Als de euro mislukt, mislukt de “elite”

De euro was altijd alleen maar een project van de elite. De gewone burger ontving de euro vanaf het begin met scepsis: Wanneer er een democratisch referendum zou hebben plaatsgevonden, dan zou het nooit tot de invoering van de euro zijn gekomen. Deze zekerheid geldt ook voor talloze andere projecten van de elite, vooral haar project immigratie. Een mislukken van de euro zou daarom direct een politiek domino-effect veroorzaken: De aura van de onfeilbaarheid zou daarmee verdwenen zijn, de projecten van de elite zouden allemaal worden doorgelicht. Met de euro redt de elite noch de banken noch Europa. Zij redt zichzelf.

Als de Bondsrepubliek Duitsland een democratische rechtsstaat geweest zou zijn, dat zich gehouden zou hebben aan het referendumgebod in de grondwet, dan zouden we nu geen euro hebben. We zouden ook zeer zeker geen enkele Turk in het land hebben, geen enkele moskee, geen Salafisten, geen sharia. Geen mens zou ons uitschelden voor “aardappels”. Roemenië en Bulgarije zouden geen lid zijn van de EU, d.w.z. we zouden geen zigeunerbendes in onze steden hebben, die inbreken in onze huizen. Er zouden geen middenscholen zijn, in plaats daarvan echter zelfs op “Hauptschulen” een goede opleiding. Criminelen zouden in de gevangenis komen. Vreedzame burgers zouden, net als vroeger, ´s avonds gewoon weer op straat durven.

Omdat de elite van de Bondsrepubliek de Duitsers vanaf het begin met wantrouwen, deels vijandigheid, tegemoet trad en het grondwetvoorschrift betreffende de uitvoering van referenda met voeten trad, ontbrak het de Bondsrepubliek altijd al aan buitenparlementaire correcties. De Bondsrepubliek was daarom in haar hele geschiedenis een staat, waarin niet het volk, maar een kleine intellectuele elite heerste. Deze samenbundeling van macht in handen van een intellectuele toonaangevende laag werd door het volk ook stilzwijgend geaccepteerd: De dingen gingen immers goed. Het eliteproject “welvaartsstaat” weersprak weliswaar het gezonde mensenverstand, volgens welke alleen hard werken tot welvaart leidt, maar op een bepaalde manier leek het staatsmotto “welvaart voor iedereen” te functioneren. Dat de elite deze welvaartstaat alleen maar op drijfzand had gebouwd, dat de staat heel simpel de kosten voor deze welvaartstaat op de volgende generatie overdroeg, daarvan was de gewone burger zich lange tijd niet bewust. Die daar boven zullen wel weten wat ze doen, het zal heus wel lukken: Dat was de geestelijke basisinstelling in tijden van de Bondsrepubliek. Men verkocht zijn recht op directe politieke deelname tegen de belofte van de elite van “welvaart voor iedereen”.

Omdat alles met geld te maken heeft, zag men daarom ook lange tijd de overduidelijke schade over het hoofd, die de elite met haar andere projecten veroorzaakte. Vooral de spectaculaire teloorgang van het Duitse onderwijs werd grootmoedig over het hoofd gezien. Pas de PISA-schok openbaarde de bittere waarheid dat de zogenaamde “hervormingen” van de elite niets anders hadden veroorzaakt dan de vernietiging van een meer dan 200 jaar succesvolle en in de hele wereld bewonderde onderwijstraditie binnen één enkele generatie. Ook de desastreuze gevolgen van de Oriëntaalse immigratie, het voorbeeldproject van de elite bij uitstek, werden in de waarneming van de burger graag verdrongen: De Turk in de groentewinkel was toch eigenlijk best aardig. Dat de aardige Turk na sluitingstijd in de donkere achterkamertjes van zijn islamvereniging de invoering van de sharia plande, wilde men niet echt weten. En wanneer Turkse jongens herrie schopten in het stadsdeel en mensen lastigvielen, ging men gewoon aan de andere kant van de straat lopen. Op een bepaalde manier zal dat wel goed komen, die zullen zich net als de Polen wel integreren, zei men gisteravond nog in een talkshow op tv, dacht men. Pas na de 11^e september begon men vragen te stellen over het eliteproject immigratie en islam. Pas toen in Parijs en Londen de huizen in brand stonden, begon men er over na te denken wanneer in Hamburg, Keulen en Stuttgart de huizen in brand zouden staan en of dan misschien ook niet het eigen huis in brand zou kunnen staan.

