Mannheimers “Islamkritische Manifest”

Heeft de pers tot nu toe de islamkritiek in het gunstigste geval doodgezwegen, in het ergste geval belachelijk gemaakt, dan is uiterlijk door Breiviks waanzinsdaad het bestaan van een steeds sterker wordende islamkritische scène in Duitsland en de rest van de (nog) vrije wereld niet meer te ontkennen.

Breiviks massamoord leverde de media (waarvoor ik hierna samen met de islamondersteunende politieke partijen, delen van de kerk en de zogenaamde “intelligentsia” het begrip “politieke establishment” zal gebruiken) niet bijvoorbeeld een belangrijke reden om zich bezig te houden met de feitelijk plaatsvindende islamisering van Europa (waarop Breivik zich beriep), maar het begin voor een grootscheeps opgezette, georkestreerde belasteringcampagne tegen de islamkritiek in het algemeen en tegen personen uit deze islamkritiek in het bijzonder.

Het doel van de campagne is om de “kopstukken” uit de islamkritische beweging persoonlijk aan te vallen, hen politiek en moreel in diskrediet te brengen door hen als idioten met een “onbehouwen” wereldbeeld m.b.t. de islam voor te stellen. Een wereldbeeld, dat erin culmineert dat zij de samenzweringstheorie van een “zogenaamde en door het politieke establishment krachtig bevorderde islamisering” aanhangen.

Het politieke establishment, mediaal aangevoerd door de Stern, de Süddeutsche Zeitung, Der Spiegel, de Franfurter Allgemeine Zeitung (FAZ), maar ook door de tv-zenders ARD, ZDF & Co – met in hun kielzog bijna alle dagbladen – heeft met deze doelbewuste belasteringcampagne de bedoeling om de islamkritische beweging volledig te verstikken door iedere islamkritiek te criminaliseren en te demoniseren.

Daarmee voldoet het politieke establishment nu al aan een van de wezenlijke kenmerken van de sharia: in alle islamitische landen is kritiek op de islam en zijn wrede profeet Mohammed onder bedreiging met de strengste straffen (zweepslagen, stenigingen, ophangingen, verbanning, opname in psychiatrische klinieken enz.) sinds het begin van de islam verboden. En net zoals in Duitsland proberen islamitische functionarissen ook in alle andere niet-islamitische landen, waarin zich al een behoorlijk aantal moslims bevinden, ja, onlangs zelfs in de VN, islamkritiek als “racisme” te criminaliseren en daarmee de sharia te implanteren.

Vrijheid van meningstuiting en het recht op kritiek zijn echter de hoogste waarden van een vrije samenleving en elementaire bestanddelen van de mensenrechtenverklaring van de VN en van de grondwetten in de vrije wereld. Wie voor zichzelf aanspraak maakt op het recht om het Christendom en/of het Jodendom te bekritiseren, kan niet tegelijkertijd een kriekverbod op de islam eisen.

Dit vindt echter al lange tijd plaats: In zijn kritiek op het Westen, op westerse geloofssystemen (Christendom, Jodendom, “dominante cultuur”-discussies), in zijn algemene veroordeling van de VS en Israël is het politieke establishment bijna grenzen- en taboeloos. Tegelijkertijd is het niet in staat om de islam als oorzaak van het wereldwijde terrorisme (met inmiddels meer dan 18.000 terreurdaden en meer dan 1 miljoen slachtoffers sinds 9/11) ook maar in beginsel te benoemen.

Ook is het politieke establishment niet van plan noch in staat om zich gedecideerd en wetenschappelijk kritisch met de islam en zijn profeet Mohammed bezig te houden. Het zou dan automatisch op dezelfde resultaten stuiten als islamcritici altijd al: namelijk, dat het bij de islam minder om een religie dan om een pseudoreligieus totalitarisme gaat, die aan zijn aanhangers op meer dan tweeduizend (2000) plaatsen in de koran en de Hadith (de overlevering van Mohammeds uitspraken en daden) de licentie tot strijd, tot moord, ja, zelfs tot de “uitroeiing” van alle “ongelovigen” geeft.

