NAVO-uitlatingen: De leugenachtige aanvallen tegen Donald Trump

(Door: Max Roland – Vertaling: E.J. Bron)

Opnieuw trekt Donald Trump de Amerikaanse alliantiebelofte in twijfel – en de schrik is groot. Terwijl het niets nieuws is – want het is in het bijzonder Duitsland, dat sinds jaren de NAVO saboteert. Achter hoogdravende spreuken.

De uitspraak is een absolute breuk van een taboe: Trump moedigt de Russen aan om NAVO-landen aan te vallen en trekt de NAVO-beschermingsbelofte in twijfel. “Nee, ik zal jullie niet ondersteunen”, zei Trump in de richting van die landen, die niet de overeengekomen 2% van hun bruto binnenlands product aan defensie uitgeven. “Jullie betalen niet, jullie lopen achter met de betalingen – nee, ik zou jullie ook niet beschermen. Integendeel. Ik zou [de russen] aanmoedigen om te doen wat ze maar willen”, zei Trump zaterdag in South Carolina. “Jullie moeten betalen! Jullie moeten je rekeningen betalen!”

De schrik waarmee Duitse politici op de Trump-dreiging reageren, is typerend: panisch eist de defensiepoliticus van de CDU, Roderich Kiesewetter, een verhoging van het speciale vermogen voor de Duitse Bundeswehr met 50% naar € 300 miljoen. De begrotingspoliticus van de SPD, Andres Schwarz, eist de schuldenrem voor defensie duurzaam op te schorten. En zijn partijvriendin Katharina Barley eist meteen al atoomwapens voor de Europese Unie.

Allemaal verstrooide paniekreacties, die één ding bewijzen: in de Duitse politiek is het twee jaar geleden uitgeroepen “keerpunt” nog steeds niet reëel aangekomen. Als dat wel zo zou zijn ,dan zouden we dit debat helemaal niet nodig hebben en ook geen Trump, die het aanwakkert – omdat Duitsland dan al lang van zichzelf uit weerbaar(der) zou zijn.

Een bondgenootschap functioneert alleen maar wanneer iedereen meedoet

Sinds decennia speelt Europa een unfair spel tegenover de VS: de hegemoniale macht aan de andere kant van de Atlantische Oceaan is sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog de beschermingsmacht van het vrije Europa. Het was de Amerikaanse militaire aanwezigheid en later de NAVO-alliantiebelofte die West-Europa en vooral West-Duitsland tegen de Sovjets beschermde. Met de militaire wereldmacht Amerika in de rug kreeg ook na 1990 Europa´s veiligheid vorm. De nu vrije landen van Oost-Europa stroomden in scharen onder de beschermende paraplu van Amerika, die voorgoed vrijheid beloofde. Polen en de Baltische landen bijvoorbeeld hebben daarbij altijd begrepen: een bondgenootschap functioneert alleen maar wanneer iedereen meedoet.

Heel anders Duitsland: met de als vanzelfsprekend beschouwde bescherming door de VS heeft de Bondsrepubliek verleerd wat veiligheid in eigen verantwoording betekent. We bezuinigden onze Bundeswehr kapot, waanden ons “door vrienden omsingeld”. Houding: het leger is toch zo van de jaren ´80, sneeuw van gisteren. Tegenover de Amerikanen, die in feite de rekening voor onze veiligheid betaalden, stelden de Duitse regeringen zich ook nog belerend op.

Bijvoorbeeld toen een besluit van de Bondsdag van de CDU/CSU en de FDP serieus opriep tot het vertrek van Amerikaanse atoomwapens uit Duitsland. Exact die atoomwapens, die de vrijheid en veiligheid van de Bondsrepubliek meer dan 40 jaar gegarandeerd hadden. Duitsland beet in de afgelopen jaren constant en graag in de hand die het beschermde. Amerika onder Bush en Obama accepteerden dat stoïcijns, zij beschouwden het bondgenootschap met Europa nog steeds als eigen belang.

Trump echter ziet de wereld en ook de NAVO anders – en dat is geen geheim. Al in zijn eerste ambtsperiode stond Trump, zo bericht dat in ieder geval zijn voormalige veiligheidsadviseur John Bolton, op het punt de NAVO te verlaten. Zijn laatste uitspraak kan daarom niemand in de politiek serieus verbaasd hebben. In zoverre is de vreselijke verontwaardiging ook wat lachwekkend.

Het ligt vooral niet alleen aan de boze Trump: sinds jaren vindt er een grotendeels stille verschuiving van de strategische focus van de Amerikanen plaats: weg van Europa, naar de Stille Oceaan toe. Want daar bevindt zich met China de nieuwe grote globale rivaal. Obama begon al met de verschuiving, Trump versnelde deze. De Biden-regering zag zich daarna door de Oekraïne-oorlog min of meer weer aan Europa gebonden. Maar dat verandert niets aan de strategische nieuwe oriëntering.

Bij een oorlog om Europa zouden de VS hun bronnen moeten terughouden

Trumps viceminister van Defensie, Elbridge Colby, verklaarde onlangs in een interview met “apollo-news” dat de Amerikanen hun focus op China zouden moeten richten. “Als er dus een oorlog in Azië uitbreekt, moeten de VS zich daar op concentreren. Dat zal Europa nog kwetsbaarder maken. Als er eerst een oorlog op het Europese continent uitbreekt, geldt dat pas goed: bij een oorlog om Europa, ook om de NAVO, zouden de VS hun bronnen moeten terughouden”, zei Colby. En daarin heeft hij gelijk – dat is geen Trump-houding, maar de strategische positionering van het Pentagon. En ze is zinvol. Daarom – en omdat Trump de NAVO blijkbaar niet waardeert, ligt het des te meer in de verantwoording van de Europeanen om het bondgenootschap met leven te vullen.

De Duitse politiek is dat schijnbaar vergeten – en heeft sinds 2016 niets geleerd. Destijds, direct na de verkiezing van Trump, richtte bondskanselier Merkel zich tot de pers en dicteerde de Republikeinen voor het eerst belerend de regels van de samenwerking met Duitsland. Minister van Buitenlandse Zaken Frank-Walter Steinmeier beschimpte Trump in de ochtend na de verkiezing heel ondiplomatiek als “haatprediker”.

Wat niemand deed: het legitieme resultaat van de Amerikaanse democratie accepteren en op de gekozene reageren. Trump heeft een moeilijk karakter – maar hij is ook geen mysterieuze demon. Je kunt met hem werken wanneer je hem begrijpt en op hem reageert. Emmanuel Macron, die met de Amerikaanse president af en toe door zoiets als een echte vriendschap was verbonden, had het destijds – in het belang van Frankrijk en Europa – begrepen.

In plaats van Trump dus als het 1.90 meter grote, geblondeerde kwaad te beschouwen, moet men zich met hem arrangeren – zo functioneert politiek. En Europa moet alles doen om hem eerlijk en op ooghoogte te woord te kunnen staan. Dat is in haar eigen belang. En daartoe behoort vooral: eindelijk weerbaar worden. Want een Trump heeft – volledig terecht – geen geduld meer. De angstreacties van Europese politici leggen vooral Europa´s luie passiviteit bloot.

Bron:
apollo-news.net
Door: Max Roland

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)