Fjordman in een interview

De Noorse blogger Fjordman is vooral bekend als islamcriticus. Inderdaad heeft hij zich in een hele serie briljante essays beziggehouden met het gewelddadige en totalitaire karakter van de islamitische religie. Inmiddels gaat hij echter veel verder dan deze beschrijving van de vijand. Dat laat ook een interview met hem zien, dat is verschenen in het Duitse weekblad “Junge Freiheit”.

Als islamkritiek alles zou zijn wat Fjordman te melden zou hebben, zou dat niet echt origineel zijn: daarvoor zijn de negatieve kanten van de islam te duidelijk en de problemen te dringend, die nu al ontstaan uit zijn aanwezigheid in Europa, om ze te kunnen negeren, tenzij vanuit ideologische verblinding.

Fjordman stelt de in dit verband rijzende vraag hoe het kan, dat deze ideologische verblinding zulke grote delen van de Europese publieke opinie zo vast in zijn greep heeft. Door naar de verantwoordelijken te vragen, zet hij de beslissende stap over de gewone islamkritiek heen. Nog slechts drie van tien van zijn in “Europa verdedigen”, voor het eerst in het Duits in boekvorm verschenen essays houden zich nog bezig met de islam. Steeds meer komen cultuur- en globalismekritiek in het middelpunt te staan. Dat de islam een Jihadsysteem is, dat zich uitbreidt wanneer men het daarvoor de gelegenheid geeft, is onder kritische waarnemers consensus. Waarom de islam deze gelegenheid krijgt: daar verschilt men van mening over.

Er bestaan nog steeds mensen, die geloven, dat de heersende elites, die de deuren openen voor de islamitische invasie, dit slechts op grond van een vergissing zouden doen; velen geloven ook, dat men politiek links van zijn islamofiele koers kan afbrengen door deze linksen uit te leggen, dat de islam – van het antisemitisme tot aan de geweldscultus – alles belichaamt wat deze linksen in iedere andere samenhang zondermeer “fascistisch” zouden noemen. Er zijn, kort gezegd, mensen, die de islam bekritiseren, maar de vorderingen makende islamisering niet kunnen bestrijden, omdat ze zich geen adequate voorstelling maken van diens oorzaak. Islamkritiek blijft tandeloos als deze niet de dodelijke zwakke punten van een cultuur benoemt, die zich ondanks haar superioriteit op bijna alle relevante terreinen – economie, wetenschap, technologie, militair – steeds willozer openstelt voor vernietiging van buitenaf. En vooral: laat openstellen.

Fjordman heeft dit kort en bondig samengevat:

Moslims en andere buitenstaanders ondermijnen weliswaar de westerse samenlevingen, intussen is het in werkelijkheid onwaarschijnlijk, dat zij daartoe in staat zouden zijn als zij daarvoor niet gebruik zouden kunnen maken van het interne verval en de neergang van het Westen. Vaak ben ik bang, dat wij in de westerse wereld in een soort ideologische oorlog tussen westerse en laten we zeggen “postwesterse” mensen gevangen zitten. (…) Dat wil zeggen, tussen diegenen, die nog een emotionele en praktische loyaliteit tegenover traditionele Europese culturen en naties bezitten, en diegenen, die de Europese naties willen liquideren door open grenzen en massa-immigratie te eisen en te bevorderen. Strikt genomen is de islam inderdaad een tweederangs speler in dit spel – maar desondanks een hele gevaarlijke. De voorvechters van het culturele marxisme respectievelijk het marxisme in al zijn vormen hebben bijgedragen aan de neergang van het Westen, daarnaast zijn hier echter ook andere krachten aan het werk.