Deze oproep heeft geleid tot de langst aanhoudende oorlog in de geschiedenis van de mensheid: de nu al 1400-jarige eeuwige Jihad  tegen de “ongelovigen” van deze wereld. In de 1400 jaar van deze meestal bloedige en wreed uitgevoerde uitbreiding heeft deze moorddadige religie meer mensen vermoord dan vermoedelijk alle oorlogen in de wereldgeschiedenis samen (inclusief de 55 miljoen van de Tweede Wereldoorlog en de meer dan 150 miljoen van het communisme). Alleen al in India werden door de islam meer dan 80 miljoen hindoes afgeslacht en werd het boeddhisme bijna uitgeroeid.

Het politieke establishment zwijgt deze feiten echter dood. Erger nog: het verbreidt nog steeds het sprookje van de vreedzame islam (die nergens bestond en bestaat). Specifiek haalt het als historisch bewijs voor dit thema steeds opnieuw de Córdoba-islam aan.

Tijdens die heerschappij van de Moren over grote delen van Spanje en Portugal zou het daar bol gestaan hebben van vreugde, tolerantie en culturele bloei. Dat dit sprookje ook door belangrijke kerkvertegenwoordigers vertegenwoordigd wordt, werpt een licht op datgene wat ik “het collectieve falen van de Europese intelligentsia” met betrekking tot de islam noem. Want zulke foutieve berichten over de ware omstandigheden onder islamitische heerschappij leid(d)en tot een volledig verdraaide publieke waarneming van deze “religie”, die meer te maken heeft met een bloedcultus dan met een religie in de klassieke zin van het woord.

Het politieke establishment bericht bijvoorbeeld niet over de honderdduizenden vermoorde christenen en Joden, over de massale gedwongen islamiseringen, over een onbarmhartig harde dhimmibeslasting, waardoor vele niet-moslims wanhopig Spanje voorgoed verlieten of zich tot de islam bekeerden, omdat zij economisch geen andere keuze hadden.

Ze berichten ook niet over de schedelminaretten op Spaans grondgebied: gebouwd van de hoofden van vermoorde christenen en Joden. Ze berichten er ook niet over, dat de Moorse moslims complete dorpsgemeenschappen levend aan het kruis nagelden (zoals dit nu nog in Soedan gebeurt), omdat de bewoners of de belasting niet meer konden betalen of omdat een moslim zich door een “ongelovige” beledigd voelde.

Ze verzwijgen, dat “ongelovigen” in de “vreedzame Córdoba-islam” aan de andere kant van de straat moesten gaan lopen als ze een moslim tegenkwamen en dat zij hun blikken naar de grond moesten richten, wilden ze niet door deze onthoofd worden (als hij dat zou willen). En ze verzwijgen, dat niet de nazi´s, maar de moslims in Spanje de eersten waren die de Jodenster uitvonden: de moslims dwongen de Joden van Spanje om zich door middel van een opvallend stuk stof als zodanig herkenbaar te maken.

De islam is de enige grote religie, die het vermoorden van niet-moslims beloont met het allerhoogste wat een religie te bieden heeft: Wie voor Allah en Mohammed critici van de islam, afvalligen of niet-moslims in een Jihad vermoordt, krijgt de status van martelaar, intocht in het paradijs en de eeuwige vreugde aan de zijde van 72 maagden, die de moordenaar dag en nacht ter beschikking staan.

Wat betreft de islamisering van Europa, betwisten de media ook deze feiten. Waren er in 1945 nog in totaal 600.000 moslims in Europa (de meeste in de ooit door de islam veroverde Zuid-Europese landen), nu leven er al meer dan 50 miljoen in de landen van ons continent. Per jaar immigreren er ongeveer 1 miljoen (vermoedelijk zijn het er veel meer) moslims in Europa. 90% van de totale immigratie in Europa sinds 1990 is islamitisch. Moslims zijn in alle Europese landen een gevaar geworden: Ze vormen “parallelsamenlevingen” (die in werkelijkheid antisamenlevingen zijn, met het doel om strategische enclaves voor de eindstrijd van de islamisering van Europa te vormen).

