Klimaatverandering, hoezo? Kolenverbruik in de EU op recordniveau

(Door: Thomas Röper – Vertaling: E.J. Bron)

Het was het levensdoel van de Groenen om de klimaatverandering te bestrijden door volledig te stoppen met het gebruik van kolen. Nu doen ze in de Duitse regering het tegenovergestelde, want het kolenverbruik neemt steeds verder toe. Wie in de afgelopen jaren de mantra´s van de Groenen en de aan hen trouwe “kwaliteitsmedia” geloofd heeft, wist zeker dat de ondergang van de wereld dreigt wanneer de EU niet tot 2030 stopt met het gebruik van kolen. De horrormeldingen waren alomtegenwoordig, jongeren raakten in paniek en zijn vrijdags voor dit doel rondgehuppeld in de binnensteden. En zelfs nu nog verbreiden de media dit mantra verder.

Het lijkt er echte rop alsof de Groenen zelf niet in de legendes geloven die ze al decennia lang verbreiden. Op dit moment vinden zij de ondersteuning van de Oekraïne en de strijd tegen Rusland veel belangrijker dan de strijd tegen de (zogenaamd door de mens veroorzaakte) klimaatverandering en tegen de daaruit zogenaamd onvermijdelijk voortkomende ondergang van de wereld.

De sancties tegen Russische olie en Russisch gas hebben ervoor gezorgd dat het kolenverbruik in de EU weer aanknoopt bij oude records. De EU, die zichzelf tegenover de rest van de wereld jarenlang als groene moraalapostel heeft voorgedaan, is plotseling het wereldwijde hekkensluiter bij de strijd tegen CO2-uitstoot geworden.

Je vraagt je onwillekeurig af: is de Russische interventie in de Oekraïne, die in het Westen “aanvalsoorlog” genoemd wordt, erger dan de driegende ondergang van de wereld, die ons jarenlang werd voorspeld wanneer we de CO2-uitstoot niet onmiddellijk reduceren? En waarom waren al die aanvalsoorlogen van de VS en de NAVO (Afghanistan, Irak, Libië, Jemen, etc.) niet zo erg dat men daarop met sancties tegen de VS gereageerd heeft?

Wat zegt het over de Groenen wanneer zij – in de persoon van de federale sprookjesverteller Habeck – het kolenverbruik in de hoogte drijven om het boze Russische gas en de boze Russische olie te vervangen? Was dat gepraat over de dreigende ondergang van de wereld vanwege CO2 een leugen? En zo niet, waarom wordt deze dreigende ondergang van de wereld nu op de koop toe genomen? Is het belangrijker om Rusland te bestraffen dan de door CO2 veroorzaakte ondergang van de wereld te verhinderen? Of dreigt er helemaal geen ondergang van de wereld?

Het Russische persbureau TASS heef tin een analyse over dit thema bericht en het TASS-artikel laat heel aanschouwelijk zien hoe er buiten de westelijke media-bubbel over dit thema gedacht wordt en in welke pijnlijke situatie de EU zichzelf met haar politiek gebracht heeft op het internationale podium. Omdat men deze standpunten niet te horen of te lezen krijgt in westelijke media, heb ik het TASS-bericht vertaald:

Europa vraagt om uitstel: de Oude Wereld botst op VN-forum met de gevolgen van de sancties

Door af te zien van Russisch gas en Russische olie zijn de EU-landen gedwongen om het kolenverbruik op te voeren. Op de internationale klimaatconferentie moet de EU uitleggen hoe dat zo gekomen is.

De vicevoorzitter van de Europese Commissie, Frans Timmermans, bevindt zich in een onaangename situatie: een jaar nadat de Europese landen zich er in november 2021 toe verplicht hebben om te stoppen met het produceren van stroom uit kolen, is het verbruik van deze grondstof in de Oude Wereld niet gedaald, maar met 15% toegenomen. “Ja, wij verbranden nu meer kolen dan we verwacht hebben, en ja, we doen ons best om vloeibaar gas te delven waar we he took maar kunnen vinden, maar dat alles is slechts voor… laten we zeggen voor drie jaar, en daarna zullen we onze energiemix serieus controleren”, zei hij. Op de internationale VN-klimaatconferentie in Egypte lijkt dat geen sterk argument te zijn. De Europeanen bevinden zich daar voor het eerst in de ongebruikelijke rol van achterblijver. Terwijl China in het verleden werd bekritiseerd, is het in het jaar 2022 goed op weg om zijn uitstoot te verlagen, Europa daarentegen niet.

