De EU in het jaar 2013: economisch bankroet wordt zij tot een politieke dictatuur

Dit zijn de officiële cijfers: de staatsschuld van alle EU-landen samen bedroeg eind 2008 7,8 biljoen euro, eind 2009 8,9 biljoen euro, eind 20010 9,6 biljoen euro en eind 2011 10,3 biljoen euro. Dat komt overeen met een aandeel in het totale BNP van alle EU-landen in het jaar 2008 van 62,5%. In het jaar 2009 van 74,8%, in het jaar 2010 van 80% en in het jaar 2011 van 82,5%. In de 17 landen van de eurozone zien de cijfers er nog erger uit (ter vergelijking: het percentage van de totale staatsschulden aan het BNP bedroeg in Zwitserland eind 2011 52%, nadat het een jaar daarvoor nog 55% had bedragen en in 2012 is het verder gedaald naar 51%).

Wie deze onmetelijke sommen moet terugbetalen en hoe dit moet gebeuren, staat in de sterren. De zogenaamde reddingsparaplu´s (“Griekenlandhulp”, EFSF, ESM, Target-kredieten, opkopen van leningen door de ECB enz.) dien de burgers in de EU-landen wijs te maken dat men het schuldenprobleem door een herverdeling tussen de “rijke” en de “arme” landen binnen de EU zou kunnen oplossen. Als je echter beter kijkt, dan leiden al deze paraplu´s echter niet naar een herverdeling tussen de landen, maar weg van een herverdeling van alle landen en hun belastingbetalers naar een selecte kring van het grootkapitaal.

De hoop dat enkele landen, waaronder vooral Duitsland, dit alles op hun schouders zouden kunnen dragen, is een zuivere illusie. 20% van alle staatsschulden in de EU vallen alleen al toe aan Duitsland, in 2011 waren het 2,1 biljoen euro, die de staat, de deelstaten en de gemeentes aan de een of andere geldgevers schuldig waren. Juist is: het privé geldvermogen in Duitsland is ongeveer tweemaal zo hoog. En als het er om zou gaan dat er echt een eerlijke nieuwe start gemaakt zou worden, dan zou het wellicht zelfs mogelijk zijn om de schulden daar waar het zinvol en rechtvaardig is daadwerkelijk met de hulp van de burgers af te lossen. De burgers zijn er namelijk nog steeds gevoelig voor bij te dragen aan het algemeen belang. Maar op dit moment weet iedereen dat het bij de geplande herverdelingsacties gewoon niet om het algemeen belang gaat. Om nog meer geld te geven aan diegenen die al meer dan genoeg geld hebben – dat is niet uit te leggen.

Vermoedelijk ook daarom zet de EU, zetten de huidige machtselites in de EU-landen niet in op vrijheid en verstand – omdat ze namelijk heel goed weten dat de vrij denkende mens het boze spel doorziet –, maar op leugen en dwang. Men vertelt de leugen van de onmisbare “harmonisering”, “rationalisering” en “centralisering” binnen de EU – dat alles zou onmisbaar zijn in de geglobaliseerde wereld van de 21^e eeuw, waarin de soevereine nationale staten met de verscheidenheid van hun zelfstandige wegen niet alleen achterhaald zouden zijn, maar de oplossing van de problemen van de mensheid juist zouden verstoren. Aldus inhoudelijk de president van de Europese Commissie, Manuel Barroso, op 10 januari 2010 in Dublin. En men dwingt de burgers tot onthouding: tot onthouding van een met de menselijke waardigheid overeenkomende openbare voorzorgsmaatregelen betreffende het bestaan – via het uitdrogen van de openbare financiën in de gemeentelijke bestuurslichamen: tot onthouding van een rechtvaardig loon en aandeel in de toegevoegde waarde – via een ideologie van “vestigingsplaatscompetitie”; tot onthouding van een aan de menselijke waardigheid afgemeten vrijheid, tot onthouding van recht en democratie – via een EU, die zichzelf steeds meer bevoegdheden aanmeet en waarover zelfs het Duitse constitutionele hof heeft geoordeeld dat hier heel duidelijk sprake zou zijn van een “democratietekort”.

Nog geldt het principe dat de landen van de Eu de “heren van de verdragen” zijn. Nog kunnen de landen de EU-verdragen veranderen, ze zouden zelfs de EU kunnen ontbinden als ze dit zouden willen, en de ambtenaren van alle EU-instellingen en alle commissarissen enz. naar huis kunnen sturen. Nog kan de EU-dictatuur in het kader van de geldende rechtsnormen verhinderd worden. Maar ook dat probeert men nu te veranderen. Op 5 december 2012 heeft de president van de Europese Raad, Herman Van Rompuy, een document voorgelegd (“Towards a genuine economic and monetary Union”) volgens welk – naar zijn smaak – ook het nog bestaande basiselement van nationale staatkundige soevereiniteit, dat nog vooral te zien is in het halve overgebleven koningsrecht van de parlementen, het begrotingsrecht, gedemonteerd moet worden.

