Liesbeth Spies hoort in een concentratiekamp

(Door: Martien Pennings)

Nee, ik bedoel geen vernietigingskamp. Auschwitz vind ik heel erg Anne Frank en dermate bah dat ik er wel eens van gehuild heb. Mijn concentratiekampen hebben een humaan regime. Want niet alleen zijn er eenpersoonskamertjes met een televisie waarop elke avond dit soort MEMRI-docu’s te zien zijn, maar er zijn ook dagelijks lange wandelingen in de buitenlucht en een persoonlijk badkamertje. Liesbeth Spies krijgt voorts gelijk gestemd gezelschap, omdat ik na de revolutie de hele CDA-top en vooral Ab Klink in datzelfde kamp ga opsluiten. De kampbewakers hebben allemaal een broodnodige opleiding gehad in de psychiatrische hulpverlening. En “Marked for Death” van Geert Wilders ligt verplicht op het nachtkastje en kan desgewenst in die  – pakweg – vijf jaar detentie nagenoeg van buiten geleerd worden.

Een van de aangrijpingspunten in de behandeling van Spies, behalve een paar kilootjes innig genotsvet kwijtraken, zal dat stemmetje van haar zijn, dat zegt:

“Och-och-och! Stout massamoordenaartje toch! Wat ben jij veel liefde tekort gekomen!”

Spies heeft een moederhart van kosmische afmetingen, waarin ook het ultieme symbool van racisme, slavernij en dehumanisering – de boerqaab – op begrip kan rekenen. Liesbeth Spies is in het ingedijkt-hysterisch, wat Ruth Peetoom is in het overstromend-klaarkomend. Maar in beide gristenvrouwen is cultuur-relativisme tot een vorm van extatische geilheid geworden. En in die orgastische liefdessublimering worden alle geweldige neukmannen vergeven, óók de nazi’s met de langste traditie: de Mohammedisten. Voor Liesbeth Spies en Ruth Peetoom, als de vagina eenmaal een bepaalde graad van natheid heeft bereikt, is het geen punt meer als mannen een cultuur vertegenwoordigen waarin gedurende 1400 jaar misschien wel 50 miljoen vrouwen – alleen al intern, in de eigen “gemeenschap”  – zijn vermoord.

Ja, de hoofddoek en de boerqaab zijn absoluut een symbool van “een bepaald staatkundig streven”, namelijk van een nazisme  avant, pendant et après la lettre. Maar zolang het artikel dat terroristische waanzin beschermt zolang het maar “religie” heet niet uit onze grondwet is verdwenen, kunnen de islam en zijn kledingsymbolen niet aangepakt worden.

Dus blijft het zo dat ik elke dag in mijn buurt, behalve met de Himmler-kapsels van de allochtone jeugd, word geconfronteerd  met  50-miljoen-miljard hoofddoeken. Had ik al gezegd dat, ondanks de intenties van de draagsters, een hoofddoek voor mij een objectief nazisymbool is en de boerqaab de tiende macht ervan? Ik ben altijd heel vriendelijk  tegen de moslimmeisjes achter de kassa van Albert Heijn, maar in feite wordt mij elke keer als ik een hoofddoek zie toegeroepen: “Hallo, hallo, islam is hier! Islam is hier! Islam is hier!”

Stel dat ik dat nou eens letterlijk zou gaan terúg roepen tegen elke hoofddoek die ik tegenkom. En dat ik dat elke keer zou reciteren als ik bij de kassa van Albert Heijn bij een hoofddoekje moet afrekenen. “Islam is hier! Wat een plezier! Islam is hier!”

Dan is de enige vraag of ik eerder door Marokkaanse Himmler-kapseltjes het ziekenhuis word in geholpen of door de politie word opgepakt.

Ik heb trouwens al jaren aan mijn kamerwand een klein Israël-T-shirt hangen. Om mij eraan te herinner dat ik dat T-shirt ooit aan mijn nichtje van toen 12 jaar cadeau wilde doen. Maar vervolgens moest bedenken dat je zoiets in Nederland niet meer kunt dragen zonder zeer wezenlijk gevaar te lopen.

Denk daar maar eens over na, daar bij het CDA.

Mene tekel!
_________________

Door:

Martien Pennings (voor www.ejbron.wordpress.com)