HET RARITEITENKABINET GROENLINKS

(Door: Theresa Geissler)

1. Wijzigingen in het politieke landschap.

We schrijven 2014 en het Nederlandse politieke landschap heeft veranderingen ondergaan. Veranderingen ten opzichte van, laat ons zeggen, 40 tot 50 jaar eerder. Dat is geen vreemd verschijnsel, omdat het zich binnen zo’n tijdsbestek bij alles en iedereen voltrekt. Zelfs is het goed te vergelijken met soortgelijke veranderingen in een concréét landschap, waarin binnen een halve eeuw eveneens veel kan worden afgebroken, gerenoveerd of nieuw gebouwd. De nieuwbouw, die -net als bij die concrete gevallen- het eerst in het oog springt, wordt vertegenwoordigd door de PVV. Of de vormgeving nu aanspreekt of niet, feit is, dat men er niet omheen kan. Daarnaast bevinden zich dan de eerder tot stand gekomen bouwwerken als de SP en D’66 die echter nog wel het predikaat ‘van recentere datum’ verdienen. Het CDA is eerder een voorbeeld van renovatie: Gedurende het betreffende tijdvlak samengesteld uit drie ‘confessionele’ partijen: KVP, AR en CHU. Het aldus samengestelde pand bestáát nog, al staat het niet langer op haar oorspronkelijke plek, tussen de klassieke panden PvdA en VVD. Het verschil met een concreet landschap is immers, dat de objecten in het politieke landschap zich kunnen verplaatsen. De laatste twee, oorspronkelijk elkaars ultieme tegenstanders, zijn in de loop der jaren naar elkaar toegegroeid en werken momenteel zelfs samen. Dit is mogelijk doordat beiden door de jaren heen vermoeidheidsverschijnselen zijn gaan vertonen en veel van hun oorspronkelijke scherpte hebben verloren. Op zo’n moment kan men althans práten; of er nog iets tot stand wordt gebracht is wat anders……

Verder speurend herkent men vervolgens nog de kleinere confessionele splinters, de door en door klassieke SGP en de recenter tot stand gekomen ChristenUnie (CU) die te veel in hun eigen wereld leven om ooit te worden samengevoegd met wie dan ook. En last but not least de zeer opmerkelijke creatie, bekend staande als GroenLinks. Men denkt na en herinnert zich dat het hier, net als het CDA, een samengestelde creatie betreft, echter niet ontstaan uit drie confessionele partijen, maar uit vier progressieve oftewel ‘linkse’ bewegingen. Een curiosum: Met kenmerken van een ongeleid projectiel, onpraktisch, nooit begiftigd met enige regeringsverantwoordelijkheid, maar niettemin onmiskenbaar aanwezig in het politieke landschap door haar onbedwingbare neiging haar al dan niet realiseerbare idealen uit te dragen. Het is dit curiosum dat wij bij deze eens nader zullen bekijken én trachten te analyseren.

2. Het karakter van GroenLinks.

Welke waren nu die vier bewegingen, die uiteindelijk het zo markante profiel van GroenLinks zouden bepalen? Daar was allereerst de Politieke Partij Radicalen, de PPR. Die, men zou het bijna vergeten, wel degelijk was opgericht door zich ‘progressief’ noemende confessionelen: Afgescheidenen van KVP en AR, uit onmin met de toenadering van deze partijen tot de VVD en de vorming van het kabinet de Jong. Kennelijk besloot men na oprichting , tegen het confessionele beginsel meteen maar een trap te geven, want het werd nooit meer aangehaald. In feite had de PPR totáál geen beginselprogramma: Het partijprogramma werd gebaseerd op actuele thema’s. Het milieu was daar één van, zodat de beweging zich ontpopte tot een milieupartij, op wier initiatief  het begrip ‘Groen’ in de latere partijnaam zou worden opgenomen.
De Pacifistisch Socialistische Partij (PSP) daarentegen was wel een uitgesproken beginselpartij: Overtuigd socialistisch, maar daarnaast tevens overtuigd pacifistisch, dus geweldloos, wat haar toch weer overal buiten deed vallen: Zij neigde niet naar de zijde van Rusland, zoals de CPN, noch naar die van Amerika en de NAVO, zoals de PvdA. Zij streefde naar wereldheerschappij voor het socialisme, zonder concrete middelen om dit te kunnen verwezenlijken, anders dan door te ‘getuigen.’ In wezen zag zij zichzelf ook als getuigenispartij. Verder was zij klaarblijkelijk de slogan “Make love, no war” toegedaan, met het begrip love in de meest aardse context: Zij pleitte namelijk voor vrije beleving van de sexualiteit in alle denkbare variaties, met inbegrip van niet-strafbaarstelling van pedofilie en kinderporno! Men moet toch wát hebben als men te allen tijde elke vorm van agressie de kop dient in te drukken, zal wellicht de -onuitgesproken- achterliggende gedachte geweest zijn. Hoewel het liberale sexuele beleid van de PSP in principe wel werd omarmd door GroenLinks is het duidelijk dat men momenteel met dít detail in elk geval geen poot aan de grond krijgt. Nergens. Dus laat men dit soort geluiden tegenwoordig wijselijk achterwege.
De Communistische Partij Nederland (CPN) was, zoals algemeen bekend is, wél Russisch georiënteerd. Veel succes had zij er nooit mee. Kort na WO II werd weliswaar haar rol tijdens het verzet geprezen, maar dat werd weer teniet gedaan door het uitbreken van de Koude Oorlog. Een partij, die naar een samenleving naar Russisch voorbeeld streefde, zagen té weinig Nederlanders zitten. Haar hoogtepunt behaalde zij bij de verkiezingen van ’72 (7 zetels), maar van de terugval in ’77 (van 7 naar 2) zou zij zich nooit meer geheel herstellen. Gedurende de jaren ’80 deed zij wel de nodige pogingen, onder andere door feminisme en homo-emancipatie op de agenda te zetten, maar al te erg baten mocht het niet: Langzamerhand sijpelde er ook nog meer en meer door van wat het communisme in het Oostblok precies betekende, zeker toen in ’89 de Muur viel. Dat de CPN in ’90 het besluit nam op te gaan in het nieuw te vormen GroenLinks was zeer tegen de zin van bepaalde die-hards binnen de partij, die zich onmiddelijk afsplitsten. Het was echter de meest haalbare uitweg voor wie politiek actief wilden blijven.
En dan was er nog de Evangelische Volkspartij (EVP). Opgericht in 1981 met de gedurfde intentie het christendom te combineren met radicaal-progressieve waarden. Veel succes had zij van meet af aan niet: Diegenen in Nederland, die voor een partij van beschouwend-christelijke signatuur kozen, konden veelal niet uit de voeten met tegemoetkomendheid naar homo’s toe of steun aan euthanasie (beide wel tekenen van menslievendheid, maar ja…). De EVP won alleen in ’82 één Kamerzetel -ingenomen door lijsttrekster Cathy Ubels- en daarna nooit meer. Opgaan in GroenLinks was voor hen de meest reële optie, ook al omdat er ergens parallellen te ontdekken waren tussen hun achtergrond en die van de PPR: De laatste had alle christelijke principes maar op een zijspoor geparkeerd, omdat de combinatie met een progressief-maatschappelijke levensbeschouwing te ingewikkeld gevonden werd, terwijl de eerste die combinatie had getracht te realiséren, maar had moeten constateren, dat het in de praktijk niets van betekenis opleverde.

