De ware agenda achter de verbreiding van het begrip “islamofobie”

(Door: Raheel Raza)

De radicale islamieten waren uitermate succesvol met het opbouwen van een regelrechte “islamofobie”-industrie: deze leidt de aandacht af van activiteiten die men beter maar niet moet opmerken. Hieronder vallen o.a. de eis tot de invoering van de sharia in het Westen, de stiekeme Jihad en de poging om een globaal islamitisch kalifaat in te voeren.

De hype rondom het woord “islamofobie” door de leden van de OIC (Organisatie van de Islamitische Samenwerking) is ironisch en schijnheilig. Daaraan is gemakkelijk de dubbele moraal te herkennen waarmee zij minderheden in hun eigen land behandelen.

In Saoedi-Arabië, Pakistan, Egypte, Turkije, Mauritanië, Nigeria, Soedan, Bangladesh, Irak, Koeweit, Syrië, Iran en de Palestijnse gebieden, allemaal leden van de OIC, vinden angstwekkende schendingen van mensenrechten van minderheden plaats.

De “islamofobie” is bijna een waan geworden voor een bepaalde groep academici en moslims in Noord-Amerika. 2013 was een recordjaar voor “islamofobie”-conferenties in Amerika en daarbuiten.

“Islam, politieke islam en islamofobie: een internationale conferentie”werd van 29 tot 30 maart 2013 gehouden aan de universiteit van Indiana in Bloomington.

“Islam, politiek en islamofobie”, een internationale conferentie van de leerstoel voor Ottomanen en moderne Turkse studies werd gehouden aan de faculteit ´Indiana Memorial Union´.

De “Internationale Conferentie over islamofobie: Recht en media” werd door het directorium voor pers en informatie en de OIC in september 2013 in Istanbul georganiseerd en gehouden. Beschermheer was meneer Bulent Arinc, de plaatsvervangend minister-president van Turkije. Op de website van de conferentie staat: “Islamofobie, een uitdrukking die de ongemotiveerde angst en intolerantie tegenover de islam en moslims beschrijft, is over de hele wereld geveegd en heeft vooral de afgelopen jaren een schadelijke invloed op de internationale vrede gehad.”

De IWIC (International Women in Communications) conferentie over “vrouwen in de islam”, die van 22 tot 24 november 2013 in Atlanta plaatsvond, stond in het teken van het onderwerp “Islamofobie uitroeien”.

Je zou kunnen denken dat vier conferenties in een jaar genoeg mogelijkheden aan internationale groepen en sprekers zouden bieden om er zeer intensief over te discussiëren dat zich – vanuit hun oogpunt – een epidemie van islamvijandige opvattingen in Noord-Amerika heeft verspreid. Desondanks lijkt het er op dat deze conferenties niet volstonden om tegemoet te komen aan de agenda van de radicale islamieten. Daarom werd voor dit jaar van 14 tot 19 april aan de universiteit van Californië in Berkeley de vijfde jaarlijkse Internationale conferentie over de ´bestudering van de islamofobie´  georganiseerd.

Het is beangstigend om te zien dat dit al de vijfde soortgelijke conferentie is. Op de website van de conferentie staat: “De dwangmatige vooringenomenheid tegenover alles dat met de islam en moslims te maken heeft, de hoorzittingen in congressen en parlementen, waarin moslims gecriminaliseerd worden, de overtredingen tegen hun burgerrechten en vrijheden, binnen- en buitenlandse bewakingsprogramma´s speciaal tegen moslims en Arabieren, buitengerechtelijke toepassing van geweld tegenover moslims en Arabieren, interventies, militaire campagnes en wetten die hun uitvoering rechtvaardigen, zijn in essentie datgene wat wij in de islamitische wereld zien en documenteren. Het zijn de rechtstreekse gevolgen van een latente islamofobie.”

De universiteit van Californië in Berkeley is ook de thuisbasis van professor Hatem Bazian, die het project “Islamofobie-onderzoek en documentatie” leidt en een college geeft met de titel “Aziatisch-Amerikaanse studie 132AC: Islamofobie”.

Serieus? Een college over “islamofobie”? Onlangs riep professor Bazian in zijn college 100 studenten op om te twitteren over “islamofobie”– alles wordt gedaan om een voorstelling te bevorderen van de “onschuld van de moslims”.

Blijkbaar vinden de conferenties over “islamofobie”, de hoorcolleges en de twitterende professor ondersteuning voor hun egoïstische propaganda. Een deel van deze ondersteuning komt van de Organisatie van de Islamitische Samenwerking (OIC), een internationale gemeenschap van 57 Arabische en islamitische landen, waaronder ook de Palestijnse gebieden. De organisatie beweert “de spreekbuis van de islamitische wereld” te zijn en werkt eraan de “belangen van de islamitische wereld te verdedigen en de ideeën over internationale vrede en harmonie te bevorderen.” De uitdrukking “islamitische wereld” is offensief gekozen: niemand spreekt voor alle moslims en het idee van de OIC de “spreekbuis van de islamitische wereld” te zijn, is extreem dictatoriaal.

Het is dan ook geen verrassing dat haar website een “islamofobie”-observatorium bevat, waarin de ondersteuning van resolutie 16/18 van de Mensenrechtenraad van 2011 bekend wordt gemaakt, waarmee de “intolerantie, negatieve stereotypering, stigmatisering en discriminatie, aanstichten tot geweld en geweld tegen personen op grond van religie of wereldbeschouwing”bestreden moet worden.

