Merkel staat niet afwijzend tegenover het idee van een noord-euro

Udo Ulfkotte

(Een uitstekend interview met de schrijver en eurocriticus Udo Ulfkotte)

De schrijver en eurocriticus Udo Ulfkotte denkt dat Angela Merkel “achter gesloten deuren” al lang over een splitsing van de eurozone nadenkt. Ze zou positief tegenover een noord-euro staan, omdat ze weet dat de euro in zijn huidige vorm niet kan bestaan. In de nieuwe Duitse anti-europartij AfD ziet Ulfkotte een serieus gevaar voor Merkel. Nu wreekt zich volgens hem de ondemocratische invoering van de euro, die werd georkestreerd door een unieke propagandamachine.

Deutsche Mittelstand Nachrichten (DMN): U houdt zich in uw nieuwe boek bezig met  de manier waarop de euro werd ingevoerd. Helmut Kohl heeft daarover een keer gezegd dat de invoering ondemocratisch zou zijn geweest. Komt deze uitspraak met uw onderzoek overeen?

Udo Ulfkotte: Ja, de politiek wordt al jarenlang steeds ondemocratischer. Fractiediscipline, dus het in gelijke pas achter de desbetreffende partijleider aan marcheren, is belangrijker dan zelfstandig denken. Nu marcheren de zogenaamde volksvertegenwoordigers dus vooruit, onze financiële ondergang tegemoet. De bevolking wordt bewust genegeerd, omdat het helemaal niet meer op haar aankomt.

Laten we de Beierse politicus van De Groenen Gerald Hefner nemen. Die klaagde over het zwijgen in zijn politieke omgeving m.b.t. het thema euro. Hij zei, terugblikkend naar de andere afgevaardigden in zijn omgeving, over het thema euro: “Mensen, ook afgevaardigden, waren bang om hun bedenkingen duidelijk naar voren te brengen. Een kritische houding tegenover de euro, zelfs vaak al vragen stellen, golden nog steeds als nationalistisch, chauvinistisch, bekrompen, niet modern, on-Europees, anti-Europees.” Kun je dan nog van democratie spreken? Als politici bang zijn om zich te informeren over het belangrijkste thema voor decennia? Als ze hierover geen vragen mogen stellen, omdat dit als “nationalistisch” geldt?

Daarbij was de meerderheid van het volk tegen de euro. En onze politici hebben ons de gehate eenheidsmunt tegen onze wil dictatoriaal opgedrongen. Een enorme 78% van de Duitse afgevaardigden die destijds voor de euro heeft gestemd, hebben op mijn aan hen schriftelijk gestelde vraag of ze de burgers de euro “opgedrongen” zou hebben, deze vraag met een duidelijk “Ja” beantwoord. Dat zegt alles.

DMN: Hoe kon de euro in Duitsland eigenlijk zo geruisloos worden ingevoerd? De Britten hebben zich daarover altijd verbaasd, want zij beschouwden de D-Mark toch als een bijzonder heilig goed van de Duitsers…

Udo Ulfkotte: Omdat het een taboethema was. Wie tegen de eenheidsmunt in opstand kwam of hierover ook maar de geringste twijfel durfde te uiten, was politiek niet correct. De politieke correctheid heeft de vroegere censuur vervangen. Niemand durfde op te staan en zeggen wat een waanzin dat is. Kijk alleen maar naar de journalisten. Onder de Brusselse journalisten, die natuurgetrouw het eerst en het best over de plannen op EU-niveau wisten, was er sinds de jaren-80 één commentaar dat een kritische houding tegenover een Europese muntunie slechts binnen nauwe grenzen toestond. Wie deze grenzen overschrijdt, kreeg te horen dat men hem als op de verkeerde plaats beschouwde, in ieder geval als gedesoriënteerd.