Cathy Ubels

In elk geval kon men aldus stellen dat het nieuw gevormde blok LINKS was, zij het dan op vier manieren geïnterpreteerd. Het GROENE aspect kwam, zoals vermeld, vooral van de PPR. Het was een grillig, recalcitrant soort links. Van de vier deelnemers had alleen de PPR regeringservaring, doordat zij, na een verkiezingsoverwinning in ’72 (7 zetels) zitting had kunnen nemen in het kabinet Den Uyl (1973-1977). Zij leverde twee ministers, te weten : Harry van Doorn (CRM) en Boy Trip (Wetenschapsbeleid, zonder portefeuille) en één staatssecretaris, Michel van Hulten (Verkeer en Waterstaat). Echter, reeds tijdens deze regeringsperiode ontpopte de PPR zich tot een tegendraadse coalitiepartner, die zich met name afzette tegen de mededeelnemers KVP en AR -waarvan zij zich immers juist afgescheiden had- en verkondigde op het laatst zelfs onomwonden dat zij een volgende regeringsperiode níet meer samen met de confessionelen zitting wilde nemen.  Deze houding brak haar op, want bij de volgende verkiezingen -het Kabinet was kort tevoren gevallen- liep een groot deel van het kiezersvolk, pragmatisch, over naar de PvdA en zag de PPR haar zetelaantal weer gereduceerd tot drie. Sindsdien is zij, evenals de drie overige GroenLinks-partners, in de marge blijven hangen.

Dit alles beschouwend komt men tot de conclusie dat het uiteindelijke karakter van GroenLinks is samengesteld uit de volgende ingrediënten: Idealisme, milieubewustheid, starheid, drammerigheid, gebrek aan pragmatisme, gebrek aan realisme en, daaruit voortvloeiend, een tunnelvisie op alle zaken die men “verbeterd” wil zien, zonder zich af te vragen wat die “verbetering” voor anderen betekent. Het hoeft geen betoog dat in feite het hele blok zoals het nu is ongeschikt zou zijn om ooit te regeren, hetzij als coalitiepartner, hetzij als alleenheerser -gesteld dat het daar ooit nog eens een toereikend aantal stemmen voor zou kunnen vergaren. In beide gevallen zou het hoe dan ook in staat zijn er binnen de kortste keren de grootste puinhoop van te maken. En ook zonder regeringsbevoegdheid blijkt het daartoe in staat, zoals wij, hun opmerkelijke capriolen volgend, hierna zullen zien……

