Wie vernietigde werkelijk de Pax Romana?

Emmet Scott: “Mohammed en Karel de Grote opnieuw belicht. De geschiedenis van een controverse.”

In de kustgebieden rond de gehele Middellandse Zee hebben archeologen een laag van de ondergrond blootgelegd, die werd afgezet gedurende een periode van driehonderd jaar, die begint in het midden van de zevende eeuw na Christus. Deze laag, door de geoloog Claudio Vita-Finzi de ‘Younger Fill’ genoemd, heeft betrekking op de ruïnes van alle grote steden. Hij staat als een tijdsmarkering aan het einde van de Griekse en Romeinse beschaving. Gedurende drie eeuwen na het jaar 650 is de archeologie van de streek allesbehalve kaal. Braakliggend land of ernstig primitieve nederzettingen hebben de voorheen grote steden van het Romeinse Rijk en het Nabije Oosten vervangen.

Men zou kunnen vermoeden dat de ‘Younger Fill’ het resultaat is van een nog niet geïdentificeerde, klimatologisch trauma dat het hele Middellandse Zeegebied heeft getroffen. Hetzelfde fenomeen is echter waargenomen in een heel andere waterscheiding: Mesopotamië, het land bevloeid door de Tigris en de Eufraat in wat nu Irak is en ook inclusief de kustgebieden grenzend aan de Perzische Golf. In dezelfde periode – van het midden van de zevende eeuw tot het midden van de tiende – verdwijnt de archeologie zo goed als geheel in heel Europa en het Midden-Oosten. Deze beschavingsonderbreking zou kunnen worden opgevat als het gevolg van de Middeleeuwen in Europa, met uitzondering van het feit dat het ook gebieden omvat van het Midden-Oosten, die nooit deel uitmaakten van het Romeinse Rijk en waar geavanceerde culturen onafhankelijk van Rome en Griekenland een florerend bestaan hadden gekend.

Wat al deze gebieden met elkaar gemeen hebben, is natuurlijk dat ze werden veroverd door de Arabieren tijdens de eerste periode van de islamitische expansie, toen het Nabije Oosten, Noord-Afrika en Iberia werden onderworpen binnen een tijdsbestek van minder dan een eeuw. De islam kwam naar de Middellandse Zee en liet als belangrijkste erfenis de ‘Younger Fill’ achter.

Het idee dat de islam de primaire oorzaak is voor het einde van de klassieke beschaving is gedurende de laatste tachtig jaar uit de gratie, sinds de Belgische historicus Henri Pirenne dit als eerste poneerde in zijn baanbrekende boek Mohammed en Karel de Grote. In de tijd van Pirenne werd algemeen gemeend – en wordt dat nog steeds – dat het einde van de beschaving begon in de vijfde eeuw met de ondergang van Rome en de barbaarse invasies, een volle twee honderd jaar voor de legioenen van Mohammed woedden in de oostelijke en zuidelijke kuststreken van de Middellandse Zee. Volgens de consensus in de wetenschap was de Romeinse beschaving al ten dode opgeschreven tegen de tijd dat de Arabieren op het toneel verschenen en deed de islamitische inval gewoon de laatste overblijfselen in de vergetelheid verdwijnen.

Met behulp van recente archeologische gegevens concludeerde Pirenne dat de klassieke beschaving niet eindigde in de vijfde eeuw, maar in plaats daarvan in de zevende, toen de fragmenten van het latere Romeinse Rijk werden overspoeld door de Arabieren. De islamitische rovers beëindigden elke beschaving waar ze deze ook maar aantroffen en welke vorm deze ook maar had aangenomen.

Deze stelling werd in zijn tijd niet goed ontvangen. Zij werd naar de rand verbannen, waar ze sindsdien is gebleven. In de politiek correcte 21e eeuw, die de grootsheid van de “Gouden Eeuw van de islam in Iberia” prijst, kunnen Pirennes aandelen alleen maar verder dalen. Onze verworden cultuur is niet ontvankelijk voor het idee dat het de islam was, in plaats van de Germaanse barbaren, die de cultuur en beschaving van Rome vernietigde.