Iemand die dat heel duidelijk kreeg te merken, was Winfried Münster, correspondent van de Süddeutsche Zeitung in Brussel. Hij omschreef de druk op hem als volgt: “Een paar weken voor de top van Maastricht heeft de Duitse ambassadeur in Brussel, Dietrich von Kyawi, mij uitgescholden voor ´rat´. Hij stond voor me: ´Als u zo doorschrijft, maakt u de Duitse economie kapot, want dan komt de muntunie niet!´ De druk was onmiddellijk enorm.” De toenmalige bondskanselier Kohl nam de journalist Münster tijdens een gesprek met journalisten apart en gaf hem opdracht zijn eurokritiek niet bij de redactie in te dienen. Kohl verweet hem persoonlijk het klimaat te kunnen “vergiftigen”. Ook de toenmalige Duitse minister van Buitenlandse Zaken Klaus Kinkel (FDP) zei tijdens een andere gelegenheid tegen Münster dat hij niet meer zo “destructief” over de euro zou moeten schrijven. In heldere taal: politici hingen de censor uit, ze oefenden enorme druk uit.

DMN: Hoe heeft het Duitse parlement zich met het thema beziggehouden?

Udo Ulfkotte: Überhaupt niet. Leest u nu de protocollen van het parlement er maar eens op na. Daarin staan, net zoals bij de partijdagen in de voormalige DDR, alleen maar lofliederen op de euro eenheidsmunt. De FDP-politicus Burkhard Hirsch klaagde over de grote druk die er werd uitgeoefend op eurosceptici. Hirsch zei een keer, terugblikkend op de discussies in zijn partij over de invoering van de euro: “Op kerkdagen werd deels eerlijker en openlijker gediscussieerd dan op partijdagen.” Niet anders was het in het parlement. Toen er werd gestemd over de invoering van de euro berichtten de kranten dat de politici zich daarvoor niet geïnteresseerd zouden hebben. Er bestaan foto´s waarop enkele parlementariërs tijdens de beslissende parlementsvergadering in pornoblaadjes zitten te bladeren.

De Duitse bondskanselier Angela Merkel

DMN: Hoe verklaart u het dat er  in geen enkele partij sprake was van noemenswaardig verzet?

Udo Ulfkotte: Met fractiediscipline. Wie in het parlement zit heeft immers meestal geen ruggengraat. Ik heb deze politici immers meer dan vijftien jaar voor de Frankfurter Allgemeine Zeitung begeleid en van nabij geobserveerd. De meeste van onze politici hebben toch bij nader inzien een geringe morele standaard. Hun eigen zakken vullen en voor zichzelf goede baantjes garanderen – dat is voor velen het enige doel. Anders heb ik het in ieder geval nooit bij hen meegemaakt. Dat kunnen ook de dure maatpakken niet camoufleren.

DMN: Duitsland is het enige land dat tot nu toe geen eurosceptische partij heeft voortgebracht. Kan het zijn dat de euro uiteindelijk toch zo goed voor de Duitsers is dat verzet onzinnig zou zijn geweest?

Udo Ulfkotte: De euro is nu heel goed voor de Duitsers, omdat hij diegenen die zich niet voor politiek interesseren of traditioneel op een bepaalde volkspartij stemmen zal tonen hoezeer ze door de klassieke partijen belogen en bedrogen werden. De euro eenheidsmunt is een soort eyeopener. In ieder geval op het moment dat hij zal crashen. Pas wanneer de burgers zien dat de vruchten van hun werk helemaal of gedeeltelijk gewoon weg zijn, zullen ze zich afvragen op welke mensen ze eigenlijk gestemd hebben.

DMN: De partijen en groeperingen die zich tegen de euro hadden uitgesproken konden nooit significante aantallen kiezers mobiliseren – en dat, hoewel de chefs van deze groeperingen beweren dat de meerderheid van de Duitsers voor de D-Mark zou zijn. Hoe verklaart u dat?

Udo Ulfkotte: We hadden in die tijd gewoon nog niet de huidige verbreiding van internet en alternatieve media. De destijds heersende massamedia vormden een veiligheidsscherm rondom de euro eenheidsmunt, nu is dat niet meer mogelijk. Je ziet de opkomst van de nieuwe partij Alternative für Deutschland (AfD). Die hebben de klassieke journalisten en hun uniforme verslaggeving gewoon niet meer nodig.

