Duitsland – de vele bondgenoten van het antisemitisme

Duitsland heeft nog steeds niet begrepen hoe gevaarlijk antisemitisme is. 

(Door: Dr. Manfred Gerstenfeld – Vertaling: E.J. Bron)

Een deel van de complexiteit van de actuele antisemitismediscussie en haar analyse is het grote aantal aspecten. Men kan niet gewoon een bepaalde handeling met de antisemitismedefinitie van de International Holocaust Remembrance Alliance (IHRM) vergelijken om te bepalen of ze antisemitisch is. De acceptatie van deze definitie door het IHRA-bestuur in het jaar 2016 vereiste de instemming van meer dan 30 westelijke landen en was een belangrijk succes. Deze definitie dekt echter slechts delen van de vele verschijningsvormen van het antisemitisme.

De vorige voorzitter van de Britse Labour Party, Jeremy Corbyn, noemde de genocidale, antisemitische organisaties Hamas en Hezbollah zijn “broeders” en “vrienden”. Dat waren uitdrukkingsvormen van extreem antisemitisme, en desondanks worden deze uitlatingen niet door de IHRA-definitie gedekt. Er bestaan veel andere antisemitische handelingen die niet onder de definitie vallen. De IHRA-tekst moet kort zijn, met een beperkt aantal voorbeelden. Zijn initiatiefnemers zouden zich maar heel moeilijk een vooraanstaand westers politicus hebben kunnen voorstellen die zichzelf identificeert met de meest extreme genocidale antisemieten.

Voor de antisemitismeanalist zou het fout zijn om zijn inschatting tot antisemieten te beperken. Er bestaat een aanzienlijk aantal mensen die zelf geen antisemieten zijn, maar beschouwd kunnen worden als hun helpers of bondgenoten. Dat is in Duitsland bijzonder goed te analyseren. Het enorm criminele verleden van het land heeft nu nog altijd gevolgen. De problemen waren daar al voorhanden, zijn echter sinds de gigantische welkomstpolitiek voor immigranten vanaf 2015 fors toegenomen. Onder de nieuwkomers uit de islamitische wereld bevinden zich veel antisemieten.

De meest vooraanstaande Duitse voorstandster van immigratie, bondskanselier Angela Merkel, is de belangrijkste importeur van antisemieten naar West-Europa. Een indirect resultaat van haar politiek was de groei van een rechtse partij, de AfD. Deze partij heeft een rechts-extreme vleugel met veel problematische persoonlijkheden. [de vertaler wil hier nadrukkelijk vermelden dat hij in dit opzicht van mening verschilt met de auteur. De AfD bezit een joodse politieke vereniging binnen de partij, namelijk de JAfD, en wordt door de vertaler zeker niet als antisemitische partij beschouwd. Integendeel! De partij is de enige in de Duitse Bondsdag die altijd achter Israël staat]

De bondgenoten van antisemitisme en antisemieten in Duitsland vallen in een hele serie verschillende rubrieken. Een belangrijke categorie zijn witwassers van of antisemieten of antisemitische daden of van allebei. Een extreem geval vond dit jaar met betrekking tot de zogenaamde affaire Mbembe plaats. Deze in Kameroen geboren filosoof doceert aan de Universiteit Witwatersrand in Johannesburg. Hij was door de organisatoren van de “Ruhr-Triennale”, een belangrijk muziek- en cultuurfestival, dat deze zomer zou plaatsvinden, als belangrijkste spreker uitgenodigd.

Toen werd bekend dat Mbembe een extreme anti-Israëlische ophitser een deeltijdantisemiet is. Later zou de Duitse journalist Alan Posener bewijzen dat Mbembe een vijand van de Verlichting en een nihilist is, die de democratie bagatelliseert. Het festival en zodoende Mbembes toespraak werd vanwege de corona-epidemie afgezegd. Intussen werd meer informatie over Mbembes antisemitische instellingen en gedrag bekend.

Desondanks wasten vele intellectuelen in Duitsland en in het buitenland – inclusief in Israël en Afrika – Mbembe schoon. Een eerste open brief verdedigde hem. Tot de ondertekenaars behoorde Wolfgang Benz. Hij was van 1990 tot 2011 directeur van het Centrum voor antisemitismeonderzoek aan de Technische Universiteit Berlijn.

In een artikel bleek Mbembe ook een behoorlijke leugenaar te zijn. Hij beweerde foutief dat hij zou zijn aangevallen omdat hij zwart is. Daarvan was in de discussie daarvoor überhaupt geen enkele sprake. Bovendien schreef Mbembe dat zijn aanvallers van extreemrechts kwamen. Dat was niet waar, omdat de meeste aanvallen van mainstream schrijvers kwamen.