3. De mens staat centraal……Welke mens?

Al had minstens één van de vier ‘splinters’ waaruit GroenLinks was samengesteld in het geheel geen beginselprogramma gehad, de nieuwe partij had er één. Niet zonder haken en ogen -want er dienden aanvankelijk nogal wat onderlinge verschillen te worden beslecht- kwam het in de eerste vorm tot stand in 1991. Zoals van een beweging als GroenLinks te verwachten viel, werd de nadruk gelegd op: Respect voor natuur en milieu, democratie, sociale rechtvaardigheid en internationale solidariteit. Dat klonk -en klinkt- nobel genoeg, al voorvoelt men, al dóórdenkend, dat de partij wel heel erg geloofde in het principe van de “maakbare” samenleving.
Ga maar na: Respect voor natuur en milieu kwam in de praktijk neer op: afwijzing van alle kernenergie en aandringen op sluiting van de kerncentrales, stimulering van wind- en zonne-energie, hogere accijnzen op vlees, intensieve controle op het reilen en zeilen in de landbouw en meer van die zaken, die men er het liefste van de ene dag op de andere doorgedramd had. Democratie ging, in de optie van GroenLinks, werkelijk héél ver -medezeggenschap en referenda voor zowat alles, maar tenslotte liet men in het nieuwe beginselprogramma van 2008 de eis voor het referendum tóch vallen. (Waarom? Terwille van de EU?) Sociale rechtvaardigheid kwam neer op gelijke kansen voor iedereen en gelijke inkomensverdeling, wat in de praktijk leidde tot gedram over gelijkelijke arbeidsverdeling tussen de partners in gezinnen en, daaruit voortvloeiend, meer betaalbare kinderopvang en bij internationale solidariteit, tenslotte, lag het accent, niet zeer verrassend, op het uittrekken van méér geld voor ontwikkelingshulp -zonder controle, waar het terecht kwam- en versoepeling, steeds meer versoepeling van de immigratie -dus zonder veel acht te slaan op de achtergronden van de nieuwkomers.
Nu kon de idealistische ‘dwerg’ GroenLinks (een splinter kon ze sinds de fusie toch niet meer genoemd worden) niet alles zonder slag of stoot gedaan krijgen; bovendien kreeg ze nooit regeringsverantwoodelijkheid. Dat het met die ‘Internationale Solidariteit’ wél lukte, had als oorzaak dat partijen als de PvdA en D’66 er eveneens achter stonden -en staan. Tot op heden worden er onverdroten enorme bedragen ten behoeve van de Derde Wereld in projecten gestopt die niet of nauwelijks zichtbaar rendement opleveren. En de belastingbetaler is er goed voor. Toch zet geen enkele linkse partij er vraagtekens van betekenis bij en GroenLinks al helemáál niet: Deze opofferingsgezindheid maakt nu eenmaal deel uit van het ‘goedmenschendom,’ dat in linkse kring zo welig tiert en de bedrijvers zo’n fantastisch gevoel van morele superioriteit bezorgt. Dat mede-Nederlanders er fiscaal de dupe van worden, interesseert ze minder; tenslotte gaat het hier om gewone, onopvallende landgenoten, die naar hun opinie ‘alles al hebben’en best kunnen worden aangezet tot ‘eerlijk delen’ ter meerdere eer en glorie van (Groen)Links. En wat voor de ontwikkelingshulp geldt, geldt nog in veel sterkere mate voor het immigratiebeleid.
Hoe zalig koesterde geheel progressief Nederland, GroenLinks voorop, zich niet in de weldadigheid die uitging van het opvangen van immigranten! Hoe goed voelde het niet om als progressief mens je ruimdenkendheid en oneindige tolerantie en onuitputtelijk begrip op ze los te laten! Je wilde de hele wereld wel binnenhalen, zó geweldig voelde het! En de immigranten, steeds talrijker, voelden zich na verloop van tijd sterker en lieten steeds meer van hun onhebbelijkheden zien….Met name toonden zij meer en meer van hun zéér enge, onverdraagzame ideologie, die voor religie doorging en ‘islam’ genoemd werd….. Het deerde met name de GroenLinkser in de oneindige roes van zijn “goedmenschengevoel”niet: Hij kon er de ogen voor sluiten. Reeds decennialang had hij zich heftig, met de grootste antipathie, afgezet tegen alle vormen van westerse religie, die hij al dan niet door eigen ervaring was gaan haten, maar waar het deze ideologie betrof kon hij zich inbeelden dat hijzelf er buiten stond en hij koesterde haar, zoals hij haar bedrijvers koesterde. Hij nam haar zelfs in bescherming, wat zijn redenen had: Er begon zich in Nederland namelijk, wonder boven wonder, een tegengeluid te vormen…….

4.De realisten staan op.

De eeuwwisseling was een feit. GroenLinks bestond nu zo’n 10 jaar en alles bijeengenomen had de partij nooit met ernstige tegenstand te kampen gehad. Ze zat weliswaar zonder onderbreking in de oppositie, maar daar kon ze dan ook onbekommerd uitdragen wat ze wilde. Wij zagen al dat, zeker waar het de ‘Internationale solidariteit’ betrof, de PvdA en D’66 met haar op één lijn zaten. Het CDA vertoonde met de jaren meer vervlakkingsverschijnselen en onthield zich meestal van een duidelijk oordeel, een verschijnsel dat er gaandeweg ook, iets onopvallender,bij de VVD insloop. De derde of vierde linkse beweging -al naar gelang men D’66 al dan niet als ‘links’ kwalificeert- de SP, had een dogmatischer inslag, maar toonde zich op cruciale momenten pragmatisch genoeg om niet alle GroenLinkse opinies klakkeloos over te nemen. Zij hield dit echter tamelijk binnenskamers. GroenLinks had aldus tussen ca. 1990 en 2001 alle speelruimte gehad om haar tomeloze pamperneiging ten opzichte van immigranten, in het bijzonder moslims, overvloedig tentoon te spreiden…..tót zich een kentering voordeed.
Een bepaalde groep Nederlanders, onopvallend, gemiddeld en voornamelijk op de praktijk gericht, begon de bestaande ontwikkelingen zat te worden en weigerde er nog langer stilzwijgend in mee te gaan. Naast het feit dat zij al langer met lede ogen hadden moeten aanzien hoe miljarden aan ontwikkelingsgeld op de gangbare manier jarenlang eenvoudig was weggesmeten, was met name de immigratiepolitiek hen meer en meer een doorn in het oog geworden.
Hij zag hoe de islam in zijn land aan invloed won: Niet alleen werden de moslimmigranten vanaf het begin al bevoorrecht en gepamperd, ook hun steeds meer in het oog springende onhebbelijkheden werden stelselmatig goedgepraat. Wie het waagde om er tegenin te gaan, werd weggezet als ‘racist,’ ook al had de betreffende problematiek, die rond de islam, in feite niets met ‘ras’ te maken. Maar dat wenste de progressieve elite, waarvan GroenLinks zéker deel uitmaakte, niet te zien: Het kenmerk van deze gewone, op de realiteit gerichte Nederlanders, was dat ze veelal hun redenen hadden om niet links te willen zijn. En hoewel de “pluriforme” samenleving officieel hóóg in het vaandel van GroenLinks prijkte, dacht zij daarbij eigenlijk niet aan dát soort pluriformiteit; eerder aan ‘links’ in verschillende variaties, maar wél ‘links’. Wie zich daar opzettelijk buiten plaatste, werd gevoelsmatig al afgeschreven en zoveel mogelijk genegeerd. Nu echter begon deze groep zich te concentreren en pikte dat negeren niet langer.