DMN: De publiekrechtelijke omroep speelde een bijzondere rol. U schrijft dat deze handelde als een propagandamachine. Hebben de redacteurs dat uit overtuiging gedaan of was er sprake van aanwijzingen uit de politiek?

Udo Ulfkotte: De publiekrechtelijke uniforme programma´s werden namen de rol op zich van ophitsers voor de eenheidsmunt. Kijkt u terugblikkend nu maar eens hoe daar diegenen werden afgemaakt die het waagden te wijzen op de risico´s van de euro. De journalisten dienden zich aan bij de politici, zochten de nabijheid tot de macht en maakten de machtigen het hof met hun uniforme verslaggeving. Wie niet in de rij liep, werd afgemaakt. Voor deze propaganda moesten de belastingbetalers tweemaal betalen, eenmaal via de gedwongen omroepbijdrage en daarna ook nog met hun belastinggeld. Per slot van rekening werden er miljoenen aan belastinggeld zinloos uitgegeven om aan de burgers de zogenaamde voordelen van de euro te verkopen.

DMN: De presentatoren Sabine Christiansen en Ulrich Wickert zijn als reclame-iconen opgetreden. Zijn ze daarvoor betaald? Heeft er destijds ooit een discussie over ethische normen bij de zenders plaatsgevonden?

Udo Ulfkotte: Ze hebben blijkbaar zelfs hun toenmalige contracten met de publiekrechtelijke zenders overtreden. Ze hebben immers op affiches en in tv-spotjes reclame gemaakt voor de euro eenheidsmunt. Maar het staatsverdrag van de omroepen verbood destijds dat er in tv-spotjes personen optraden die regelmatig nieuwsuitzendingen of uitzendingen m.b.t. de politiek presenteren. De professor in de rechten Christoph Degenhart van de universiteit van Leipzig beschouwde deze spotjes daarom ook als problematisch, omdat er doelbewust voor politieke propagandadoeleinden misbruik gemaakt werd van de openbare autoriteit van de ARD-journalisten. Christiansen en Wickert hebben zich nu eenmaal gewetenloos geleend voor de belangen van de politiek. Overigens was de vader van Wickert een oprecht tegenstander van de euro, heel anders dan zijn zoon.

DMN: Uw voorstelling van de FAZ levert een tegenstrijdig beeld op: enerzijds was de FAZ onder Barbier altijd eurokritisch, anderzijds werden eurotegenstanders belasterd. Was er sprake van een machtsstrijd in de FAZ?

Udo Ulfkotte: De FAZ bestond eigenlijk altijd al uit meerdere delen, die niet altijd gesloten optreden. Dan kan het voorkomen dat de uitgever van het feuilleton, Frank Schirmacher, een linkse politieke koers vertegenwoordigt en de uitgever van het politieke deel een conservatieve en de uitgever van het economische deel een liberale. Ik heb dat 17 jaar lang meegemaakt. Je kunt dat ook als pluralisme beschouwen. Meningsverscheidenheid in een enkele krant. Het is geen strijd, maar een concurreren van meningen. En de FAZ was nu eenmaal heel duidelijk tegen de euro en heeft eurocritici aan het woord gelaten en ondersteund. Dat vond de dictator Helmut Kohl destijds overigens helemaal niet plezierig. Kohl eiste bijvoorbeeld dat de eurocriticus professor Arnulf Bahring niet meer in de FAZ genoemd zou mogen worden. Kohl kende geen persvrijheid. Ik was met hem in Egypte, in Israël, in Jordanië en op vele andere plaatsen. Hij wilde geen persvrijheid. Hij wilde eenheidsmedia die hem bejubelden. Dat heb ik destijds ook steeds opnieuw gehoord in de kanselarij.

DMN: U beschrijft dat Leo Kirch via SAT1 en zijn toenmalige nog aanzienlijke invloed op de Springer-uitgeverij de euro enorm heeft ondersteund. Hebt u bewijzen dat de redactie aanwijzingen kreeg?

