De systematische uitroeiing van de christenen in Turkije

Turken vieren de 558e verjaardag van de inname van Constantinopel voor de overblijfselen van de historische originele muren

(Door: Michael Mannheimer)

Met de verovering van Constantinopel (nu Istanbul) in het jaar 1453 werd het ooit christelijke Turkije (vroeger het Byzantijnse Rijk) een islamitische staat. De christenen werden de eeuwen daarna volledig verdreven of met miljoenen vermoord. Tegenwoordig leven er nog ongeveer 0,2% christenen in Turkije, die nog steeds vervolgd worden. Het is het doel van Turkse regeringen om een 100% islamitisch land van Turkije te maken. Zo´n land mag nooit lid worden van de EU.

Turkije is een reusachtig christelijk kerkhof

Het huidige Turkije was voor de inname van Constantinopel in 1453 een overwegend christelijk land. Al in het jaar 650 na Chr. veroverden islamitische troepen Armenië. Twee groots opgezette Arabische aanvallen op Constantinopel (nu Istanbul) konden in het jaar 655 echter door de christelijke troepen worden afgeweerd. Constantinopel werd opnieuw van 674 tot 678 en van 717-718 belegerd, zonder de stad echter te kunnen innemen.

De definitieve verovering van Constantinopel door de moslims vond plaats in het jaar 1453 door de Ottomanen (Turken). Daarmee kwam er een einde aan het christelijke Byzantijnse Rijk. Tegelijkertijd begon de systematische uitroeiing en het tot slaaf maken van de christenen door de moslims.

Met dit Hongaarse superkanon – het destijds veruit grootste kanon ter wereld – lukte het de Turken een bres in de stadsmuren van Constantinopel te slaan. Ironie van het verhaal: de uitvinder en maker van dit kanon was een Hongaarse christen

In 1914 waren er nog maar 25% christenen in Turkije, tegenwoordig zijn het nauwelijks nog 0,2%. De Turkse moslims hebben dus in de 461 jaar tussen 1453 en 1925 75% van alle christenen verdreven, vermoord of gedwongen geïslamiseerd. Er vond een bijna volledige uitroeiing en verdrijving van christenen op het huidige grondgebied van Turkije plaats.

Turkije is eigenlijk een reusachtig christelijk kerkhof, waarschijnlijk het bekendste wereldwijd. Daar wordt het christendom al 1000 jaar tot op de dag van vandaag vervolgd. Bijna 100% van de inheemse bevolking op het huidige Turkse grondgebied was christen, voordat ze door de Jihad (heilige oorlog), door verovering, vervolging, massamoord, verdrijving, kerkverwoesting of gedwongen bekering bijna volledig werdn uitgeroeid. Tegenwoordig zijn het nog slechts 0,2% en ook deze worden in Turkije niet verdragen. Wikipedia schrijft over het lot van de christenen in Turkije:

“De christenen in Turkije zijn tegenwoordig een religieuze minderheid. Ze leven al ongeveer 2000 jaar op het huidige Turkse grondgebied. Volgens het Nieuwe Testament was de apostel Paulus afkomstig uit het gebied van het huidige Turkije en voerde daar een groot deel van zijn missiewerkzaamheden uit. Ook in de apostelgeschiedenis, de katholieke brieven en de Openbaring van Johannes spelen gemeenschappen in het gebied van het huidige Turkije een centrale rol. Het westelijke Klein-Azië was de belangrijkste kiem van het niet-joodse, uit voormalige heidenen gerekruteerde christendom.”

Nog aan het einde van de 19^e eeuw bedroeg het aandeel van de christenen in Turkije 25%. Tegenwoordig zijn er met 0,2% bijna geen christenen meer.

Later leefden hier veel van de belangrijkste kerkvaders. Alle zeven in oost en west gemeenschappelijk erkende oecumenische concilies (bijeenkomsten van de hoogste christelijke hoogwaardigheidsbekleders) vonden eveneens op het huidige Turkse grondgebied plaats. Daardoor werd hier het hele christendom van het eerste millennium van de christelijke periode maatgevend vormgegeven. De Turkse christenen in het Anatolische deel van het toenmalige Turkije telden aan het einde van de 19^e eeuw nog meer dan 2 miljoen (een vierde deel van de bevolking op het gebied van het huidige Turkije).

