De eeuwige vluchteling

Neutraliteit is niet alleen een vreemd woord in de discussie rondom het Midden-Oostenconflict, ze is zelfs zo´n minderhedentaal geworden, dat zelfs niet eens de helden van de pen, om het even van welke rang, welke partij of welke krant dan ook, het merken dat hun verslaggeving uitpuilt van eenzijdigheden.

Exemplarisch voor de eenzijdigheid, die niet meer als zodanig wordt waargenomen, zou ik een begrip willen opvoeren, dat in de discussie van het Midden-Oostenconflict inmiddels als neutraal woord wordt gebruikt: “Vluchteling”. Ik zal nu aantonen, dat dit begrip alleen dan logisch kan worden gebruikt wanneer de ene zijde iets wordt toegestaan dat de andere zijde wordt onthouden.

Toen op 29 november 1947 in naam van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties met tweederde meerderheid zowel aan de Israëlische zijde als aan de Arabische zijde de oprichting van een desbetreffende onafhankelijke staat werd aangeboden, nam de Israëlische zijde dit aanbod aan, terwijl de Arabische zijde het aanbod van hun onafhankelijke land afsloeg en in plaats daarvan samen met Egypte, Saoedi-Arabië, Jordanië, Libanon, Irak en Syrië deelnam aan een gezamenlijke oorlog ter vernietiging van het nieuw gestichte Israël.

In het kader van deze oorlog kwam het tot twee vluchtelingenstromen. De ene stroom bestond uit 500.000 vluchtelingen, de andere uit 850.000 vluchtelingen. Interessant genoeg is in de tegenwoordige discussie rondom het Midden-Oostenconflict meestal alleen nog maar sprake van de 500.000 mensen omvattende vluchtelingenstroom, wat al een eerste signaal is voor het verdwijnen van het neutraliteitsgebod. Laten we dus met deze 500.000 vluchtelingen beginnen.

Toen in het jaar 1948 Israël werd gesticht, verklaarde de Arabische wereld Israël de vernietigingsoorlog. In het kader van deze tot nu toe aanhoudende oorlog en in het geloof aan de beloftes van de Arabische naties, dat na de vernietiging van Israël de Arabieren als overwinnaars naar de regio zouden kunnen terugkeren, verlieten 500.000 mensen hun geboortestreek; en dat, hoewel de meesten van hen daar niet toe werden gedwongen, in ieder geval niet van Israëlische zijde – integendeel: Israël bood de Arabieren zelfs aan om te blijven, om volwaardige burgers van het land te worden. 160.000 Arabieren namen dit aanbod aan. Inmiddels zijn er 1.250.000 Arabische Israëli´s. Zodoende kan zonder probleem gezegd worden, dat veel Arabische vluchtelingen in werkelijkheid emigranten waren, wat aantoont, dat het woord “vluchteling” eerder een strijdbegrip is dan een neutraal woord.

Laten we nu eens kijken naar de vaak vergeten 850.000 vluchtelingen: In het kader van de tot nu toe aanhoudende vernietigingsoorlog tegen Israël werden 850.000 joden uit hun Arabische geboortestreek verdreven. Hun eigensommen en staatsburgerschappen werden van hun afgepakt. Intussen bestaan er zelfs Arabische naties, die hun verdrijvingpolitiek dusdanig geperfectioneerd hebben, dat daar in het jaar 2001 geen enkele Jood meer woonde, bijvoorbeeld Libië en Algerije. Terwijl er in Israël nu 190% meer Arabieren wonen dan in 1948, en wel als volwaardige burgers van een democratisch land, wonen er in de Arabische landen nu nog maar 0,9% zoveel Joden als in 1948.

Het is toch interessant, dat er in dit verband heel vaak sprake is van verdrijving en volkerenmoord, waarmee echter niet het reduceren van de joodse bevolking in de Arabische landen tot 0,9% wordt bedoeld, maar de bijna verdubbeling van de Arabische bevolking in Israël. Uiterlijk hier wordt duidelijk, dat het begrip “vluchteling” een politiek strijdwoord is.