Pim Fortuyn

Zij kreeg ook haar stem. Eerst in de persoon van Pim Fortuyn, die het kind gewoon bij de naam noemde; vloeken in de kerk in de ogen van, met name, GroenLinks. Maar hij was één van de allereersten die zich daar niets van aantrok, een waar ‘Aha-Erlebnis’ voor zijn geestverwanten, die het hem binnen de kortste keren gingen nadoen. Het viel te vergelijken met de werking zoals beschreven in “De kleren van de keizer’, waarin de eerste die dúrft het signaal geeft voor de anderen om er rond voor uit te komen wat ze al dan niet waarnemen.
Links, GroenLinks vanzelfsprekend voorop, verafschuwde deze tegenontwikkeling uiteraard en nam naarstig haar toevlucht tot het beproefde middel om de boodschapper te demoniseren: Zowel het racisme als het fascisme, gebruikelijk bij zulke gelegenheden, werd van stal gehaald, evenals de kwalificatie: “U bent een minderwaardig mens”, wat Fortuyn in een televisiedebat werd toegevoegd. Overigens nu niet door een GroenLinkser, maar door de horkerige PvdA-proleet Marcel van Dam. Het had niet het gewenste effect; nog eerder het tegenovergestelde. Vlak voor de verkiezingen, die leken af te stevenen op een grootse overwinning voor Fortuyn en zijn Lijst Pim Fortuyn (LPF) werd hij vermoord…..
Was men hier binnen linkse kring stilzwijgend blij mee? Enige onuitgesproken opluchting zal er zeker geheerst hebben. De stap werd gezet door een extreme milieufreak en veganist. Iemand dus, die wel degelijk dacht in de lijn van GroenLinks, ook al had hij daarvoor, qua levenshouding, grenzen opgezocht, die de gemiddelde GroenLinkser hem niet nadeed. Ook een politieke tegenstander uit de weg ruimen viel daaronder. Speculerend op de verborgen gevoelens die in het linkse en dan speciaal in het GroenLinkse milieu overheersten, is de kans redelijk groot dat zij het volgende inhielden: ‘Goedkeuren kon men deze moord natuurlijk niet, maar begrijpen…..’

Geert Wilders

Dat de LPF spoedig na de dood van Fortuyn teniet ging, zal GroenLinks ongetwijfeld plezier gedaan hebben: Niet alleen viel er daarmee een belangrijke politieke concurrent weg, men gunde de realistisch ingestelde Nederlander geen eigen stem. GroenLinks had weliswaar het begrip ‘democratie’ evenzeer tot dogma verheven als het begrip ‘pluriforme samenleving,’ maar er tegelijkertijd vaak genoeg blijk van gegeven in de praktijk moeite te hebben met de consequenties van beide begrippen. Zij had toen al de in Nederland gevestigde moslims met genoegen een eigen partij gegund als dat aan de orde was geweest, maar niet de realistische, op de praktijk gerichte Nederlander, die er volgens haar zelf om had gevraagd ‘stuurloos’ te blijven. Het drammerige kind kreeg echter in deze haar zin nu eens níet, want, misschien ook al omdat de tijd er nu écht rijp voor was, er maakte zich een zéér wakker man los uit de ingeslapen VVD-gelederen die zich opwierp als de nieuwe spreekbuis van deze zo veronachtzaamde, geminachte groep. Zijn naam was Geert Wilders en hij werd de stem van de gewone man, die krachtiger weerklonk dan deze stem ooit gedaan had! Wat te doen, Links-Nederland-met-haantje-de-voorste-GroenLinks? Opnieuw aan het demoniseren slaan dan maar, dat was het enige dat er op zat…

5. De absurde tactieken van GroenLinks. -aansturen op strafvervolging.

Het demoniseren van Fortuyn door GroenLinks was feitelijk in gang gezet door lijsttrekker Paul Rosenmöller. Hij was in ’89 ‘onafhankelijk’ tot de nieuw te vormen partij toegetreden, hetgeen  wilde zeggen dat hij geen lid was van de vier ‘kernsplinters’. Voor het overige paste hij er qua profiel perfect in: Het rijkeluiszoontje dat, blasé van alles, zijn oorspronkelijke milieu een trap had verkocht, zijn studie had afgebroken en zich jarenlang ten dienste van ‘de Revolutie’ had gesteld in Marxistisch-Leninistisch verband. Nu probeerde hij het op íets pragmatischer wijze bij GroenLinks. Lijsttrekker geworden in 1994 had hij, behalve charisma, bovendien het geluk dat het CDA bij de vorming van Paars I voor het eerst sinds haar ontstaan in de oppositie was gemanoeuvreerd en moeite had met die rol: Het verloor in rap tempo haar profiel. Bij de volgende verkiezingen in ’98 wist GroenLinks onder Rosenmöllers leiding het CDA maar liefst 6 zetels te ontfutselen, waarmee het recordaantal van 11 bereikt werd. Die piek zou echter niet meer overtroffen worden, mede doordat het verband tussen de stelselmatige demonisering van Fortuyn en de moord op hem in brede kiezerskring erkend werd. Bij de verkiezingen van 2002 verloor GroenLinks dientengevolge weer een zetel en koos Rosenmöller ervoor om terug te treden. Hij werd opgevolgd door de zéér bevlogen Femke Halsema.