Naar beneden de mijnen in

De toenemende interesse van de EU-landen in kolen heeft pragmatische redenen. Op grond van de onbestendigheid van het weer is de gasprijs al in de herfst van 2021 gestegen: de alternatieve energie uit zon en water bereikte haar doelen niet en de Europeanen bezaten geen lange termijn contracten voor de koop van gas. De brandstofprijzen waren overgeleverd aan de nukken van de markt.

In het voorjaar van 2022 kwam daar een politieke factor bij. Door de sancties tegen Russische grondstoffen hebben de Europeanen de prijsspiraal aangewakkerd en waren niet in staat deze te beheersen. Al in de herfst had Griekenland aangekondigd weer te beginnen met het delven van bruinkool, een van de meest milieu schadelijkste soorten kolen. Duitsland en Frankrijk hebben het gebruik van kolencentrales verlengd, en Polen heeft subsidies ingevoerd voor iedereen die zijn huishouden met kolen verwarmt – € 640,- per huishouden. De reden voor deze noodmaatregelen is dat kolen goedkoop zijn. Hoe duurder aardgas vanwege de sancties werd, des te goedkoper werd de voorziening van stroom uit kolen, omdat dit het voor de landen op de rand van de recessie mogelijk maakte de gaten in hun begrotingen te stoppen.

De pogingen om geld te besparen, hadden hun prijs. De in de EU in kolencentrale geproduceerde energie steeg in het jaar 2022 met 12%, en daarmee nam ook de totale hoeveelheid van de schadelijke CO2-uitstoot met 1,3% toe. De reden voor de stijging i.p.v. Een daling van de uitstoot is het verschil tussen kolen en gas”bruinkool produceert gemiddeld tweemaal zo veel schadelijke uitstoot als gas. De Groenen concentreren hun inspanningen daar op en zijn verbaasd over het resultaat: in 2022 bedraagt het wereldwijde verbruik van deze grondstof bijna de historische hoogste stand van 2013 en zal in 2023 op hetzelfde niveau blijven wanneer de Europeanen, zoals verwacht wordt, slechts 1% minder bruinkool zullen verbranden dan nu.

De “groene” boemerang

Historisch gezien is het klimaatargument een geliefd wapen van de politici van de westelijke wereld. In 2019 stelde de Franse minister van Milieu, Nicolas Hulot, vanwege de illegale ontbossing van het oerwoud milieusancties tegen Brazilië voor. In het jaar 2020 dreigde Joe Biden er in een verkiezingsdebat mee de Brazilianen ter verantwoording te roepen. In het jaar 2022 is de situatie veranderd. China, dat in tegenstelling tot de EU zijn kolenverbruik met 3% heeft verminderd, maakt Europa erop attent dat het zich niet houdt aan zijn verplichtingen. Frans Timmermans moet zich in deze situatie rechtvaardigen.

In september 2022 verklaarde Xie Zhenhua, de leider van de Chinese delegatie op de VN-klimaatconferentie van 2021, tegenover de EU: “De klimaatpolitiek van enkele Europese landen heeft een achterwaartse wending ondergaan, en wij hopen dat dit slechts een maatregel van voorbijgaande aard is.” Het Chinese ministerie van Buitenlandse Zaken noemde de gebeurtenissen een “contrast”, die erop terug te voeren zou zijn dat China een “harde” milieupolitiek zou bedrijven, Europa daarentegen niet. Dit argument schijnt men in Afrika gehoord te hebben. In september veroordeelde het Europees Parlement de plannen betreffende oliewinning in Oeganda, waarop de president van het land, Yoweri Museveni, in november reageerde: “Uit Europa komt het bericht dat een windmolenpark moet worden afgebroken om plaats te maken voor een kolenmijn. Dat is een walgelijk voorbeeld voor de dubbele moraal, waarop we in Afrika echter gewacht hebben. Het is een bespotting van de Europese beloftes om zich te houden aan hun klimaatverplichtingen. […] Pure huichelarij!”, schreef de politicus.

