Bat Ye´or over islamitische terreur in Spanje: “Massale geschiedvervalsing door westerse media en islamitische ´islamwetenschappers´”

Spanje, Reconquista: koningin Isabella laat de moslim de weg terug naar Afrika zien

(Door: Bat Ye´or & Andrew G. Bostom)

Andalusische mythe, Eurabische realiteit – geschiedvervalsing en hedendaagse ontkenning.

Op zondag 18 april 2004 vond de volgende onthullende woordenwisseling plaats tussen de aftredende Spaanse minister-president José Maria Aznar en de interviewer Chris Wallace van FoxNews. Chris Wallace:

“In de woning die werd opgeblazen, vond de politie een videoband, waarop de terroristen Spanje Andalusië noemden, zoals het door de islamitische Moren genoemd werd, voordat ze in 1492 werden verdreven.”

José Maria Aznar (via een tolk):

“Dat betekent dat Irak voor hen slechts een voorwendsel was. Het islamitische terrorisme richt zich op het Westen, en Spanje is een zeer speciaal deel van dit gebied, want ze voelen dat wanneer ze Spanje heroveren, ze een deel van hun eigen (voormalige) territorium terugkrijgen.”

De islamgeleerde Mordechai Nisan behandelde onlangs de bewering van de oprichter van het Instituut voor Islamitische Opvoeding, M. Amir Ali, dat het middeleeuwse Spanje eigenlijk door islamitische krachten “bevrijd” zou zijn, die de “tirannen uit de weg geruimd” zouden hebben. Nisan trok deze a-historische vertelling door en kwam tot de volgende overweging:

“Als je kijkt naar 11 maart, toen islamitisch terrorisme in Madrid 200 mensen gedood en 1400 verwond had, vraag je je af of men zich op zekere dag deze gebeurtenis ook niet als een historisch moment van bevrijding zal herinneren.”

Ook de gebeurtenissen rondom de voltooiing van de nieuwe moskee in Granada, naar aanleiding waarvan op 10 juli 2003 in plechtige communiqués de “terugkeer van de islam naar Spanje” werd verkondigd, bevestigden Nisans sombere gedachten. Op een conferentie onder de naam “Islam in Europa”, die de opening van de moskee begeleidde, waren verontrustende uitspraken te beluisteren van Europese islamitische leiders.

Moslimleider: we moeten zorgen voor een economische instorting van Europa

Vooral de belangrijkste spreker op deze conferentie, Umar Ibrahim Vadillo, een Spaanse moslimleider, moedigde de moslims aan om een economische collaps in Europa te veroorzaken (door het vermijden van westerse valuta en over te schakelen op gouden dinars), terwijl de Duitse moslimleider Abu Bakr Rieger de islamitische deelnemers afraadde hun religieuze praktijken aan Europese waarden (d.w.z. aan de waarden van de westerse Verlichting?) aan te passen.

Hoe westerse bronnen de Córdoba-islam mooipraten

Korte tijd na deze gebeurtenis noemde een hoofdartikel in de “Wall Street Journal” in een grof verdraaide lofrede op het islamitische Spanje het “panconfessionele humanisme” van de Andalusische islam en verzekerde zelfs:

“je zou zelfs het argument naar voren kunnen brengen dat de veel beklaagde fouten van de ´hervorming´  van de islam hier van start gingen, totdat deze door de inquisitie met geweld werd afgebroken.”

Eveneens heeft Maria Rosa Menocal, professor in Yale voor Spaans en Portugees, in haar in 2002 verschenen eerbetoon aan het islamitische Spanje, “The Ornament of the World”, beweerd dat:

“de nieuwe islamitische politiek “het niet alleen toestond aan christenen en Joden om te overleven, maar hen ook, op aanwijzing van de koran, over het algemeen beschermde.”

Wij denken dat de constante herhaling van deze onhistorische roze beweringen over het islamitische Spanje de huidige islamitische agenda ondersteunt en de ontwikkeling van een liberale, hervormde “euro-islam” in de weg staat, die met de na de Verlichting ontstane waarden verenigbaar zou zijn.

De verovering van Spanje door de moslims vond plaats en de catastrofale gevolgen voor Spaanse christenen en Joden

Iberië (Spanje) werd van 710 – 716 na Chr. door Arabische stammen veroverd, die uit Noord-, Centraal- en Zuid-Arabië kwamen. Op de verovering volgde een massale Berberse en Arabische immigratie en de kolonisering van het Iberisch schiereiland. De meest kerken werden in moskeeën veranderd.