In honderden Europese steden bestaan inmiddels No-Go-Areas: zones, waarin nauwelijks een autochtoon durft te komen, vaak zelfs niet eens de politie en de brandweer zonder extra beveiliging. In Noord-Europa heerst al jarenlang een historisch unieke en door de media zoveel mogelijk doodgezwegen verkrachtingsgolf: nog nooit tevoren in hun geschiedenis werden er zoveel (massa)verkrachtingen in de landen Zweden, Denemarken en Noorwegen geregistreerd als in de afgelopen decennia, en wel proportioneel tot op de dag van vandaag stijgend met de toename van de islamitische immigranten. Alleen al in de Noorse hoofdstad Oslo werd in het jaar 2009 100% van alle verkrachtingen door islamitische immigranten gepleegd.

De verkrachting van “ongelovigen” wordt sinds het begin van de islam gepraktiseerd en tot recht voor moslims in de koran en de Hadith verkoren. Mohammed zelf gaf aan zijn soldaten de vrouwen van “ongelovigen” als buit, nadat hun mannen vermoord of als slaven verkocht waren. In alle islamitische, en al lang ook in alle westerse, landen prediken imams de verkrachtings-Jihad: vrouwen, die zich niet volgens de islamitische regels bedekken, mogen verkracht worden, omdat ze hun aantrekkelijkheden immers alleen maar voor dit doel zouden laten zien (daarvan hebben we talloze bewijzen).

Om het feit van de op dit moment plaatsvindende islamisering van Europa af te doen als samenzweringstheorie, is de eigenlijke samenzweringstheorie. Deze is vergelijkbaar met de kritiek op de toenmalige nationaalsocialistische rassenwaan: De door de nazi´s gelijkgeschakelde pers deed ook iedere kritiek af als anti-Duitse samenzweringstheorie. Desondanks hadden de toenmalige critici, zoals we nu heel zeker weten, gelijk.

Wij islamcritici bevinden ons, hoewel (nog) in een democratische rechtsstaat levend, tegenwoordig in dezelfde situatie als destijds de critici van Hitler. We worden door het politieke establishment verduiveld, gecriminaliseerd en genadeloos aan de mediaschandpaal genageld. Ze tonen bewerkte, lelijke foto´s van ons, die veel mensen doen geloven dat we neonazi´s of pedofielen zouden zijn. Ze stellen alles in het werk om ons niet ongeloofwaardig over te laten komen en ons als verdwaalden, ja verdwaalden zoals Breivik te bestempelen.

In werkelijkheid maken we op dit moment de derde inquisitie van onze historie mee. Terwijl in de kerkelijke inquisitie onder geen beding getornd mocht worden aan de kerkelijke dogma´s (zonder het gevaar te lopen levend verbrand te worden), mocht in de nationaalsocialistische en later in de SED-dictatuur niet aan de mensenvijandige principes van het nationaalsocialisme respectievelijk communisme worden getornd.

Tegenwoordig bevinden we ons in het midden van de derde inquisitie, die men de dictatuur van de politieke correctheid kan noemen. Onder de dekmantel van een zogenaamde strijd tegen de discriminatie van minderheden, van politieke of religieuze overtuigingen of van individuele geslachtskenmerken, heeft zich een intussen globale (tot westerse landen beperkte) beweging gevormd, die weliswaar kritiek op het eigen systeem als politiek correct, maar terechte kritiek op vreemde culturen en systemen (zoals de islam) als politiek niet correct definieert.

Aan deze politiek correcte linkse zelfcensuur van de rede hebben zich bijna alle westerse media en politieke partijen onderworpen. Wie het principe van de politieke correctheid overtreedt, wordt als neo-racist, islamhater, rechtse en dergelijke gestigmatiseerd en moet vrezen voor zijn beroepsmatige existentie als hij bijvoorbeeld publicist of professor aan een universiteit is.