Turkije had in de 19^e eeuw honderdduizenden islamitische vluchtelingen opgenomen: Albanezen, Bosniërs en Balkan-Turken, die uit de Balkanlanden na de afscheiding van het Ottomaanse rijk verdreven werden of gevlucht waren. Dat leidde tot een demografische daling van het christelijke bevolkingsaandeel in het Anatolische deel van Turkije. Alleen al 850.000 islamitische vluchtelingen werden in door Armeense christenen bewoonde gebieden gevestigd. De Turkse variant van de “Endlösung” op de christenen. Aan het einde van de 19^e eeuw en in het begin van de 20^e eeuw werden de meeste christenen uit het gebied van het huidige Turkije verdreven of gedood. De belangrijkste etappes daarbij waren:

–  In 1843 werden door de Koerdische stamleider Bedirxan Beg bij bloedbaden minstens 10.000 christelijke Armeniërs en Nestorianen in Asita (Hosut) in Sandžak Hakkaria vermoord. Vrouwen en kinderen werden deel als slaven verkocht.

–  Van 1894-1896 werden bij anti-Armeense pogroms 50.000 tot 80.000 Armeense christenen vermoord. De slachtoffers waren Armeens-apostolische mannen (apostolisch = zich beroepend op de apostelen).

–  In 1909 werden tijdens pan-islamitische (pro-islamitische), anti-Armeense pogroms in Adana en de provincie Kilikië 30.000 Armeense christenen vermoord. Tot 1910 eisten de daaropvolgende epidemieën en een hongersnood onder de slecht verzorgde overlevenden van het bloedbad nog eens 20.000 slachtoffers.

–  Tijdens de Tweede Balkanoorlog in 1913 werden Thracische Bulgaren en de Bulgaren uit de Anatolische gebieden verdreven. Schattingen van organisaties van verdrevenen en van de Bulgaarse orthodoxe kerk lopen uiteen van tussen de 60.000 en 3400.000 vluchtelingen.

–  In de periode 1915-1917 werden er volgens verschillende schattingen 300.000 tot 1.500.000 Armeense christenen in het Ottomaanse rijk vermoord. Honderdduizenden werden naar Mesopotamië en Arabië gedeporteerd, velen stierven tijdens de deportaties (verdrijvingen), enkelen vluchtten naar het Russische deel van Armenië, na 1922 leefden er nog minder dan 100.000 Armeniërs in het land. Ook vanaf 1915 werden de Ottomaanse Assyriërs het slachtoffer van volkerenmoord.

–  In 1922-1923 werden er ongeveer 1.250.000 Grieks-orthodoxe christenen in het kader van de Griekse nederlaag in de Grieks-Turkse oorlog en volgens de daaropvolgend overeengekomen bevolkingsuitwisseling tussen Grieken land en Turkije naar Griekenland verdreven. Alleen met uitzondering van de Grieks-orthodoxe gemeenschappen in Istanbul en op de eilanden Bozcaada en Gökçeada. Bij de bevolkingsuitwisseling werden ook 500.000 islamitische Turken uit Griekenland verdreven naar de nieuwe Turkse nationale staat. Tienduizenden christenen werden na de verovering van de Griekse gebieden of tijdens de deportatie vermoord.

–  In 1955 verlieten na de vooral tegen Grieken gerichte pogrom van Istanbul duizenden Grieks-orthodoxe inwoners de stad. Van de 110.000 Grieken in het jaar 1953 waren er tien jaar na de pogrom nog slechts 48.000 overgebleven.

De nakomelingen van de overgebleven christenen leven overwegend in Istanbul (Grieks-orthodoxe en Armeense christenen), in het gebied Tur Abdin, evenals in het zuidoosten in de provincie Hatay rondom de oude oudkatholieke patriarchenstad Antiochia, het huidige Antakya. Deze provincie was tot in de jaren-20 van de 20^e eeuw Syrisch gebied.

Ondanks hun verdwijnend geringe aantal worden christenen in Turkije nog steeds vervolgd

Nu leven er ongeveer 100.000 christenen in Turkije en ze vormen ongeveer 0,2% van de bevolking van het land. Ongeveer 85% van de christenen in Turkije is geconcentreerd rondom de metropool aan de Bosporus, Istanbul.