Hoewel de verovering samen met een sterke fractie van opstandelingen binnen de christelijke Iberische adel, gepland en geleid werd, was deze toch een klassieke Jihad met massale plunderingen, het maken van slaven, deportaties en moorden.

Christelijke Reconquistadores offeren hun leven op ter bevrijding van de Moorse vesting in Granada

Toledo, dat zich in 711 of 712 na Chr. als eerste aan de Arabieren onderwierp, kwam in het jaar 713 in opstand. De stad werd met plunderingen bestraft en van alle functionarissen werden hun kelen doorgesneden. In het jaar 730 na Chr, werd de Cerdanya (in Septemanië, in de buurt van Barcelona) verwoest en werd er een bisschop levend in brand gestoken.

In de regio´s onder stabiele islamitische heerschappij werden de Joden en de christenen als dhimmi´s geduld – net zoals in andere islamitische landen – en ze mochten geen nieuwe kerken of synagogen bouwen of bestaande restaureren.

Ze moesten, afgezonderd in speciale wijken, discriminerende kleding dragen. De christelijke boeren waren onderworpen aan zware belastingen en vormden een in slavernij gebrachte klasse die gebonden was aan Arabische boerderijen.

Velen verlieten het platteland en vluchtten naar de steden. De Mozarab (de christelijke dhimmi´s) werden met verminkingen en kruisigingen bestraft als ze hulp vroegen aan christelijke koningen.

Als een individuele dhimmi een moslim schade toebracht, raakte diens hele gemeente de beschermde status kwijt en werd vrijgegeven voor plundering, tot slaaf maken en moord.

Aan het einde van de 8^e eeuw voerden de heersers van Noord-Afrika en Andalusië het malikisme in, een van de strengste scholen van het islamitische recht en onderdrukten daarna de andere islamitische rechtsscholen.

Ongeveer 75 jaar geleden, in een tijd, toen historische publicaties en discussies niet door politieke correctheid gedomineerd werden, schreef Evariste Lévi-Provençal, de eminente geleerde in Andalusische geschiedenis:

“Zo lijkt de islamitische staat Andalusië vanaf het vroegste begin op de verdediger en voorvechter van een jaloerse orthodoxie, die in toenemende mate in blind respect voor een starre doctrine vastroestte en de geringste poging tot rationalisme argwanend bespeurde en van tevoren veroordeelde.”

“Er waren zelden periodes van vrede in het Emiraat van Córdoba”

De aan de dhimmi´s opgedrongen vernederende status en de confiscatie van hun land provoceerde vele opstanden, die met bloedbaden werden bestraft, zoals in Toledo (761, 784-786, 797). Na een andere opstand in Toledo in het jaar 806 werden 700 inwoners geëxecuteerd.

Overal in Spanje en in andere door hen veroverde landen richtten de moslims minaretten met de hoofden van daarvoor onthoofde “ongelovigen” op. Moslims en hun westerse verdedigers verzwijgen zulke berichten systematisch. Click hier voor een vergroting en de bijbehorende tekst

In Zaragoza braken tussen 781 en 871 opstanden uit, evenals in Merida (805-813, 828 en 829 en later nog een keer in 868) en opnieuw in Toledo (811-819). De opstandelingen werden gekruisigd, zoals wordt voorgeschreven in de koran, soera 5, vers 33. (De vergelding dergenen die oorlog tegen Allah en Zijn boodschappers voeren en er naar streven wanorde in het land te scheppen, is slechts dat zij gedood of gekruisigd worden, of dat hun handen en hun voeten de ene rechts en de andere links, worden afgesneden, of dat zij het land worden uitgezet. Dat zal voor hen een schande in deze wereld zijn en in het Hiernamaals zullen zij een grote straf ontvangen.”)

De opstand in Córdoba in het jaar 818 werd door drie dagen durende bloedbaden en plunderingen neergeslagen, waarbij 300 functionarissen gekruisigd en 20.000 gezinnen verdreven werden.

Vetes tussen de verschillende bevolkingsdelen waren in Andalusië aan de orde van de dag: Arabische en Berberse kolonisten, tot de islam bekeerde Iberiërs (Muwalladun) en christelijke dhimmi´s (Mozarabs). Er waren zelden periodes van vrede in het Emiraat Córdoba (756-912), ook later niet.