Paul Rosenmöller

Bevlogen met de immigranten en met zaken als ontwikkelingssamenwerking dan: Met de gewone Nederlander, de man in de straat, had Halsema, academica en voormalig PvdA-Kamerlid, net zo weinig affiniteit als haar voorganger had gehad. Om die reden was ze zelfs van de PvdA overgestapt naar GroenLinks: Het beleid van de sociaaldemocraten was naar haar smaak nóg niet voldoende op de immigranten gericht. Zij zal zeker tevreden geweest zijn over het uiteenvallen van Fortuyn’s LPF, maar zag al spoedig dat zij een nieuwe geduchte tegenstander, in de vorm van Geert Wilders met zijn Partij voor de Vrijheid, het hoofd zou moeten bieden. Dat deed zij op een haar kenmerkende, pathetische wijze, wat intussen niet mocht verhinderen dat de tweede opmars van de nieuwe realisten onmiskenbaar op gang kwam. Emotionele uitvallen van haar kant tijdens Kamerdebatten : “Mijnheer Wilders, nadat die vrouwen al gedwongen werden, een hoofddoek óm te doen, wilt U ze weer dwingen, die hoofddoek weer áf te doen?!” Of: “Mijnheer Wilders, die vrouw”(bedoeld werd  een ex-taliban-gegijzelde met duidelijk Stockholmsyndroom) is al door een diep dal gegaan en nu  trapt U haar nog eens de grond in! Bah!” hielpen in geen geval die opmars te stuiten. De gewone Nederlander met de realistische inslag vóelde eenvoudig dat zij noch haar partij aan hem enige boodschap had. In tegenstelling tot Wilders en de PVV.

Femke Halsema

Wilders groeide al spoedig uit tot dé man in de Nederlandse politiek, die terreinen betrad die door andere politici, bangelijk, gemeden werden. Dat vereiste onversaagdheid. En soms roekeloosheid. Na in 2006 officieel lijsttrekker geworden te zijn van zijn nieuw opgerichte Partij voor de Vrijheid ontwikkelde hij het motto: “Ik denk wat ik zeg en ik zeg wat ik denk. Wen er maar aan” en trok er het ‘veld’ mee in. Enkele zéér geruchtmakende interviews in diverse dagbladen, alsmede zijn aankondiging dat hij een film zou gaan produceren die de verderfelijke tslamitische mentaliteit aan de kaak zou stellen, deden de moslimgemeenschappen, toch al voorzien van zowel lange tenen als een kort lontje, op hun achterste benen staan en de linkse multikul-knuffelaars, in eerste instantie vertegenwoordigd door -U raadt het al- GroenLinks, plichtmatig griezelen en gruwen! Evenwel waarschijnlijk niet zonder heimelijke voldoening, omdat Wilders hen nú tenminste de stof tot demoniseren in ruime mate verschafte. Sterker nog: De stof voor een aanklacht!
Reeds in 2007 vonden de eerste aangiften wegens ‘haatzaaien’ plaats door diverse personen. De film, met de titel ‘Fitna’ (beproeving), verscheen in 2008 en na alle speculaties die er intussen aan vooraf waren gegaan, gaven verschillende politici schoorvoetend toe dat ze eerlijk gezegd ‘nog iets ergers’ hadden verwacht. De korte documentaire gaf dan ook alleen feiten weer, die weliswaar bijeen gezocht waren, maar zeker niet gemanipuleerd. Het enige was waarschijnlijk dat bepaalde dingen toen al niet ‘benoemd’ mochten worden. Bij het einde, waar het geluid van een doorscheurende Koran werd gesuggereerd, werd expliciet in ondertiteling vermeld dat het om een TELEFOONBOEK ging. Niettemin werd het uitbrengen van de film in de aangiften opgenomen. Nog in 2008 liet het Openbaar Ministerie weten niet tot vervolging te willen overgaan. Hierop spande een aantal aangevers bij het Hof een Artikel 12 Sv.-procedure aan en ditmaal met succes: In januari 2009 kwam het Hof tot het besluit dat alsnog tot vervolging moest worden overgegaan. Onder de aanklacht viel, behalve verschillende gedane uitspraken van Wilders in de pers, tevens het uitbrengen van ‘Fitna.’

Michiel Pestman

Het gerechtelijk gebeuren dat nu volgde, verraadde overduidelijk de inbreng van GroenLinkse zijde, al was het maar in de keuze van de vertegenwoordigers: Vier van de officiële aanklagers, Nederland Bekent Kleur, Landelijk Beraad Marokkanen, de Turkse Arbeidersvereniging Nederland en de Antilliaanse Organisatie M.A.A.P., werden vertegenwoordigd door twee juristen van het Advocatencollectief (Britta) Böhler, Michiel Pestman en Mw. Ties Prakken.

Mevr. Ties Prakken

Die namen waren al niet onomstreden, evenmin als het Collectief Böhler zelf trouwens, dat zich principieel had toegelegd op het juridisch bijstaan van extreemlinkse politieke delinquenten, zoals leden van de RAF. Pestman had in het verleden wel oud-leden van de Rode Khmer verdedigd. Uit vólle overtuiging. En Ties Prakken, type ‘Pot-op-leeftijd,’ had tijdens haar langjarige carrière veelvuldig haar diensten aangeboden in het krakersmilieu. Beiden droomden overduidelijk nog steeds van een utopische, maakbare maatschappij. Een vijfde aanklager, de Beweging voor Herstel van het Respect (wat een samenwerkingsverband tussen moskeeën insloot), had zich verzekerd van de vertegenwoordiging van Nico Steijnen, het prototype van de oude, wazige hippie, en de Surinaamse moslim Mohammed Enait, die eerder al van zich had doen spreken door zijn aanmatigende optredens in de media als de jurist, die weigerde vrouwen een hand te geven. Vooral de twee laatsten zorgden voor de nodige hilariteit, maar globaal gezien bakten ze er geen van vieren veel van. Dat het OM, dat er nog steeds geen brood in zag, reeds op 15 oktober om vrijspraak gevraagd had, wekte bij hen dusdanige wrevel dat tenminste Steijnen, Enait en Pestman het accent in hun pleidooien op onoirbare wijze verlegden, waarvoor ze tot de orde werden geroepen door de op dat moment als president optredende rechter Marc van der Nat. Het was uiteindelijk ook niet het houden van een ter zake doend pleidooi waar het viertal op uit was; het was, onwillekeurig, niets anders dan het willen afdwingen, ter plekke, van hun geïdealiseerde maatschappijbeeld, met bijbehorende normen en waarden, wat in dit proces geheel niet aan de orde was. Hier was sprake van een ongelooflijke tunnelvisie bij de vertegenwoordiging der aanklagers, die zeker voor driekwart met GroenLinks en voor één kwart (Enait) met de fundamentalistische islam in verband kon worden gebracht.

