Islamistische lente

De “Arabellie” gaat steeds sterker een anti-Israëlische en anti-Joodse kant uit.

Het Tahrirplein in Caïro is de plaats, waar het Egyptische volk de oude machthebbers heeft overwonnen. Vrijheid van meningsuiting en godsdienstvrijheid, sociale gerechtigheid en faire lonen waren het doel. Het land zou de ingeslagen weg naar vrijheid niet meer verlaten, het proces van democratisering zou onomkeerbaar zijn.

Slechts enkele maanden echter na de spectaculaire overwinningen van het volk in Egypte, Tunesië, Libië en andere landen uit de regio schijnt de “Arabische Lente” aan de kant te zijn gegaan voor de herfst, misschien zelfs voor de winter. De revolutie is tot stilstand gekomen – in ieder geval vanuit het oogpunt van de democratische krachten. Ze is zelfs helemaal omgeslagen. Na de vlucht van de Tunesische dictator Ben Ali, de moord op Muammar al-Gaddafi en de val van Hosni Moebarak is één ding steeds duidelijker geworden in de regio: De “Arabellie” wordt door de islamistische krachten misbruikt.

Net zoals in Turkije gebruikt de islamitische revolutie de democratische structuren om laïcisten uit de politiek en het openbare leven te verdringen. Zo werkt ook de Egyptische moslimbroederschap, die in vergelijking met andere islamistische groeperingen – zoals de Salafisten – zelfs nog voor iets minder radicaal kan doorgaan. Daarbij krijgt zij mediale ondersteuning, bijvoorbeeld van de televisiezender Al Jazeera.

Propaganda

Net zoiets vindt plaats in Marokko of Tunesië. De islamisering en het zich wenden tot de religie is overal in de regio duidelijk vast te stellen. De islamisten maken gebruik van de nieuw gewonnen vrijheid. En ook hebben ze, hoewel er nog sprake is van verschillende politieke beginselen, een gemeenschappelijke noemer: Haat tegen Israël. Antisemitische ophitsing en anti-Israëlische propaganda wordt – vooral in de straten van Caïro – overal verspreidt. Op iedere straathoek zijn intussen boeken zoals “Mein Kampf” en “De protocollen van de wijzen van Sion” te koop. Dat Joden overal ter wereld tegen de islamitische en Egyptische eenheid ageren, geldt als bewezen.

Haat wordt systematisch aangewakkerd. Zelfs de bereidheid tot een nieuwe oorlog tegen de joodse staat is steeds opnieuw te beluisteren. Dat komt o.a. tot uitdrukking in een regelrechte Sadat-nostalgie in Egypte. De toenmalige president werd in 1981 door islamisten vermoord, nu wordt hij opnieuw als held gevierd. Op grond van zijn vredesakkoord met Israël in 1979? Helemaal niet. Veelmeer zorgen herinneringen aan de door hem in 1973 geleide Jom Kipoer oorlog voor enthousiasme bij de massa´s.

Deze massa´s luisterden naar de roep tot de bevrijding van “Al Quds” (Arabisch voor Jeruzalem). eind november, drie dagen voor de historische parlementsverkiezingen, riepen de Moslimbroeders, als grootste politieke kracht van Egypte, op tot een bijeenkomst in de Al-Azharmoskee. Deze maakt deel uit van de universiteit, die Barack Obama twee jaar geleden als plaats voor zijn kernbetoog uitkoos, waarin hij de moslims overal ter wereld opriep om opnieuw te beginnen in wederzijds respect.

Moslimbroeders

Enkele duizenden mensen bejubelen nu de woorden van de geestelijk leider van de Moslimbroeders en hun Palestijnse gasten: van haat vervulde toespraken tegen Israël, de “zionistische bezetter” en “bedrieglijke Joden”, die gedood zouden worden – ooit, wanneer zelfs “de bomen en de rotsen, waarachter de laatste Joden zich nog verstoppen” – tot hun moord zullen oproepen. De strijd tegen de “Judaïsering” van Jeruzalem zou al lang zijn begonnen.

Wat ze zeggen, menen ze ook. De Jihad, de heilige oorlog, is geen deel van de historie van de Moslimbroederschap, maar veel meer heden en toekomst. De bevrijding van “heel Palestina” zou deze dagen de belangrijkste taak van alle moslims zijn.

Geen goed nieuws voor de joodse staat en voor Joden in de hele wereld. Ook niet voor het Westen. Voor het Westen is het zelfs de lakmoesproef: Hoe staat het met de solidariteit en de steeds opnieuw benadrukte veiligheidsgaranties voor Israël?

Meer nog: De westerse wereld moet nu duidelijke strepen zetten. Hoe lang is zij bereid om ontwikkelingen in de nieuwe Arabische democratieën te accepteren, die niets te maken hebben met haar ideeën over mensenrechten en democratie?

Zelfs de vaders van de revolutie beginnen intussen te begrijpen, dat hen het initiatief uit handen werd genomen. Allen, die hoop op democratische verandering hadden, erkennen, dat de moedige demonstranten van het Tahrirplein dus niet representatief voor de Arabische samenleving waren. Dat geldt ook voor Tunesië en Marokko.

De islamisten maken gebruik van de gunst van het moment. Het is de “coming-out” van een beweging, die de afgelopen decennia niet politiek actief kon zijn, die echter de democratische structuren misbruikt om de eigen doelen te realiseren. Zij hebben de revolutie “gekidnapt”.

Het Tahrirplein was het symbool van de hoop. Nu is het een symbool van de teleurstelling. De “Arabische lente” is een islamistische lente geworden.

Bron:

http://www.juedische-allgemeine.de/article/view/id/11875

Auteur: Eldad Beck

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron (www.ejbron.wordpress.com)

(Voorts ben ik van mening dat een Populistische Omroep goed voor Nederland zou zijn: word lid van PopNed.nl (Populistische Omroep Nederland). Als u dat doet o.v.v. E.J. Bron, is dat in 2012 gratis.)