Wij islamcritici zijn de meest wetenschappelijk ontwikkelde academici. Wij zijn noch racistisch, noch rechts, noch extremistisch. Velen zijn afkomstig uit een links milieu en hebben zich met het oog op het falen van de linksen van dit milieu afgekeerd. We komen uit het midden van de samenleving, door de media onlangs en minachtend als “nieuwe rechtsen” gediscrimineerd. Er bevinden zich mensen met allerlei huidskleuren, allerlei rassen en allerlei religieuze geloofsbekentenissen onder ons: er zin atheïsten, agnostici, Christenen, Joden, Hindoes, Boeddhisten en zelfs moslims, die allemaal werken aan de informatie over het gevaar van de islam.

We weten duizendmaal meer van het thema islam dan het grote merendeel van onze critici, van wie slechts enkelen de koran en zo goed als niemand de Hadith hebben gelezen. Velen van ons hebben als voormalige moslims of, omdat ze tientallen jaren in islamitische landen geleefd hadden, persoonlijke ervaringen opgedaan met de reële islam en weten daarom veel meer over deze religie van de haat en van de vernietiging van “ongelovigen” dan de meeste van onze critici.

Desondanks worden wij door hen zwartgemaakt als “haatpredikers”, hoewel we slechts schrijven over de haat, die moslims door de koran en de Hadith wordt geleerd. Wij zijn slechts de boodschappers van slecht nieuws en worden desondanks net als in het oude China plaatsvervangend voor het slechte nieuws (mediaal) terechtgesteld.

We informeren over:

• De enorme vrouwendiscriminatie van de sekse-apartheidsreligie islam
• De islamitisch veroorzaakte eermoorden en miljoenen genitale verminkingen van jonge meisjes en vrouwen
• Stenigingen, hand afhakken en andere lichamelijke straffen, die de islam destijds zowel als nu nog steeds praktiseert en zich daarbij beroept op zijn heilige geschriften
• De opdracht tot vernietiging van alle “ongelovigen” als voorwaarde, dat er eeuwige vrede op aarde komt
• Het verbod de islam te verlaten (daarop staat de doodstraf!)
• Het verbod de islam te bekritiseren (daarop staat de doodstraf!)
• Mohammed, die zijn critici liet vermoorden
• Mohammed, die seks met kleine kinderen had (dit wordt vanwege Mohammeds voorbeeldfunctie ook nu nog expliciet door de islam toegestaan)
• De trucs van de moslims hun vijanden te misleiden en te bedriegen (Taqiyya)
• Het principe van de abrogatie van vreedzame Mekkaanse soera´s door de onvreedzame, moorddadige Medinese soera´s (daarvan hebben de meeste journalisten nog steeds nooit gehoord en ze verbreiden de onzin, dat de islam toch een vreedzame religie zou zijn door naar het vers “Er heerst geen dwang in het geloof” te verwijzen
• De onvoorwaardelijke wereldheerschappijaanspraak van de islam, wat hem naast het nationaalsocialisme en het communisme duidelijk als een totalitair systeem bewijst

Bovendien informeren wij islamcritici met valide, niet te ontkennen feiten. Wanneer onze feiten, zoals onze critici insinueren, fout waren, dan zouden we al lang door een vloed aan islamitische aanklachten overstroomd zijn en zouden we collectief vanwege volksophitsing in de gevangenis zitten.

We wijzen erop, dat onze critici zich tot nu toe nog op geen enkel punt inhoudelijk m.b.t. onze islamkritiek hebben geuit, om er maar over te zwijgen dat ze onze kritiek konden weerleggen. Bij gebrek aan betere argumenten grijpen ze daarom terug op de beproefde tactiek van de persoonlijke belasteringen. Wij critici vragen ons af of zij in de jaren-30 en het begin van de jaren-40 de toenmalige critici van de nationaalsocialistische rassentheorie ook als nazihaters zwartgemaakt zouden hebben. Ik persoonlijk denk, dat ze dat gedaan zouden hebben.