Al-Andalus belichaamde het land van de Jihad in de zuiverste vorm

Eenmaal, vaak tweemaal per jaar werden er overvalexpedities uitgezonden om de christelijke koninkrijkjes in het noorden van Spanje, de Baskische gebieden of Frankrijk en het Rhônedal te verwoesten, en buit en slaven mee naar huis te nemen.

Andalusische Korsaren bedolven de Siciliaanse en Italiaanse kusten onder aanvallen en invasies. Ze drongen bij hun brandschattende rooftochten zelfs op tot de Egeïsche eilanden. Duizenden mensen werden als slaven naar Andalusië versleept, waar de kalief een militie van tienduizenden christelijke slaven onderhield, die uit alle delen van het christelijke Europa hier naartoe waren gebracht (de Saqaliba), evenals een harem vol geroofde christelijke vrouwen.

De Al-Andalus-islam was streng racistisch ingedeeld

De samenleving was streng gescheiden volgens etnische en religieuze criteria, met aan het hoofd van de hiërarchie de Arabische stammen, gevolgd door de Berbers, die ondanks hun islamisering nooit als gelijken werden beschouwd. Daarna kwamen de Mullawadun, de bekeerlingen, en helemaal onderaan de ladder stonden de christelijke en joodse dhimmi´s.

De Andalusische malikitische jurist Ibn Abdun († 1134) uitte de volgende verhelderende opvattingen m.b.t. de joden en christenen in Sevilla rondom het jaar 1100 na Chr.:

“Geen enkele Jood of christen mag de kleding van een aristocraat, van een jurist of een welgesteld persoon dragen; in plaats daarvan moeten ze verafschuwd en gemeden worden. Het is verboden hen te begroeten met ´Vrede zij met je´. Echt, Satan heeft ze overmeesterd en heeft ze de herinnering aan Allah doen vergeten. Ze behoren tot de partij van Satan, en moeten de partijleden van Satan niet tot de ondergang verdoemd worden? Ze moeten een verschillend kenmerk krijgen, zodat je ze kunt herkennen en dit zal voor hen een vorm van schande zijn.”

Ibn Abdun verbood ook de verkoop van wetenschappelijke boeken aan dhimmi´s, onder het voorwendsel dat zij deze anders zouden vertalen en door zouden geven aan hun geloofsbroeders en bisschoppen. Strikt genomen is geestelijke diefstal moeilijk te bewijzen, omdat alle joodse en christelijke boeken geplunderd en vernietigd werden.

Een andere vooraanstaande Andalusische jurist, Ibn Hazm van Córdoba († 1064), schreef dat Allah de ongelovigen alleen maar eigendom zou hebben gegeven om de moslims de mogelijkheid te bieden om buit te maken.

In Granada werden de joodse vizier Samuel Ibn Naghrela en zijn zoon Joseph, die de joodse gemeenschap beschermden, tussen 1056 en 1066 vermoord, waarna de vernietiging van de joodse bevolking volgde door de plaatselijke moslims. Men schat dat er tot 5000 Joden in de pogrom door moslims, die gepaard ging met de misdaad in 1066, om het leven kwamen. Dit aantal slachtoffers komt in de buurt van het overgeleverde aantal Joden dat door de kruisvaarders ongeveer 30 jaar later bij het begin van de eerste kruistocht tijdens hun plunderingen in het Rijnland werd vermoord of overtreft dit aantal zelfs.

De pogrom van Granada werd vermoedelijk gedeeltelijk veroorzaakt door een verbitterde anti-Joodse ode van Abu Ishaq, een in zijn tijd beroemde islamitische jurist en dichter; deze schreef:

“Breng ze daarheen waar ze horen en verneder ze tot het laagste van het laagste … richt jullie blikken op de andere (islamitische) landen en je zult zien dat de joden daar uitgestoten honden zijn… Geloof niet dat het een schending van het geloof zou zijn om ze te doden! … Ze hebben ons verdrag met hen gebroken, hoe zouden jullie dus schuldig kunnen zijn tegen deze verdragsbrekers?”

De islamitisch Berberse Almohaden in Spanje en Noord-Afrika (1130 – 1232) richtten zowel onder de joodse als de christelijke bevolking enorme vernietigingen aan. Deze verwoestingen – bloedbaden, het nemen van gevangenen en gedwongen bekeringen – werden door de joodse kroniekschrijver Abraham Ibn Daud en de dichter Abraham Ibn Ezra beschreven.

Argwanend tegenover de eerlijkheid van de joodse bekeerlingen tot de islam, pakten de islamitische “inquisiteurs” (die hun christelijke Spaanse tegenhanger al 300 jaar vooruit waren) de kinderen van zulke families af en plaatsten ze onder het gezag van islamitische opvoeders.

