Erdoğan de tiran en zijn EU-handlangers

(Door: Timon Dias)

Op 12 september 1980 trad het Turkse leger tegen religieuze oppositiebewegingen op, die de seculiere staat uitdaagden, en nam de macht over in het land. Het was een staatsgreep uit het prentenboek. Wat er bij deze gebeurtenissen uitstak, was dat westerse naties, waarvan politieke structuren energiek iedere inmenging van het leger in de civiele politiek afwezen, in werkelijkheid opgelucht waren over de actie van het leger. Per slot van rekening was een jaar daarvoor de bondgenoot en het seculiere Iran in een theocratische en vijandig gezinde staat veranderd.

Maar in de loop der tijd werd er een zorgwekkende dynamiek zichtbaar: de zienswijze van het Westen op islamitische religieus-politieke bewegingen is veranderd, terwijl de kernideologie en de bedoelingen van deze bewegingen helemaal niets veranderd zijn.

Het Westen is er op een bepaalde manier mee opgehouden de politieke islam als een vijandige ideologie te zien en is er op deze nieuw gevonden roze wolk mee begonnen de consolidatie van islamistische macht actief te ondersteunen, vooral in Turkije.

Het was de EU, die verklaarde dat Turkije mocht het ooit lid willen worden van de EU, een einde zou moeten maken van de invloed van het Turkse leger op de civiele politiek. Het is begrijpelijk dat de EU geen lidstaat wil met een leger, dat de democratie naar believen kan afschaffen. Maar het zou hoogst onverstandig zijn van de EU om te denken, dat de bedreiging door de islamistische oppositie alleen maar een bedenksel van het Turkse leger zou zijn. En het was uitgesproken ignorant van de EU om de waarschuwingen van het Turkse leger tegen de inherent antiwestelijke instelling van de islamistische doctrine in de wind te slaan.

Het is waar, moderne Turkse islamisten, met de huidige Turkse minister-president Recep Tayyip Erdoğan als eersteklas voorbeeld, zijn ermee begonnen hun theocratische bedoelingen op een meer discrete en onschuldig klinkende wijze te prediken, maar het is niet zo dat Erdoğan een meester in het simuleren zou zijn. De waarheid is de hele tijd al voor iedereen zichtbaar die niet door wishful thinking verblind wordt.

Het is zeer wel bekend, dat Erdoğan tijdens zijn tijd als burgemeester van Istanbul van 1994 tot 1998 zei, dat “de democratie net een trein is, waar je opspringt: als je het doel bereikt hebt, stap je uit.” Veel minder bekend is, dat hij gedurende diezelfde periode herhaaldelijk verklaarde waarom zijn ideologie inherent tiranniek is.

Er bestaan video-opnames van Erdoğan, hoe hij zegt: “Men kan niet tegelijkertijd seculier zijn en een moslim!  Men is of een moslim of seculier! Als beide samen zijn, produceren ze een omgekeerd mechanisme (d.w.z. stoten ze elkaar af). Het is onmogelijk voor de beide om samen te bestaan! Daarom is het niet mogelijk voor een persoon, die zegt ´Ik ben een moslim´ ook te zeggen ´Ik ben ook seculier´. En waarom is dat zo? Omdat Allah, de schepper van de moslims, absolute heerschappij en macht bezit!”. Verder zei hij: “Wanneer (behoort de soevereiniteit aan het volk)? Alleen maar wanneer het naar de stembus gaat (eens in de vijf jaar), behoort de soevereiniteit aan het volk. Maar zowel materieel als in essentie behoort de soevereiniteit onvoorwaardelijk en ten allen tijde aan Allah!”. Dit mag voor westerse lezers willekeurig en irrelevant klinken, maar dat is het niet. Het alomvattende theologische streven van islamisten is de implementatie van de soevereiniteit van Allah op aarde, bekend als “Hakimiyyat Allah”, onder het toepassen van een goddelijk voorgeschreven verzameling wetten, die sharia genoemd wordt. Het probleem met de soevereiniteit van Allah is, dat zij niet door normale stervelingen afgezet kan worden, omdat de soevereiniteit van de mensen tegenover de soevereiniteit van Allah uiteraard een lagere rang inneemt. Dit betekent, dat de islamistische doctrine het hen niet toestaat om zich op democratische wijze uit de macht te laten verwijderen en dit maakt haar ideologie inherent tiranniek.

