – en proberen ons er van te overtuigen – dat er “een keerpunt werd bereikt” en dat er “licht aan het einde van de tunnel schijnt”, in ieder geval tot het hen gelukt is de verliezen aan hun opvolgers na te laten en aan hen de verliezen toe te dichten.

Het ergere antwoord is dat oorlog over het algemeen winstgevend is voor politici die herkozen willen worden, officieren die bevorderd willen worden, en voor “defensie”-aannemers, die meer wapens, meer bommen, meer vliegtuigen, meer alles willen verkopen.

Hij is echter niet zo goed voor de rest van ons.

Volgens conservatieve inschatting heeft de Amerikaanse regering meer dan $ 1 biljoen verbrand om het fiasco in Afghanistan telkens weer uit te stellen. Wij zullen deze rekening moeten betalen.

En wij komen er goed vanaf. Meer dan 3500 “coalitietroepen”, de meesten van hen Amerikanen, en ergens tussen de 100.000 en 500.000 Afghanen hebben met hun leven betaald.

De volgende keer wanneer de politici een optionele oorlog willen voeren of voortzetten, zullen ze ons dezelfde leugens vertellen die ze ons deze keer, de vorige keer en de keer daarvoor verteld hebben.

Bron:
www.contra-magazin.com
Door: Thomas Knapp

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)