Ook de euro was een van deze eliteprojecten, die men in goed vertrouwen op de deskundigheid van de intellectuele toonaangevende laag weliswaar tandenknarsend, maar toch stilzwijgend over zich heen liet komen. Wanneer een vooraanstaande man zoals meneer de Minister van Financiën beweert dat de euro net zo zeker zou zijn als de D-Mark, dan zal meneer de minister dat toch wel weten. Zo is men argeloos op de euro ingegaan. En verbazend genoeg bestaat dit vertrouwen nu nog: de gewone burger denkt nog steeds dat een land, dat al zijn toekomstige inkomsten aan banken of buurlanden heeft verpand zogenaamd niet bankroet is en dat deze euro daadwerkelijk nog waarde heeft. De euro geniet dit vertrouwen, omdat de elite dit nog steeds gelooft. De burger rent alleen daarom niet naar de bank om het geld van zijn rekening te halen, omdat de elite denkt dat dit geld op de een of andere manier veilig zou zijn. Hoe dan, dat weet hij niet, maar hij vertrouwt deze mensen op televisie.

Dit bijna blinde vertrouwen van de gewone burger is het kapitaal waar de elite op teert. Dit vertrouwenskapitaal zou helemaal verdwijnen als de euro zich ontpopt tot datgene wat hij altijd al was: een zuiver politiek mechanisme voor een politiek doel, maar nooit een bewaarmiddel voor vermogen. Vermoedelijk zou het vertrouwenskapitaal na het mislukken van de euro zelfs definitief verbruikt zijn. Een mislukken van de euro zou immers onverbiddelijk vragen oproepen naar de toestand van de andere eliteprojecten. Zou het aureool van de intellectuele onfeilbaarheid van de mensen op televisie echter plotseling vernietigd worden, dan zou de gewone burger het faillissement van de euro ook in combinatie met de andere kelderlijken van de elite gaan bekijken: het bankroet van hun onderwijssysteem, het bankroet van hun arbeidsmarktpolitiek. Een bankroet van de geldeconomie van de elite bezit daarom het gevaar van een bankroet van een bankroet van de aansprak op leiderschap van de elite in zijn totaliteit en daarmee van het gehele naoorlogse staatsconcept: een bankroet van het stilzwijgende verdrag tussen elite en volk, “welvaart voor iedereen tegen het afzien van directe politieke inspraak”.

Om zo´n bankroet van het politieke systeem te voorkomen, is de enige zin en het enige doel de “euroredding”. Men hoeft een Angela Merkel niet te vertellen dat de euro niet te redden is: dat weet ze. Ze wil de euro ook helemaal niet redden. Merkel wil graag tijd winnen om de politieke ineenstorting te matigen. En precies daarom wordt ze door alle andere vertegenwoordigers van de elite braaf gevolgd in haar “reddingsmaatregelen”: haar coalitiepartners, de zogenaamde oppositie, de pers. Al deze mensen en hun beloftes heeft de gewone burger tegen zijn eigen gezonde mensenverstand tientallen jaren vertrouwd. De euro zou al deze mensen mee de afgrond in sleuren. De miljarden en nog eens miljarden, die de gewone burger nu voor de zogenaamde “euroredding” moet opbrengen, dienen er in werkelijkheid alleen maar voor om het vertrouwenskapitaal van de elite te behouden. Om de eigen val te verhinderen: Daarvoor is deze mensen geen prijs te hoog.

Bron:

http://www.pi-news.net/2012/07/scheitert-der-euro-scheitert-die-elite/#more-263252

Auteur: M. Sattler

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron

(www.ejbron.wordpress.com)