Marcel Hulspas ontmenselijkt

Marcel Hulspas

(Door: Martien Pennings)

Het woord “ontmenselijkt” in bovenstaande titel mag als derde persoon tegenwoordige tijd én als voltooid deelwoord worden opgevat. Hulspas, die ooit als vaste antisemiet in dienst van “de Pers” was, is iemand die dehumaniserend werkt, althans op mij. En daardoor ga ik Hulspas weer als een nazislamitisch angehaucht collaboratie-zwijn zien. Want op een gegeven moment word je zo schijtziek van de soort die Hulspas vertegenwoordigt dat je het genus voor jezelf buiten de menselijke orde zet. Dat kan ongemerkt gebeuren en je moet daar alert op zijn, want zelfkennis is een groot goed. Voor je het weet, zit je te dromen van relatief humaan gerunde heropvoedings-concentratie-kampen vol met antropomorfen als Hulspas.

Joost Niemöller had volgens mij last van beginnende Hulspas-dehumanisering toen hij schreef:

“Afgelopen vrijdag schreef Thierry Baudet in NRC Handelsblad een column met als insteek ‘Durf te generaliseren over de islam.’ (Zie hier de column als PDF) Hij vatte de islam in drie handzame regels samen. Zoals u hierboven kan zien, kan het zelfs nog handzamer. ( . . .) Bij de islam volstond het eenmalig opleggen van de regels van Allah, die, zoals u weet, altijd gelijk heeft. En wie het daar niet mee eens is, daarvan gaat de kop eraf.  Maar dit mocht Baudet niet zeggen. Want de islam is namelijk niet oorverdovend en strontvervelend simpel, nee, hij is hartstikke ingewikkeld en interessant! Vandaar dat in De Jaap de professionele PVV hater Marcel Hulspas een hetzerig stuk schreef tegen Baudet waarbij alles weer ingewikkeld en interessanterig gemaakt werd. Want dat is wat intellectuelen doen. Dingen die eenvoudig zijn voorstellen als ingewikkeld om te mijmeren in mist. En de islam vrij baan te geven. En bij De Joop kwam ene Zihni Özdil tot dezelfde conclusie: Mensen, het is hartstikke ingewikkeld en interessant!”

Jaja! Je kan er zomaar kortdoordebochterig van worden, van die Hulspassen en die Özdils. Zelfs op een site als DDS, die Elsevierderige braafheids-aspiraties heeft, kan een columnist van onbesproken gedrag als Niemöller dan lichtjes primitief gaan reageren. Ik vraag me overigens af waaraan ik die totaalban op DDS heb te danken: ik mag niet eens op de site, laat staan commentaar leveren. Terwijl ik toch bekend sta om mijn hoffelijke en geserreerde stijl.

Wie graag kennis wil maken met mijn beleefdheid, zelfbeheersing en humane compassie kan gaan lezen hoe ik mijnheer Özdil geheel serieus heb genomen en hem van zijn waanvoorstellingen inzake de islam heb proberen te genezen. Hij dacht namelijk dat de islam een balpen was. Op dit punt ben ik dus empathischer geweest dan Niemöller, die Özdil afdeed als een non valeurse quantité négligeable.  Ja, dat is de pittige Joost die we óók kennen. Die ooit een stuk schreef waarin hij meldde dat hij mij verdacht van de wens om een psychotische vrouw als Femke Halsema om te brengen. Op de een of andere manier wist Niemöller  ook nog de suggestie te wekken dat ik het prima vond dat Halsema ook  in haar kinderen bedreigd werd. *** Terwijl ik het Femke juist trachtte te sensibileren voor het feit dat je niet luchtigjes moet doen over boerka’s in het Nederlandse straatbeeld, want dat anders voor je het weet vrouwen ook in Dorpsstraat-ons-Dorp als vuilniszakken afgeknald worden.

Waar was ik? Oh ja: bij de humaniteit die ik jongeman Zihni Özdil heb betoond. Dat is in de beste linkse tradities: aan gekleurde medemensjes – van lichtgetint tot zwart – kan je niet dezelfde maatstaven aanleggen als aan superieure witwestersmensen. Dus diezelfde empathische compassie ga ik Hulspas niet aandoen. Ik ga die Hulspas eens even stevig Joost-Niemölleren.  Hulspas is tenslotte gewoon een blanke sterrenkundige en helemaal zelf verantwoordelijk voor wat-ie zegt en doet. Bovendien blijkt de autochtone academicus Hulspas ongeveer hetzelfde soort achterlijk gelul te produceren als de lichtgetinte maatschappijwetenschapper Özdil. Dus voor Hulspas . . . . . zie Özdil.

Op één onderdeel verschilt het wezenloze gezwets van Hulspas van dat van Özdil en dat is op het gebied van de echte wetenschappelijkheid. In dit opzicht is het verschil tussen lichtgetint en blank gelukkig nog niet helemaal uitgewist.