Bijvoorbeeld een neoliberaal grenzen opheffend kapitalisme naast de dit propagerende en doordrukkende elites, überhaupt die klasse van internationaal met elkaar verbonden beleidsbepalers uit politiek, economie, wetenschap en de media. Velen van hen handelen voor, de meesten achter de coulissen. Naar de plaats van het jaarlijkse Wereldeconomieforum zou men hen de “Davos-cultuur” kunnen noemen. Men herkent ze aan hun jargon, net zoals men de Hallstaat-cultuur aan haar fibulavormen herkent. De Davos-cultuur wordt door een ideologisch paradigma, waarin niet is voorzien in menselijke groepen, als groep, beter gezegd: als klasse bijeengehouden.

Na 1989 was het voor deze klasse niet moeilijk om ook marxisten op te nemen en hun destructieve elan te gebruiken voor de vernietiging van niet marktconforme structuren. Politiek links is tegenwoordig bijna de speerpunt van die globaal heersende klasse. Het zeldzaam geworden teruggrijpen op retoriek van de klassenstrijd heeft niet eens meer de charme van koddige folklore: het is alleen nog maar leugenachtig. Daarmee is dit linkse teruggrijpen de tegenhanger van die sentimentele frasen van “conservatieve” politici, die in hun toespraken tot nu toe (ook steeds zeldzamer) een “thuis” bezweren, aan de vernietiging waarvan ze zelf uit alle macht deelnemen.

Omdat Fjordman het centrale conflict als een tussen westerse, in de zin van mensen van het Avondland enerzijds, en “postwesterse” mensen anderzijds beschrijft, spreekt hij een bijzonder diepe dimensie aan:

Het gaat niet gewoon om de strijd tussen verschillende maatschappelijke opvattingen en ook niet alleen om een klassenstrijd van boven. Hoe juist allebei ook is: In principe gaat het om de afschaffing van een mensentype en diens vervanging door een ander. De instemming met het ene of het andere mensentype is het criterium volgens welke vriend en vijand dienen te worden onderscheiden.

Ideologieën, die zichzelf emancipatorisch noemen, zijn per definitie zulke, die bindingen willen losmaken, omdat zij hierin niets anders kunnen zien dan boeien. Het is niet slechts een woordspel, maar belicht de aard van dit verband, dat de uit zijn bindingen “losgemaakte” mens tegelijkertijd de “losse” mens is. Het gezamenlijke vluchtpunt van liberalistische en marxistische ideologieën van alle schakeringen is dientengevolge de goddeloze, de kinderloze, de historieloze, de vaderlandsloze, de plaatsloze mens, die tegelijkertijd en gewoon daarom de manipuleerbare en beheersbare mens is.

Het ligt in de aard van de zaak, dat deze postwesterse mens een overgangsverschijning is. De transcendentloze mens, die alle eigenschappen is kwijtgeraakt waarmee zijn voorouders in staat waren een grote cultuur op te bouwen, wordt samen met de door hem opgegeven cultuur verdrongen en verdwijnt uit de historie.

Aan dit proces is niets “natuurlijks” en het gaat niet vanzelf. Het is het resultaat van beslissingen, die door benoembare verantwoordelijken werden genomen en het is letterlijk uniek. De historische parallellen, waarnaar men onwillekeurig grijpt om dit proces te beschrijven – bijvoorbeeld de ondergang van Rome – onderscheiden zich ongeacht alle overeenkomsten van datgene, wat we nu meemaken op één beslissend punt:

Nooit en nergens was de ondergang van een cultuur het resultaat van een hierop doelende politiek van haar eigen elites, nooit en nergens het resultaat van een monsterlijk verraad. Het is de verdienste van Fjordman om dit verraad te beschrijven en ettelijke van de verantwoordelijke krachten bij de naam te noemen.

Bron:

http://www.sezession.de/29815/fjordman-im-interview.html

Auteur: Manfred Kleine-Hartlage

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron (www.ejbron.wordpress.com)

Voorts is de vertaler van mening dat een Populistische Omroep goed voor Nederland zou zijn: word lid van PopNed.nl (Populistische Omroep Nederland). Als u dat doet o.v.v. E.J. Bron, is dat in 2012 gratis.