De actuele situatie van de Turkse christenen wordt door mensenrechtenorganisaties zoals het Genootschap voor bedreigde volkeren als kritiek beoordeeld. Officieel heerst er in Turkije godsdienstvrijheid (volgens artikel 24 van de grondwet), maar nog altijd bestaan er talrijke beperkingen, zoals het verbod van de staat om priesters en godsdienstleraren op te leiden. Aanslagen op christenen (ook op buitenlandse) en op christelijke gebouwen komen in Turkije nog steeds voor.

Zo werd op 11 maart 2006 de kapucijn Hanri Leylek in Mersin door een jonge man met een mes aangevallen, die kort daarna door de politiek kon worden opgepakt. In 2006 werd de Italiaanse priester Andrea Santoro tijdens het gebed in de kerk van Trabzon door een Turkse jongere doodgeschoten. Op 18 april 2007 werden in Malatya drie evangelische christenen vanwege hun geloof gruwelijk gefolterd en vermoord. Een van hen was de Duitse leraar Engels Tilmann Geske.

Op 3 juni 2010 werd de voorzitter van de Turkse bisschoppenconferentie, Luigi Padovese, ondanks persoonsbeveiliging door zijn islamitische chauffeur doodgestoken. Het onder minister Hüseyin Çelik ressorterende Turkse ministerie van Onderwijs viel in april 2003 op met decreten tegen christelijke minderheden. Het ministerie zorgde ervoor dat Turkse leerlingen meewerkten aan een opstelwedstrijd over de zogenaamde “volkerenmoordleugen” op de Armeniërs, de Pontos-Grieken en de Syrisch-Orthodoxen. Tegelijkertijd verplichtte het ministerie de Turkse leraren om deel te nemen aan daarbij passende bijscholingsmaatregelen en is bezig om een nieuwe druk uit te brengen van verouderde Turkse schoolboeken, waarin niet-moslims straks “spionnen”, “verraders” en “barbaren” genoemd worden. bovendien wijzen de boeken er op, dat hun scholen, kerken evenals joodse synagogen “schadelijke gemeenschappen” zijn.

De voormalige |Duitse president Christian Wulff riep de Turkse staat er tijdens een toespraak in oktober 2010 voor het Turkse parlement in Ankara toe op de rechten van de christenen in het land te verbeteren en voor hen de vrije uitoefening van hun godsdienst mogelijk te maken. “Het christendom behoort zonder twijfel bij Turkije”, verklaarde Wulff in deze toespraak. In een toespraak ter gelegenheid van de Dag van de Duitse Eenheid had Wulff enkele weken daarvoor gezegd dat ook de islam, naast het christendom en het Jodendom bij Duitsland zou horen.

De zin, dat het christendom bij Turkije zou horen, werd door de Turkse parlementariërs met een “ijzig stilzwijgen” opgenomen.

Catastrofale rechtssituatie voor christenen in Turkije

In de Vrede van Lausanne uit het jaar 1923, een verdrag dat tot op de dag van vandaag geldig is in Turkije, kregen de aanhangers van twee christelijke confessies en het Jodendom enkele minderhedenrechten toebedeeld. Volgens het verdrag worden echter alleen de Grieks-orthodoxe kerk en de Armeens-apostolische kerk als christelijke confessies erkend. In Turkije worden christelijke Arameeërs niet erkend als minderheid. Hun cultuur en taal kunnen ze alleen maar stiekem in kerken praktiseren, de kerktaal wordt stiekem gedoceerd. Volgens informatie van het Genootschap voor bedreigde volkeren werd de Vrede van Lausanne intussen door Turkse wetten uitgehold, zodat het gebruik van de minderhedenrechten nauwelijks nog mogelijk is. Christelijke studenten kunnen alleen nog aan islamitisch-theologische faculteiten theologie studeren.

Priesters moeten kunnen bewijzen dat ze diplomaten of Turks staatsburger zijn. Bijbels en andere christelijke literatuur mogen niet op straat uitgedeeld worden, christelijke straatfeesten en processies zijn verboden, christelijke radiozenders krijgen in principe geen licentie.