Mohammed Enait & Nico Steijnen

De rest van het verhaal is gevoeglijk bekend: Het eerste wrakingsverzoek was op dat ogenblik  al afgewezen, het tweede, op 22 oktober -beide ingediend door Wilders’ advocaat, Bram Moskowicz- werd toegewezen dankzij de verklaring van getuige-deskundige Hans Jansen dat men getracht had hem om te kopen. Het hele proces moest, met andere rechters, worden overgedaan, waarna in 2011 tenslotte tóch nog vrijspraak volgde. De vier advocaten van de aanklagers hadden in de tussentijd echt geen steekhoudender argumenten weten aan te dragen. En een volksvertegenwoordiger mocht -en mág- metterdaad veel zeggen. Mede om die reden had het OM er van het begin af aan natuurlijk ook niets in gezien.
Maar waar het OM in leefde, was de realiteit. GroenLinks leefde in haar hardnekkige, goedmenschelijke roes, die al duurde sinds haar oprichting in 1990. De roes, die het haar een goede zaak deed vinden er in de eerste plaats te zijn voor de immigranten en zelfs hun onverdraagzame, hardvochtige religie te tolereren, daar waar ze het christendom zowat vervlóekte. De roes, ook, die haar deed geloven andersdenkende politici kapot te moeten maken, hetzij door demonisering, hetzij door uitschakeling als gevolg van die demonisering, hetzij -als de eerste mogelijkheden faalden- door het aanzetten tot het doen van aangifte, liefst met een proces tot gevolg…  Nu ook die laatste poging gefaald had, zou zij toch weer een volgende kans moeten afwachten om haar absurde middelen daartoe in te zetten…..

6. Het M-woord….De wanhoopshetze.

Het Wilders-proces had dus niet de -door GroenLinks stiekem gehoopte- uitwerking gehad en de Nederlandse politiek, GroenLinks inbegrepen, strompelde voort. De opmars die de partij tijdens het bewind van Rosenmöller had beleefd, was, zoals gezegd, intussen gestagneerd en zelfs begon het zetelaantal weer lichtelijk te dalen. In 2010 had Halsema, met 10 zetels, opname in het kabinet Rutte I proberen te bewerkstelligen, maar Rutte had de boot afgehouden. Tijdens het Kerstreces van 2010 kondigde Halsema, vrij plotseling, haar aftreden aan als partijvoorzitter en lijsttrekker. Zij voegde de daad bij woord op 17 december en werd dezelfde dag nog vervangen door Jolande Sap.
Die begon met de nodige “Schwung”: Bijna onmiddellijk kondigde ze aan het zetelaantal van GroenLinks te kunnen verdubbelen naar 20 en maakte tevens meteen bekend voorstander te zijn van een fusie van GroenLinks met de PvdA en D’66. Het heeft er echter alle schijn van dat genoemde partijen daar niet echt op zaten te wachten (niet echt verrassend, gezien het nog altijd grillige karakter van GroenLinks). Een fusie werd hoe dan ook niet gerealiseerd.
Vervolgens beet Sap bijna haar tanden stuk op de Kunduz-missie, door haar fractie onder druk te zetten daaraan goedkeuring te verlenen. Nadat zij zich had laten overtuigen dat het vooral een missie van civiele aard zou zijn. Vervolgens bleken er extreem hoge kosten aan verbonden van maar liefst 500.000 euro per cursist voor een training van 6 weken! De fractie nam haar dit doordrukken behoorlijk kwalijk: Op het partijcongres van 5 februari 2011 werd een Motie van Afkeuring nèt afgewezen, maar een Motie van Treurnis aangenomen.