Wat gebeurde er nu met de 850.000 joodse vluchtelingen? Velen van hen emigreerden naar Israël, anderen vonden in andere landen een nieuw thuis en diegenen, die hulp nodig hadden in de omgang met hun nieuwe vluchtelingensituatie, kregen uiterlijk in 1951 steun bij de Verenigde Naties. In het jaar 1951 begon namelijk de UNHCR-autoriteit met zijn werk. Het Hoge Commissariaat heeft tot taak om de miljoenen vluchtelingen en verdrevenen wereldwijd te beschermen en is ook werkzaam op het gebied van humanitaire hulp. De autoriteit is de opvolger van het Vluchtelingencommissariaat van de Volkenbond. In 1954 en in 1981 werd de autoriteit bekroond met de Nobelprijs voor de Vrede en in 1986 met de Balzanprijs voor humaniteit, vrede en broederschap tussen de volkeren, omdat zij er met succes voor zorgt om van vluchtelingen weer burgers te maken. De UNHCR is daarmee blijkbaar een goed functionerende autoriteit. Waarom faalt ze dan in de omgang met de Arabische vluchtelingen?

Terwijl de 850.000 joodse vluchtelingen en verdrevenen opnieuw burgers van een land werden, zijn de 500.000 vluchtelingen en immigranten intussen meer dan 4,7 miljoen vluchtelingen geworden, die tot op de dag van vandaag in kampen op elkaar geperst in Arabische landen leven. De enige Palestijnen, die tegenwoordig burgerrechten bezitten, zijn de 1,25 miljoen Israëlische Palestijnen. Waarom dus faalt de UNHCR in dit geval? Het antwoord is net zo eenvoudig als verwonderlijk: Omdat zij niet verantwoordelijk is voor de Palestijnen.

De Palestijnse vluchtelingen zijn de enige groep, waarvoor de VN zich een aparte instantie permitteert: UNRWA. De hulporganisatie van de VN voor Palestijnse vluchtelingen in het Midden-Oosten is een tijdelijk hulpprogramma van de VN, dat sinds zijn oprichting in 1949 steeds met drie jaar wordt verlengd. De hoofdzetel van de organisatie zat eerst in Beiroet, werd in 1978 op grond van de onlusten in Libanon naar Wenen en in 1996 naar Gaza verplaatst.

Hoewel de UNRWA slechts een tijdelijke instantie is en op ieder moment zou kunnen opgaan in de UNHCR, blijft de UNRWA bestaan. Waarom? Wat onderscheidt de Palestijnse vluchtelingen van alle andere vluchtelingen in deze wereld? Waarom is deze vluchteling anders dan alle andere vluchtelingen?

Het antwoord is te vinden in het zelfbegrip van de beide vluchtelingeninstanties. Terwijl het de taak van de UNHCR is om weer burgers van vluchtelingen te maken, houdt de UNRWA de Palestijnen in hun vluchtelingenstatus door speciale criteria aan te leggen:

 Terwijl vluchtelingen van de UNHCR hun vluchtelingenstatus verliezen op het moment dat zij burgers van een door de VN erkend land worden, behouden de Palestijnse UNRWA-vluchtelingen zelfs in dit geval hun vluchtelingenstatus.

Terwijl bij de UNHCR de vluchtelingenstatus niet kan worden overgeërfd van generatie op generatie, kunnen Palestijnse vluchtelingen volgens UNRWA vluchtelingen ter wereld brengen.

Terwijl de UNHCR een inburgering van de vluchtelingen in hun gastland stimuleert en ondersteunt, vermijdt de UNRWA de inburgering van Palestijnse vluchtelingen in hun gastland.

Bovendien krijgt de UNRWA driemaal zoveel financiële steun van de VN dan de UNHCR en bezit dertig keer zoveel medewerkers.