Ik citeer Hulspas:

“Baudet constateert na acht jaar vooral moeheid en onwil om over de islam generaliseerde uitspraken te doen. ‘De’ islam bestaat niet, zegt men nu, ‘Het is niet zinvol te generaliseren.’ Maar daar is Baudet het dus niet mee eens. Want, schrijft hij, ‘generaliseren is een elementaire methode om tot wetenschappelijke kennis te komen. Als het niet mogelijk was om uit waarnemingen algemene conclusies te trekken, dan bestonden er geen medicijnen, dan begrepen we niets van de banen van planeten, dan zou het onredelijk zijn om aan te nemen dat we sterfelijk zijn.’

Oei. Baudet verwart hier generaliseren (het formuleren van uitspraken die geldig zouden zijn voor àlle leden van een groep die een eigenschap gemeen hebben, vrouwen bijvoorbeeld, of homo’s of moslims), met de wetenschappelijke methode van inductie (het proberen te formuleren van causale relaties op basis van een grote verzameling identiek waarnemingen aan hetzelfde systeem). Maar generaliseren heeft dus niks met wetenschap te maken en heeft dus ook nog nooit een natuurwet opgeleverd, laat staan een medicijn of de Kepleriaanse perkenwet.”

Nu ben ik in mijn ouderwetse opleiding tot historicus in het deelvak “theorie van de geschiedenis” doodgegooid met ingewikkelde redeneringen over het verschil tussen de natuurwetenschappelijke aanpak en die van de “menswetenschappen”. Ik ben het allemaal vergeten, maar ik heb wel begrepen dat historisch onderzoek geen nieuwe medicijnen of “de Kepleriaanse perkenwet”  hoeft op te leveren.

Nee, een generalisatie kan best een cultuurdingetje zijn waarop wel eens uitzonderingen mogelijk zijn. Dat hoeft echt geen natuurwet van . . . . eh . . . . Meden en Perzen te zijn. Neem nou die laatste film van Daniel Craig als James Bond: “Skyfall”. Daarin brengt Bond een glaasje whiskey naar de lippen. Maar in het kader van een weddenschap heeft iemand een kleine schorpioen neergezet op de hand die het glas heft. De kunst is nu het glas leeg te drinken zonder dat de schorpioen bijt, de hand weer te laten zakken, de schorpioen af te schudden zodat hij op tafel valt en in één beweging het glas omgekeerd over het beest te stulpen.

Het lukt Bond om de operatie ongeschonden te volbrengen, maar toch is het hele gebeuren gebaseerd op de aanname dat het de aard van schorpioenen is om te steken. Het hele gebeuren draagt de generalisatie (schorpioenen steken) én de falsificatie (soms steken schorpioenen niet) in zich. Maar het is de generalisatie die blijft staan en die opnieuw tot dergelijke weddenschappen aanleiding zal geven. Op dezelfde manier mag je wat mij betreft over moslims generaliseren: ze kunnen heel aardig schijnen, maar je weet nooit of het sudden jihad syndrom niet net zo plotseling de kop opsteekt als de steekneiging in een schorpioen. Het gif is namelijk onveranderlijk en vanaf de geboorte ingebracht met dagelijks nieuwe doses: de leer van de islam.

Ik wil u de peroratie van Hulspias niet onthouden:

“Acht jaar na de moord op Van Gogh, na acht jaar debat, lopen er blijkbaar nog steeds nepintellectuelen rond als Baudet die geen benul hebben van religie en religiegeschiedenis, en oppervlakkige, versleten, rellerige clichés uitventen. Maar waar Baudet last van heeft, is meer dan louter domheid. Hij hunkert tegelijk naar ophef, strijd, gedonder. Hij is gewoon het zoveelste fundamentalistje.”

Nu heb ik kennis genomen zowel van teksten van Baudet als van Hulspas, maar ik denk dat Hulspas intellectueel nog niet tot de enkels van Baudet reikt.  Maar ja . . . . .  wie ben ik? Waarom zou men waarde hechten aan het oordeel van een intellectuele kabouter als ik? Wie zelf tot een afgewogen oordeel wil komen zal zich in 1400 jaar geschiedenis van de islam moeten verdiepen.  Maar ik ga geen literatuur aanbevelen. Want wie ben ik tenslotte? Nou ja: ik prijs me gelukkig geen Hulspas te heten.

____________________________

*** Als u het fijne wilt weten van wat Joost Niemöller me flikte, moet u mijn prachtstuk getiteld  “Twitter-kwetter-tsjilp: paniek in de volière” even aanklikken en daarin zoeken naar de paragraaf  getiteld “Het Domme Verraad van Joost Niemöller en Carel Brendel”. Onderaan dat prachtstuk vindt u links naar nóg drie prachtstukken van mij die eveneens  te maken hebben met mijn poging om 5 stompzinnige grafhoeren van Groen-Linkse snit krachtig te wijzen op . . . . . . . eh . . . . . . . nou ja . . . . . dat ik van de boerka en zijn gevolgen wel eens moet huilen.  De 5 stompzinnige grafhoeren die de boerka verháármloosden, en mij dus wel eens aan het schreien maakten, waren: Femke Halsema, Ineke van Gent, Jolande Sap, Claudia de Breij en Karin Dekker.

Door:

Martien Pennings

(voor www.ejbron.wordpress.com)