Jolanda Sap

Sap kwakkelde door. Intussen was stabiele rust binnen de partij -toch altijd al een betrekkelijke zaak binnen Groen Links- ver te zoeken. In de aanloop naar de Kamerverkiezingen van 2012 werd opeens de knuppel in het hoenderhok gegooid door mede-Kamerlid Tofik Dibi, die aankondigde zich kandidaat te willen stellen voor het lijsttrekkerschap, daarmee Sap de handschoen toewerpend. Later zou deze “vrijzinnige knuffelmarokkaan” op 26-jarige leeftijd in 2006 tot de Tweede Kamer toegetreden en sindsdien als media-mascotte gepresenteerd, wel toegeven dat alle media-aandacht van de laatste jaren hem wat naar het hoofd gestegen was. Maar dat was later, toen hij de strijd om het lijsttrekkerschap verloren had, GroenLinks de verkíezingen smadelijk verloren had en hij daardoor automatisch de poltieke arena had moeten verlaten en eindelijk eens rustig had kunnen nadenken. Tót die tijd was hij het soort ongeleide projectiel geweest, waar een afstandelijk waarnemer wat betrof GroenLinks in feite niet van stond te kijken.
Ofschoon ook de PVV dat jaar behoorlijk verloor -gevolg van de aanbeveling “strategisch” te stemmen, wat VVD en PvdA, heel slinks, hadden gepropageerd, teneinde ‘zwevende kiezers’ aan te trekken- was het verlies voor GroenLinks nog veel desastreuzer: Met een resterend aantal van vier zetels -de vierde viel de partij slechts toe dankzij het ‘reserve-restsysteem´, anders waren het er maar drie geweest- was zij geheel teruggebracht naar de omvang van het pre-Rosenmölleriaanse tijdperk. Des te absurder was de quasi opgewekte speech van Jolande Sap aan het einde van de avond, waarin zij enthousiast betoogde “hoe geweldig het was dat de PVV zoveel verloren had.” Terwijl de PVV op dat ogenblik nog steeds bijna 4 keer zo groot was als GroenLinks en het zonder de ‘rest’zetel de volle 5 keer was geweest! Niet alleen was het een jammerlijke poging om haar eigen falen te verbergen, het was ook nog een zeer onsmakelijke zet, die politici elkaar volgens ongeschreven regels niet aandeden, althans niet op het betreffende moment. Het werd zeker niet alleen door de PVV veroordeeld en het gezichtsverlies van Sap was compleet. Kort daarop werd ze gedwongen tot aftreden en vervangen door Bram van Ojik.
Nu wilde het geval dat in de loop van 2013 de PVV tóch weer in de peilingen begon te stijgen. Het beleid van het kabinet Rutte II viel de kiezers zwaar tegen. Daarnaast groeide wellicht het besef dat het opzeggen van de gedoogsteun aan het kabinet Rutte I -wat Wilders aanvankelijk verweten werd- toch niet geheel en al zijn schuld was geweest. Hoe het ook zij, de PVV kwam weer in de kiezersgunst, al lagen er voorlopig geen Kamerverkiezingen in het verschiet. Alleen de Europese Verkiezingen, die in Mei 2014 zouden plaatsvinden, voorafgegaan door de Gemeenteraadsverkiezingen…..
Men kan zich er slechts een voorstelling van maken hóezeer de GroenLinks-aanhangers zich in de loop van dat jaar hebben opgevreten: Zeven jaar lang hadden zij met alle middelen die hen ter beschikking stonden getracht deze figuur met zijn verfoeide partij, wiens opvattingen haaks stonden op wat zij als een ideale samenleving zagen, weg te krijgen, een heel procés hadden ze er voor weten uit te lokken… Maar het OM had niet willen meewerken, de ‘strategisch stemmen’-aanbeveling had geen blijvend effect gesorteerd…Telkens, telkens verrees de phoenix weer uit de as…vierde Wilders weer ergens zijn triomfen. Zelfs op de mogelijkheid van een extremistische sluipschutter viel in dit geval minder te rekenen, omdat Wilders, in tegenstelling tot Fortuyn, inmiddels streng werd bewaakt. Wát te doen, wát aan te grijpen om dit politieke monster, de doodssteek voor de maakbare maatschappij, voorgoed het zwijgen op te leggen…?
In maart 2014 naderden dan de Gemeenteraadsverkiezingen. De PVV deed daaraan nog steeds alleen in Den Haag en Almere mee, dus daarop focuste men zich. Wilders gunde zich een ontspannen campagne, met wandelingen over de markt in Den Haag, die door de media werden vastgelegd. Hij knoopte gesprekken aan met de voorbijgangers, stelde losweg vragen…Eén keer verstoutte hij zich te vragen of men minder Marokkanen in Den Haag zou willen hebben…? De goede verstaander had onmiddellijk door dat hij hierbij dacht aan het grote gehalte CRIMINELE Marokkanen, dat al jaren de grote Nederlandse steden teisterde. Ook de aangesprokenen begrepen dat onmiddellijk. De mainstream media echter spitsten terstond de oren, de linkerflank voorop: Minder Marokkanen…! Zou het… zoveel jaar…?
Die verkiezingsavond van de 19de maart, de uitslag was voor de PVV nogal gunstig uitgevallen, veroorloofde Geert zich in een tamelijk besloten zaaltje, maar wel onder het oog van de camera’s, dezelfde kwinkslag: In een nogal uitgelaten stemming herhaalde hij dezelfde vraag: “Meer of minder Marokkanen?” En het publiek, al even uitgelaten: “MINDER! MINDER! ” Geert: “Dan gaan we daar voor zorgen!” Dát was het startsein! De media barstten los, de commentaren vanuit de Tweede Kamer barstten los; de andere dag én de dagen daarna stonden de kranten er vol van, lieten de actualiteitenprogramma’s op tv én radio zich niet onbetuigd en werd er zo ongeveer gedaan alsof Wilders had opgeroepen tot een 21ste eeuwse Holocaust, een genocide – zij het dan niet gepleegd op Joden, maar op Marokkanen. Dat het daar in de verste verte niet mee te maken had, deed er niet toe: Eindelijk, eindelijk had men (Links) hem kunnen betrappen op haatzaaien -meende men- en sterker, het hele land had er getuige van kunnen zijn! Met een beetje dóórzettingsvermogen had men hem binnen enkele dagen voorgoed van het politeke toneel verwijderd…
En men ging nóg verder: Van linkerzijde -en we hoeven ons niet af te vragen wélke linkse groepering daarbij weer het voortouw nam- werd een solidariteitsdemonstratie georganiseerd onder het motto: “Wij zijn allemaal Marokkanen” (Misschien te vergelijken met Kennedy’s “Ich bin ein Berliner” uit protest, destijds, tegen de bouw van ‘De Muur’) en werden sympathisanten gestimuleerd om aangifte te gaan doen. Aangifte tegen Wilders wegens haatzaaien en bedreigen, gewoon op de lokale politiebureaus! De verder volkomen overbodige actie vond dusdanig enthousiast gehoor -bij Links,uiteraard- dat in de dagen daarna diverse politieposten in het hele land bestórmd werden en het normale politiewerk daardoor belemmerd werd. In Nijmegen, waar het college van B&W zich officieel achter de knettergekke actie had geschaard, mondde het spektakel uit in een absoluut redeloos, krankzinnig volksfeest. Een verklaard aanhangster van het GroenLinkse gedachtengoed gaf in haar aangifte ‘ergens in Nederland’ letterlijk te kennen: “WE voelen ons door de uitlatingen van Wilders onveilig en bedreigd,” aldus de abnormale mate van over-identificering weergevend, die van links, met name van GroenLinks, bezit genomen had.
Intussen liet men zich van regeringszijde niet onbetuigd: Premier Mark Rutte (Jawel: die van de Vervlakte Vrijheid en Democratie) beijverde zich naarstig jeugdige Marokkaantjes te troosten en gerust te stellen, die de indruk hadden gekregen dat ze door toedoen van Mijnheer Wilders binnenkort met hun hele familie zouden worden uitgezet. Althans, die indruk hadden ze volgens Rútte gekregen. En uiteráárd had hij er voor gezorgd dat dit akelige misverstand, door ZIJN inmenging rechtgezet, breed in de pers werd uitgemeten. Het moet worden opgemerkt dat déze vorm van over-bevlogenheid misschien nog weer meer ontstaan was uit politieke berekening dan uit de hier eerder beschreven over-identificeringswaanzin.
Tevens verlieten van de ene dag op de andere enige PVV-Kamerleden de partij. Bijna zonder uitzondering gaven ze als reden op dat Wilders nu ook in hún ogen te ver was gegaan, al kon er, zeker in bepaalde gevallen, aan getwijfeld worden of dat voor hen de ware aanleiding was geweest en of er intern niet veel méér meespeelde. In zekere zin leek het hier en daar achteraf bekeken een niet onverdienstelijke manier om eens het kaf van het koren te scheiden en loyaal gebleken leden opnieuw op waarde te sschatten. Zoals Dion Graus, de dierenwelzijns-specialist binnen de PVV, die al enige tijd, voornamelijk wegens privéredenen, zelf in de pers onder vuur lag, maar zich juist in déze situatie een rots in de branding toonde door in de media, middels een uitstekend interview, de toestand te relativeren en te verzekeren dat HIJ er in ieder geval niet aan dácht om af te haken: Geert zou alle loyale leden hard nodig hebben en hij was er zelf van overtuigd dat de partij hier gelouterd uit tevoorschijn zou komen.
Het spande er wél om: Over een Cordon Sanitaire om de PVV bleken de meningen verdeeld, al stond met name Diederik Samsom (PvdA) plotseling op zijn strepen en bezweek (niets nieuws) Rutte onder de druk. Wel kon Wilders een debat afhouden door onmiddellijk duidelijk te maken hier niet aan mee te werken. Niettemin bleef de stemming vijandig; men had nu eenmaal de stok gevonden om de hond te slaan en die liet men niet los.
Toch gebeurde er, terwijl intussen ook de (Groen)Linkse aangifte-gekte nog steeds door het land zinderde, iets anders: De gewapende overval-met-fatale-afloop in Deurne, Noord-Brabant. Op de avond van de 28ste maart drongen twee jonge overvallers, waarvan in ieder geval één gewapend, daar een juwelierszaak binnen met de bedoeling het winkeliers-echtpaar te gijzelen en te beroven. Door een tegenmanoeuvre, naar het zich liet aanzien door de juweliersvrouw met een eigen wapen ondernomen, werd de poging verijdeld en verloren beide daders het leven. Ondanks het aanvankelijke gedraai van de media werd het toch nog spoedig duidelijk dat de overvallers -jawel- een MAROKKAANSE achtergrond hadden. Zoals de laatste jaren dan ook bijna doorlopend in zulke situaties het geval was geweest. Evenmin als het feit dat Wilders het M-woord had ‘uitgelokt’ kon thans DIT feit ontkend worden.
De bijkomende details trouwens óók niet. Zoals de verschrikkelijke stampij die leden van de Marokkaanse gemeenschap prompt begonnen te maken zodra bekend werd dat de politie het gebeurde als een geval van zelfverdediging beschouwde en liet doorschemeren dat het voor de vrouw waarschijnlijk niet tot strafvervolging zou leiden. De demonstraties die ze gingen organiseren, de enormiteiten die ze zonder schroom in de media spuwden, de weigering om ook maar voor een deel de schuld bij de omgekomen daders te leggen…Het maakte een paar dingen zéér duidelijk: Hoe vanzelfsprekend zij het vonden autochtonen te overvallen en te bedreigen zonder dat daar volgens hen ook maar één sanctie op zou behoren te volgen, hun hondsbrutale, aanmatigende mentaliteit en hun diepe haat en minachting jegens Nederland en zijn bewoners, jegens het land waar zij alleen wilden blijven wonen teneinde ervan te kunnen profiteren en de oorspronkelijke bevolking op den duur te kunnen knéchten… De mentaliteit, waar Wilders al jaren voor had gewaarschuwd. En die door GroenLinks altijd stelselmatig was ontkend…..Tegelijkertijd met deze feiten drong aan de andere kant van de media de laatste echo van de heersende waanzin door: Een GroenLinks-aanhangster twitterde pathetisch naar aanleiding van de dood van de overvallers: “Wilders, heb je nú je zin……?” Wat hier nog van te zeggen……?