In dit debat dook een tweede categorie antisemieten op. Zij wasten niet alleen Mbembe schoon, maar eisten ook dat de regering de nationale gevolmachtigde antisemitisme, Felix Klein, ontslaat. Eerder in het debat had de laatste Mbembe terecht een antisemiet genoemd. Later onderbouwde meer informatie deze uitspraak.

Met het oog op het om zich heen grijpende antisemitisme benoemde de Duitse regering midden 2018 Klein als eerste gevolmachtigde antisemitisme. Hij heef topmerkelijk werk geleverd door veel van de aspecten van het antisemitisme in het land aan de kaak te stellen. Het succes om zo´n sleutelfiguur uit zijn functie te krijgen, zou zeer nuttig zijn voor antisemieten en hun bondgenoten. Toen hij werd aangevallen, kreeg Klein veel ondersteuning van Duitse organisaties evenals van enkele uit het buitenland.

Deze agressievere categorie bondgenoten van de antisemieten bestaat ook uit joodse docenten aan Israëlische en Amerikaanse universiteiten en uit kunstenaars – velen van hen bekende joodse masochisten. Ze schreven aan minister van Binnenlandse Zaken, Horst Seehofer. Ze beweerden dat Mbembe geen antisemiet zou zijn, dat BDS niet antisemitisch zou zijn en dat de nationale gevolmachtigde antisemitisme, Felix Klein, ontslagen zou moeten worden.

Op 17 mei nam de Duitse Bondsdag een voorstel aan, dat BDS gelijkstelt met antisemitisme. In reactie daarop schreven 240 joodse en Israëlische wetenschappers een brief die deze gelijkstelling afwees. Ze riepen de Duitse regering op om dit voorstel niet goed te keuren en de vrije meningsuiting te beschermen en te respecteren, die volgens hen onder vuur zou zijn komen te staan. Het was een brief waarmee de Duitse antisemieten blij konden zijn.

Een andere manifestatie van de bondgenoten van antisemieten vond plaats toen er in 2020 een boek met de titel “Geschilpunt antisemitisme: aanspraak op interpretatiesoevereiniteit en politieke belangen” verscheen. Zijn uitgever is Benz. Daarin wordt bijvoorbeeld beweerd dat antisemitisme samen met de strijd tegen racisme aangegaan moet worden. Dit argument gaat ver om de strijd tegen het antisemitisme te verzwakken, omdat de geschiedenis van het antisemitisme enorm verschilt van die van het racisme.

Het boek zet de BDS-beweging als marginaal neer. Ze heeft zogenaamd alleen maar tot doel een einde te maken aan de Israëlische “bezetting van Palestijnse gebieden”. Een hele serie publicaties toont echter aan dat er binnen de BDS-beweging veel groepen zijn die oproepen tot geweld, antisemitisme propageren en contacten hebben met terreurorganisaties.

In Duitsland is de denigrerende uitdrukking “Jood” wijdverbreid. Het boek beweert dat deze uitdrukking niet per se antisemitisch zou zijn. Dit is een typisch voorbeeld van het bagatelliseren van antisemitisme.

Een andere mogelijkheid om antisemieten te helpen bestaat erin de IHRA-definitie aan te vallen. Haar initiatiefnemers wisten dat ze niet perfect was. Desondanks was ze een belangrijke stap voorwaarts in de strijd tegen Jodenhaat. Haar bestaan is voor veel antisemieten onaangenaam. Ze maakt een deel van hun vrijheid om op te hitsen moeilijker. Zij en hun bondgenoten vallen daarom de geldigheid van de definitie aan. Een zeer kwalijke bewering luidt dat de definitie de aanvallen op Israël niet zou moeten bevatten.

Antisemieten en hun bondgenoten presenteren de definitie normaal gesproken als een mogelijkheid om kritiek op de joodse staat te verhinderen. Desondanks verhinderen de gecombineerde teksten van de IHRA-definitie over Israël met betrekking tot hetgeen antisemitisch is geen kritiek op de joodse staat. Daarin staat: “Het Joodse volk zijn recht op zelfbeschikking te weigeren, bijvoorbeeld het afwijzen van het recht van het joodse volk op zelfbeschikking; de toepassing van dubbele standaards door van Israël een gedrag te eisen dat van geen enkele andere democratische staat verwacht of geëist wordt; het gebruik van symbolen en beelden die verband houden met traditioneel antisemitisme (bijv. de beschuldiging van de moord op Christus of de legende van de rituele moord) om Israël of de Israëli´s te omschrijven; en vergelijkingen van de actuele Israëlische politiek met de politiek van de nationaalsocialisten.”