Zijn Erdoğans opvattingen verrassend? Niet in het minst. Erdoğan was een leerling van Necmettin Erbakan, de oprichter van datgene, dat in principe de Turkse Moslimbroederschap is: Milli Görüs. Verrassend is echter, dat westerse politici, de meesten van hen EU-georiënteerd, ervoor kiezen de aard en de ideologie van de islamisten te negeren en in plaats daarvan hun politiek en eisen erop richtten om het enige instituut af te schaffen die hen in bedwang zou kunnen houden: het Turkse leger.

Maar nu, waar de tirannieke ideologie van Erdoğan zich op straat manifesteert, beginnen dezelfde politici zich eindelijk, ook al is het aarzelend, tegen Erdogan uit te spreken en openlijk te twijfelen aan de wenselijkheid van Turkije als EU-lidstaat. Hoewel het een goede zaak is dat zij dit durven uitspreken, kan ik me niet aan het idee onttrekken dat de kijk op de wereld van de EU ongeveer dezelfde voorspellende kracht heeft als een weervoorspeller, die iedere dag heftige sneeuwval voorspelt, maar pas nadat hij dezelfde ochtend uit het raam gekeken en de al in sneeuw gehulde stad gezien heeft. Ze zouden het hebben moeten zien aankomen, maar hun utopische kijk op de wereld hinderde hen hier aan.

Europese politici veroordelen Erdoğan nu vanwege zijn tirannieke gedrag, maar het feit is, dat Europa zich mede schuldig gemaakt heeft aan de consolidatie van de islamistische macht in Turkije. De eis van de EU om het Turkse leger af te schaffen gaf Erdoğan een unieke legitimering voor de voortzetting van een strijd tussen theocratie en secularisme, een strijd, die terug gedateerd kan worden tot bijna een eeuw voor het begin van de Turkse EU-ambities.

Het was op de vleugels van deze nieuw gevonden legitimering dat het Erdoğan mogelijk maakte om driester op te treden en hoge militairen te ontslaan of door middel van schijnprocessen op  te sluiten.

Maar de driestheid blijft niet beperkt tot Turks grondgebied. De Turkse minister voor Europese Aangelegenheden, Egemen Bağiş, vertelde de Duitse bondskanselier Merkel dat hij zou hopen dat ze haar afwijzende houding tegenover een EU-lidmaatschap van Turkije zou opgeven. Hij bezat daarna de brutaliteit om haar in principe een ultimatum tot 24 juni te stellen om “haar fouten te repareren, anders zou dit tot consequenties leiden.”

De Nederlanders en de Duitsers moeten er nog mee akkoord gaan, maar de voortzetting van de gesprekken tussen de EU en Turkije staan gepland voor oktober. Dit toont simpelweg dat weekhartige EU-figuren geen tegenstander zijn voor de alfamannelijke straatvechtersmentaliteit van de Turken.

Naar aanleiding van een diner in het jaar 1952 na de opname van Turkije in de NAVO vroeg men een Turkse generaal hoe hij zich voelde met zijn nieuwe Amerikaanse bondgenoten. Hij antwoordde: “Het probleem met de Amerikanen als bondgenoot is, dat je nooit weet wanneer ze zich omdraaien en zichzelf in de rug aanvallen.”

Tegenwoordig is president Barack Obama een goede kameraad van Erdoğan en hij heeft herhaaldelijk verklaard dat Turkije als voorbeeld voor de islamitische wereld zou moeten dienen. De EU is hulpje bij de marginalisering van het Turkse leger, dat in feite dictatoriaal, maar qua natuur het Westen vriendelijk gezind is, en effent daarmee de weg voor de consolidatie van de macht van een vijandige ideologie: de politieke islam.

De vrees van de Turkse generaal in 1952 lijkt in de 21^e eeuw nog steeds gerechtvaardigd. In deze aangelegenheid heeft het Westen zichzelf waarlijk en grondig in de rug aangevallen.

Bron:

http://www.pi-news.net/2013/07/erdogan-der-tyrann-und-seine-eu-komplizen/

Vertaling: Klaus F.

Bron oorspronkelijk artikel:

http://www.jpost.com/Opinion/Op-Ed-Contributors/Erdogan-the-tyrant-and-his-EU-accomplices-318361

Auteur: Timon Dias

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron

(www.ejbron.wordpress.com)