Hadi al-Amiri: Vertrouweling van Soleimani, figuur achter de schermen van de aanval op de Amerikaanse ambassade, was gast van Obama in het Witte Huis

(Door: Reinhard Werner – Vertaling: E.J. Bron)

De aanval van pro-Iraanse milities op de Amerikaanse ambassade in Irak illustreert op bittere wijze het mislukken van de zonneschijnpolitiek tegenover Iran, waarmee de voorganger van Trump, Barack Obama, in de loop van zijn ambtsperiode als president van de VS was begonnen.

De vrijdagmorgen door een doelgerichte luchtaanval op bevel van de Amerikaanse president Donald Trump uitgeschakelde commandant van de Iraanse Al-Quds-brigades, Qassem Soleimani, was de belangrijkste man achter de poging van pro-Iraanse milities in het begin van de week om de Amerikaanse ambassade te bestormen. Om de aanval uit te voeren, waren er echter ook actieve handlangers ter plaatse nodig.

Dit waren volgens de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, Mike Pompeo, op 1 januari de vrijdag eveneens geëlimineerde vertrouwelingen van Soleimani Abu Mahdi al-Muhandis, de commandant van de vrijdag door de VS officieel als terreurorganisatie gekwalificeerde militie Asa´ib Ahl al-Haq, Qays al-Khazali, evenals de pro-Iraanse militieleden Faleh al-Fayyad en Hadi al-Amiri (foto boven).

Vooral Al-Khazali en Al-Amiri hadden derhalve de leidende rol in de mobilisatie van de gewapende meute, die op 31 december de “Groene Zone” van het ambassadeterrein binnendrong en probeerde het gebouw te bestormen. De aanvallers zagen pas af van hun plan, toen ongeveer 100 Amerikaanse mariniers naar plaats des onheils werden verplaatst.

Terughoudendheid van Obama zou JCPOA mogelijk moeten maken

Dat vooral Al-Amiri een belangrijke rol bij de aanval op de diplomatieke vertegenwoordiging van de VS in Bagdad toekwam, is niet vrij van een bijzondere pikanterie.

Nog in het jaar 2011 was, zoals o.a. bericht wordt door “Al-Arabiya”, de huidige militieleider hoogstpersoonlijk gast van de toenmalige president Barack Obama in het Witte Huis. Destijds was hij nog minister van Transport in de Irakese regering onder minister-president Nuri al-Maliki.

De van 2006 tot 2014 regerende regeringschef behoorde tot de sjiitische bevolkingsmeerderheid in Irak. Teheran had sinds de val van het regime van Saddam Hussein in het jaar 2003 door een door de VS aangevoerde invasie constant actief geprobeerd om via een door sjiieten aangevoerde regering de controle in het land van de voormalige vijand in de Golfoorlog te verkrijgen.

Al-Maliki bleek daarbij een belangrijk middel te zijn: zijn sektarische politiek zorgde niet alleen voor opstand in de autonome Koerdische regio in het noorden van het land tegen de leiding in Bagdad, maar ook die van de soennitische en Turkmeense delen van de bevolking – en gold als sleutelfactor die het ontstaan en de opkomst van de soennitische terreurmilitie “Islamitische Staat” (ISIS/IS) in het begin van de jaren-2010 begunstigde.

De regering Obama deed weinig om Maliki een halt toe te roepen. Hij gold als stabiliteitsfactor, die ervoor zou kunnen zorgen om een einde te maken aan de chaos in Irak na het einde van het Baath-regime, jaren van opstanden en onder de indruk van de “Arabische Lente”.

Bovendien bedreef Obama ook een zonneschijnpolitiek – critici spraken destijds als van “appeasement”- tegenover Iran, dat constant probeerde zijn invloedssfeer in de regio uit te breiden.

Obama vond blijkbaar het risico, waarvoor de agressieve expansiepolitiek van Teheran in het Midden-Oosten zorgde, in te moeten calculeren om het zogenaamd grotere en belangrijkere doel te bereiken: het JCPOA-akkoord, dat daadwerkelijk in het jaar 2015 ondertekend werd.

Er was een tweede Benghazi gepland

Nu echter bevond zich een van de leden van de regering in Irak, waarmee Obama een vertrouwelijke relatie onderhield, te midden van de gewapende meute, die probeerde onder het uitschreeuwen van verwensingen tegen de VS en Israël, een tweede Benghazi aan te wakkeren.

Op 11 september 2012 had te midden van de troebelen van de Libische burgeroorlog een radicaalislamitische militie de diplomatieke vertegenwoordiging van de VS daar bestormd, waarbij o.a. de Amerikaanse ambassadeur, Christopher Stevens, werd vermoord.

Ook in Bagdad zou het draaiboek iets dergelijks moeten zijn. Bronnen, die zich uitlieten tegenover de nieuwssite “Alhurra”, verklaarden dat het luitenant-generaal Abu Muntazar al-Heusseini, een militair adviseur van de huidige minister-president Adil Abdul-Mahdi zou moeten zijn die de deuren naar het ambassadeterrein zou moeten openen – samen met een hoge veiligheidsofficier in de Irakese regering, wiens naam echter niet genoemd werd.

Die zou echter alleen maar binnen de groene zone van het ambassadeterrein soevereine bevoegdheden hebben. Soleimani was van plan om de ambassade te bestormen, brand te stichten en het aanwezige ambassadepersoneel te doden en te verbranden.

Erdoğan zou optisch van de situatie kunnen profiteren

Behalve het Badr-korps al-Amiris, een van de belangrijkste Iraanse proxy-milities in Irak en onderdeel van de “Volksmobilisatie eenheden” (PMF), speelde ook Al-Muhandi´s “Haschd Brigade” een belangrijke rol bij de aanval op de ambassade.

De 3500 strijders die er aan deelnamen, hadden daarvoor vrijstelling van hun dienst in de PMF of de 45^e en 46^e brigade van de “Nationale Verdedigingsbrigades” gekregen. Niet alleen sjiitisch-islamitische, maar ook een christelijke militie, de “Babylon-militie” van Ryan al-Chaldani, zou aan de aanval hebben deelgenomen.

Om de veiligheid van het Amerikaanse militaire personeel en bondgenoten te garanderen, zullen volgens berichten de VS nu 3000 soldaten van de 82^e Airborne Division naar het Midden-Oosten sturen, hoofdzakelijk naar bases in Koeweit. De VS lijken vastbesloten om mogelijke vergeldingsaanslagen van de Iraanse terreurorganisatie en proxy´s actief tegen te gaan.

De regering-Trump wil op deze wijze veiligstellen dat de aanhoudende terugtrekking van de VS uit het Midden-Oosten niet opnieuw eindigt in chaos, waarvan gevaarlijke spelers profiteren.

In dit verband kan er van uitgegaan worden dat de opvallend onverschillige houding van Washington met betrekking tot het sturen van Turkse troepen naar Libië er ook een indicator voor is dat Trump de NAVO-bondgenoten ook met het oog op Irak sterker wil maken.

Voor de Turkse president Recep Tayyip Erdoğan zou dit gepaard kunnen gaan met het winnen aan invloed – de VS zullen daaraan echter niet meer financieel en personeel deelnemen.

Bron:
www.epochtimes.de
Door: Reinhard Werner

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)