Ik verwijt het politieke establishment niets minder dan collectief falen met het oog op de grootste historische bedreiging van Europa. Ik verwijt hem, dat hij met zijn appeasement en zijn dodelijke “tolerantie” tegenover het door en door antitolerante systeem islam niets van de geschiedenis geleerd heeft en door zijn inzet voor de islam de ergste vijand van een vrij Europa blijkt te zijn, waarbij het ironisch genoeg denkt diens redder te zijn. Ik verwijt het verder, dat het nu al zo handelt alsof het al in dienst van de islam zou zijn.

In het besef rondom deze gevaren ben ik begin april van dit jaar gestart met mijn oproep tot algemeen verzet tegen het establishment. Deze oproep richt zich niet, zoals verkeerd wordt voorgesteld, tegen ons land. Integendeel. Hij richt zich op de redding van onze liberaal-democratische fundamentele orde (een begrip, dat bij de linksen al lang als een synoniem van het kwaad op zich wordt toegepast). Hij richt zich op de redding van onze grondwet, de beste, die Duitsland ooit had in zijn historie. En – een typisch Duitse zaak – hij beroept zich op een in de grondwet vastgelegd fundamenteel recht tot verzet, uitgedrukt in Artikel 20 alinea 4 van onze grondwet voor het geval er krachten zouden werken aan de demontage van onze grondwet. Mijn oproep noemt ook het recht op het grijpen naar gewelddadige maatregelen als ultima ratio (en niet, zoals door mijn vijanden foutief voorgesteld als prima ratio). Alleen zo kan alinea 4 ( van Artikel 20 van de grondwet) geïnterpreteerd worden, waarin letterlijk staat:

“Tegen een ieder, die van plan is om dit recht uit de weg te ruimen, hebben alle Duitsers het recht tot verzet, wanneer andere middelen niet meer mogelijk zijn.”

Want verzet ter redding van de liberale fundamentele orde kan door de vaders van de grondwet verstandig gesproken niet dan beperkt worden wanneer – om de grondwettelijke eis tot verzet tegen de vijanden van die fundamentele orde door te drukken – gewelddadige maatregelen nodig zouden zijn, omdat andere maatregelen niet hielpen. Mochten de vaders van de grondwet dus geweld hebben uitgesloten om het behoud van de liberale fundamentele orde te verdedigen, dan zouden zij dat met de toevoeging “vreedzaam verzet” duidelijk en genmakkelijk hebben kunnen doen. Maar het was voor hen in 1949 duidelijk, dat Hitler zich in 1933 en daarna nooit en te nimmer uit de macht zou hebben laten zetten.

Belangrijke krachten van het politieke establishment werken al lang aan de demontage van onze grondwet. Talrijke rechterlijke vonnissen verbuigen nu al Duits recht en spreken “recht” volgens de richtlijnen van de sharia: Moslims bijvoorbeeld, die hun vrouwen slaan en zich daarbij beroepen op de koran (soera 4, vers 34), krijgen of geen straf of worden veel milder bestraft dan autochtone Duitsers of niet-islamitische immigranten.

Het politieke establishment kan het lukken om sommige van ons islamcritici te vervolgen of achter de tralies te krijgen. Het zal hem echter niet lukken de Duitse en de Europese vrijheidswil, die zich overal en sterker begint te roeren, te overwinnen. Europa kan, ja, mag zich niet zonder slag of stoot laten islamiseren. De vrijheidswil van de mensen is onoverwinnelijk. Daar sta ik voor. En daarvoor staan alle vrijheidslievende mensen in Europa en elders.   

Michael Mannheimer

Duitsland, mei 2012

Bron:

http://michael-mannheimer.info/2012/05/31/mannheimers-islamkritisches-manifest/

Auteur: Michael Mannheimer

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron (www.ejbron.wordpress.com)