Wat er met Pirenne gebeurde in de jaren 1920 en 1930 doet ons er echter aan herinneren dat politiek correcte opvattingen over de islam niet hun oorsprong hebben in de late 20e eeuw. De mythe van al-Andalus werd stevig gevestigd in de 19^e eeuw door Britse en Duitse geleerden, die in de islam de “redders van de klassieke kennis” ontdekten. Rond de tijd van Wereldoorlog I waren deze ideeën stevig verankerd, zodat Pirenne zich met een zware strijd geconfronteerd zag in zijn pogingen om een ​​alternatieve theorie te propageren.

Gelukkig voor zijn moderne bewonderaars is er een schat aan aanvullende archeologische gegevens verzameld in de acht decennia sinds Pirenne voor het eerst zijn analyse publiceerde. Meer recent bewijs bevestigt niet alleen Pirennes beweringen, het toont onomstotelijk aan dat er geen andere verklaring redelijkerwijs kan worden aangevoerd: de islamitische invasies sloopten de agrarische systemen van het Middellandse Zeegebied, vernietigden niet alleen geletterdheid, maar maakten een einde aan de levendige, welvarende en beschaafde opvolgerstaten van het laat-Romeinse Rijk in Noord-Afrika en Iberia.

Door het ​​schrijven van Mohammed en Karel de Grote Revisited: De geschiedenis van een controverse , heeft Emmet Scott het belangrijkste stuk wetenschap van deze jonge eeuw gepubliceerd. ‘The New Engels Review Press’ verdient grote erkenning voor het toegankelijk maken van zijn boek voor het grote publiek.

Dhr. Scott beschrijft in detail de omvang van de vernietiging – veel erger dan de meesten van ons eerder hadden gedacht – door toedoen van de islam aan de klassieke oudheid. In plaats van het redden van de werken van de Oudheid, vernietigde de Islam deze nagenoeg, zoals hij de geavanceerde beschavingen vernietigde die de Oudheid heeft gecreëerd.

De vernietiging was zowel ideologisch als fysiek. Toen de Arabische legers het Nabije Oosten en Noord-Afrika veroverden, vernietigden hun achteloze landbouwpraktijken de bovengrond en dus ook de landbouw waar die rijke economieën van die regio’s op steunden. Door de bestaande infrastructuur te plunderen en toe te staan ​​dat complexe irrigatiesystemen tot ruïnes vervielen, dwongen ze ontberingen en honger op aan wat overbleef van de inheemse bevolking. Vandaar de ‘Younger Fill’: het tastbare bewijs van wat de Arabische cultuur meebracht voor de mediterrane beschaving.

De islam vernietigde ook systematisch de onderliggende ideeën van de klassieke kennis, bracht een corpus van kennis in diskrediet die het niet eens was met de koran en niet de verspreiding van de islam bevorderde. Hele kennisgebieden werden verwezen naar de vuilnisbak, waardoor verder de armoede en achterlijkheid van de islamitische staten werd gegarandeerd die hun klassieke voorgangers hadden vervangen.

Tot slot, de islamitische piraterij en roverijen bracht de zeehandel in het Middellandse Zeegebied nagenoeg tot stilstand. Dit was niet alleen verwoestend voor de economieën van Europa, maar maakte ook een einde aan de export van papyrus uit Egypte naar de rest van de regio. Het gebruik van papyrus was de belangrijkste motor van de wijdverspreide geletterdheid in de Middellandse Zee. Nadat de toevoer was opgedroogd, bleek perkament schaars, duur en onvoldoende als vervanging.  Dankzij de islam, werd het Middellandse Zeegebied veranderd van een rustige, geletterde, beschaafde cultuur in een gewelddadige.

Opmerking: Vervolgens staat er op Gates of Vienna een zeer uitgebreid artikel (Engels) dat dieper ingaat op de inhoud van het boek van Emmet Scott. Interessant is ook waar de schrijver van het artikel mee afsluit. Samengevat: Vanwege de druk die er op bibliotheken en boekhandels wordt uitgeoefend, door CAIR, MCB en andere frontorganisaties van de Moslim Broederschap, zal het misschien moeilijk blijken om het boek daar te vinden. Maar bij Amazon.com is het gewoon te bestellen;

http://www.amazon.com/Mohammed-Charlemagne-Revisited-History-Controversy/dp/0578094185

Bron:

http://gatesofvienna.blogspot.nl/2012/08/who-really-killed-pax-romana.html

Gepost door: Baron Bodissey.

Vertaald uit het Engels door:

Vederso

(voor https://ejbron.wordpress.com/)