Zodoende bestaat er een benadeling van christenen tegenover moslims, die onbeperkte cultusvrijheid genieten. Tot de nog steeds onopgeloste problemen behoren de niet mogelijke opleiding van christelijke geestelijken en de aanhoudende sluiting van het seminarie van Halki, de rechtsstatus van de niet door de Vrede van Lausanne beschermde kerken, die slechts als verenigingen of individuen bestaan, evenals het daarmee samenhangende koop, bouw of religieus gebruik van onroerende goederen. Ook de renovatie van oude kerken wordt moeilijk gemaakt door juridische pesterijen, onteigening van kerkgoederen komt nog steeds voor. Ondanks veranderingen in het bouw- en verenigingsrecht geldt volgens inschatting van Missio nog steeds:

“Op de middellange termijn zal het zeker ook niet mogelijk zijn om gebedsplaatsen te bouwen onder de verantwoordelijkheid van kerken, omdat de kerken geen rechtsstatus hebben.”

Sint Pauluskerk in Tarsus 

Kerken en kloosters worden door Turkije in beslag genomen of worden misbruikt als museum of militair depot

De kerk van apostel Paulus in Tarsus, de geboorteplaats van de apostel Paulus, is een pelgrimsoord. De kerk, die in 1943 door de Turkse staat in beslag werd genomen en als militair depot werd gebruikt, is tegenwoordig een museum. Een teruggave aan de katholieke kerk sluit de Turkse regering uit. De katholieke kerk vierde in 2008/2009 de geboortedag van Paulus 2000 jaar geleden met het Paulusjaar. In Tarsus zijn godsdiensten alleen toegestaan in afspraak met de museumleiding. In juni 2008 gaf het Turkse ministerie van Cultuur toestemming om de kerk gedurende het Paulusjaar van juni 2008 tot juni 2009 open te stellen voor godsdiensten van christelijke pelgrims. Aartsbisschop Joachim kardinaal Meisner doet zijn best om een bestaande kerk in Tarsus over te nemen of een nieuwe kerk te mogen bouwen. De Turkse regering heeft echter geen daden laten volgen op haar mondelinge toezeggingen. Hij zal bij de Turkse regering aandringen op een duidelijk antwoord.

Sint Pauluskerk in Tarsus

Het tot het UNESCO-wereldcultuurerfgoed behorende klooster Mor Gabriel, een van de oudste christelijke kloosters ter wereld, is de beschermende burcht en pelgrimsoord voor de christelijke Syrische minderheid in Turkije. Het klooster werd gebouwd in het jaar 397. Overgeleverd aan eeuwen lange overvallen door Turken en koerden, bevindt het zich op dit moment in het middelpunt van een politieke campagne. Sinds 2008 wordt het klooster Mor Gabriel door drie Koerdische dorpen aangeklaagd wegens “illegale vestiging”. Het klooster wordt er van beschuldigd dat er illegaal Aramees wordt onderwezen. Eind december 2008 vond in de nabijgelegen stad Midyat een proces over het voortbestaan van het klooster plaats, waarvan het bestaan zodoende van de kant van de autoriteiten van de staat in Turkije door onteigening en de opheffing van de kloosterwerkzaamheden wordt bedreigd. Nieuwe kadastrale registraties maken het voor de aangrenzende boeren, die tot nu toe geen kadasteroorkondes bezitten, mogelijk landerijen van het klooster voor zichzelf op te eisen. De aanklagers worden ondersteund door lokale politici van de regerende AKP. De Europese Unie heeft waarnemers naar dit proces gestuurd.

Klooster Mor Gabriel

Op grond van besluiten van het Turkse constitutionele gerechtshof moest in 1970 het priesterseminarie van de Armeense christenen in Üskürdarden stoppen met het geven van onderwijs en in de zomer van 1971 moest het in 1844 opgerichte Grieks-orthodoxe priesterseminarie van Halki de poorten sluiten.

De systematische uitroeiing van het christendom in Turkije zorgde ervoor, dat het aandeel christenen op de totale bevolking van eerst bijna 100%  tot 1914 afnam naar 25% en nu daalde naar 0,2%. Zullen de moslims, die in Europa steeds talrijker worden, de christenen in Europa ooit net zo uitroeien zoals ze dat met de christenen van Turkije hebben gedaan?

Bron:

http://michael-mannheimer.info/2013/08/06/die-systematische-ausrottung-der-christen-in-der-turkei/#more-23112

Auteur: Michael Mannheimer

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron

(www.ejbron.wordpress.com)