Tegen de achtergrond van de hype rondom “islamofobie” door de leden van de OIC is de dubbele moraal, waarmee zij minderheden in hun eigen land behandelen, ironisch en schijnheilig. In Saoedi-Arabië, Pakistan, Egypte, Turkije, Mauritanië, Nigeria, Soedan, Bangladesh, Irak, Koeweit, Syrië, Iran en de Palestijnse gebieden – allemaal leden van de OIC –komen beangstigende mensenrechtenschendingen van minderheden voor, die onder resolutie 16/18 van de VN-mensenrechtenraad routinematig worden genegeerd.

Laten we even een moment de tijd nemen om “islamofobie” nader te belichten. Volgens een bericht uit 1997 van de Britse “Runnymede Trust” bestaat het begrip sinds de jaren-80 en werd het voor het eerst in het jaar 1991 schriftelijk gebruikt. Runnymede definieerde “islamofobie” als “angst of haat tegenover de islam – en daarmee ook angst voor of afkeer van alle moslims.”Het voegde er aan toe dat dit “in Groot-Brittannië betekent dat moslims vaak van economisch, sociaal en openbaar leven worden buitengesloten…en vaak slachtoffer van discriminatie en overlast zijn.”

Wordt de meerderheid van de moslims werkelijk van economisch, sociaal en openbaar leven in Amerika en Canada buitengesloten? Er bestaan geen statistieken die zo´n uitspraak bevestigen. Integendeel, de meeste Noord-Amerikaanse moslims leven als deel van hun sociale netwerken in volledige vrijheid, totdat zij zichzelf vrijwillig afsluiten – wat velen ook doen.

Veel moslims in het Westen gebruiken “islamofobie” als rode kaart tegen de vrijheid van meningsuiting als er sprake is van kritiek op moslims. Dit reflexmatige en reactionaire antwoord verstikt de dialoog, het debat en de discussie – allemaal tekens van een gezonde, gedijende democratie – wat een steeds belangrijker doel lijkt te zijn. Noord-Amerika is een regio, waarin de vrijheid van meningsuiting een belangrijke waarde is. Dat is inclusief de vrijheid om de aanhangers van een geloof te bekritiseren wanneer zij zich overgeven aan geweld, intolerantie en radicalisering.

Hoe is deze “islamofobie”-theorie mainstream en zo populair geworden? In Noord-Amerika bestaat al een collectief schuldgevoel – je zou het “blanke liberale schuld” kunnen noemen. Het is een schuld, die christenen al in hun geloof ingebouwd hebben en waarop ze attent werden gemaakt door andere Noord-Amerikanen door hun behandeling van oerinwoners. De Canadezen voelen zich schuldig vanwege de zogenaamde “Residential Schools”(dat waren internaatscholen, waar de kinderen van de indianen hun eigen cultuur afgeleerd moest worden) en de internering van de Japanners in de oorlog; en de Europeanen voelen zich schuldig vanwege de mishandeling van mensen in hun koloniën evenals vanwege de medeplichtigheid, omdat hun grootouders meehielpen de Joden en anderen tijdens het Duitse Derde Rijk de dood in te sturen en met de nazi´s collaboreerden.

De radicale islamieten bouwen bereidwillig en ijverig op deze schuld op door de “slachtoffer-kaart” te trekken en zich aaneen te sluiten met wetenschappers, die in dit concept geloven om de uitermate winstgevende industrie van de zogenaamde benadeelden op te bouwen – met behulp van de “islamofobie”.

De radicale islamieten hadden veel succes met het opbouwen van de “islamofobie”-industrie: deze leidt de aandacht af van activiteiten die beter niet opgemerkt kunnen worden. Daaronder vallen o.a. de bevordering van de sharia in het Westen, de stiekeme Jihad en de poging om een globaal kalifaat in te voeren. Iedere niet-moslim, die vraagt naar de bedoelingen van de radicale islamieten om de agenda van de Moslimbroederschap te bevorderen, wordt onmiddellijk voorzien van een “islamofobie”-fatwa. Daarmee worden zelfde de meest fatsoenlijke en burgerlijke mensen in het Westen tot zwijgen gebracht en in een rechtvaardigingspositie geplaatst.

Dat is niet alleen racistisch, maar vooral een vorm van emotionele chantage om speciale concessies van goed bedoelende, maar lichtgelovige mensen in het Westen te krijgen.

“Islamofobie” is ook een gemakkelijke pseudo-reden om jonge aanhangers om zich heen te verzamelen en op te hitsen: hen wordt verteld – of het nu waar is of niet – dat zij een reden hebben zich benadeeld te voelen en dat de enige oplossing is om de vrijheid van meningsuiting te beperken, iedereen te demoniseren die een mening zou kunnen hebben die verschilt van die van henzelf of die “ongemakkelijke” vragen stelt en een autoritaire politieke beweging te creëren, waarin zij zich belangrijke deelnemers kunnen voelen.

Maar op de lange termijn kan dit alleen maar de hoofden en harten van jonge moslims verdoven, die in het Westen opgroeien, en iedere vonk van navragen en onafhankelijk denken vernietigen – zoals in toenemende mate een van hun doelen lijkt te zijn.

Bron:
http://europenews.dk/de
Vertaling: Alfred Omann

Bron oorspronkelijk artikel:
www.gatestoneinstitute.org
Auteur: Raheel Raza

Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com)