Udo Ulfkotte: Ja, natuurlijk was dat zo. Er was een richtlijn dat eurocritici niet aan het woord mochten komen. Journalisten van de Springer-uitgeverij hebben tegenover mij bevestigd dat er zo´n richtlijn bestond, en wel rechtstreeks van Leo Kirch. Deze journalisten leven nu gedeeltelijk van de oudedagsvoorziening van de uitgeverij en willen daarom anoniem blijven. Kohl was een van de intiemste vrienden van Kirch. Ze hebben samen miljardenschade aangericht.

De leden van het Duitse federaal constitutioneel gerechtshof

DMN: Waarom hebben de media geen kritische discussie gevoerd – dat zou toch eigenlijk een interessante, controversiële onderneming zijn geweest?

Udo Ulfkotte: Ten eerste werden ze nog afgeleid door de Duitse hereniging. En ten tweede was het politiek niet correct om je neutraal bezig te houden met het thema. De D-Mark was zogenaamd iets voor betonkoppen.

DMN: Welke belangen hadden de banken – en hoe hebben ze invloed op de politiek genomen?

Udo Ulfkotte: Velen hebben bij de invoering van de euro een dubbel spel gespeeld, bijvoorbeeld de Deutsche Bank. Enerzijds heeft hij destijds tegenover de gewone burger reclame gemaakt voor de invoering van de euro en hoog opgegeven van diens zogenaamde voordelen. En parallel daaraan heeft hij welgestelde Duitsers discreet post met aanbiedingen naar huis laten sturen hoe zij hun vermogens voor de afzienbare risico´s van de euro konden beschermen. De Deutsche Bank adviseerde welgestelde klanten destijds om uit de eurozone te stappen – en Zwitserse Franken te kopen. Daar wil de bank echter niet aan herinnerd worden.

Per slot van rekening zou menig burger kunnen vragen wat voor spelletje daar eigenlijk werd gespeeld en waarom wij belastingbetalers nu zulke bankinstellingen met onze belastinggelden moeten steunen. In 1995 had de Deutsche Bank propagandamateriaal verstuurd en discreet geworven voor investeringen in Zwitserse Franken – en niet in de toekomstige euro. De grote banken hebben in ieder geval een dubbel spel gespeeld. En wel samen met de politici. In heldere taal: die banken, die zich blijkbaar op de borst klopten als fervente voorstanders van de euro en diens zogenaamde stabiliteit, wisten heel goed of hebben vermoed dat zij niet de waarheid hebben verteld aan het grootste deel van hun klanten. En deze klanten moeten nu hun banken redden.

DMN: Ook het federaal constitutioneel gerechtshof komt bij u niet goed weg. Kan men de rechters rechtsverdraaiing verwijten – of hebben ze uiteindelijk toch alleen maar binnen het kader van de wetten gehandeld, ook al horen de eurotegenstanders dit niet graag?

Udo Ulfkotte: Het federaal constitutioneel gerechtshof heeft alle klachten tegen de euro afgewezen. Wie verbaast dat? De rechters hebben toch partijboekjes. Ze zijn niet echt onafhankelijk. De rechters van het hof hebben grondwetovertreders beschermd.

DMN: Men plaatse de tegenstanders van de euro steeds in de hoek van het rechts-extremisme. Waarom eigenlijk – het gaat immers “slechts” om geld?

Udo Ulfkotte: Zogenaamd rechts-extremisme is toch in Duitsland nog steeds de doodsknuppel. Als ze geen inhoudelijke argumenten tegen iemand hebben, dan verdenken ze hem als vermoedelijk rechts. In een land, waarin we in grote mate eenheidsmedia, een eenheidsverslaggeving en een voorgekookte uniforme mening hebben, functioneert dat zo als je er ook nog een eenheidsmunt wilt doordrukken. Maar op een bepaald moment breekt altijd alles uit elkaar wat niet bij elkaar hoort.

DMN: Tegenwoordig komen in Europa ook veel eurocritici van links – de Syriza in Griekenland of Beppe Grillo in Italië. Kan het zijn dat deze ontwikkeling ook bij de Duitse media een bepaalde indruk heeft achtergelaten – tegenwoordig zijn er immers in bijna alle media eurokritische geluiden te horen…

Udo Ulfkotte: Ja natuurlijk. Gisteren hebben ze allemaal nog gebruld: Gierigheid is gaaf. Morgen zullen ze brullen: Geest is gaaf. Van links tot rechts zien steeds meer mensen dat het geen zin heeft om dezelfde fout steeds opnieuw te maken.

