Het Westen begrijpt niet dat Ruslands atoomarsenaal de basis is voor zijn grootmacht status

Een Russisch raketsysteem van het type Iskander.

(Door: Sergej Poletajew – Vertaling: E.J. Bron)

Moskou heeft aan het conflict om de Oekraïne duidelijk iets toegevoegd: eerst werd groen licht gegeven voor referendums in voormalig door Kiev gecontroleerde gebieden en daarna werd een gedeeltelijke mobilisatie aangekondigd. Bovendien herinnerde men het Westen er opnieuw aan dat deze acties door de machtigste wapens in de geschiedenis van de mensheid gedekt worden. Dit op zijn beurt werd in het Westen onmiddellijk als “nucleaire chantage” veroordeeld.

Waarom horen we uit Moskou steeds maar weer waarschuwingen m.b.t. Het nucleaire arsenaal van Rusland? Is Rusland werkelijk bereid om zulk brachiaal geweld toe te passen, of is het alleen maar een vorm van verbale afschrikking?

Ten eerste bestaat er sinds de Koude Oorlog een onbalans tussen Moskous nucleaire macht, zijn economische mogelijkheden en zijn politieke gewicht in de wereld. Ten tweede worden deze massavernietigingswapens door onze voormalige tegenstanders eerder als relict van het het verleden dan als relevante factor in de huidige internationale betrekkingen waargenomen.

Rusland daarentegen beschouwt zijn nucleaire arsenaal als basis van zijn soevereiniteit en gaat er van uit dat zolang men nog een nucleaire grootmacht is ook buitenlandspolitiek aanspraak kan maken op betekenis, zelfs als economische dwerg. Het was de vermetelheid een grootmacht te zijn, die Ruslands handelen in de Oekraïne en in het hele post-Sovjet gebied bepaald heeft. Deze verschillende waarneming is de fundamentele reden voor de Oekraïne-crisis en daarom kunnen Rusland en het Westen geen gezamenlijke basis vinden om in ieder geval te proberen een soort overeenstemming op gang te brengen.

Rusland geeft zich niet over aan de illusie dat het Westen zijn opvattingen over de Oekraïne deelt. Als er zulke illusies tien jaar geleden of langer geweest zouden zijn, dan zijn die al lang vervlogen. Het Kremlin probeert nu Washington en Brussel uit de Oekraïne te verdrijven, die als deel van de eigen vitale belangenzone wordt beschouwd. Mocht dit mislukken, dan hoopt men in ieder geval de Oekraïne als staat nieuw te formatteren en zijn bedreigingspotentieel uit de weg te ruimen. Bij dit voornemen maakt het Moskou niet uit want anderen daar over denken.

Maar het Westen blijft hardnekkig en daardoor zijn de jarenlange pogingen van Moskou om de aangelegenheid zonder bloedvergieten te regelen, mislukt. In de tussentijd is de situatie alleen nog maar explosiever geworden en we bevinden ons nu in de achtste maand van een grootscheeps opgezet conflict in de Oekraïne, waarbij Kiev sinds 2014 de controle over vijf regio´s is kwijtgeraakt. Er staan twee legers tegenover elkaar: een met het qua oppervlakte grootste land van de wereld in de rug en een met het machtigste militaire blok van de menselijke geschiedenis als beschermheer, die enorme ondersteuning biedt.

Doordat Moskou zijn inzet verhoogd heeft en opnieuw herinnert aan zijn atoomwapens, zegt Rusland tegen het Westen:

• Hoe meer jullie ons in het nauw brengen en hoe meer jullie ons in dit conventionele conflict in de Oekraïne trekken, des te dichterbij komt het nucleaire scenario, zowel tactisch – aanvallen op bepaalde doelen in het operatiegebied – als strategisch, dus met intercontinentale raketten. Hoe meer jullie proberen ons in de hoek te dringen, des te minder keuzemogelijkheden zullen jullie ons laten.

• In een atoomoorlog kunnen geen winnaars zijn. Jullie militaire overwinning in de Oekraïne is daarom onmogelijk. Jullie hebben dus twee mogelijkheden: of Kiev verder ondersteunen of de directe ondersteuning intrekken. De Oekraïne zal deze oorlog hoe dan ook verliezen en jullie zouden met haar kunnen verliezen of jullie beperken je betrokkenheid – en zullen daardoor overleven.

Je zou kunnen argumenteren dat de vage aanduidingen van het Kremlin er niet op gericht zijn om ontspanning te zoeken, maar veelmeer de onzekerheid te verhogen en de tegenstander ertoe te dwingen erover na te denken waar precies de rode lijnen getrokken zouden moeten worden.

Ten eerste bestaat voor Rusland het militaire doel nummer een erin het Oekraïense leger te overwinnen. Het Kremlin lijkt optimistische te zijn dat het na de gedeeltelijke mobilisatie klaar kan komen met het Oekraïense leger en het westelijke achterland van de Oekraïne. Het is echter niet zeker of men ook klaar kan komen met de ingezette westelijke wapensystemen.

Ten tweede is het waarschijnlijk dat via discrete diplomatieke kanalen duidelijke boodschappen worden doorgegeven over hetgeen Moskou als absoluut onacceptabel beschouwt. Sowieso is de NAVO bij de uitbreiding van haar wapenleveringen zeer voorzichtig gebleven en heeft tot nu toe categorisch niet toegestaan dat met haar wapens het Russische kernland en de Krim aangevallen worden, terwijl ze tegelijkertijd ook nog niet met haar luchtmacht en luchtdefensie heeft geïntervenieerd.

Wat komt er hierna? Welnu, er zijn drie scenario´s. Laten we deze verdelen in de desbetreffende stemmingssituaties.

Donker: als reactie op de nieuwste Russische acties verhoogt de NAVO nogmaals haar inzet en intensiveert haar betrokkenheid om Rusland op het slagveld te overwinnen. Dit is de weg die tot de nucleaire oorlog leidt, hoewel daarbij nog vele bruggen overgestoken moeten worden.

Grauw: bevriezen van het conflict in zijn huidige toestand met het blijvende niet erkennen van Ruslands nieuwe grenzen. Daardoor wordt de Oekraïne uit elkaar gescheurd en moet het zich op meer gevechten in de toekomst voorbereiden, waarbij de betrekkingen tussen Rusland en het Westen jarenlang geruïneerd blijven.

Zonneschijn: daartoe moet de westelijke staatsleiders het bewustzijn voor de realiteit van de nucleaire bedreiging duidelijk worden. Dan – en alleen dan – zullen ze de interesse in de Oekraïne verliezen. Met betrekking tot Rusland daarentegen zal het zinvol zijn de betrekkingen te herstellen, in het volle besef erover welke rode lijnen in de toekomst niet overschreden mogen worden. Dan – en alleen dan – kunnen we eindelijk verder komen.

Bron:
rt.de
Door: Sergej Polejatew

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)