“De EU wil van de actuele crisis gebruikmaken om het Europese parlementarisme te hervormen. De nationale parlementen mogen dan nuttig zijn voor de landen, voor de EU zijn ze eerder lastig. Daarom wil de Europese Commissie dat in het vervolg alle belangrijke begrotingsbesluiten niet meer in de landen worden genomen, maar door het Europees Parlement.” Dat schreven de “Deutsche Wirtschafts Nachrichten” op 7 december 2012. Verder wordt er gezegd: “De EU zou in het vervolg een beslissend woord willen meespreken als het om de nationale begrotingen gaat. Van Rompuy zou graag vooral willen bepalen welke landen hervormingen moeten doorvoeren. Daarom is de Europese Commissie van plan dat ieder land een bindend verdrag met de EU moet ondertekenen, waarin het zich verplicht tot bepaalde richtlijnen. Van Rompuy wil echter niet in zijn eentje de nationale parlementen afschaffen: ze moeten het eens zijn met hun afschaffing door het verdrag tot zelfopheffing formeel te ondertekenen. In deze zin kunnen de jaknikkers bijeenkomsten m.b.t. het ESM als een eerste, succesvolle proefballon gezien worden. Het Duitse parlement heeft zich hier al voor de nieuwe democatie-politieke Euro-liga gekwalificeerd.” Net zoals de Duitse Rijksdag bij de machtigingswet in 1933. Destijds machtigde het Duitse parlement, de Rijksdag, de regering Hitler om wetten uit te vaardigen zonder toestemming van de Rijksdag en maakte daarmee een einde aan de trias politica. Daarna ging alles heel snel: binnen zes jaar leidde de nieuwe Berlijnse centrale staat de wereld een oorlog in. Eerst de gelijkschakeling van de landen, die van boven naar beneden plaatsvond: de parlementen van de landen werden uitgeschakeld, de landen centralistisch door rijksstadhouders aangestuurd, de gemeenten bestuurd door burgemeesters zonder gemeenteraad. Daarna de blijvende breuk met de vredesbepalingen van Versailles. Daarna het geheime vierjarenplan, dat de Duitse economie moest voorbereiden op de oorlog. De generale repetitie in Spanje, de luchtaanval op Guernica. München 1938. De gevolgen zijn bekend. Gevolgen, die voorkomen zouden hebben kunnen worden, op verschillende punten, natuurlijk ook van buitenaf. Heel zeker echter van binnenuit: op schrikbarende wijze werd ook hier weer bevestigd wat de afgevaardigden in Bayern in het gedenkwaardige debat in januari 1871 hadden voorspeld: grote constructies, centrale staten, die een federalistische staatsopbouw met voeten treden, zullen na de onderwerping van de eigen landgenoten ook heel Europa willen onderwerpen. En daarna de wereld. Leert de wereld dan helemaal niets? Ook al praktiseert het monster in Brussel sinds 2010 de door Jean Monnet bepaalde methode praktiseert om een crisis ervoor te gebruiken de soevereiniteit van de nationale staten verder af te bouwen en meer stappen te nemen naar een EU-dictatuur?

Maar de EU-leiders willen niet alleen de burgers en landen binnen de EU dicteren wat ze te doen en te laten hebben. Dat laten de actuele reacties uit de EU op de plannen van de nieuwe Japanse regering zien om met behulp van hogere staatsuitgaven de aan de grond zittende infrastructuur van het land weer op te bouwen en daarmee tegelijkertijd ook de al jarenlang kwakkelende economie van het land aan te zwengelen. De Duitse Minister van Financiën reageerde met een woede-uitbraak en verdoemde de plannen van het Aziatische land. Wat heeft dat te betekenen? “Aan het Duitse wezen dient de wereld te genezen”, werd er gezegd, toen in Duitsland de imperiaal uithalende keizer regeerde. Tegenwoordig zal geen land meer accepteren wanneer de EU probeert met haar misdadige praktijken de wereld haar politieke, economische en culturele weg te dicteren. En dat is goed zo.

Bron:

http://zeit-fragen.ch/index.php?id=1308

Auteur: Karl Müller

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron

(www.ejbron.wordpress.com)