DMN: Denkt u dat de nieuwe partij “Alternative für Deutschland” (AfD) de potentie tot een massabeweging heeft? De partij is immers – net zoals de historische anti-eurobewegingen – erg “topzwaar”, bestaat uit professoren en koele koppen. Kan men met dit personeel een doorslaand succes behalen bij de parlementsverkiezingen?

Udo Ulfkotte: Dirk Müller heeft het onlangs in een interview samengevat. Het grootste deel van de burgers daar buiten is de politici zat. En dit uit zich in de snelle opkomst van de AfD. Daar staan opeens mensen uit het midden van de samenleving die zeggen “we zijn het zat”. Daarmee kan iedereen zich identificeren. Omdat bijna iedereen het zat is. Politici van de gevestigde partijen staan immers op de lijst van populariteit van de burgers inmiddels helemaal onderaan. In ben er van overtuigd dat de AdF enorme druk zal uitoefenen op die politici, die de burgers nu nog als lastig bestanddeel van een democratie beschouwen.

DMN: Hoe staat Merkel werkelijk tegenover de euro denkt u? Kan het zijn dat ze tijd probeert te winnen en een euro-uittreding voorbereidt, omdat ze de verwoestende gevolgen voor Duitsland heeft herkend?

Udo Ulfkotte: Daarover hoef je niet lang te speculeren. Ik werkte immers lange tijd, naast mijn werkzaamheden voor de FAZ, ook voor de Duitse veiligheidsautoriteiten en ik heb uitstekende contacten tot de geheime diensten opgebouwd. Ik heb meerdere malen gehoord dat zij achter gesloten deuren niet afwijzend staat tegenover het idee van een noord-euro. Dus het idee van de voormalige chef van de BDI (Bundesverband der Deutschen Industrie) Hans-Olaf Henkel. In ieder geval weet ze dat de euro zo niet meer lang kan bestaan. En ze weet dat de burgers daarbuiten een deel van hun spaargeld zullen kwijtraken.

De beslissende vraag voor iedere toppoliticus is echter hoe het lukt om de euro eenheidsmunt af te schaffen zonder burgeroorlogen of zelfs oorlogen. Want het grote probleem is dat wij Duitsers veel schuldbrieven van bankroete EU-landen in de kluis hebben liggen, maar deze om redenen van politieke correctheid niet willen inlossen. Of er komt oorlog of burgeroorlog. Dat is het punt waar we nu staan. En de politici schuiven de beslissing alleen maar voor zich uit.

DMN: Denkt u dat de Europese Centrale Bank (ECB) met het drukken van geld Merkel en Schäuble tijd gekocht heeft tot na de verkiezingen – of is een crash daarvoor ook al denkbaar?

Udo Ulfkotte: Ze dachten dat ze tijd gekocht hadden. Dom genoeg is er nu de partij “Alternative für Deutschland”. En de gekochte tijd levert de gevestigde partijen niets op, omdat het er op dit moment naar uitziet dat de nieuwe partij te snel sterk zal worden. zo gaat dat nu eenmaal als de burgers er zat van zijn. De burgers zijn immers dankzij het internet niet meer dom. En diegenen, die zich nu nog in het parlement met hun immuniteit veilig wanen, vermoeden waarschijnlijk al dat voor hen de dag van de afrekening komt.

(Udo Ulfkotte was 17 jaar lang redacteur voor de “Frankfurter Allgemeine Zeitung” en is schrijver en vrije journalist. Zijn nieuwe boek “Raus aus dem Euro – rein in den Knast. Das üble Spiel von Politik und Medien gegen Kritiker der EU-Einheitswährung” geeft met talrijke, uitvoerige originele statements een interessante inzage in de methodes die bij de invoering van de euro werden toegepast)

Bron:

http://www.deutsche-mittelstands-nachrichten.de/2013/05/52031/

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron

(www.ejbron.wordpress.com)