GroenLinks, al sinds haar oprichting de meest onmogelijke, zweverige, onrealistische partij die Nederland ooit heeft gekend, marginaal, gedoemd tot de eeuwige oppositie, om de verkeerde redenen hángend aan alles wat allochtoon is, blind voor haar bedenkelijke kanten en voor het dreigende gevaar van de islamisering, zal waarschijnlijk tot in de eeuwigheid een redeloze haat en minachting blijven koesteren voor haar mede-Nederlanders, hen blijven wegzetten als oninteressant, racistisch en zelfs fascistisch en hen niet eens hun eigen politieke kleur gunnen: Hoe marginaal ze zelf ook blijft, ze zal vol fanatisme en frustratie blijven proberen de partij van haar medeburgers te saboteren en hun leider(s) uit te schakelen, hóe dan ook… Een arrogante, venijnige beweging, een politiek rariteitenkabinet, dát is GroenLinks. Al zal zij, zolang het ‘gezonde’ verstand onder de Nederlanders nog enigszins prevaleert, waarschijnlijk nooit al te groot worden. Velen zijn momenteel weliswaar de weg kwijt, maar het kan politiek ook té gek , dat voelt zelfs menige verdwaasde. En om te weten, hoe dát er uitziet, hoeft men alleen maar naar GroenLinks te kijken…

Door:
Theresa Geissler
(voor www.ejbron.wordpress.com)