Maar niet iedereen in Afrika is ongelukkig over de verandering. Voor de kolen producerende landen (de EU heeft de import van kolen uit Rusland al in april verboden) biedt de klimaat terugtrekking van de Europeanen de kans om de leveringen te verhogen. De vraag in de EU heeft de prijs meer dan verdubbeld: van $ 176,- voor Australische kolen in het jaar 2021 naar $ 429,- nu. Dat heeft de winning en de verscheping van bruinkool naar havens in Madagaskar, Botswana en Tanzania onverwacht rendabel gemaakt. Zelfs de duurder geworden kolen is altijd nog goedkoper dan gas. Door de kolenwinning te stimuleren, dragen de Europeanen bij aan de stijging van de globale temperaturen, waarvan zij in het verleden zelf de bestrijding hebben geëist.

Roet en spijt

De wereld verwelkomt het einde van het jaar 2022 met gemengde berichten: enerzijds steeg de totale CO2-uitstoot van de stroomvoorziening uit kolen met 2%, anderzijds daalde de totale kolenproductie met 1%, omdat de vraag op grond van substitutieprogramma’s in China en de VS afnam. Dat brengt Europa in een controverse situatie: op de klimaatconferentie van 2021 wees India het volledig stoppen met het gebruik van kolen af, waarvoor het onder druk gezet werd. In de daaropvolgende 12 maanden steeg het kolenverbruik in New Delhi met 10%. In Europa daarentegen bedroeg de stijging 15%, waarmee het thuisland van de groene revolutie tot de top behoort wat betreft milieuvervuiling.

De boze toespraken van de staatshoofden van de armste landen van de wereld, die door de gevolgen van de globale opwarming getroffen worden, richten zich in deze nieuwe context tot de Europese politici. In het jaar 2021 werden de minister-presidente van Barbados, Mia Mottley, en de minister van Buitenlandse Zaken van Tuvalu, Simon Coffee, hun informele aanvoerders. De politicus nam een videoboodschap voor de conferentie op, waarin hij tot zijn knieën in het water stond. De plek voor de toespraak werd nauwkeurig gekozen: tot voor kort was dat nog droog land.

In het jaar 2022 gaat Mottley weer aan de leiding. Zij beschuldigt de ontwikkelde landen van het Westen van een dubbele onderdrukking – een historische en een klimatologische – door het ene met het andere te verbinden: “Wij zijn toch diegenen die de industriële revolutie in Europa met bloed, zweet en tranen betaald hebben. En moeten wij nu echt dubbel betalen: zowel voor het ontstaan van de industrie als voor de door haar veroorzaakte globale opwarming?”, drijft de stem uit het Caribische gebied de retoriek op de spits.

Klimatologen voeren de toenemende natuurrampen in zuidelijke breedtegraden terug op de globale temperatuurstijging, die gevoelige ecosystemen verwoest. De tropische landen wachten erop dat het Westen hen bij het de baas worden van de weersinvloeden te hulp komt. De Pakistaanse minister-president Shahbaz Sharif, die op de conferentie sprak, beschouwt het recht op schadevergoeding als een natuurlijk recht: “Wij zijn slachtoffers van een fenomeen waaraan we zelf niet meededen, maar jet lijdt geen twijfel dat het door de mensen veroorzaakt werd. […] Stelt u zich eens voor: aan de ene kant moeten wij ons bezighouden met de voedselzekerheid van de gewone medeburgers en geven daarvoor miljarden dollars uit, aan de andere kant hebben we nog meer miljarden nodig om de door de vloed getroffen mensen tegen meer ongeluk te beschermen. Hoe kun je bij je volle verstand verwachten dat wij beide opgaves zonder hulp kunnen bolwerken?”, roept de politicus.

In Europa en de VS stuiten deze toespraken op een gedempte echo, wat vooral ligt aan de prijs die de Zuidlanders daarbij roepen. Volgens enkele schattingen zouden de compensatiebetalingen voor alle ontwikkelingslanden tot 2030 tot twee biljoen dollar per jaar kunnen bedragen. Andere schattingen, uit Pakistan, gaan nog veel verder: een onbetaalbare 125 biljoen dollar tot 2050.

Een voordeliger bijdrage voor de Europeanen zou zonder twijfel de reductie van het gebruik van kolen zijn. De door Timmermans aangekondigde plannen om dit doel over drie jaar weer te bereiken, zijn echter niet concreet. Waarschijnlijk willen de Europeanen de energiecrisis gewoon uitzitten. Of dat lukt, hangt er echter van af hoelang deze aanhoudt.

Bron:
anti-spiegel.ru
Door: Thomas Röper

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)