En Angela Merkel: Zwijgt

(Door: Chaim Noll – Vertaling: E.J. Bron)

Tot de prestaties van beide Duitse naoorlogse staten behoorde de verregaande zelfoverwinning van de Jodenhaat. In ieder geval van de openlijke. Hoe groot hij in Duitsland geweest moet zijn, hoe populair, hoe diep in de “volksziel” verankerd, daarvoor zijn na Auschwitz niet meer woorden nodig. Na de catastrofe van 1945 begon de meerderheid van de Duitsers te begrijpen dat Jodenhaat een programma van de mislukking is.

Ik ken beide Duitse staten van voor de hereniging, vooral van voor het desastreuze kanselierschap van Angel Merkel, en in geen van beide zouden openbare manifestaties van Jodenhaat onbestraft zijn gebleven. Ze werden in toenemende mate ongebruikelijk, onmogelijk, ondenkbaar. Deze toestand duurde tot enkele jaren geleden. Ik herinner me hoe in 1988 de president van de Duitse Bondsdag, Philipp Jenninger, na een retorisch mislukte, overigens op geen enkele plaats openlijk Jodenvijandige, toespraak n.a.v. de 50^e herdenkingsdag van de Kristallnacht tot aftreden werd gedwongen. En ik herinner me soortgelijke gevallen. De tentoongestelde gevoeligheid – vooral bij de Groenen en de sociaaldemocraten – was, tenminste wat hun eigen Duitse landgenoten betrof, genadeloos.

Maar in de luwte van verfraaide milieus keerde de openlijke Jodenhaat naar Duitsland terug, uit een voor veel onwetenden (of zich als onwetend voordoende) verrassende richting. Langzamerhand werd het woord “Jood” op islamitisch gedomineerde schoolpleinen opnieuw een scheldwoord, de belichaming van het verachtelijke. Deze keer wortelde het Jodenvijandige ressentiment niet in Europa´s antisemitische traditie, maar in een andere. Waarvan slechts enkele Europeanen notitie namen. Wie zou twintig jaar geleden de moeite hebben genomen om de koran te bestuderen, de Hadith of de Charta van Hamas? Wie kende de talloze passages in de religieuze geschriften van de islam die tot verachting, vervolging of vernietiging van de joden oproepen?

Sinds 2015 komt er talrijke versterking binnen

En de weinigen die ze kenden, hebben er vanuit opportunisme overheen gelezen en gezwegen of werden, mits zij hun bedenkingen uitspraken, voor “islamofoob” verklaard en buitengesloten. Ondertussen heeft zich in duizenden moskeeën en koran-scholen datgene ongehinderd verbreid wat de Duitsers zichzelf al decennialang verboden op straffe van zware straffen. Terwijl dezelfde verderfelijke geest in zijn nieuwe milieu ongestraft mocht gedijen. Sinds 2015 komt er talrijke versterking binnen, Jodenhaat staat in nieuwe bloei. Het geschreeuw op de demonstraties wordt elk jaar luider. Tot nu toe werd geen enkele Duitse moslim wegens Jodenhaat of – alhoewel steeds opnieuw plaatsgevonden – openlijke aanzetting tot Jodenmoord bestraft.

Midden vorige week hebben voor de synagoge in Bonn drie “mannen” een Israëlische vlag in brand gestoken (en wanneer Duitse media hun toevlucht nemen tot het woord “mannen” en een nadere omschrijving vermijden, dan gaat het zeker om moslims). Voor de synagoge in Gelsenkirchen brulde een met Turkse vlaggen zwaaiende meute in koor “shit joden”. Zodat Angela Merkel zich uiteindelijk toch genoodzaakt zag een verklaring af te geven. Dat deed ze echter niet persoonlijk. Zij, die anders zo graag praat over boeken, die ze nooit gelezen heeft, of deze dagen op de Kerkdag over “klimaatontkenners”, liet door een perswoordvoerder verluiden dat “onze democratie antisemitische demonstraties niet tolereert”. Dat was zwak. En weinig geloofwaardig. Al jarenlang komen de nieuwe Jodenhaters, of dat nu op Duitse schoolpleinen of op straat is, er zonder straf vanaf. De jonge moslims voelden zich door deze verklaring eerder nog aangemoedigd (ik zou niet graag willen weten wat zij in het geheim van deze bondskanselier en haar regering vinden), ze gingen de volgende dag, zaterdagavond 15 mei, pas goed los.  

De beelden die nu de wereld rondgaan, documenteren Duitsland´s nieuwe schande. Angela Merkel kan het zichzelf als verdienste toeschrijven dat in een land, waarin de Jodenhaat, waar hij bestond, in ieder geval zachtjes tot onhoorbaar bleef, opnieuw het gebrul van pogroms te horen is. Ze heeft de Duitse joden verraden en verkocht. En niet alleen de joden. Ook veel Duitsers, bijvoorbeeld iedereen die sympathie voor Israël voelt of die Jodenhaat onverdraaglijk vindt. Ze heeft door demonstratief afstraffen van islamcritici in Duitsland een atmosfeer van angstig zwijgen geschapen. Die, niet anders dan in de jaren van de Republiek van Weimar, het gebrul van de Jodenhaters des te luider laat worden.

Angela Merkel zal de geschiedenis ingaan als de bondskanselier die de openlijke Jodenhaat in Duitsland weer mogelijk gemaakt heeft. Tientallen jaren van “verwerking” en “innerlijke verwerking van het verleden”, van volksontwikkeling en het gepoogde te boven komen van een traumatische Duitse nederlaag werden door haar gewoon aan de kant geschoven. Men mag onder haar regering in Duitsland weer openlijk tot moord op joden oproepen en zich tegelijk door te staat laten subsidiëren. In het klein zowel als in het groot. Hoe duizenden in Duitse straten brullende Jodenhaters door geld van de staat ondersteund worden, zo is dat in het groot de terreurorganisatie Hamas via obscure “hulporganisaties” en NGO´s, zodat uiteindelijk in elke raket die hier in Israël inslaat ook een deel Duits geld zit. Ook daarover zwijgt Angela Merkel. En ook dat zien de jonge moslims in de straten van Duitsland als teken van haar zwakte en stiekeme dulden.

Bron:
achgut.com
Door: Chaim Noll

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)