In augustus 2020 stuurden 60 Duitse en Israëlische intellectuelen en kunstenaars een open brief aan bondskanselier Merkel, waarin zij Klein er van beschuldigden een open discussie te onderdrukken en kritiek op de Israëlische regering te verstikken. Benz behoorde tot de ondertekenaars. Klein merkte op dat geen van de ondertekenaars van de brief die hem aanvielen, handelde toen de Duitse regering in 2017 de antisemitismedefinitie aannam.

De Duitse antisemitismedeskundige Günther Jikeli wijst er op dat deze brief een debat aanduidt om een schandaal te maken van de antisemitismebeschuldiging in plaats van het antisemitisme. Hij merkte op dat veel van de ondertekenaars van de brief tegen Klein zich in het verleden al kritisch hebben uitgelaten tegen Israël.

De antisemitismeonderzoekster Monika Schwarz-Friesel reageerde op de brief van de 60; ze schreef dat er in Duitsland een klimaat van angst bestaat – niet onder linkse intellectuelen, maar onder Joden. Het Israël-vijandige narratief is agressief. Pro-Israëlische of Israël-neutrale stemmen worden enorm in diskrediet gebracht.

Om de hoogdravende, pseudomorele beweringen van de bondgenoten van de antisemieten te ontmaskeren, hoeft men in de regel alleen maar iets eenvoudigs onderzoeken. Hoeveel heeft elk van deze personen in de afgelopen jaren over de doodscultuur gepubliceerd waarmee de Palestijnse samenleving is doorspekt, dat betekent het stimuleren van volkerenmoord door de Palestijnse meerderheidspartij Hamas, het belonen van Palestijnse moordenaars door de Palestijnse Autoriteit, die door de op één na grootste partij, Fatah, gecontroleerd wordt, enzovoort?

Om de genoemde fenomenen aanschouwelijk te maken, kan men zich het best op één persoon concentreren. Benz´ balans brengt de zaak aan het licht. In 2014 beweerde hij in een interview met het weekblad “Die Zeit” dat het antisemitisme in Duitsland niet zou zijn toegenomen. Hij deed deze bewering ondanks aanvallen op Joden en joodse instellingen gedurende Israël´s defensieoperatie in de Gazastrook.

In 2018 probeerden twee jongeren zonder succes een Israëlische vlag in brand te steken. De grootste Duitse krant, “BILD”, beschouwde dat als bewijs voor islamitisch antisemitisme. Benz reageert: “Israëlische vlaggen op straat naar beneden halen maakt iemand niet tot antisemiet.”

In 2019 zei Benz in een interview over Palestijnen slechts één ding: “Empathie voor de burgerbevolking van het bezette Palestina is geen antisemitisme.” Hij vond het niet noodzakelijk om de belangrijke genocidale stromingen bij de Palestijnen en hun verheerlijking van moord op Israëli´s, inclusief burgers, te noemen. Benz geeft ook het foute witwasseridee door dat diegenen die de boycotbeweging in haar kern als antisemitisch beschouwen, fanatiek gemaakt zouden zijn en niet meer objectief oordelen.

Opnieuw in 2019 beweert Benz dat het antisemitisme in Duitsland in de afgelopen jaren niet toegenomen zou zijn. De gevolmachtigde antisemitisme van de joodse gemeente in Berlijn, Sigmount Königsberg, beschuldigde hem ervan zichzelf veranderd te hebben van een antisemitismeonderzoeker in een antisemitisme-appeaser.

In 2020 beweerde Benz in een interview: “95% van de haatmisdaden tegen Joden worden door rechts-extremisten gepleegd, niet door nieuwkomers.” Het is ondenkbaar dat Benz, de antisemitismedeskundige, niet weet dat de Duitse statistieken gemanipuleerd zijn. Bij de helft van de antisemitische incidenten zijn de daders onbekend. De autoriteiten gaan er van uit dat dit allemaal rechtsextremen waren.

De Israëlische regering heeft het vele jaren lang niet nodig gevonden een professionele commissie ter bestrijding van de propaganda tegen de staat in het leven te roepen. Als gevolg daarvan wordt de strijd tegen de meest vooruitstrevende vormen van het agressieve antisemitisme aan een paar enkelingen overgelaten. Zij proberen zo goed mogelijk in te springen waar eigenlijk nationaal gehandeld zou moeten worden.

Bron:
https://heplev.wordpress.com
Door: Dr. Manfred Gerstenfeld

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)