Wie zet de “islamistische” agressie de voet nog dwars?

(Door: Andreas Unterberger – Vertaling: E.J. Bron)

Uiterlijk sinds de capitulatie van Joe Biden in Afghanistan is het Westen als remblok tegen de globale “islamistische” agressie weggevallen. Desondanks heeft het “islamisme” nog geenszins een eindoverwinning behaald. Nu stuit het op heel andere krachten dan de Europeanen of Amerikanen. Dat doen nu robuustere krachten, die uiteraard helemaal niets met het concept van de rechtsstatelijke democratie te maken hebben – dat in de islamitische wereld echter nog nooit heeft gefunctioneerd.

Het Westen zal daarom uiteindelijk moeten beslissen welk kwaad het als het geringere beschouwt. Het zou daarbij vooral zijn eigen belangen moeten kennen. Dan zal het moeten erkennen dat de uitbreiding van het systeem van democratische rechtsstaten weliswaar wenselijk, maar voor hem zelf niet het belangrijkst is. Belangrijk is met het oog op andere landen:

• dat ze op geen enkele wijze een bedreiging voor de buitenwereld vormen;
• dat ze een minimum aan politieke en economische stabiliteit scheppen, zodat er geen vluchtbeweging wordt veroorzaakt;
• dat daar geen genocidale misdaden plaatsvinden.

Als aan deze voorwaarden is voldaan, dan is een vreedzame co-existentie met een andere staat altijd mogelijk, ook wanneer daar geen sprake kan zijn van democratie of rechtsstaat. Tekortkomingen wat betreft mensenrechten zullen weliswaar in staten met vrijheid van meningsuiting nooit verzwegen kunnen en mogen worden, maar de begrijpelijke wens naar rechtsstatelijk nul tekortkomingen kan niet de hoogste richtlijn van het eigen handelen zijn. Dat zou imperialistisch zijn, maar gezien de zwakte van het Westen ook absurd. Bovendien is het meer dan twijfelachtig of het principe “democratische rechtsstaat” in alle culturen en beschavingsniveaus überhaupt functioneert.

Welke krachten zijn het echter die na de afdanking van de VS (en West-Europa) in plaats van het Westen het “islamisme” de voet dwars zetten?

• Rusland,
• China,
• en de gematigde dictaturen in islamitische landen, in het bijzonder Saoedi-Arabië en Egypte.

Geen een van hen is een democratie. Geen een is een rechtsstaat. In geen van deze landen zou je willen wonen. Maar desondanks moet vastgehouden worden:

Rusland en China zijn ermee begonnen actief te worden tegen de totale overname van het na de aftocht van de VS zwaar wankelende Afghanistan door de “islamistische” Taliban. Dat is zonder twijfel meer dan pikant. Moskou heeft daar immers al een keer (1980) geïntervenieerd en in Afghanistan een communistisch regime geïnstalleerd. Deze interventie heeft in het Westen destijds voor wilde protesten gezorgd en zelfs tot een boycot van de Olympische Spelen geleid. Daarna werden de communisten door een bondgenootschap van de Taliban en lokale stammen bestreden en uiteindelijk ten val gebracht, dat destijds enorm werd ondersteund door het Westen.

Wat een verschil met nu!

Weliswaar is het onwaarschijnlijk dat de Russen Afghanistan opnieuw zullen bezetten. Daartoe zijn de ervaringen van het verleden te beangstigend. Maar ze willen in ieder geval de naburige Centraal-Aziatische (en ex-Sovjet) staten zoals Tadzjikistan en Kirgizië tegen een oprukken van de Taliban beschermen. Alleen daarom al zullen ze, zouden ze de in Kabul tot nu toe onder Amerikaans beschermheerschap staande regering moeten ondersteunen.

Zodoende worden absurd genoeg Moskou en Washington in Afghanistan na enkele decennia in plaats van bittere vijanden indirecte (en wellicht ook directe?) bondgenoten in de strijd tegen de Taliban. Beide hebben, net zoals veel andere volkeren van Centraal-Azië, inmiddels inmiddels ingezien dat tegenwoordig de duidelijk grootste bedreiging van de “islamisten” uitgaat.

Maar ook de Chinese minister van Defensie is al naar Tadzjikistan geweest. Peking deelt met Moskou de zorgen over de “overhaaste aftocht” van de Amerikanen.

Deze gemeenschappelijke zorgen vormen überhaupt de meest ongebruikelijke verandering in de wereldpolitiek. Wie zou zich in de afgelopen decennia ooit hebben kunnen voorstellen dat Russen en Chinezen gezamenlijk bezorgd kunnen zijn over een militaire aftocht van de Amerikanen? Ze weten beide dat voor hen de situatie in deze regio veel belangrijker is dan voor de Amerikanen. Beide landen hebben echter op hun eigen grondgebied grote problemen met islamitische minderheden, van de Tsjetsjenen tot de Oeigoeren.

Ook al is het nog te vroeg om al deze veranderingen te beoordelen, dan is toch in ieder geval het perspectief uitermate interessant dat het uitgerekend midden in Azië tot de grootste toenadering tussen de anders in bijna alle andere kwesties zeer antagonistisch tegenover elkaar staande atoommachten zou kunnen komen. Uiteraard is daarmee niet al het andere uit de wereld: van de Russische bezetting van een deel van de Oekraïne tot de steeds heftiger wordende Chinese dreigingen tegen Taiwan, van de atomaire bewapeningsspiraal tot aan de escalerende cyber-oorlog van Rusland en China tegen de VS.