Jodenvervolgingen door moslims: “Nooit heeft een volk ons zo mishandeld, vernederd, te schande gemaakt en gehaat zoals zij”

Maimonides, de beroemde filosoof en arts, maakte de vervolgingen onder de Almohaden mee en moest met zijn hele familie in 1148 uit Córdoba vluchten. Hij leefde een tijdlang – verkleed als moslim – in Fez, voordat hij asiel kreeg in het Egypte van de Fatamiden.

Hoewel Maimonides vaak wordt gebruikt als schoolvoorbeeld voor joodse succesvolle carrières, zoals deze onder de Verlichte heerschappij van Andalusië gedijd zouden hebben, straffen zijn eigen woorden deze utopische kijk op de islamitische behandeling van de Joden af:

“…de Arabieren hadden ons verbitterd vervolgd en hebben aan ons een verderfelijk en discriminerend recht opgelegd… Nooit heeft een volk ons zo mishandeld, vernederd, te schande gemaakt en gehaat zoals zij.”

Een standbeeld van Maimonides in de oude joodse wijk in Córdoba

Een goede samenvattende beoordeling van de betrekkingen tussen de religies in het islamitische Spanje en de huidige, voor de versluiering van deze geschiedenis verantwoordelijke tendensen is in Richard Fletchers betrokken boek “Moorish Spain” te vinden. Fletcher schrijft daarin de ontnuchterende en onovertroffen opmerking:

“De getuigenis van diegenen, die de schrik van de Berberse verovering, van de Andalusische fitna in de vroege 11^e eeuw, van de invasie door de Almoraviden – om slechts enkele verwoestende periodes te noemen – meegemaakt hadden, logenstraft deze roze kijk op het islamitische Spanje.

De eenvoudige en bewijsbare waarheid is dat het Moorse Spanje vaker een land van onlusten was dan een land van de vrede … tolerantie? Vraagt u het aan de Joden van Granada, die in het jaar 1066 werden vermoord, of aan de christenen, die in het jaar 1126 door de Almoraviden naar Marokko werden versleept (zoals de Morisken vijf eeuwen later).”

Westerse geschiedschrijvers mystificeren de periode van de islamheerschappij in Spanje – en goedgelovige academici hebben hen geloofd

In de tweede helft van de 20^e eeuw treedt er een nieuwe versluiering in verschijning: het schuldgevoel van het liberale geweten, dat het kwaad van het kolonialisme – dat meer alleen maar kan worden aangenomen dan worden aangetoond – in de christelijke verovering van Al-Andalus en in de vervolging van de Morisken voorgetekend ziet (merkwaardig genoeg echter niet in de Moorse verovering en kolonisering).

Roert u deze mix lekker door elkaar en verdeel deze royaal aan goedgelovige academici en mediamensen in de hele westerse wereld. En giet het lekker dik over de waarheid … onder de culturele voorwaarden die tegenwoordig in het Westen heersen, moet het verleden aan de man gebracht worden en om succesvol aan de man gebracht te worden, moet dit verleden aantrekkelijk verpakt zijn.

Het middeleeuwse Spanje, zoals het werkelijk was, is niet bijzonder aantrekkelijk. Genotzuchtige fantasieën van pracht en praal … verrichten ware wonderen bij het oppoetsen van het imago. Maar het Moorse Spanje was geen tolerante en Verlichte samenleving, zelfs niet in haar meest gecultiveerde periode.

Dhimmi´s moesten een leven leiden als derderangs mens

De sociaal-politieke geschiedenis van Andalusië werd door een bijzonder onderdrukkend dhimmidom gekenmerkt, dat volledig onverenigbaar is met moderne opvattingen van gelijkheid tussen de individuen, ongeacht hun religieuze geloof.

In het begin van de 21^e eeuw moeten we erop staan dat de moslims in het Westen de door de Verlichting verworven maatschappelijke standaards van gelijkheid, niet “tolerantie”, aannemen en de heiligverklaring van de brutale, discriminerende rechtsnormen, zoals deze door de klassieke malikitische juristen van het “Verlichte” Andalusië gepraktiseerd werden, voorgoed opgeven.

Bron:

http://michael-mannheimer.info/2013/08/02/andalusischer-mythos-eurabische-realitat-geschichtsklitterung-und-gegenwartsleugnung/#more-22368

Auteur: Michael Mannheimer

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron

(www.ejbron.wordpress.com)