Terwijl de UNHCR in de 20^e eeuw dus draaglijke oplossingen voor meer dan 10 miljoen vluchtelingen heeft gevonden, kon de UNRWA tot nu toe geen enkele Palestijnse vluchteling aan een staatsburgerschap helpen. In principe is er tot nu slechts één constructie, die ervoor zorgt dat Palestijnen mensen met  burgerrechten worden: Israël!

Israël is het enige land in het Nabije Oosten dat de mensenrechten van de Palestijnen garandeert

Tot nu toe zijn er 1,25 miljoen Arabische Israëli´s. Wat is er echter van de 500.000 Arabieren geworden, die Israël hebben verlaten? Ze leven in de buurlanden van Israël onder erbarmelijke omstandigheden. Niet zelden krijgen ze geen onderwijs en geneeskundige verzorging, ze mogen geen huizen bouwen en geen werk aannemen. Bovendien is het voor hen in alle landen, behalve Jordanië, verboden om het staatsburgerschap te verkrijgen.

Onder deze onmenselijke omstandigheden zijn van 500.000 vluchtelingen meer dan 4,7 miljoen eeuwige vluchtelingen geworden. 4,7 miljoen mensen, die met medewerking van de VN iedere hoop op een betere toekomst als vrije burgers ontzegd wordt. 4,7 eeuwige vluchtelingen, die niet het geluk hebben tot de 1,25 miljoen Palestijnen te behoren, die in een land leven dat met de wens naar vrijheid is verbonden: Israël!

Op Israël na schijnt niemand het welzijn van de Palestijnen echt te interesseren. Waarom? Welk belang kunnen de Arabische landen erbij hebben om de Palestijnen tot eeuwige vluchtelingen te verdoemen? De president van Egypte heeft al op 1 september 1960 een antwoord gegeven: “Als de vluchtelingen naar Israël terugkeren, zal Israël ophouden te bestaan.”

Laten we ons eens voorstellen, dat de 850.000 joodse vluchtelingen hetzelfde recht zouden hebben gehad als niet weinigen dit als vanzelfsprekend aan de Arabische vluchtelingen toekennen: Nu nog zouden de VN zich sterk moeten maken voor een terugkeer van de Joden naar Egypte, Libië, Syrië, Jemen en al die andere Arabische landen en dat niet alleen, de Arabische landen zouden er zelfs toe verplicht moeten worden, met ontelbare resoluties, om land aan Joden af te staan, omdat zij immers de voormalige geboortestreek van deze joden bezet houden. Het zou daarom de taak van de VN moeten zijn om te werken aan het scheppen van onafhankelijke Israël-stroken in alle Arabische landen, opdat de Arabische regimes de bezette joodse gebieden ontruimen.

Wie deze eis te radicaal vindt, moet toegeven, dat hij net zo radicaal is als het om Palestijnse vluchtelingen gaat. Het voortdurende gepraat over Palestijnse vluchtelingen is niets anders dan pure eenzijdigheid, die echter helaas mainstream is geworden.

Slechts één groep heeft baat bij de eeuwige Palestijnse vluchteling: De vijanden van Israël

Ralph Galloway, een voormalige voorzitter van de UNRWA, heeft in augustus 1958 zelf beweerd: “De Arabische landen willen het vluchtelingenprobleem niet oplossen. Ze willen een open wond houden, als een affront tegen de VN en als een wapen tegen Israël. Het interesseert de Arabische leiders geen moer of de vluchtelingen leven of sterven.”

De Arabische leiders en niet weinig Midden-Oostendeskundigen interesseren het welzijn van de Palestijnen niet. Israël wel! Wat Israël tot nu toe aan de Palestijnen heeft aangeboden, heeft nog geen enkel Arabisch land ooit aan de Palestijnen aangeboden. De meeste burgers van Israël weten gewoon uit eigen ervaring hoe gevaarlijk het is als de omgeving je tot eeuwige vluchteling bestempelt.

Bron:

http://tapferimnirgendwo.wordpress.com/2012/01/08/der-ewige-fluchtling/

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron (www.ejbron.wordpress.com)