Minstens net zo interessant is de ontwikkeling in Tunesië: daar heeft de president de “islamistische” regering en het parlement eruit gegooid en alle topfuncties bezet met aan hem loyale mensen. Dat is heel duidelijk een putsch en een schending van talrijke rechtsregels. Maar de reactie van de buitenwereld is alles anders dan bijzonder boos en verontwaardigd.

Weliswaar begroet in het Westen niemand de putsch, maar in werkelijkheid zijn ze allemaal stiekem blij da tin Tunesië het “islamistische” gevaar grotendeels gebannen is. Zodoende lijken de gebeurtenissen in Tunesië op de ontwikkelingen langs bijna de gehele Noord-Afrikaanse kust, van Marokko via Algerije tot Egypte. Overal hebben autoritaire heersers de macht overgenomen. De enige uitzondering is Libië, waar al jarenlang een burgeroorlog woedt, waar de “islamistische” kant door Turkije, de anti-”islamistische” echter door Egypte, Saoedi-Arabië en – alweer – Rusland wordt ondersteund.

Desondanks spreekt – hoe pijnlijk het ook is om dit uit te spreken – eigenlijk alles voor de dictators. Zij voldoen alle drie aan de bovengenoemde voorwaarden en zouden daarom ook meer ondersteuning van het Westen verdiend hebben, dat immers zelf enorm profiteert van het terugdringen van het “islamistische” gevaar.

Maar hoe kan men zich nu voor een dictatuur uitspreken en tegen het verdwijnen van het democratieprincipe, zullen velen nu klagen!

Men kan, men moet er vooral een keer toe bereid zijn om openlijk uit te spreken dat het “islamisme” en net zo erg totalitarisme is als het nationaalsocialisme en het communisme. Ook deze beide moorddadige ideologieën zijn immers in ieder geval ten dele als resultaat van democratische verkiezingen aan de macht gekomen. Het verschil: beide waren daarna net zomin als nu de “islamisten”/Moslimbroeders bereid om de macht ooit weer af te staan.

Totalitarismen kunnen zich camoufleren als democratisch om aan de macht te komen, maar ze zijn nooit democratisch als ze deze weer af zouden moeten staan. Daarom bestaat er nu tenminste met het oog op de nazi´s (helaas niet ook met het oog op de communisten) consensus over dat het moreel gerechtvaardigd is om ze nooit meer aan de macht te laten komen. Ook wanneer dit het erge gevaar betekent dat dan duidelijk democratische partijen (zoals de AfD in Duitsland en andere rechts-populisten) als nazi´s belasterd en met geweld bestreden worden, hoewel ze helemaal geen nazi´s zijn.

Veel mensen vragen zich af: hoe kunnen de kiezers in de islamitische wereld eigenlijk zo zwakzinnig zijn om na alle vreselijke ervaringen opnieuw aan “islamisten” de macht te geven, die zijn dan nooit meer vrijwillig zullen afstaan?

Daarvoor bestaan meerdere verklaringen:

• Vaak schijnen veel kiezers de “islamisten” – juist vanwege hun fanatisme – als enige tegenwicht tegen het wanbeheer en de corruptie te zien, waarover zij begrijpelijkerwijs boos zijn.
• Ze zijn nog bozer over overvallen van dictaturen en hun politie en leger.
• Veel rechtlijnige imams praten de islamitische gelovigen in de vrijdagsgebeden aan om te stemmen op “islamisten”-partijen: hoe radicaal-religieuzer deze zijn, des te liever beschouwen de imams hen als de juiste oplossing.

Daarom controleren bijna alle islamitische landen – van de dictaturen tot aan de halve democratie Turkije – zelf heel streng de predikers en laten zich zelfs van tevoren de inhoud van de preken tonen. Dat is met het oog op de intellectuele (en religieuze) “kwaliteit” van de preek absoluut legitiem. Dat komt op ons in de Europese rechtsstaten echter als absoluut onacceptabele breuk van de vrijheid van meningsuiting en de vrijheid van godsdienst over. Bij ons worden juist integendeel diegenen wegens ophitsing bestraft die de dingen bij de naam noemen.

Daarom faalt Europa nu in de strijd met het “islamisme”. Net zoals he tin 1939 met het oog op de razendsnelle opkomst van het nationaalsocialisme heeft gefaald. Daarom moet men nu juist blij zijn wanneer militaire dictators, zelfs die uit Rusland of China, de “islamisten” na het afdanken van de Amerikanen de voet dwars zetten. Ondanks alle misdaden op de rekening van Rusland en China. Ondanks het van hen uitgaande gevaar.

Europa is daarentegen niet eens in staat om het totaal van haar afhankelijke Turkije de voet dwars te zetten, hoewel dit land behalve een grote hoeveelheid agressieve daden ook als helper van “Moslimbroeders en de Islamitische Staat” heeft gefungeerd (tegen de EU-landen Cyprus en Griekenland heeft Turkije direct geïntervenieerd, maar ook indirect tegen de hele EU door het massale en bewuste doorsluizen van Aziatische “vluchtelingen” naar Europa). Oostenrijk staat het zelfs nog steeds toe dat door Turkije ondersteunde sympathisanten van de Moslimbroeders aan Oostenrijkse universiteiten doceren…

Bron:
andreas-unterberger.at
Door: Andreas Unterberger

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)