De Arabische onlusten van 2011 hebben wilde tegenstrijdige reacties in het Westen bevleugeld. Hoe bijvoorbeeld kan men het vasthouden aan de onderdrukking van dissidenten in Bahrein rechtvaardigen, terwijl men dissidenten in Egypte bejubelt? Of Libische rebellen tegen aanvallen door de regering beschermen, maar niet die in Syrië? Tegen de machtsovername van de islamisten in Jemen zijn, maar niet in Tunesië?
Zo´n vertrouwen in tijdelijk beperkte oplossingen weerspiegelt iets diepers dan incompetentie: namelijk de moeilijkheid om een constructieve politiek tegenover een regio te ontwikkelen, waarin – anders dan bij enkele deserteurs (Cyprus, Israël, Iran) – de bevolking overwegend vijandig tegenover het Westen is. Er zijn maar weinig vrienden, ze zijn machteloos en hebben maar weinig vooruitzichten om de controle over te nemen. Democratie wordt daarom omgezet in vijandige betrekkingen tegenover onvriendelijke regeringen.
Twee golven, de eerste van de verkiezingen in het jaar 2005 en de tweede, die net in Tunesië begonnen was, bevestigen, dat in het geval van vrije beslissingsmogelijkheden de meerderheid van de mensen in het Nabije Oosten op de islamisten stemt. Dynamisch, cultureel authentiek en schijnbaar democratisch geven deze een body unieke dynamische politieke ideeën door en vormen de enige islamitische politieke beweging van betekenis.
Het islamisme is echter (na het fascisme en het communisme) de derde totalitaire ideologie. Zij stelt belachelijk een middeleeuwse codex voor om de uitdagingen van het moderne leven te overwinnen. Naar het verleden gericht en agressief worden niet-moslims gedevalueerd, vrouwen onderdrukt en wordt geweld ter verbreiding van de islamitische heerschappij gerechtvaardigd. Democratie in het Nabije Oosten bedreigt niet alleen de veiligheid van het vrije Westen, maar ook zijn civilisatie.
Dat verklaart, waarom vooraanstaande westerse politici (met de korte uitzondering van George W. Bush) terugschrikken voor het werven voor democratie in het islamitische Nabije Oosten.
Daartegenover vormen de niet gekozen presidenten, koningen en emirs een geringere bedreiging van het Westen. Omdat Muammar al-Gaddafi een hele tijd door de macht van de Amerikanen gesteund en Saddam Hussein door troepen onder aanvoering van de VS opzij geschoven werd, waren de Egomanen vanaf 2003 weg en de overlevende sterke mannen accepteerden in grote mate de status quo. Ze eisten niets minder dan de toestemming om nog steeds hun bevolkingen te onderdrukken en met veel lawaai te kunnen genieten van hun privileges.
Een jaar geleden konden politieke beleidsbepalers naar de regio kijken en tevreden vaststellen, dat ze konden genieten van enigszins functionerende betrekkingen met alle Arabisch sprekende landen, behalve Syrië. Het beeld was niet mooi, maar doelmatig: de gevaren van de Koude Oorlog waren afgewend, die van het islamisme in ruime mate op afstand gehouden.
Hebzuchtige en wrede tirannen vormen voor het Westen echter twee problemen. Doordat zij zich ten koste van de nationale interesses concentreren op persoonlijke prioriteiten, leggen ze de basis voor verdere problemen, van terrorisme en separatisme tot aan revolutie toe; en door hun onderdanen te onderdrukken, beledigen ze de gevoelens van de westerlingen. Hoe kunnen zij, die vrijheid, individualisme en het principe van de rechtsstaat eisen, onderdrukking toestaan?
In het Nabije Oosten was volledige tirannie sinds ongeveer 1970 overheersend, toen de heersers leerden om zich tegen staatsgrepen te beschermen, zoals de generaties daarvoor deze meemaakten. Hafez al-Assad, Ali Abdullah Saleh, Hosni Moebarak en het Algerijnse regime demonstreerden met een zeldzame extravagantie de stilstand van de natuur.
Toen echter sloeg afgelopen december in de kleine Tunesische stad Sidi Bouzid (40.000 inwoners) een vlinder zijn vleugels uit, toen een politieagente een fruithandelaar een oorvijg gaf. Het antwoord hierop bracht binnen elf maanden drie tirannen ten val, twee anderen worden serieus bedreigd.
Samengevat ziet het politieke dilemma van het Westen er m.b.t. het Nabije Oosten als volgt uit:
- We zijn blij met democratie, deze brengt echter vijandige elementen aan de macht.
- Tirannie verraadt onze principes, laat echter beïnvloedbare heersers aan de macht.
Omdat interesse en principe in tegenspraak met elkaar staan, is het afgelopen met de bestendigheid. De politiek schommelt tussen de monsters Scylla en Charybdis. Westerse regeringen concentreren zich op unieke wensen: veiligheidsinteresses (de in Bahrein gestationeerde Amerikaanse 5e vloot), economische interesses (de olie in Saoedi-Arabië), geografie (Libië is ideaal voor het inzetten van de luchtmacht vanuit Europa), de buurlanden (de rol van de Turken in Syrië) of de toepassing van catastrofes (wat men in Jemen kan verwachten). Het verbaast niet, dat de politiek een fiasco is.
Er zijn politieke richtlijnen nodig. Ik stel de volgende drie stappen voor:
Het zou het doel moeten zijn om de macht van tirannen, bij wie de ideologie of ook wel de ambities ontbreken, te verbeteren en hen meer beïnvloedbaar te maken. Ze zullen de gemakkelijkste weg nemen, dus moeten en bondgenootschappen komen, die druk uitoefenen, zodat deze tirannieën zich openstellen.
Islamisten moeten altijd bestreden worden, of die nu van het type Al Qaida is zoals in Jemen of van het type van de handige en “gematigde” zoals in Tunesië. Zij vertegenwoordigen de vijand. Als de verlokking komt om het anders te doen, dan zou men zich moeten afvragen of de samenwerking met de “gematigde” nazi´s in de jaren-30 een goed idee geweest zou zijn.
De liberale, seculiere en moderne elementen moeten geholpen worden, zij, die als eersten de onlusten van het jaar 2011 aanwakkerden. Help hen om uiteindelijk aan de macht te komen, zodat ze het politiek zieke Nabije oosten uit zijn hachelijke situatie redden en in de richting van vrijheid en democratie schuiven.
Bron:
http://de.danielpipes.org/10325/gewogenheit-im-nahen-osten
Bron oorspronkelijk artikel:
http://www.danielpipes.org/10312/friendless-in-the-middle-east
Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron (www.ejbron.wordpress.com)
E.J. Bron 